patrolowanie.pdf

Kwatera Główna Dru Ŝ yn Strzeleckich „Strzelec”

Materiał szkoleniowy nr 02/2005

PATROLOWANIE

Patrolowanie jest aktywnym sposobem prowadzenia rozpoznania,

zwiększającym jego zasięg. Pozwala ono na stosunkowo szybkie

przeszukiwanie określonych obszarów oraz wykrywanie i rozpoznawanie

obiektów przeciwnika znajdujących się poza zasięgiem bezpośredniej

obserwacji. Patrolowanie jest obok obserwacji podstawowym sposobem

rozpoznania i ubezpieczenia stosowanym przez SPR ( samodzielne patrole

rozpoznawcze ) we wszystkich rodzajach działań bojowych i we wszystkich

warunkach. Istota patrolowania polega w zasadzie na umiejętnym połączeniu

dwóch elementów - ruchu i obserwacji. KaŜdy patrol ma na celu konkretne

zadanie. W większości wypadków patrol musi zlokalizować na wyznaczonym

terenie konkretny obiekt lub przeciwnika którego dokładna pozycja nie jest

znana. Patrol działa w sektorze terenu przydzielonym przez sztab, poza

którym nie moŜe się samowolnie poruszać. W zaleŜności od sytuacji

taktycznej, pierwszym krokiem jest wyznaczenie miejsca na bazę patrolową.

Jest to punk połoŜony optymalnie w stosunku do wyznaczonego sektora

odpowiedzialności.

Po załoŜeniu bazy, wyruszają z niej w teren patrole mające na celu

zlokalizowanie przeciwnika. JeŜeli baza została załoŜona w sile plutonu,

jedna druŜyna jest odpowiedzialna za jej bezpieczeństwo, druga odpoczywa

i jest gotowa do udzielenia wsparcia, a trzecia druŜyna jest w terenie i

wykonuje zadania. W przypadku prowadzenia rozpoznania przez druŜynę,

jeŜeli zadanie rozpoznawcze wymaga dłuŜszego czasu zakłada się bazę

przejściową.

Istnieje kilka metod szukania przeciwnika w terenie. Najbardziej znane to:

PATROLOWANIE

Podstawowe zasady i techniki działania w terenie

Wachlarz . Z centralnie połoŜonej bazy wyrusza patrol poruszający się w

prostej linii na dystansie 2 do 3 km. Potem patrol skręca pod kątem prostym,

patroluje przez 500m-1000m i wyznacza azymut powrotny do bazy. Zaletą

tej metody jest łatwość nawigacji oraz systematyczność. Metoda ta sprawdza

się najlepiej w terenie relatywnie płaskim. Jest to dobry sposób na

sprawdzanie gęstego zamkniętego terenu gdzie nawigacja jest ograniczona.

Metoda „pudełkowa” pozwala na bardzo dokładne przeszukanie terenu i

jest idealna do odnajdywania niewielkich celów punktowych. Wymaga

dyscypliny podczas nawigacji. Kontrola patrolu jest stosunkowo prosta.

Przykładowo patrol wyrusza na północ z bazy i patroluje na dystansie 200m.

Potem skręca na zachód i patroluje kolejne 200. Potem na północ 200m i

ponownie na wschód 200m. Proces powtarza się a dystans patrolowania „w

pionie” (na północ) zaleŜy od frontu formacji patrolowej oraz rozmiarów

szukanego celu.

Dominacja szczytów. Poszukiwane cele często znajdują się w okolicy

kluczowych punktów terenowych takich jak szczyty lub wzniesienia. WyŜszy

teren oferuje z reguły dobre pola obserwacyjne oraz moŜliwość uzyskania

korzystnych warunków łączności radiowej. Z tych powodów jest często

wykorzystywany przez przeciwnika. Dominacja szczytów polega na takim

wytyczeniu trasy patrolu aby przebiegała ona przez wszystkie główne

wzniesienia w okolicy. Trasę patrolu najlepiej wyznaczyć zaczynając od

najwyŜszego punktu w terenie. Wtedy patrol będzie odbywał się „z górki” a

największy wysiłek zostanie poniesiony na początku patrolu kiedy strzelcy są

najbardziej wypoczęci.

Metoda „fan - kwiatek” polega na wytyczeniu określonej trasy która nas

interesuje z punktu wykonania zadania i sprawdzenia rejonów nas

interesujących. Co kilkaset metrów patrol zatrzymuje się wysyłając grupy

zwiadowców po trasie przypominającej płatki kwiatu i powracając do miejsca

zatrzymania patrolu.

- czas na wykonanie zadania

- operacje przeciwnika i jego rozmieszczenie

- warunki atmosferyczne

- dzień/noc

Podstawowym kluczem do osiągnięcia zamierzonego celu jest

zachowanie ciszy i zgranie zespołu patrolowego. Przy poruszaniu się

naleŜy stosować skoki taktyczne. W terenie zamkniętym skok powinien

wynosić około 50 metrów, w terenie otwartym około 300 metrów. Czas

pomiędzy poszczególnymi skokami taktycznymi naleŜy wykorzystywać

na odpoczynek, nasłuch, załatwienie potrzeb bytowych członków

patrolu, sprawdzenie nawigacji oraz wydanie dalszych rozkazów. Przy

poruszaniu się w strefie operacyjnej przeciwnika naleŜy stosować

zasadę „im wolniej tym lepiej”.

Aby dobrze przygotować patrol do wykonania zadania naleŜy doskonalić

przede wszystkim dwie podstawowe techniki:

a. indywidualne poruszanie się w terenie

- zwracamy uwagę na gałęzie, roślinność jej cięcie i łamanie

- idziemy zawsze po śladzie poprzednika

- unikaj przestrzeni pokrytych błotem i piaskiem

- unikaj otwartych przestrzeni

- zatrzymujemy się natychmiast jeśli strzelec przed nami się

zatrzyma

- nie moŜemy stracić kontaktu wzrokowego ze strzelcem z przodu i z

tyłu

- obserwuj dowódcę

b. nawigację

- orientowanie gdzie jesteśmy z dokładnością do 50 metrów

- orientowanie co do stałych punktów w terenie /baza, najbliŜsze

osiedle, droga. itp./

- mierzenie dystansu paro krokami

- trening z mapą i kompasem

3.Sygnały dowodzenia / znaki patrolowe/

Podstawowe zasady

- podajesz je lewą ręką / prawa trzyma broń/

- przy podawaniu sygnału stań w miejscu

- upewnij się Ŝe odbiorca zrozumiał twój sygnał dopiero dalej

kontynuuj zadanie

Rodzaje znaków

- ostrzegawcze /nieprzyjaciel, teren niebezpieczny, przeszkoda, mina

- lokomocyjne /stop, szybko, bliŜej, dalej, padnij, powstań, zbiórka/

- nawigacyjne/zmiana kierunku, dystans – paro kroki, sprawdzenie

mapy, RV/

- formacje /kolumna, tyraliera, strzała/

- akcje /rozpoznanie, obserwacja, otworzyć ogień, natychmiastowa

zasadzka/

Sze ść podstawowych zasad skutecznego patrolu.

1. Doj ś cie i powrót z rejonu działania powinno odbywa ć si ę

dwoma ró Ŝ nymi trasami.

2. Nie nale Ŝ y przem ę cza ć strzelców , łatwo wtedy o bł ę dy.

3. Zatrzymuj si ę i cz ę sto kontroluj otoczenie.

4. B ą d ź ś wiadom , czego mo Ŝ esz spodziewa ć si ę w terenie.

5. Upewnij si ę Ŝ e oporz ą dzenie jest wła ś ciwie umocowane.

6. Dokładnie obserwuj i badaj otoczenie.

1.Patrol – definicja.

- podstawowe narzędzie dowódcy w celu zorientowania się co do

połoŜenia i planów przeciwnika a takŜe budowy jego infrastruktury

- w najprostszej formie jest to przemieszczenie się z punktu A do

punktu B w terenie gdzie jest moŜliwy kontakt z przeciwnikiem.

MoŜe stanowić część bardziej złoŜonego zadania jak „zasadzka”,

„rajd”.

Rodzaje patroli.

- patrol jako grupa szturmowa /zasadzka, rajd, napad/ do kontaktu z

przeciwnikiem

- patrol rozpoznawczy / bez kontaktu z przeciwnikiem/

- patrol stacjonarny /posterunek obserwacyjny/

2.Techniki poruszania si ę w terenie.

- gdy kontakt z przeciwnikiem jest prawdopodobny

- gdy kontakt z przeciwnikiem jest pewny

Podstawowym czynnikiem który ma wpływ na podane wyŜej techniki jest

prędkość poruszania się patrolu. Na prędkość poruszania się patrolu ma

natomiast wpływ:

- teren działania i roślinność

4.Formacje patrolowe / szyki /

- rząd

- klin – modyfikacja /strzała, diament/

- tyraliera / linia /

- kolumna

Definicja szyku. Szyk to ustawienie pojedynczych strzelców, czy ich sekcji /

zespołów / względem siebie. Miejsce dowódcy w szyku warunkowane jest

najlepszą kontrolą strzelców w szyku. W przypadku prowadzących sekcje,

najlepiej odzwierciedla to zwrot: „ Za mną i rób to, co ja”. KaŜdy strzelec w

szyku musi mieć moŜliwość obserwacji swego dowódcy, oczywiście poza

pewnymi przypadkami.

Obowi ą zki strzelca w szyku:

- zachowuje odległości i pozycję względem innych strzelców

- dozoruje swój sektor obserwacji/prowadzenia ognia

- utrzymuje łączność wzrokową z dowódcą sekcji/druŜyny

- przekazuje w szyku komendy dowódcy sekcji/druŜyny

- utrzymuje dyscyplinę dźwiękową i świetlną

UWAGA: Kierunkowym tj. strzelcem według którego reszta pododdziału

zajmuje pozycje w danym szyku jest zawsze dowódca druŜyny.

W czasie przemieszczania oddziału naleŜy przestrzegać fundamentalnych

zasad: skrytości, rozproszenia i ubezpieczenia w przemieszczaniu się.

Rz ą d -Strzelcy idą jeden za drugim zachowując nakazane odległości.

Charakterystyka szyku - słabsza moŜliwość manewru niŜ w przypadku klina,

moŜliwość prowadzenia ognia w kierunku flanki, słaba w kierunku czoła.

DuŜa wraŜliwość na ogień od czoła. W przypadku potrzeby większej kontroli

lub wzmocnienia morale, dowodzący przemieszcza się na pierwszą lub

drugą pozycję w szyku. Aby wzmocnić kontrolę nad tyłem szyku naleŜy

umieścić na przedostatnim miejscu zastępcę dowódcy. Modyfikacja szyku

rząd to tzw. szachownica tj. ustawienie w dwa rzędy, stosowane na

szerokich drogach. Zapewnia szybsze rozwiniecie w linię w przypadku

kontaktu od czoła.

Klin - potocznie „V” lub sierŜant. Modyfikacja szyku to diament lub strzała.

Odległości między strzelcami w normalnych warunkach 10 m, lecz jest to

uzaleŜnione od terenu w jakim działamy. Jeśli teren tego wymaga, np.

roślinność gęstnieje, odległości są zmniejszane wg kryterium łączności

wzrokowej. Dobre rozproszenie i manewrowość. MoŜliwość prowadzenia

ognia we wszystkich kierunkach ( zwłaszcza w przypadku klina - diamentu). .

Diament. Stosowany tam, gdzie niezbędna jest obserwacja okręŜna i

ubezpieczenie 360o. Włócznia stosowana w przypadku wysyłania szperaczy

na czoło.

Linia - szyk ten gwarantuje maksymalną siłę ognia w kierunku czoła. Trudny

do kontroli, wraŜliwy na ogień flankujący. Odległości pomiędzy strzelcami ok.

10 metrów.

naturalne to rzeki, przepaście, drogi lub otwarta przestrzeń nie oferująca moŜliwości

maskowania.

Kolumna - charakteryzuje się dobrym rozproszeniem i wystarczającą

głębokością szyku, bez utraty kontroli i osłabienia zdolności manewru. W

druŜynach w składzie 2 sekcji /8 strzelców/ obie sekcje poruszają się w

szyku klin, jedna za drugą z tym, Ŝe tylna w modyfikowanym klinie –

diamencie.

Małe przeszkody terenowe

Małe przeszkody są pokonywane z marszu na zasadzie standardowych procedur.

Sekwencja pokonywania małej przeszkody terenowej jest następująca:

1. Szperacz zatrzymuje patrol.

2. Szperacz wzywa dowódcę do swojej pozycji skąd rozmiar przeszkody

moŜe być przez niego oceniony.

3. Dowódca ocenia przeszkodę i decyduje czy jest ona „mała” czy duŜa”

4. Dowódca przekazuje znak patrolowy „mała przeszkoda”

5. Patrol automatycznie rozpoczyna standardową procedurę pokonywania

małych przeszkód

Wraz z nabyciem doświadczenia i zaufania pomiędzy szperaczem a dowódcą,

szperacz będzie w stanie sam ocenić Ŝe napotkana przeszkoda zalicza się do

małych i bez zatrzymań rozpocząć pokonywanie przeszkody. Podczas pokonywania

małych przeszkód z marszu, patrol nie zatrzymuje się.

5. Postoje.

W czasie krótkich postoi do 3 minut i krócej, strzelcy przyklękają na jedno

kolano i odwracają się plecami do wewnątrz patrolu. Uzyskana w ten

sposób obrona okręŜna pozwala na skuteczną obserwacje terenu podczas

poprawiania nawigacji, picia wody lub potwierdzania przebytej odległości.

Nie ma ustalonego czasu ani dystansu po którym patrol powinien się

zatrzymać dla odpoczynku. ZaleŜy to od czasu, przeciwnika, terenu i

potrzeb osobistych członków patrolu. D-ca powinien zatrzymywać patrol

stosunkowo często, Ŝeby strzelcy byli dobrze wypoczęci i skoncentrowani

podczas patrolu. RównieŜ regularne postoje mogą być wykorzystywane w

celu nasłuchu i do sprawdzenia pozycji patrolu przez dowódcę i wszystkich

strzelców w patrolu. 20 minut patrolowania i 10 minut postoju jest to

optymalna mieszanka dla patroli z cięŜkimi plecakami.

Pokonywanie du Ŝ ych przeszkód terenowych jest skomplikowanym

procesem który powinien być trenowany jako podstawowy element sztuki

patrolowania.

1. Szperacz zauwaŜa przeszkodę na linii marszu druŜyny.

2. Szperacz wzywa dowódc ę do swojej pozycji skąd moŜe on ocenić rozmiar

i typ przeszkody. Dowódca określa przeszkodę jako małą lub duŜą i

podejmuje odpowiednią decyzję. W tym przypadku dowódca przekazuje

sygnał patrolowy „du Ŝ a przeszkoda” Informuje to resztę oddziału, Ŝe mają

się przygotować do pokonania przeszkody.

3. Zwiadowcy dochodzą do brzegu przeszkody Jeden zespól osłania lewą

stronę przeszkody a drugi prawą. KM są ustawiony jest w taki sposób aby

osłaniać maksymalnie duŜą cześć przeszkody. Reszta grupy ubezpiecza tyły.

Dowódca jest w centrum formacji i kontroluję pracę szperaczy. Szperacze

osłaniając się wzajemnie przechodzą na drugą stronę przeszkody. Reszta

grupy jest przygotowana do ich osłaniania . JeŜeli w tym momencie nastąpi

kontakt – szperacze odrywają się od przeciwnika i dołączają do reszty patrolu.

Nie moŜna w przypadku kontaktu kontynuować pokonywania przeszkody.

NaleŜy wycofać się w kierunku z którego nadszedł patrol.

4. Szperacze osłaniając się wzajemnie oczyszczają drugi brzeg przeszkody

na jeden dystans wizualny. Oczyszczony obszar musi być wystarczająco duŜy

aby pomieścić cała formację patrolową. Wracają do punktu przejścia i

sygnalizują dowódcy „ wszystko w porządku”

5. Dowódca daje sygnał grupom do przejścia na druga stronę. Grupy

osłaniają się wzajemnie przechodząc przez przeszkodę. Przeszkoda moŜe

Podczas krótkich przerw w patrolowaniu, dłuŜszych niŜ około 10 minut,

patrolujący oddział powinien przyjąć formację postojową mającą na celu

ubezpieczenie oddziału w promieniu 360 stopni. Formacja postojowa ma

uproszczony kształt bazy patrolowej. Formacja najpierw zatrzymuje się i

kaŜdy strzelec przyjmuję pozycję na jednym kolanie. JeŜeli postój

przedłuŜa się lub dowódca poda sygnał „obrona okręŜna” strzelcy

przyjmują pozycję leŜącą ze stopami skierowanymi do środka formacji.

Rozmieszczają się po zarysie okręgu w taki sposób Ŝeby kontrolować

kaŜde moŜliwe podejście do pozycji w promieniu 360 stopni. Dowódca

zajmuje miejsce w środku formacji. Ta formacja jest najczęściej uŜywana

podczas nawiązywania łączności radiowej lub podczas sprawdzania

nawigacji.

6. Przeszkody terenowe.

Przeszkody w terenie mogą być naturalne albo sztuczne. Przeszkody sztuczne to

zasieki, pola minowe lub inne przeszkody stawiane przez przeciwnika. Przeszkody

być pokonywana tylko przez jedną grupę na raz. Po przejściu na drugą stronę

przeszkody, grupy osłaniają się w pozycji lustrzanego odbicia – nadal

osłaniają przeszkodę tylko Ŝe z drugiej jej strony. Po przejściu pierwszej

grupy, na drugą stronę przechodzi dowódca. W przypadku kontaktu, grupa

cofa się na tą stronę przeszkody gdzie znajduje się najwięcej Ŝołnierzy –

największa siła ognia. Dowódca zawsze przemieszcza się z największą

częścią oddziału. Po drugiej stronie pozostaje jego zastępca - w ten sposób

obydwa elementy nie są pozbawione elementu dowodzenia.

6. Po przejściu na druga stronę całej formacji, patrol jest kontynuowany na

oryginalnym azymucie marszu.

radiooperator

- sprzęt radiowy, szyfry, kody, transmisje radiowe

sanitariusz

- sprzęt i wyposaŜenie medyczne

- utrzymywanie w dobrej kondycji członków patrolu /zakaŜenia,

otarcia, drobne dolegliwości/

szperacz /starszy zwiadowca/ - taktycznie związany z dowódcą

- sprawdzanie drogi marszu

- nawigacja

- wykonywanie poleceń dowódcy

zwiadowca

- luźny członek patrolu o dodatkowej specjalności mogący zastąpić

szperacza

8. Podstawowa Procedura Patrolowa. Wszystkie patrole odbywają się w

oparciu o podstawową procedurę patrolową. Poziom wykonywanej

procedury jest wizytówką oddziału. Powoduje to, Ŝe wszystkie podstawowe

czynności są wykonywane w ten sam sposób, który jest znany wszystkim

uczestnikom patrolu. Procedura ułatwia przystosowanie nowych strzelców do

współpracy w zintegrowanym zespole jakim jest patrol. D-ca z biegiem czasu

ją modyfikuje aby uniknąć szablonowych zachowań przez co zwiększa się

bezpieczeństwo patrolu. Procedurę patrolową dzielimy na dzienn ą i nocn ą .

Procedura dzienna trwa od pobudki i kończy się wraz z rozkazem do

nocnego odpoczynku w bazie patrolowej. Procedura nocna trwa od

zmierzchu do pobudki.

Procedura dzienna

Podczas dnia patrol wykonuje swoje wyznaczone zadania.

Członkowie patrolu są w pełnej gotowości i koncentracji. Podczas

procedury dziennej istnieje moŜliwość wystawiania pojedynczych

posterunków wartowniczych, uŜywania kontrolowanego palenia ognia

i papierosów. Procedura dzienna składa się z następujących etapów.

1. Pobudka

2. ZłoŜenie pałatek i spakowanie plecaków

3. NałoŜenie oporządzenia / kamizelek szturmowych

4. Czyszczenie broni (jedynki)

5. Jedzenie (dwójki)

6. Czyszczenie broni (dwójki)

7. Jedzenie (jedynki)

8. Odprawa d-cy / postawienie zadania

8. Zatarcie śladów zostawionych po bazie patrolowej

9. Rozpoczęcie zadań – kontynuacja patrolu

W zaleŜności od sytuacji taktycznej, od momentu pobudki do opuszczenia

bazy patrolowej mija od 30 do 90 minut.

Procedura nocna rozpoczyna się od zmierzchu. Pierwsza para rozpoczyna

wartę. Reszta oddziału idzie spać. W zaleŜności od sytuacji taktycznej i

7.Obowi ą zki poszczególnych funkcyjnych na patrolu.

KaŜdy członek oddziału ma wyznaczona funkcje i rolę która w zasadzie nie

zmienia się podczas trwania patrolu. Wszystkie te funkcje są z góry znane

wszystkim strzelcom. Formacje patrolowe, reakcja na kontakt, zasadzkę oraz

inne procedury słuŜą dwóm celom. Po pierwsze wyrabiają rutynę która z

biegiem czasu oraz ze zwiększeniem „zgrania” patrolu zwiększa jego

efektywność. Po drugie rutyna zdobywa bezcenny czas dla dowódcy w

którym moŜe podjąć taktyczna decyzje w dynamicznie zmieniającej się

sytuacji jaką jest kontakt. Dowódca bowiem, jak i kaŜdy inny strzelec w

patrolu wie co będzie się działo w kaŜdej sytuacji. Ta instynktowna prawie

reakcja pozwala zachować maksymalna dynamiczność a co zatem idzie

agresję w kontakcie z przeciwnikiem. Efekt końcowy jest jeden: zwiększona

szansa na przeŜycie i zwycięstwo patrolu. Drugorzędna zaleta odgórnie

przypisanych funkcji i ról jest łatwość uzupełnień i wdraŜania nowych

członków patrolu. Drobne szczegóły róŜnią się w kaŜdym patrolu, bo kaŜdy

d-ca jest inny, jednak nowy strzelec, wie czego moŜe się spodziewać i jak się

zachować poniewaŜ główny szkielet metod operacyjnych pozostaje ten sam.

Specjaliści tacy jak radiooperatorzy, d-cy albo medycy maja zawsze ta sama

role.

dowódca

- opracowanie planu działania

- faza przygotowań /trening, czynności administracyjne/

- w trakcie patrolu odpowiada za / bezpieczeństwo grupy i wykonanie

zadania, nawigację, koordynowanie środków wsparcia, oznaczanie

RV, zmianę formacji jej prędkość oraz wyznacza punkty

zatrzymania dla nasłuchu i obserwacji/

zast ę pca / nie moŜe w trakcie wykonywania zadania znajdować się przy

dowódcy/

- zastępuje dowódcę w razie niemoŜności pełnienia przez jego funkcji

- logistyka

- sprawdzanie nawigacji

- dyscyplina grupy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: