Allison Heather Zapach szczęścia.pdf

HEATHER ALLISON

Zapach szczęścia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Poszukuję Hillary Simpson - odezwał się niski męski

głos, z niewielkim tylko śladem obcego akcentu.

Hillary przestała pakować flakony i odwróciła się, by

złożyć głęboki ukłon, jakiego wymagał regulamin

Renaissance Festival.

Mężczyzna, który pojawił się w jej stoisku, nie był jednak

zwykłym klientem. Ciemnoszare spodnie i nienagannie biała

koszula, której nie zaszkodziły nawet teksańskie

październikowe upały, były niezwykle szykowne, mimo że

zdjął krawat i marynarkę.

- To ja jestem Hillary Simpson, milordzie - powiedziała.

Ujmując fałdy purpurowej, renesansowej sukni złożyła mu

głęboki ukłon.

Cisza. Słońce, wdzierające się do pomieszczenia przez

brudne, pseudorenesansowe okna, sprawiało, że w pawilonie

można było się usmażyć. Hillary czuła, jak pod ciężkim

aksamitnym kostiumem ścieka jej po łopatkach cienka strużka

potu.

- W czym mogę pomóc? - zaczęła i zamilkła, widząc

wściekłość w oczach przystojnego nieznajomego. Jeszcze

przed chwilą widziała w nich uznanie. Wtedy jeszcze nie

wiedział, z kim rozmawia.

Czyżby ktoś poskarżył się, że wcześniej zamyka swoje

stoisko? Nie było zbyt wielu chętnych, gotowych kupić jej

drogie perfumy. Ile razy natomiast zerkała przez drzwi łączące

ją ze stoiskiem Melody Anderson, widziała tłum klientów

kupujących u wspólniczki naturalne kosmetyki i płyny.

Skinęła głową w kierunku stołu z grubo ciosanego drewna.

Stały na nim rządkami, kryształowe flakony, wypełnione

bursztynowym płynem.

- Zechciałby pan może, milordzie, zapoznać się z

próbkami moich perfum? Mogę nawet stworzyć zapach

specjalnie dla pana. Może taki, który przypominałby panu ten

dzień?

- Bez obaw, tego dnia długo nie zapomnę. Nieznajomy

rozejrzał się po surowym wnętrzu pawilonu, po czym schylił

głowę, by wejść do środka przez zwieńczone łukiem drzwi.

- Nazywam się Paul St. Steven.

Nic jej to nazwisko nie mówiło. Melody prawdopodobnie

była lepiej poinformowana, gdyż podczas festiwalu spędzała

każdy weekend na terenie wystawy. Mężczyzna był pewnie

jednym z jego organizatorów i przyszedł zganić Hillary, że

zbyt wcześnie zamknęła stoisko.

Wyciągnęła do niego rękę w geście powitania. Ujął ją

natychmiast, uśmiechając się przy tym grzecznościowo.

Uśmiech ozdobił jego i tak już przystojną twarz.

- Był męski i urodziwy.

- Mogę wszystko wyjaśnić - powiedziała, pragnąc go

udobruchać.

- Byłbym zobowiązany.

- Słońce szkodzi perfumom. Z pewnością nie chciałby

pan, bym w czasie pańskiego festiwalu sprzedawała towar

gorszej jakości?

- Nie, nie chciałbym. - Zrobił krótką przerwę.

- Tylko że to nie jest mój festiwal. - Czy pani wie, kim

jestem? - powiedział z pewnym odcieniem dumy.

- Jednym z członków zarządu Renaissance Festival?

- Nie.

- Ach - westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. A więc nie

przyszedł, by czynić jej wymówki.

Nie odpowiedział na jej uśmiech.

Jaki był wobec tego powód jego wyraźnie narastającej

irytacji?

- Gdzie są pozostali? - spytał.

- Jacy pozostali?

Nie spuszczając oczu z jej twarzy, Paul zdecydowanym

ruchem sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął z niej

złożoną kartkę. Rozłożył ją i podsunął Hillary pod nos.

- Pozostali wytwórcy perfum.

Utkwiła wzrok w wycinku z gazety i przeczytała: „Hillary

Simpson, właścicielka «Scentsations» w Buffalo Bayou Mall,

Houston, organizuje Seminarium Niezależnych Wytwórców

Perfum..."

Hillary doskonale znała dalszą treść ogłoszenia. Z trudem

przełknęła ślinę. Zmuszona była przesunąć pierwotny termin

seminarium. Na domiar złego, w „Perfumers Quarterly"

zdążyło się już ukazać ogłoszenie zapowiadające jej

seminarium. Ale to mogło tylko oznaczać, że Paul jest... Nie,

to niemożliwe. Po tylu telefonach... Tylko nie to!

- Czy jest pan może przedstawicielem „St. Etienne"?

- A więc jednak oczekiwano mnie? - powiedział.

- Co pan tu robi? - Niepokój nadał głosowi Hillary ostre

brzmienie. - To znaczy, mam na myśli, że tutaj przebiega

Renaissance Festival.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: