Thornton Elizabeth - Sekrety.pdf - Thornton Elizabeth - LadyHenrietta

Sekrety

Prolog

Paryż, grudzień 1814

Jasnowłosy mężczyzna, który za nią stał, wcale nie wyglądał na mordercę.

Był młody i bardzo przystojny. Miał na sobie niebieski mundur, taki jak nosili

strażnicy króla Ludwika. Angielskie damy, które robiły zakupy w pobliżu Palais

Royal, z trudem odrywały od niego wzrok; nic dziwnego, skoro wyglądał jak

Apollo. A jeszcze całkiem niedawno na pewno z odrazą odwróciłyby się na

widok francuskiego żołnierza. Ale teraz nikt już nie pamiętał o przeszłości i

mimo dawnych nieporozumień każdy Anglik z radością witał Francuza.

Tak naprawdę nikt nie wiedział, jakiej narodowości był ten mężczyzna.

Mówił płynnie zarówno po angielsku, jak i francusku. Miał wiele imion, ale

żadne nie było prawdziwe. Był mistrzem maskarady. Dla niej nazywał się po

prostu Nemo. Nie znała bardziej przerażającego i fanatycznego agenta

Napoleona.

Wszyscy myśleli, że już od dawna nie żyje.

Chciała zawołać: Morderca! Ale to nie miało sensu. Nemo na pewno by ją

dopadł, zanim zdołałaby wymówić jego imię.

Zamarła w bezruchu, wstrzymała oddech i z udawanym zainteresowaniem

wpatrywała się w wystawę sklepową. W rzeczywistości ani trochę nie

interesowały jej czepki; jej uwagę przyciągało lustrzane odbicie mężczyzny,

który leniwie snuł się wśród tłumu ludzi wychodzących z kawiarni Very. Kiedy

stanął za jedną z kolumn i zniknął jej z pola widzenia, wmieszała się w grupę

przechodniów.

Kosztowało ją wiele wysiłku, by nie oglądać się przez ramię, żeby się

upewnić, czy nie dostrzegł jej wśród tłumu. Przez cały czas udawała, że z

zainteresowaniem przygląda się wystawom sklepowym, i bez pośpiechu

przechadzała się od jednej witryny do drugiej. Zatrzymała się dopiero przed

sklepem z książkami starego Dassene'a.

Wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, niż było zaplanowane. Łącznik

miał na nią czekać w księgami przy Rivoli, ale teraz nie mogła się z nim

spotkać. Czuła się bezradna. Musiała improwizować. Cała nadzieja w starym

Dessenie, który, być może, da się przekonać, żeby doręczyć za nią książkę.

Dopiero wtedy będzie mogła zająć się Nemo.

Polowanie na wrogów to rozrywka, której nie mógł sobie odmówić, a

przy tym nie lubił łatwej zdobyczy. Uwielbiał grać w kotka i myszkę, a kiedy

nudził się ofiarą, zabijał ją bez litości.

Jeszcze rok temu takie myśli przyprawiłyby ją o dreszcze, ale teraz nie

czuła nic poza zniecierpliwieniem. Od śmierci Jerome'a nie liczyło się dla niej

nic poza chęcią zemsty. Nie ryzykowała życia dla kraju, wiedziała o tym od

dawna. Patriotyzm nie był dla niej tak ważny jak dla Jerome'a. Kierowała nią

nienawiść do mężczyzny, który go zabił.

Kiedy otworzyła drzwi, w sklepie rozległ się dźwięk dzwonka. Młoda

kobieta, stojąca przy ladzie i płacąca rachunek, spojrzała na nią ciekawie. Na

podłodze przy jej nogach stal kosz po brzegi wypełniony książkami. Dessene'a

niebyło nigdzie w pobliżu, a za ladą stał mężczyzna, którego nigdy jeszcze tutaj

nie widziała. Kiedy nieznajomy stanął obok młodej kobiety z książkami,

poruszyła się niespokojnie. Nie zdziwiła się, kiedy wymienili między sobą parę

zdań po angielsku. W ich wyglądzie było coś, co wyraźnie wskazywało na

angielskie pochodzenie. Mężczyznę zdradzał ciemny płaszcz i nienagannie

skrojony surdut, kobieta natomiast miała za długą falbanę przy sukni i za mało

wycięty dekolt. Był młodszy od swej rozmówczyni, ale byli do siebie podobni.

Brat i siostra, uznała po zastanowieniu. To właśnie Jerome nauczył ją dostrzegać

te na pierwszy rzut oka niewidoczne szczegóły. Nauczył ją również wierzyć w

instynkt. Nie wiedziała dlaczego, ale spodobało jej się spojrzenie jasnowłosej

Angielki, podczas gdy mężczyzna stojący za ladą nie wzbudził jej zaufania.

Miała mętlik w głowie. Jedynym powodem, dla którego wybrała

Dessene'a, był fakt, że znal zarówno ją, jak i Jerome'a. Doskonale zdawał sobie

sprawę, że Jerome byt studentem bez grosza przy duszy, a mimo to księgarz

zawsze był dla nich życzliwy. Niestety, dzisiaj go nie zastała. Zastanawiała się,

co robić. W każdej chwili mogła zostać zdemaskowana. Musiała grać. Mogła

ukryć książkę i wrócić po nią innym razem. Ale jeśli nie udałoby jej się wrócić?

Jej mózg pracował niczym rozżarzona do czerwoności maszyna. Jeszcze

raz spojrzała na parę, po czym szybko podjęła decyzję. Podeszła do lady i

"niechcący" popchnęła kosz pełen książek. Przez chwilę użalała się nad swoją

niezdarnością, uklękła, łapiąc się za głowę, i niepostrzeżenie zamieniła swoją

książkę na jedną z tych, które rozsypały się po podłodze.

Udało jej się w samą porę, ponieważ młoda dziewczyna szybko schyliła

się, żeby jej pomóc. Ręce kobiet dotknęły się, kiedy obie jednocześnie chciały

podnieść koszyk.

- To moja wina - powiedziała nieznajoma po francusku. Mówiła powoli,

ale z doskonałym akcentem. - Nie powinnam zostawiać koszyka na podłodze.

Ktoś mógłby się o niego potknąć. - Miała łagodne oczy i uśmiechała się

przyjaźnie. Zupełnie nieświadoma tego, co się przed chwilą stało, młoda

Angielka została uwikłana w coś bardzo niebezpiecznego.

Każda próba ostrzeżenia spowodowałaby lawinę pytań, a na to nie mogła

sobie pozwolić. Uśmiechnęła się w odpowiedzi, po czym skinęła głową i jak

gdyby nigdy nic ruszyła w głąb sklepu, Kiedy znów rozległ się dzwonek,

odwróciła głowę. W drzwiach stał Nemo; nie był sam, towarzyszyło mu dwóch

mężczyzn. Szepnął coś Angielce na ucho, a kiedy ta zaczerwieniła się,

wybuchnął śmiechem.

Serce przestało jej bić. Czyżby Nemo widział, jak zamieniała książki?

Kiedy pozwolił angielskiej parze opuścić księgarnię, odetchnęła z ulgą i cicho

przesunęła się w stronę tylnych drzwi.

Zanim je otworzyła, znalazła w kieszeni płaszcza pistolet; zawsze miała

go przy sobie w pogotowiu. Tym razem mógł się przydać. Westchnęła cicho.

Wojna już dawno się skończyła, pomyślała. Napoleona zesłano na Elbę. Nemo

miał zostać zabity. Nadszedł czas, żeby zebrać owoce swojej pracy. Niestety,

nigdy nie była taka przezorna jak Jerome. Powinna była go posłuchać. Teraz na

pewno było już za późno. Wszystko, o co walczyli, przepadło.

Kiedy otworzyła drzwi i wyszła na rue de Montpensier, oblał ją zimny

pot. A jednak nie było za późno. W takim razie musiała dokończyć to, co

zaczęła. Musiała dać tej młodej Angielce czas na ucieczkę. Jeżeli się uda i sama

wyjdzie cało z opresji, będzie musiała odzyskać książkę. Jeśli ją schwytają, nie

będzie mogła zrobić nic więcej. Pozostanie jej wiara w to, że dziewczyna

przeczyta książkę i odda ją we właściwe ręce.

Przemknęła pomiędzy dwoma konnymi tramwajami, a potem przebiegła

na drugą stronę ulicy. Zatrzymała się dopiero na rogu i spojrzała za siebie.

Dostrzegła Nemo, który niczym oszalały wybiegł przed sklep z książkami; w

ręku miał broń. Nie bała się śmierci, ale przerażała ją myśl, że mogą pojmać ją

żywą.

Krzyknął, kiedy tylko ją zauważył. Chciała, żeby widział, dokąd biegnie.

Chciała zwrócić na siebie jego uwagę. Jerome uczył ją, jak się zachowywać w

takich sytuacjach, ale dopiero dzisiaj miała okazję, żeby sprawdzić swoje

umiejętności. Musiała zdać ten egzamin.

Uśmiechał się w ten przebiegły sposób, którego nienawidziła. Ten

uśmiech zdawał się mówić, że nikt nigdy nie przechytrzył Nemo, który był

nieomylny. Pewnego dnia, myślała w duchu, spotkasz równego sobie.

Nie walczyła z własną wściekłością. Chciała krzyczeć: Dalej, bydlaku!

Chodź tu i złap mnie!

Kiedy trzech mężczyzn ruszyło za nią w pościg, rzuciła się do ucieczki.

Kilka osób, widząc pistolet w jej dłoni, usunęło się z drogi. Byli tuż za nią, ale

żaden nie strzelał. Było dokładnie tak, jak myślała: Nemo sam chciał ją zabić.

Mniej więcej w połowie drogi zobaczyła swój cel - piecyk ulicznego

sprzedawcy, Thibeaulta. Zapach ciepłych babeczek i ciastek z rodzynkami

sprawił, że zamarło w niej serce. W jednej chwili odrodziły się w niej

wspomnienia. Oczami wyobraźni dostrzegła siebie i Jerome'a, zatrzymujących

się tutaj na ciepłe babeczki, w drodze z teatru do domu.

Ostatkiem sił dotarła na miejsce. Wiedziała, że tutaj kończy się jej droga.

Ból przeszywał piersi, nogi odmawiały posłuszeństwa, opuściły ją resztki sił.

Ale ani na chwilę nie zapomniała o gniewie, który tłumił w niej strach.

Wymierzyła pistolet w głowę Thibeaulta.

- Otwieraj - zażądała, dysząc ciężko.

Kiedy sprzedawca wykonał polecenie, wrzuciła książkę w rozżarzone

węgle.

- A teraz uciekaj stąd - powiedziała. - Ratuj się. - Szybko odwróciła się od

niego, żeby zmierzyć się ze swoimi prześladowcami.

Kiedy uniosła pistolet, zatrzymali się. Spojrzała prosto w oczy Nemo. Na

jego twarzy pojawił się przelotny uśmieszek. Widział, jak paliła książkę, i

myślał, że odniósł zwycięstwo. W końcu nie wiedział o Angielce z księgarni.

Teraz wszystko było w rękach Boga.

Wymierzyła pistolet prosto w Nemo i pomyślała o Jeromie. Po pierwszym

strzale padł przerażony sprzedawca. Zginęli w deszczu kul.

Bath, luty 1815

Za chwilę coś się wydarzy , przemknęło Abbie przez myśl, kiedy szwagier

wstał od stołu i pod błahym pretekstem opuścił pokój w towarzystwie panny

Fairbairn. Podejrzenia Abbie potwierdziły się, gdy jej starszy brat, Daniel,

odprawił służącego. W pokoju pozostali jedynie członkowie rodziny Vayle.

Vayle'owie nigdy nie omawiali rodzinnych spraw w towarzystwie obcych.

Być może bardziej zaniepokoiłoby ją to, co działo się wokół, gdyby nie

czuła się dotknięta. Przecież to był jej dom. To ona przygotowała obiad, który

przed chwilą zjadła jej rodzina, ona płaciła pensje służącym, nie wspominając

już o pannie Fairbairn. A mimo to starszy brat wydał polecenia służbie, a cała

rodzina tylko jemu poświęciła uwagę.

Nie powinno jej to dziwić. W końcu krewni zawsze mieli na nią wpływ.

Kiedy tylko pojawili się w jej domu, miała wrażenie, że nawet służba przestaje

się z nią liczyć. To był pierwszy raz, kiedy przyjechali z wizytą do Bath.

Odwiedzili ją w drodze powrotnej z posiadłości jej szwagra, który mieszkał

niedaleko Oksfordu. Zawsze, kiedy nadchodził sezon polowań, przenosili się

tam, a teraz, gdy zbliżał się sezon spotkań towarzyskich, wracali do Londynu.

Nadrobili trochę drogi, żeby się z nią zobaczyć. Chciała wywrzeć na nich jak

najlepsze wrażenie, chciała, żeby byli z niej dumni. Mimo wad bardzo krewnych

kochała. I właśnie w tym tkwił jej problem: nie potrafiła myśleć tylko o sobie.

Tutaj, w Bath, w otoczeniu przyjaciół zapomniała o nim. Nikt z nowych

znajomych nie widział jej w roli oddanej córki, ciotki młodych dziewcząt czy

trzymającej się na uboczu starej panny. Wiele wysiłku kosztowało ją, zanim

nauczyła się żyć według własnych reguł. Nie wiedziała tylko, dlaczego tak

szybko o nich zapominała, kiedy w pobliżu znajdowała się rodzina.

Thornton Elizabeth - Sekrety.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: