Moore Margaret - Pasja i honor.pdf - moja czytelnia (doc,pdf ) - kajusia93

MARGARET MOORE

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Seona MacMurdoch głośno wciągnęła powietrze

i otarła nos wierzchem dłoni. Mocniej owinęła ramio

na miękkim wełnianym szałem. Uniosła głowę. Mru

żąc oczy przed deszczem, popatrzyła w ołowiane

niebo.

Ani śladu słońca. W głębi domu panowała nie

przyjemna cisza. Seona nawet się nie domyślała, dla

czego ojciec ją wezwał.

Pozostawało jej tylko czekać, aż ktoś z otoczenia

wodza da znak, że może już wejść. Nie była pewna,

czy ojciec w ogóle pamięta, że z samego rana po nią

posłał.

Wciągnęła w nozdrza zapach wilgotnej ziemi, po

prawiła przemoczony kaptur, znów przesunęła dłonią

po mokrej twarzy i westchnęła z rezygnacją. Ciężko

oparła się o ścianę, aż zadźwięczały żelazne klucze

przytroczone do pasa. Jej spojrzenie poszybowało

nad drewnianą palisadą ojcowskiej fortecy, hen, aż na

postrzępione, ciemnozielone wzgórza nad zatoką,

które ledwo było widać przez zasłonę deszczu.

Z miejsca, w którym stała, mogła dostrzec otwarte

wierzeje portu i kołyszącą się na falach małą flotyllę

kupieckich statków. Dobytek jej ojca.

Były cięższe i większe od długich łodzi bojowych,

lecz ich wysmukłe kształty i wysoko zadarte stewy

świadczyły o norweskich przodkach Diarmada Mac-

Murdocha. Zamieszkały na północno-wschodnim

wybrzeżu Brytanii ród MacMurdochów łączył w so

bie krew Szkotów i wikingów.

Reszta floty Diarmada- drakkary - stała na kotwi

cy z dala od wścibskich spojrzeń miejscowych wieś

niaków i kupców, którzy często odwiedzali Dunloch.

- Seona!

Aż podskoczyła na dudniący dźwięk ojcowskiego

głosu. Okrzyk brzmiał głucho, jakby się dobywał

gdzieś z głębi jaskini, ale był tak głośny, że odbił się

od sufitu sali.

Zanim jednak zdążyła dać krok w stronę wejścia,

z kamiennego domu wyszła grupa zbrojnych z naj

bliższego otoczenia Diarmada MacMurdocha. Minęli

ją bez słowa.

Chciał się z nią zatem widzieć w cztery oczy? Za

dygotała, lecz usiłowała sobie wmówić, że to tylko

od wilgoci i przenikliwego chłodu późnej wiosny.

Ostatnio przecież nie zrobiła niczego nagannego.

Każdy ze zbrojnych nosił żółtą koszulę, zwaną tei

ne chroich, której barwa świadczyła o wysokiej po

zycji społecznej i niemałym majątku posiadacza.

Przed zimnem i wilgocią chroniły długie b rats, ściś-

nięte skórzanym pasem i zwisające jak spódnica aż

do nagich kolan. Rolę butów pełniły cuarans z jele

niej skóry, wiązane rzemieniami wokół łydek. Zbroj

ni kroczyli dumnie, zapatrzeni przed siebie, nawet nie

spoglądając na córkę dowódcy.

Na pewno ją widzieli. Widzieli, jak nerwowym ru

chem przytrzymywała prosty ubiór, pozbawiony naj

skromniejszej nawet broszki lub klamry z brązu. Sły

szeli także, że dowódca wezwał ją na rozmowę. Swo

im zachowaniem najzwyczajniej w świecie naślado

wali Diarmada. Ojciec od tygodni nie zaszczycił Seo-

ny najmniejszym słowem. Mogłoby się wydawać, że

w ogóle zapomniał o jej istnieniu.

Z drugiej strony Seona wcale nie marzyła o tym,

by budzić zainteresowanie pośród wojowników. Uni

kała ich, od kiedy osiągnęła wiek zdatny do zamąż-

pójścia.

Nie chciała, aby z jej powodu wpadali w przeraże

nie. Nikt nie chciał mieć za teścia strasznego Diarma

da MacMurdocha. Domyślała się, że prawdopodob

nie czeka ją los starej panny.

Ciekawiło ją, czy któryś z nich pomyślał kiedykol

wiek o niej jako o przyszłej żonie. Na ogół wydymali

usta, spoglądając w jej stronę. Uważali, że tego nie

widać? Że nie wie, iż ma bladą twarz i niezgrabne,

toporne ruchy?

- Seona! - ponownie huknął ojciec.

Pośpiesznie wśliznęła się do domu. Wnętrze bar-

dziej przypominało jaskinię niż ludzkie domostwo.

W izbie nie było okien, a nikły dostęp powietrza da

wały jedynie drzwi i dymnik. Ogień tlił się na pale

nisku. Chwiejna smuga dymu potęgowała posępne

wrażenie.

Choć było bardzo ciemno, Seona doskonale wie

działa, gdzie szukać rodzica, poruszała się więc pew

nie, jak ślepiec w znanym otoczeniu.

Pan na Dunloch siedział na długiej ławie, wsparty

o kamienną ścianę, owinięty czarną niedźwiedzią

skórą. Z ukosa spoglądał na córkę. Na szyi bladym

światłem połyskiwała srebrna obręcz. Bystre oczy

z niechęcią patrzyły spod krzaczastych brwi, szor

stkich i gęstych jak niedźwiedzia sierść. Broda, nie

gdyś także czarna, teraz była już mocno przetykana

siwizną. Mimo upływu lat Diarmad był groźny jak za

młodu, o czym mógł się przekonać niejeden nieprzy

jaciel, czy to na polu walki, czy w czasie najzwyklej

szych targów.

- Jestem ci potrzebna, ojcze? - zapytała Seona,

zdejmując płaszcz i strzepując go z wody.

- Nigdy nie potrzebowałem córki - burknął

MacMurdoch.

Seona nie odpowiedziała. Przewiesiła mokre okry

cie przez ramię. Nie dziwiła się słowom ojca, słyszała

je już bowiem wiele, wiele razy.

Diarmad z głuchym pomrukiem pochylił się w jej

stronę.

Moore Margaret - Pasja i honor.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: