Stanislawa Fleszerowa-Muskat - Pod jednym dachem,pod jednym niebem.pdf - Fleszarowa-Muskat Stanislawa - margotbao

Stanisława Fleszarowa-Muskat

Pod jednym dachem,

pod jednym niebem

Zima tego roku była łagodna, poprzeplatana krótkimi okresami słabych

mrozów i nagłych odwilży, podczas których ogrody i pola znów ciemniały pod

topniejącym śniegiem. Dawniej, jak opowiadała babka Izabelka (dwie były

babki w rodzinie - i obydwie siedziały teraz przy stole - Izabelka, sam żywioł i

prawda w każdym słowie i spojrzeniu, i babka Wysoczarska, nigdy nie

nazywana imieniem, jakby spreparowana z samych refleksji i zahamowań), a

więc dawniej, mawiała babka Izabelka, były całkiem inne, prawdziwe zimy,

siarczyście mroźne, jak Pan Bóg przykazał. Popatrz, Karolinko, mówiła do

córki, jak świat się zmienił za mego życia. Czy dawniej kobiety chodziłyby w

grudniu w takich cienkich pończochach?

- Pewnie dawniej nie było takich cienkich pończoch - wtrąciła Sylwia, nie

podnosząc głowy znad talerza.

- A nie było - stropiła się nieco babka. - Ale nawet gdyby były, to i tak

nikt by nie mógł w takich pończochach wytrzymać.

Zima była naprawdę łagodna, łudząca wciąż nadzieją wczesnego

przedwiośnia. Sterty śniegu, zgarniętego na brzegi alejki wiodącej od furtki do

drzwi werandy, obniżały się w oczach, a na ich brzegach zaczynały nawet

wystawać z ziemi, czarnej, rozpulchnionej wilgocią, zielone czubki krokusów.

Karolina, siedząc wraz z Wiktorem u szczytu stołu, rozsuniętego na całą

długość, żeby zmieścili się przy nim wszyscy goście, widziała tę alejkę poprzez

otwarte szeroko ogromne drzwi między werandą a pokojem, patrzyła wciąż na

nią, choć wiedziała, że nikt już nią teraz nie nadejdzie - Agnieszka miała

przyjechać z Warszawy dopiero w nocy, po przedstawieniu, a prócz niej przy

stole siedzieli już wszyscy, których zaprosiła.

Doznawała tego dnia dziwnego uczucia przerysowania, niezwykłej

ostrości wrażeń, które w dodatku odbierała w takim natłoku, jakby całe jej życie

zgromadziło się nagle wokół niej i pozwoliło oglądać się z przejmującej

bliskości. Nawet ta ścieżka, ujęta tego dnia w dwa obrzeża topniejącego śniegu,

oświetlona uliczną latarnią i blaskiem bijącym z pokoju, wydawała jej się

chwilami obramowana puszystymi głowami piwonii, rozkwitających w lecie czy

też pomarańczowym bogactwem nasturcji, którą pokonywały dopiero pierwsze

przymrozki. Nigdy zapewne te kolory nie wydawały jej się tak żywe i nigdy nie

widziała ludzi zbliżających się ścieżką ku domowi tak wyraziście, jak teraz, gdy

nadchodzili nią z głębi lat.

Tylko Wiktor nie wszedł tędy po raz pierwszy; frontowe wejście w

tamtym, złym czasie nie było dla tych, którzy musieli się ukrywać. Może

przedostał się przez płot, choć obsadzony był kolczastą wysoką ałyczą, pokrytą

jesienią gęsto złotymi soczystymi śliwkami, z których Izabelka Szymankowa

robiła pyszne kompoty na zimę, a może otworzył furtkę o zmroku i od razu

skierował się ku budynkowi, w którym ojciec trzymał konia i bryczkę, tak

pomocne przy pełnieniu obowiązków weterynarza. Koń - niezapomniany Białek

- stał pod ścianą w mrocznym kącie swojej małej stajni, i tam zobaczyła -

ukrytego za jego bokiem, nadaremnie usiłującego obwiązać chustką zranione

ramię, chłopaka.

Wsunęła dłoń pod obrus i położyła ją na kolanie Wiktora. Poczuł to od

razu, przechylił głowę i uśmiechnął się do niej, a potem tak jak ona podniósł

obrus i położył rękę na jej dłoni. Nie wydawali się sobie śmieszni, choć cieszyło

ich to, że mogli zrobić to ukradkiem, bo może śmieszni wydaliby się

Krystianowi i jego żonie, a już na pewno Markowi, a zwłaszcza Sylwii, o tak!

zwłaszcza Sylwii, która skończyła już czternaście lat, do czego nie przyznawała

się chętnie Agnieszka.

- A więc właściwie... - Krystian powiódł spojrzeniem po wszystkich

zebranych przy stole, ale głównie mówił do rodziców - właściwie jest to nasza

wizyta pożegnalna. Wyjeżdżamy z kraju na początku przyszłego miesiąca.

Nie widywali syna zbyt często, choć do Warszawy (i z Warszawy) było

tak blisko, ale godzili się z tym jakoś, nie manifestując przykrości. Teraz jednak

wyobrażenie oceanu czyniło tę jego, przyszłą przecież dopiero, nieobecność

stokroć boleśniejszą.

- I nie znajdziesz już czasu - spytała cicho Karolina - żeby wpaść choć na

krótko przed samym wyjazdem?

- Och, mamo - zniecierpliwił się Krystian - wiesz, jak to jest. W takiej

sytuacji spada na człowieka tysiąc spraw bardziej lub mniej ważnych, ale

wszystkie trzeba załatwić.

- Kasia ci pomoże.

- Ona ma dość zajęć z wyekwipowaniem siebie i Marka.

- Tutaj? - roześmiał się Kamil; nie rozumiał przedwyjazdowych kłopotów

brata.

- A tutaj! Tutaj! - dość opryskliwie potwierdził Krystian. - Wszystkie

sprawunki muszą być załatwione w kraju.

- Nie znam się na tym - mruknął Kamil. Pochylił się nad swoją porcją

karpia w galarecie i zaczął starannie oddzielać mięso od ości. Karolina

niespokojnie spojrzała ku niemu. Zawsze trwogą ją przejmował choćby

najlżejszy ton uszczypliwości w słowach Krystiana, kierowanych do młodszego

brata. Ale Kamil nie wyglądał na urażonego.

Manipulując wciąż sztućcami, powtórzył nawet dość pogodnie:

Nie znam się na tym.

- Słusznie - wmieszał się do rozmowy Rozciłowski, pierwszy mąż

Agnieszki, choć dawno z nią rozwiedziony, zaproszony jednak przez byłych

teściów na rodzinną uroczystość. Był przed kilku laty w Stanach i Krystian

pochylił się ku niemu, ciekaw jego zdania na temat, który zdawał się najbardziej

go interesować. - Na początku każdego przybysza z Polski przeraża to, że tak

mało można kupić za dolara. W bufetach uniwersyteckich, które są przecież

tańsze od najtańszych restauracji, befsztyk - co prawda dość potężny - kosztuje

dwa dolary. Od razu tracimy nań apetyt, uzmysłowiwszy sobie, co byśmy za te

pieniądze kupili w Polsce.

Wszyscy roześmiali się, tylko ksiądz Rudek pozostał poważny.

- Gdyby to przeliczyć na dachówki! - westchnął.

Stanislawa Fleszerowa-Muskat - Pod jednym dachem,pod jednym niebem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: