Hans Christian Andersen - Brzydkie kaczątko.pdf - Antologia Nowel i Opowiadań Duńskich - ChomikKulturalny

HANS CHRISTIAN ANDERSEN

BRZYDKIE

KACZĄTKO

N a wsi było pięknie; pełnia lata. Złociło się żyto, zielenił

owies, siano ustawiono w stogi na zielonych łąkach, na dłu-

gich czerwonych łapach spacerował bocian i mówił pc

egipsku, tej mowy bowiem nauczył się od matki. Dokoła

łąk i pól ciągnęły się rozległe lasy, w których znajdowały

się głębokie jeziora; tak, na wsi było naprawdę pięknie.

W blasku słońca stał tam stary dwór otoczony głębokimi

kanałami, między murem i wodą rosły ogromne liście łopia-

nu, tak wysokie, że my, dzieci, mogliśmy stać wyprosto-

wani pod największym z nich; było tam równie dziko jak

w najbardziej gęstym lesie, siedziała tu w gnieździe kacz-

ka; wysiadywała pisklęta, lecz nudziło ją to już, ponieważ

trwało tak długo a rzadko kto ją odwiedzał; inne kaczki

wolały pływać po kanałach niż wychodzić na brzeg i sia-

dać pod liściem łopianu, by z nią pogawędzić.

Wreszcie jajka zaczęły pękać, jedno po drugim; słychać

było pip! pip!, wszystkie żółtka ożyły i wysunęły łebki.

— Szybciej! Szybciej! — powiedziała, i pisklęta pospie-

szyły się, jak tylko umiały i rozglądały się na wszystkie

strony pod zielonymi liśćmi, matka pozwoliła im patrzeć,

ile tylko chciały, ponieważ zielony kolor jest zdrowy dla

oczu.

— Jaki wielki jest świat! — powiedziały pisklęta; mia-

ły teraz o wiele więcej miejsca niż w jajku.

— Myślicie, że to jest cały świat! — zdziwiła się mat-

ka. — Świat rozciąga się daleko po drugiej stronie ogrodu,

aż do księżego pola! Lecz tam nigdy nie byłam! — Jesteś-

cie już chyba wszystkie? — I kaczka podniosła się; — Nie,

to nie wszystkie! Zostało jeszcze duże jajko; jak długo to

potrwa! Mam już prawie dosyć tego! — i znów usiadła.

— No, cóż słychać? — zapytała stara kaczka, która przy-

szła w odwiedziny.

— Tak długo trwa z jednym jajkiem — odparła wysia-

dująca kaczka — nie chce pęknąć! Ale obejrzyj te; naj-

piękniejsze kaczątka, jakie widziałam! Wszystkie są podob-

ne do ojca, ten nicpoń wcale się o mnie nie troszczy.

— Pokaż jajko, które nie chce pęknąć — powiedziała

stara. — Możesz mi wierzyć, to jest indycze jajo! Mnie też

tak kiedyś oszukano, miałam dużo kłopotu z małymi, bo

się boją wody! Nie mogłam sobie poradzić z wyprowa-

dzeniem ich! Poganiałam je i popychałam, lecz na próż-

no! — Pokaż jajko! Tak, to indycze jajo! Zostaw je i naucz

dzieci pływać.

— Posiedzę jeszcze! — odparła kaczka — siedziałam już

tak długo, że jeszcze trochę wytrzymam!

— Jak chcesz! — rzekła stara i odeszła.

Wreszcie pękło duże jajko. — Pip! Pip! — zakwiliło

pisklę i wykluło się; było duże i brzydkie. Kaczka po-

patrzyła na nie: — Strasznie duże kaczątko! — stwierdzi-

ła. — Tamte nie wyglądały tak! Ale to nie jest chyba in-

dycze pisklę! Zresztą zaraz się o tym przekonamy! Powin-

no wejść do wody, nawet jeśli będę zmuszona je wepchnąć!

Nazajutrz była wspaniała pogoda; słońce świeciło na

wszystkie zielone liście łopianu, kacza mama z całą ro-

dziną pojawiła się nad kanałem; plusk! wskoczyła do wo-

dy: — kwa! kwa! — powiedziała i kaczątka jedno po dru-

gim wpadały do wody; woda przykrywała im łebki, kacząt-

ka jednak wysuwały je zaraz i pływały cudownie; łapki

poruszały się jakby same z siebie, pływały wszystkie pisklę-

ta, nawet brzydkie, szare kaczątko.

Nie, to nie indyk! — rzekła kaczka. — Popatrzcie jak

wspaniale porusza łapkami, jak prosto się trzyma! To mo-

je pisklę! Właściwie jest zupełnie ładne, kiedy się dobrze

przyjrzeć! Kwa! kwa! — chodźcie ze mną, wprowadzę was

w świat i przedstawię na kaczym podwórku, ale trzymaj-

cie się zawsze blisko mnie, żeby ktoś na was nie nadepnął,

i strzeżcie się kota!

Dotarły na kacze podwórko. Panował tam okropny roz-

gardiasz, ponieważ dwie rodziny walczyły o łeb węgorza,

który w końcu porwał kot.

— Spójrzcie, tak to się dzieje w świecie! — powiedziała

kacza mama, oblizując się, albowiem też miała ochotę na

rybi łeb. — Ruszajcie teraz łapkami — powiedziała — po-

spieszcie się i ukłońcie się tej starej kaczce! Jest najwy-

tworniejsza. W jej żyłach płynie hiszpańska krew, dlatego

jest ciężka, popatrzcie, łapkę ma obwiązaną czerwonym gał-

gankiem. To niezwykłe, najwyższe wyróżnienie, jakie kacz-

ka może otrzymać, znaczy ono tak wiele, iż lękają się by

nie zginęła, zwierzęta i ludzie powinni ją rozpoznać. —

Pospieszcie się — łapki nie do środka! Dobrze wychowane

kaczątko stawia łapki szeroko na zewnątrz, jak ojciec i ma-

ma! Patrzcie! Ukłońcie się teraz i powiedzcie: kwa!

Tak też uczyniły; lecz inne kaczki przyglądały im się,

mówiąc głośno: — Zobaczcie tylko! Mamy krewnych! Jak-

by nas nie było dosyć! Fe, jak to kaczątko wygląda! Jego

nie będziemy tolerować! — I natychmiast przyfrunęła jed-

na z kaczek i dziobnęła kaczątko w szyję.

— Zostaw je! — powiedziała matka. — Przecież nic ni-

komu nie zrobiło!

— Nie, ale jest za duże i takie dziwne — odparła kaczka,

która je dziobnęła. — Dlatego trzeba je poszturchiwać.

— Ładne masz dzieci, matko! — powiedziała stara kacz-

ka z gałgankiem na łapie. — Wszystkie są ładne z wyjąt-

kiem jednego, to się nie udało! Życzyłabym ci, żebyś je

mogła zmienić.

— To niemożliwe, dobrodziejko •— odparła kacza ma-

ma — kaczątko nie jest ładne, lecz ma dobre serce i pły-

wa tak wspaniale jak inne, tak, dodam jeszcze coś! Myślę,

że z wiekiem wyładnieje i zrobi się mniejsze! Za długo

leżało w jajku, dlatego nie ma właściwej sylwetki! — Skub-

nęła je w kark i pogłaskała po piórkach. — To jest zresztą

kaczor — powiedziała — dlatego uroda nie jest taka waż-

na dla niego! Chyba będzie silny i jakoś sobie poradzi!

— Inne kaczątka są śliczniutkie! — orzekła stara. — Czu-

jcie się jak u siebie w domu, jeśli znajdziecie łeb węgo-

rza, możecie mi go przynieść!

I czuły się jak u siebie w domu.

Lecz biedne kaczątko, które wykluło się ostatnie i brzyd-

ko wyglądało, było tu dziobane, popychane i wyśmiewane

przez wszystkich, zarówno przez kaczki, jak i kury. —

Jest za duże! — stwierdzili, a indyk, który na świat przy-

szedł z ostrogami i dlatego sądził, że jest cesarzem, nadął

się jak okręt pod żaglami, i zaczął nacierać na kaczątko,

gulgocząc tak, iż zupełnie poczerwieniała mu głowa. Bied-

ne kaczątko nie wiedziało czy ma zostać, czy odejść, takie

było zasmucone swą brzydotą i śmiesznością, z której drwi-

ło całe kacze podwórko.

Tak minął pierwszy dzień, potem było gorzej i gorzej.

Wszyscy przeganiali biedne kaczątko, nawet rodzeństwo

było dla niego niedobre, zawsze mówili: — Żeby cię kot

porwał, ty wstrętna kreaturo! — A matka pragnęła: —

Lepiej, żebyś było daleko stąd! — Kaczki szczypały je, ku-

ry dziobały, a dziewczyna karmiąca zwierzęta kopała je.

Wtedy pobiegło kaczątko i przefrunęło przez żywopłot;

przestraszone ptaszki poderwały się z krzaków; — To dla-

tego, że jestem takie brzydkie — pomyślało kaczątko i za-

mknęło oczy nadal uciekając! Aż znalazło się nad rozległy-

mi moczarami, gdzie mieszkały dzikie kaczki. Tutaj prze-

leżało całą noc, takie było znużone i zatroskane.

Rano przyfrunęły dzikie kaczki i przyjrzały się nowe-

mu koledze; — Coś ty za jeden? — zapytały, a kaczątko

obracało się na wszystkie strony i pozdrawiało, jak tylko

umiało najpiękniej.

— Jesteś wyjątkowo brzydki! — powiedziały kaczki —

ale nie obchodzi nas to, dopóki nie zechcesz wżenić się w

naszą rodzinę! — Biedak! Wcale nie myślał o ożenku,

pragnął jedynie poleżeć w sitowiu i napić się trochę wody

z moczarów.

Kaczątko leżało tam przez dwa dni, aż zjawiły się dwie

dzikie gęsi, a raczej dwa gąsiory, były to bowiem samce:

dopiero niedawno wykluły się z jajek, dlatego były takie

żwawe.

— Posłuchaj, przyjacielu! — powiedziały. — Jesteś taki

brzydki, że nawet cię lubimy! Chcesz polecieć z nami i być

wędrownym ptakiem? Niedaleko stąd na innych moczarach

jest kilka słodkich, uroczych dzikich gęsi, same panienki,

które potrafią powiedzieć „kwa". Może ci się poszczęści,

choć jesteś taki brzydki!

„Pif! paf!" rozległo się natychmiast i oba dzikie gąsiory

spadły martwe w sitowie, woda pofarbowała od krwi; —

„pif! paf!" zabrzmiało ponownie i całe stado dzikich gęsi

poderwało się z sitowia, potem znów słychać było strzały.

Było to wielkie polowanie; myśliwi leżeli wokoło mo-

kradła, niektórzy siedzieli na drzewach, na gałęziach się-

gających daleko nad trzciny; niebieski dym unosił się mię-

dzy ciemnymi drzewami niby chmura i snuł się nad wodą;

na bagna wbiegły psy myśliwskie, plusk! plusk! Sitowie

i trzciny kołysały się na wszystkie strony; biedne kaczątko

przeraziło się, pokręciło łebkiem, usiłując wsunąć go pod

skrzydła, w tej samej chwili stanął przed nim olbrzymi

pies, język zwisał mu z pyska, a ślepia groźnie błyszczały;

wyciągnął pysk w stronę kaczątka, pokazał ostre zęby...

i plusk! zniknął zostawiając kaczątko w spokoju.

— O, dzięki Bogu! — westchnęło kaczątko. — Jestem

takie brzydkie, że nawet pies nie zechciał mnie ugryźć.

Leżało więc cicho, gdy tymczasem śrut świstał w sitowiu,

rozlegał się strzał po strzale.

Uspokołio się dopiero nieco później w ciągu dnia, lecz

biedne kaczątko nie miało jeszcze odwagi podnieść się, po-

czekało kilka godzin, dopiero potem rozejrzało się i po-

spiesznie oddaliło z mokradła: pędziło przez pola i łąki,

wiał silny wiatr, toteż trudno było kaczątku wyruszyć.

Pod wieczór dotarło do biednej chłopskiej chatki; była

tak nędzna, iż sama nie wiedziała, na którą stronę się

przewrócić, wobec czego stała nadal. Wiatr hulał wokół ka-

czątka tak, że musiało przysiąść na ogonie, by nie upaść;

pogoda się pogarszała; wtedy kaczątko zauważyło, że drzwi

Hans Christian Andersen - Brzydkie kaczątko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: