28 - Koontz Dean - Mroczne ścieżki serca.pdf - Thrillery, horrory - Ninja_

DEAN R. KOONTZ

M ROCZNE ŚCIEŻKI SERCA

( PRZEŁOŻYŁ Z YGMUNT H ALKA )

SCAN- DAL

Gary’emu i Zov Karamardianom

za ich cenną przyjaźń,

za sprawianie ludziom radości

i za stworzenie nam domu z dala od domu.

W przyszłym tygodniu

wprowadzamy się na stałe!

CZĘŚĆ PIERWSZA

NA NIEZNANYM MORZU

Zbłąkani wędrowcy -

Nie wiemy, czym zapłacimy

Za naszą podróż.

Osobliwy ciąg zdarzeń

Zagadkowych, dziwnych, nierealnych -

Pozostawia nas w niepewności.

Ale żadna podróż po śmierci

Nie będzie taka ciekawa

Jak ta przez życie.

„Księga policzonych smutków”

Drżąca przędza losu

Spowija mnie delikatnie,

Ale kiedy próbuję się wymknąć –

Czuję, że jej nitki są ze stali.

„Księga policzonych smutków”

ROZDZIAŁ 1

Spencer Grant jechał samochodem przez rozświetloną noc, szukając czerwonych drzwi.

Z niepokojem w sercu myślał o tamtej kobiecie. Czujny pies siedział spokojnie obok niego. O

dach dżipa bębnił deszcz.

O zmierzchu owego ponurego lutowego dnia nadciągnęła znad Pacyfiku burza bez

wiatru i błyskawic. Wyglądało na to, że deszcz, silniejszy niż mżawka, ale nie ulewny,

wypłukał z miasta całą energię. Los Angeles z okolicami stało się metropolią o rozmytych

konturach, bez tętna i bez ducha. Sylwetki budynków zlewały się z sobą, ruch na jezdniach był

niemrawy, a ulice rozpływały się w szarej mgle.

Spencer jechał przez Santa Monica, mając po prawej stronie plaże i atramentowoczarny

ocean. Musiał zatrzymać się na czerwonym świetle.

Mieszaniec Rocky, trochę mniejszy od labradora, z zainteresowaniem patrzył na drogę.

Kiedy jeździli fordem explorerem, Rocky czasem spoglądał na boki, przyglądając się temu i

owemu, ale głównie interesowała go droga na wprost.

Nawet gdy jechał w przestrzeni bagażowej, za przednimi siedzeniami, rzadko wyglądał

przez tylne okienko. Bał się odpływającej w tył scenerii. Może od uciekających obrazów

kręciło mu się w głowie, a od nadpływających nie.

Albo może kojarzył znikającą drogę ze swoją przeszłością. Wolał jej nie wspominać.

Tak samo jak jego pan.

Czekając na zmianę świateł, Spencer podniósł rękę do twarzy. Kiedy zaczynały się

kłopoty, dotykał w zadumie swojej blizny. Niektórzy ludzie w podobnych sytuacjach

przebierają paciorki różańca. Dotknięcie uspokajało go; przypominało mu, że największą

grozę, jaką mógł kiedykolwiek przeżyć, ma już za sobą, i że nie może spotkać go w życiu nic

bardziej niebezpiecznego.

Blizna była jego cechą charakterystyczną. Był naznaczony. Jasna, z lekka połyskująca,

szeroka na ćwierć do połowy cala, sięgała od prawego ucha po podbródek. Podczas upałów, a

także przy niskiej temperaturze stawała się jeszcze jaśniejsza. Mimo że cienki pas tkanki

łącznej pozbawiony był końcówek nerwów, to jednak w zimowym powietrzu czuł bliznę jakby

gorący drut przyłożono mu do twarzy. W letnim słońcu była zawsze zimna.

Zapaliło się zielone światło.

Pies podniósł kudłaty łeb w oczekiwaniu nowych wrażeń. Spencer jechał powoli na

południe wzdłuż niewidocznego wybrzeża, znów trzymając kierownicę obiema rękami. W

powodzi sklepów i restauracji nerwowo wyglądał czerwonych drzwi po wschodniej stronie

ulicy.

Choć nie dotykał już szpecącej blizny, ciągle o niej pamiętał. Nigdy nie zapominał, że

jest napiętnowany. Kiedy uśmiechał się lub krzywił, czuł, jak opina połowę jego twarzy. Gdy

się śmiał, jego radość była tłumiona naprężeniem nieelastycznej tkanki.

Wycieraczki rytmicznie rozsuwały strugi deszczu.

Spencer miał spieczone wargi i wilgotne dłonie. Czuł ucisk w piersiach, spowodowany

odrobinę obawą, ale zarazem i radością na myśl o ponownym spotkaniu z Valerie.

Namyślał się, czy nie wrócić do domu. Nadzieja, którą zaczął żywić, z pewnością nie

warta była funta kłaków. Był samotny i - pomijając Rocky’ego - miał zamiar taki pozostać.

Wstydził się nowej fali optymizmu i własnej naiwności, skrywanej potrzeby i cichej rozpaczy.

A jednak jechał dalej.

Rocky nie wiedział, czego szukają, ale sapnął lekko, wyczuwając subtelną zmianę

nastroju Spencera na widok czerwonych drzwi.

Bar koktajlowy mieścił się między tajlandzką restauracją o zaparowanych oknach a

pustym sklepem, który kiedyś był galerią sztuki. Okna galerii zostały zabite deskami; w

niegdyś eleganckiej fasadzie brakowało kwadratowych płyt trawertynu, jak gdyby firma nie

splajtowała, tylko wybuch bomby zakończył jej działalność. W rozproszonym świetle

padającym na fasadę, poprzez srebrzyste nitki deszczu, było widać czerwone drzwi, które

zapamiętał poprzedniej nocy.

Spencer nie potrafił przypomnieć sobie nazwy baru. Wydawało się, że starał się

wyrzucić ją z pamięci, ponieważ trudno było nie zauważyć szkarłatnego napisu nad wejściem:

„Czerwone Drzwi”. Uśmiechnął się bez humoru.

Po odwiedzeniu dziesiątków barów nie był w stanie spostrzec różnic między nimi, a to

znaczyło, że nie umiał zapamiętywać ich nazw. Owe niezliczone spelunki w najrozmaitszych

miastach pełniły w jego przypadku rolę konfesjonału; zamiast klęczeć przy konfesjonale,

siedział na stołkach barowych i mruczał te same wyznania do ucha przygodnych kompanów,

którzy nie byli księżmi i nie mogli dać mu rozgrzeszenia.

Jego spowiednikami byli pijacy, tak samo zagubieni jak on. Nie potrafili wskazać mu

właściwej pokuty, którą powinien odprawić po to, żeby znaleźć spokój. W dyskusjach na temat

sensu życia byli nieprzekonywujący.

W przeciwieństwie do swoich rozmówców, przed którymi często odkrywał duszę,

Spencer nigdy się nie upijał. Pijaństwo było dla niego czymś równie odrażającym jak samobój-

28 - Koontz Dean - Mroczne ścieżki serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: