Stanislawa Fleszarowa-Muskat - Lza.pdf - Fleszarowa-Muskat Stanislawa - margotbao

Stanisława

Fleszarowa -Muskat

ŁZA

Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1992

Projekt okładki i stron tytułowych Jarosław Kosiorek

Redaktor

Maria Dmochowska

— Popatrz tylko, jak ona idzie! — powiedział nagle Witold. Nie mieli

żadnego pogodnego tematu do rozmowy, więc nawet powtórzył: — Po-

patrz, jak ona idzie!

Zygmunt, drobny i szczupły, wszelkimi sposobami dodający sobie mę-

skości, zarżał cicho z uciechy, jak młody koń, jak źrebak u wodopoju. Wi-

told mu zawtórował.

Trwała wojna, Niemcy zwyciężali na całym utworzonym właśnie przez

siebie wschodnim froncie, Europa przepasana była wstęgą żałoby, oni oby-

dwaj mieli do niej także osobiste powody, jeden z nich całkiem świeże —

ale liczyli sobie dopiero po dwadzieścia lat, w zdumiewających ich samych

okolicznościach ukończyli drugi rok studiów; to co zamierzali pod tą oku-

pacją kontynuować dodawało im pewności siebie, a dziewczyna, idąca

przed nimi, poruszała się naprawdę zachwycająco.

Choć był już początek października, słońce przygrzewało jak w sierp-

niu, wyszła więc na ten jesienny spacer ulicą Łyczakowską w letniej prawie

sukience, nie miała pończoch na nogach, opalona ich skóra zachowała tylko

pod kolanami nieco jaśniejszą barwę i patrzyli obydwaj na te dwie ledwie

muśnięte słońcem plamki, urzeczeni przedziwną ich intymnością. Umilkli,

usta mu stężały i zaschły.

Dziewczyna, lekka i smukła, płynęła jakby unoszona powiewem wciąż

jeszcze pachnącego latem wiatru. Jasne włosy, opadające na kark i ramiona,

rozwiewały się w połyskliwą aureolę.

— O Boże! — westchnął Zygmunt, ten mniejszy i drobniejszy, wszel-

kimi sposobami dodający sobie męskości. — W łeb sobie palnę, jeśli okaże

się brzydka!

— Miejmy nadzieję, że nie — zaczął Witold powoli, przesuwając ję-

zykiem po suchych wargach.

Dopiero teraz usłyszeli odgłos kroków poza nimi. Nauczyli się już go

rozpoznawać, tak głośno, tak rytmicznie, tak zwycięsko tylkę okupanci

chodzili w tym mieście.

Nie od razu, stopniowo zwolnili kroku, żeby ten, który szedł za nimi,

młody oficer niemiecki, bez żadnych podejrzeń ich wyminął; mieli go teraz

przed sobą, a to było zawsze bezpieczniejsze, tego także nauczyli się w cią-

gu ostatnich dwóch lat.

Szedł więc teraz przed nimi, między nimi a dziewczyną, przyhamował

jakby trochę, zapewne także ją podziwiając, ale nie zaczepił jej, tylko wy-

przedził po pewnym czasie i jedynie zerknął raz i drugi na jej twarz, może

się nawet uśmiechnął do niej, tego już nie mogli dostrzec. Gdyby nie noc na

Wzgórzach Wóleckich z 3 na 4 lipca, Niemcy po wkroczeniu do Lwowa

uważaliby się może nawet za wyzwolicieli — ta noc im to psuła, ale w

swojej dotychczasowej praktyce wojennej nie zwykli byli przejmować się

takimi głupstwami.

Dopiero gdy oficer skręcił w boczną ulicę, odsłaniając im dziewczynę,

a ona nawet odwróciła na chwilę głowę i wiedzieli już, że jest ładna, młoda

i śliczna, równie doskonała z przodu jak z tyłu — Zygmunt szepnął z za-

chętą:

— Może mielibyśmy szansę...

— Jest nas dwóch — powiedział Witold.

— Oczywiście, że najpierw... że z początku będzie wolała ciebie...

— Nie gadaj głupstw.

— Ale gdy ujawnią się wartości wewnętrzne...

— Nie będzie mogła ocenić ich braku u mnie — uśmiechnął się Wi-

told, błysnąwszy zębami. — Przecież idę do profesora. Czeka na mnie. Sam

ją przygadaj.

Dziewczyna skręciła do parku, który właśnie mijali. Zaraz za furtką

usiadła na ławce w alejce i patrzyła na nich. Miała zalotną twarz, wyraziste,

choć nie powleczone pomadką usta i chyba leciutki na nich uśmiech.

— Sam ją przygadaj — powtórzył Witold. — A jeśli profesor nie za-

trzyma mnie długo, przysiądę się do was.

— No, dobra — Zygmunt stracił jakby cały animusz. — Spróbuję. —

Rozrzucił czubkiem buta żółte liście, które opadały już z parkowych drzew

i zaścielały brzeg chodnika. — Tylko pośpiesz się. Bo co ja będę... o czym

ja będę z nią gadał?

— Przedstawisz jej cały zasób swoich wartości wewnętrznych — Wi-

told uśmiechnął się znów bez zjadliwości, wyraźnie zmartwiona twarz

przyjaciela wzruszyła go.

Minąwszy park, skręcił ku Kolonii Profesorskiej; wśród małych willi

znalazł tę, której szukał, a w której miał nadzieję często bywać podczas taj-

nych studiów. Drzewa otaczającego ją ogrodu też już dotknęła jesień swo-

im chłodem, ale liście nie opadły jeszcze z gałęzi, przesłaniając żółtą ko-

ronką biały front i czerwoną dachówkę na spadzistym dachu. Tylko dwa

świerki przy furtce nic sobie nie robiły z jesiennych zmian temperatury,

wydawały się nawet jeszcze bardziej — triumfująco i pysznie — zielone na

tle smutniejącego ogrodu.

Spod jednego z nich — gdy Witold otworzył furtkę — wyskoczył

ogromny rudy kot i z zadartym ogonem pognał alejką ku schodom prowa-

dzącym do wejścia, gdzie przysiadł, wyraźnie czekając, aby razem z go-

ściem wślizgnąć się do środka. Witold chciał go pogłaskać, ale kot usko-

czył w bok i patrzył nieufnie.

Stanislawa Fleszarowa-Muskat - Lza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: