Bell Josephine - Osaczona.pdf - E-BOOKI - klaudys123

Josephine Bell.

Osaczona

Przełożyła Irena Laskiewicz

Tytuł oryginału: EASY PREY

„KB”

Rozdztał 1

Dom przy Sandfields Avenue dwadzieścia sześć, w południowo-zachodnim Londynie,

był domom narożnym. Redland Glosę, mała ślepa uliczka, złożona z ośmiu budynków,

oddzielała numer dwudziesty szósty od sąsiedniego - dwudziestego ósmego. To położenie

sprawiało, że Holmesowie, mieszkający właśnie pod numerem dwudziestym szóstym, mieli

większy i inaczej ukształtowany ogród niż lokatorzy bliźniaczego, prztulonego od drugiej

strony, budynku numer dwadzieścia cztery. A ponieważ Redland Close nie była ulicą

przelotową i nic wszyscy jej mieszkańcy mieli samochody, ruch był tam minimalny.

Reg Holmes był dumny z usytuowania swego domu, za który spłacał dług hipoteczny,

zaciągnięty na jego kupno. Zona Rega, Mavis, miała nieco inne zdanie na ten temat. Większy

ogród to więcej pracy dla Rega, zwłaszcza podczas weekendów. A i to, że ogród dwoma

bokami przylegał do ulicy, mogło w przyszłości być niebezpieczne. Ale na razie Joy była

jeszcze maleńka i nie było powodu do obaw. W każdym razie Mavis podziwiała Rega za to,

że ma własne zdanie i za energię, z jaką przy tym trwał: zdecydował, że - jeżeli tylko nie

przekroczy to jego możliwości - kupi dom, zamiast wydzierżawiać od miasta. Często

powtarzali sobie, jak bardzo ta decyzja im się opłaciła, bowiem w wydzierżawionym,

miejskim domu nie wolno odnajmować pokoi, i nie znaleźliby panny Trubb. Zawsze gotowej

do pomocy, przyjacielskiej, macierzyńskiej, nieodzownej panny Trubb.

Pewnego jesiennego wieczoru, gdy Joy miała zaledwie sześć miesięcy, Reg i Mavis

wybierali się na przyjęcie dc przyjaciół, mieszkających między Roehampton i Hammersmith

Reg, który pracował jako kreślarz w biurze projektów, miał za sobą ciężki dzień i był

zmęczony.

- Czy musimy się przebierać? - zapytał, wchodząc za żoną do sypialni.

Mavis z trudem wyrwała po południu trochę czasu, by wyprasować taftową sukienkę,

ułożyć włosy i doprowadzić da porządku paznokcie, Więc ani myślała ustąpić.

- Rób, jak chcesz - odpowiedziała lekko poirytowanym głosem. - To trzecia rocznica

ich ślubu, a Carol była moją najbliższą koleżanką w biurze. Ona tam jeszcze pracuje, i jej szef

powiedział, że może też przyjdzie. A w ogóle - dodała, uśmiechając się, gdy podszedł do niej

- lubię się stroić. Czy nie chcesz, abym ładnie wyglądała?

Objął ją i pocałował. Wciąż jeszcze byli bardzo w sobia zakochani.

- Dobrze, dobrze - powiedział, jęknąwszy, by podkreślić swoje poświęcenie. -

Przebiorę się. Chociaż to właściwie niewielka różnica: to ubranie czy tamto drugie. Oba były

nowe, gdyśmy się pobierali.

- Nie bądź niemądry. Przecież jedno zostawiłeś na takie okazje.

Przebierali się w milczeniu, aż wreszcie Mavis westchnęła z satysfakcją i

wdzięcznością.

- Gdyby nie panna Trubb, w ogóle nie moglibyśmy pójść.

- Sądzę, że znaleźlibyśmy kogoś, kto by posiedział z Joy.

- I płacili za to? A poza tym kogo? Tak naprawdę, to niewiele ludzi znamy w tej

okolicy; zamieniamy z nimi kilka słów w sklepie, ale ilu nas zaprosiło do siebie?

- A chciałabyś?

- Niespecjalnie. Ale rozumiesz, o co mi chodzi?

- O pilnowanie dziecka?

- O pannę Trubb. Ona robi to bezpłatnie i mówi, że to uwielbia, biedactwo.

- Chyba nie jest jeszcze taka stara, bo przecież nie pracowałaby.

- Przypuszczalnie nie może sobie pozwolić na to, by nie pracować. Zdaje się, że nie

ma żadnej rodziny.

- Nie pytałaś jej?

- O rodzinę? Nie. Nie jest zbyt rozmowna, więc nie chciałam jej wypytywać o

osobiste sprawy.

- Jeżeli już o tym mowa, to czy wiadomo, gdzie ona pracuje?

- Właściwie to nie. Mówi, że w City. Jeździ autobusem do Wimbledcnu, a stamtąd

dalej. Ale czy to ważne? Jest czysta, spokojna, płaci komorne i opiekuje się Joy, gdy chcemy

wyjść wieczorem. Czego więcej możemy od niej wymagać?

- Absolutnie niczego. Diabelnie nam się udało, że ją mamy, a to byłoby niemożliwe w

miejskim domu.

- Nie musisz wciąż podkreślać, jaki jesteś wspaniały. Sama o tym wiem.

Teraz z kolei Mavis objęła męża i mocno go ucałowała. Przebieranie się szło bardzo

powoli.

Pokój panny Trubb znajdował się w tylnej części domu, z widokiem na ogród. Był to

drugi pod względem wielkości z trzech pokoi sypialnych na piętrze. Mały pokój leżał nad

hallem, przylegając do dużego, frontowego. Drzwi pokoju panny Trubb wychodziły na

wprost łazienki.

W pokoju było niedużo mebli, gdyż Holmesów nie stać było na to, ale były

nowoczesne, wesołe i kolorowe, tak jak i tapety na ścianach. To otoczenie stanowiło

zaskakujące tło dla panny Trubb: jej siwych włosów, jednostajnych w kolorze sukien i

masywnej postaci kobiety w średnim wieku; ale ona wydawała się zadowolona. Gdy wkrótce

po jej wprowadzeniu się Mavis zapytała, czy nie chciałaby przywieźć jakichś własnych

rzeczy, lekko się uśmiechnęła i odpowiedziała, że nie ma żadnych własnych mebli. Nie miała

też wiele sukien, chociaż z biegiem czasu jej garderoba stopniowo się powiększała.

Gdy panna Trubb zjawiła się po przeczytaniu ogłoszenia w miejscowej gazecie, Joy

miała zaledwie miesiąc. Nie było wielu innych chętnych. A raczej kilku się zgłosiło osobiście,

kilku innych napisało, lecz wszyscy zrezygnowali na wiadomość, że w domu jest niemowlę.

Wszyscy, z wyjątkiem panny Trubb. Gdy zobaczyła w hallu wózek i gdy Mavis

powiedziała jej o Joy, jej surową, jakby pozbawioną życia twarz rozjaśnił nagły blask, jakaś

wewnętrzna radość, która zajaśniała w wyblakłych oczach i drżała w głosie. Mavis była

zdumiona. Spodziewała się znów odmowy, i to bardziej kategorycznej niż poprzednie. Ale

panna Trubb natychmiast wynajęła pokój, poprosiła o pozwolenie zobaczenia dziecka, i

wprowadziła się następnego dnia.

Tego wieczoru, gdy Mavis i Reg szykowali się na przyjęcie, panna Trubb siedziała w

swoim pokoju, przy oknie, patrząc na siny zmierzch i na światła w wielu nie zasłoniętych

jeszcze oknach. Nie zapaliła światła; gazeta, którą czytała, nim się ściemniło, leżała na jej

kolanach. Siedziała nieruchomo. Przyzwyczajenia tego nabyła w ciągu wielu lat

przymusowego spokoju i zaakceptowanej pustki.

Po pewnym czasie wstała, zaciągnęła zasłony i zajęła się przygotowywaniem sobie

kolacji. Chociaż Mavis nieraz namawiała ją do korzystania z kuchni, wolała płytkę gazową w

swoim pokoju, umieszczoną nad gazowym kominkiem, na której gotowała herbatę, zaparzała

jajko, łub odgrzewała rybę zapiekaną w cieście czy mięsny pasztet z fasolką. Z przyjemnością

przygotowywała te skromne posiłki i z przyjemnością je spożywała przy niskim stole obok

kominka, przy świetle stołowej lampy. Jadała w ciszy, nie zakłóconej przez radio czy

telewizję, których - jak mówiła do Mavis - nie lubiła. Przy jedzeniu nie czytała ani książek,

ani czasopism. Rozkoszowała się spokojem, od dawna upragnioną i z trudem zdobytą

samotnością. Powoli, lecz coraz głębiej pogrążała się w to odizolowanie, i teraz

przesiadywała godzinami otoczona jego ciepłem, nie ruszając się z domu, gdyż nie miała

dokąd iść, lecz bezpieczna, gdyż chroniły ją przyjazne ściany własnego pokoju. A

przynajmniej taką żywiła nadzieję i usiłowała, w bardziej trwożnych chwilach, siebie samą o

tym przekonać.

Przed wyjściem z domu Reg i Mavis zatrzymali się na chwilę przed jej drzwiami, aby

powiedzieć, że wychodzą, że Joy śpi i że wrócą nie później niż o jedenastej.

Panna Trubb przełknęła ciasto, wstała i podeszła do drzwi, szeroko się uśmiechając.

- Będę tutaj - powiedziała i roześmiała się na to niepotrzebne zapewnienie.

Młodzi rodzice również się roześmieli i zbiegli po schodach” trzymając się za ręce.

Po ich wyjściu panna Trubb stała przez chwilę na podeście schodów, z głową

przechyloną na bok, nasłuchując. Dom był pogrążony W ciszy. Hałasy, dochodzące z

zewnątrz przez oiwarte okno na klatce schodowej, były jakieś dalekie, bezosobowe: ruch

uliczny; dzieci - które jej zdaniem powinny już spać; ktoś rąbiący drwa do kominka. Zajęci

czymś ludzie, gdzieś w oddali, którzy nie mogą już jej więcej niepokoić - a nawet jej

odnaleźć. W tym milczącym domu była zupełnie sama, nie licząc, oczywiście, dziecka.

Podeszła do małej sypialni nad hallem. Był to dziecinny pokój Joy, która spała tam

sama, zgodnie z nowoczesnymi zwyczajami. Panna Trubb uważała, że to niedopuszczalne, ale

nigdy tego nie powiedziała na głos. Za nic na świecie nie wtrąciłaby się do zwyczajów i

poglądów innych ludzi.

Cichutko wśliznęła się do pokoju i stanęła przy łóżeczku.

Spod wysoko naciągniętej kołderki widać było tylko krótkie, puszyste włoski dziecka.

Panna Trubb wysunęła palec, aby je pogłaskać. Dziecko poruszyło się. Ukazał się różowy

policzek, wilgotny od potu, mały nosek zmarszczył się, usteczka drgnęły. Potem, leciutko

westchnąwszy, Joy znów zasnęła głęboko.

Panna Trubb delikatnie zsunęła nieco kołderkę - Joy najwidoczniej było gorąco. Stała

jeszcze przez kilka chwil, z twarzą złagodniałą, lecz jeszcze bardziej niż zwykle pozbawioną

wyrazu. Potem odwróciła się i poszła w stronę swego pokoju. Ale nagle zadzwonił dzwonek

przy drzwiach wejściowych, rozdzierając ciszę spokojnego domu.

Panna Trubb cofnęła się, podnosząc dłoń do gardła. Dzwonki ją przerażały, nawet

zwykłe elektryczne dzwonki u drzwi. Dwukrotnie przełknęła ślinę, walcząc z

nieuzasadnionym strachem. Gdy dzwonek zadźwięczał powtórnie, była już spokojna.

„Po prostu powiesz, że ich nie ma” - szeptała do siebie. „Nic ci się nie stanie. Ich nie

ma. Tylko to powiesz, i ten ktoś odejdzie. Odejdzie” - powtórzyła głośno i zaczęła schodzić

ze schodów.

Gdy Reg i Mavis przybyli do swoich przyjaciół, zastali tam istne piekło. Derek Fry

nagle i nie wiadomo na co zachorował, Carol zalewała się łzami, a sześcioro gości

chaotycznie rzucało różne rady, wzajemnie się przekrzykując.

- Nalewał właśnie napoje - wykrztusiła Carol, witając ich w hallu - i nagle zemdlał. To

trwało wieki, przynajmniej tak mi się wydawało. A teraz drży cały i mówi, że nie może

poruszać nogami.

Reg i Mavis z przerażeniem spojrzeli na siebie. Carol to zauważyła i ponownie

wybuchnęła płaczem.

- Polio! - łkała. - Wszyscy tak myślą. Nie mogę znieść...

- Jak dawno to się stało? - zapytał Reg stanowczym głosem, który uspokajająco

podziałał na Carol.

- Pół godziny temu. Goście właśnie zaczęli się schodzić. Ciągle przychodzili i

przychodzili...

- Posłuchaj - odezwała się Mavis. - Przyjęcie jest odwołane i zaraz wszystkich

wyprawię do domu. Czy dzwoniłaś po lekarza?

- Roy mówił, że zadzwoni.

- Sprawdzę to - powiedział krótko Reg, odchodząc. Mavis także chciała przejść do

pokoju, lecz Carol ją zatrzymała.

- Nie odchodź - błagała. - Ty i Reg zostańcie jeszcze troszkę. Poczekajcie, aż

przyjdzie doktor. Derek będzie się czuł lepiej, jeżeli Reg tu będzie. Reszta niech sobie idzie.

Ciągle mówią takie okropne rzeczy... o różnych przypadkach, o których słyszeli...

Mavis uspokajała przyjaciółkę, obiecując zostać. Gdy przyszedł lekarz, w domu

panował już jaki taki porządek - histerię opanowano, Dereka przeniesiono na górę do sypialni,

dzieci uspokojono i położono spać.

Diagnozę postawioną przez lekarza przyjęto ze zdziwieniem, ale i z ulgą: Derek miał

ostry atak malarii. W czasie odbywania służby wojskowej na Wschodzie miał jeden lekki

atak, szybko opanowany, i dawno już o nim zapomniał. Doktor zostawił lekarstwo,

wszystkich uspokoił, obiecał przyjść znów rano i poszedł. Chory miał coraz wyższą gorączkę.

- No, i co teraz? - zapytał Reg, gdy Carol i Mavis opadły wreszcie na fotele w

bawialni.

- Wielkie nieba, spójrz na zegar! - zawołała Ma vis, zrywając się z fotela. - Już prawie

dwunasta! Panna Trubb z pewnością się zastanawia, co się z nami stało!

Carol siedziała blada, ze ściągniętą niepokojem twarzą, nic nie mówiąc. Ale Reg ją

rozumiał.

Bell Josephine - Osaczona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: