Rogers Rosemary - Powieść historyczna 40 - Tajemnicza cudzoziemka.pdf - Różne - olamiz

Rosemary Rogers

Tajemnicza

cudzoziemka

Rozdział pierwszy

1821 rok , Sankt Petersburg , Rosja

Dom hrabiny Nadii Karkowej, tuż przy Newskim Prospekcie, nie był największą

rezydencją w okolicy, lecz z pewnością najbardziej luksusową.

Fronton budynku zaprojektowano wedle najlepszych klasycznych wzorców, za-

chowując gustowne, wytworne linie licznych okien oraz dodając strzeliste kolumny na

szerokim tarasie. Greckie posągi na dachu patrzyły z chłodną wyższością na górną balu-

stradę - być może wyrażały w ten sposób dezaprobatę dla rozległego ogrodu wokół sie-

dziby. Liczne kwiaty, ozdobne krzewy i marmurowe fontanny, tak uwielbiane przez ro-

syjską arystokrację, ani trochę nie kojarzyły się ze stylem klasycystycznym.

Wnętrze domu prezentowało się równie elegancko, jak fasada, a to za sprawą

ociekających złotem, szkarłatem i szafirem przestronnych pokoi. Natłok tak nasyconych

barw sprawiał, że podczas długich, zimowych wieczorów mieszkańcy cieszyli się iluzją

ciepła.

Doskonałym dopełnieniem bogatego wystroju były meble z drewna wiśniowego,

bardziej w stylu francuskim niż rosyjskim, zgodnie z najnowszym kaprysem hrabiny.

Kosztowne fotele i kanapy pięknie kontrastowały z ciemnymi obrazami mistrzów szkoły

flamandzkiej i tylko inkrustowane drogimi kamieniami ozdoby oraz figurki z jadeitu,

rozsiane tu i tam, pochodziły z Rosji.

Zwieńczeniem wszystkiego był jednak widok z okien. Wokół rezydencji wznosiły

się cerkwie i kunsztowne pałace, których lśniące wieżyczki i złociste kopuły zdobiły

Sankt Petersburg.

Hrabianka Leonida Karkowa przeżyła w tym domu pełne dwadzieścia dwa lata,

więc gdy wyjrzała przez okno sypialni, zachwyciła się nie tyle tak dobrze sobie znaną

panoramą, ile urokiem promieni późnowiosennego, ciepłego słońca. Po chwili zasiadła

przed toaletką z lustrem, żeby pokojówka rozczesała jej długie, złociste włosy i splotła z

nich skomplikowany kok na czubku głowy, pozostawiając przy skroniach kilka luźnych

loczków. Skromna fryzura doskonale pasowała do idealnego owalu twarzy o alabastro-

wej cerze i podkreślała delikatną strukturę kości oraz olśniewające błękitem oczy i nie-

spotykanie gęste rzęsy.

Nie odziedziczyła po matce śniadej karnacji ani oszałamiającej urody, niemniej

uważano ją za piękność. Co ważniejsze, złociste włosy i przejrzyste, niebieskie oczy Le-

onidy tak bardzo kojarzyły się z hrabią Karkowem, że nikt głośno nie kwestionował jej

pochodzenia. Była to dość dziwna okoliczność, zważywszy, że panna Leonida ponad

wszelką wątpliwość pochodziła z nieprawego łoża.

Och, naturalnie hrabia Karkow uznał ją za córkę, a na dodatek pośpiesznie ożenił

się z jej matką, nim Leonida przyszła na świat, dzięki czemu w oczach towarzystwa

uchodziła za prawowitą dziedziczkę. Tylko nieliczni w całej Rosji, a może i poza grani-

cami mocarstwa, nie wiedzieli, że jej matka uwikłała się w burzliwy romans z carem

Aleksandrem Pawłowiczem. Tajemnicą poliszynela było również to, że hrabia Karkow z

dnia na dzień wzbogacił się o pokaźną kwotę, która w zupełności wystarczyła mu na

gruntowny remont ulubionej podmoskiewskiej posiadłości. Hrabina z kolei otrzymała

upominek w postaci tego uroczego domu oraz stałą pensję, umożliwiającą jej wystawne

życie.

Tak pokrótce przedstawiał się sekret, o którym nikt nie mówił, choć wszyscy o nim

wiedzieli. Mimo że przy okazji pobytu w Sankt Petersburgu Aleksander Pawłowicz od

czasu do czasu kierował do Leonidy zaproszenie, i tak pozostawał w jej oczach zaledwie

dobrotliwym znajomym matki, a na pewno nie ojcem. Inna sprawa, że wcale nie brako-

wało jej dodatkowego opiekuna, gdyż matka zdecydowanie wystarczała za oboje rodzi-

ców.

Ledwie pokojówka skończyła pracę, gdy do pokoju energicznie wkroczyła Nadia

Karkowa ubrana w suknię z wiśniowego woalu na srebrnym atłasie, ze srebrzystymi

wstążkami przytrzymującymi błyszczące ciemne loki.

Jej uroda była wręcz olśniewająca i pasowała do żywiołowego sposobu bycia, choć

piękną twarz hrabiny niepotrzebnie oszpecił brzydki grymas, gdy powiodła spojrzeniem

po adamaszku w kolorach niebieskim i kości słoniowej, zdobiących sypialnię Leonidy.

Nadia Karkowa nie mogła zrozumieć zamiłowania córki do prostoty.

- Mamo. - Leonida obróciła się na krześle i z niepokojem popatrzyła na hrabinę.

Nikt nie wątpił, że matka i córka darzą się głęboką miłością, niemniej Nadia słynęła z

silnej i nieustępliwej woli, a na dodatek miała w zwyczaju definitywnie usuwać wszelkie

przeszkody, które stały jej na drodze. Nie robiła wyjątku nawet dla Leonidy. - Co tu ro-

bisz?

- Sophy, pragnę niezwłocznie porozmawiać z panienką na osobności - oświadczyła

Nadia.

Pulchna pokojówka, córka angielskiej niani Leonidy, dygnęła i dyskretnie puściła

oczko do hrabianki. Zbyt dobrze znała zamiłowanie Nadii do melodramatycznych za-

chowań, żeby się nimi przejmować.

- Oczywiście.

Oczekując, aż Sophy wyjdzie i zamknie za sobą drzwi, Leonida wstała z krzesła,

gdyż doświadczenie podpowiadało jej, że hrabinie lepiej stawić czoło na stojąco.

- Czyżby coś się wydarzyło? - spytała wprost. Sam na sam z córką, Nadia nieocze-

kiwanie straciła rozpęd i wolnym krokiem podeszła do szerokiego łoża z jedwabnym

baldachimem w kolorze kości słoniowej.

- Czy nie mogę mieć ochoty na zwykłą, prywatną rozmowę z córką?

- To rzadkie zjawisko - zauważyła Leonida. - Nie występuje o tej porze dnia.

Nadia zachichotała.

- Powiedz mi, ma petite , czy ganisz mnie za lenistwo, czy też za niedostateczne

zaangażowanie w rolę matki?

- Ani jedno, ani drugie. Po prostu szukam przyczyny twoich niespodziewanych

odwiedzin.

- Mon Dieu . - Nadia dotknęła leżącej na łóżku skromnej sukni z jasnego muślinu. -

Szkoda, że nie chcesz, aby moja modiste szyła ci toalety. W czymś takim ludzie mogą cię

wziąć za kogoś z tej nudnej burżuazji, a przecież jesteś młodą i piękną arystokratką z

Rosji. Leonido, musisz mieć na względzie swój status!

Nadia często przywoływała ten argument i z pewnością nie byłaby skłonna wsta-

wać o tak wczesnej porze tylko po to, żeby go powtórzyć.

- Tak jakbym miała szansę o tym zapomnieć - mruknęła Leonida.

Rogers Rosemary - Powieść historyczna 40 - Tajemnicza cudzoziemka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: