Martin George R.R. - Opowiadania.pdf - Martin George R.R - ssonja

G EORGE R. R. M ARTIN

O POWIADANIA

Droga Krzyża i Smoka

- Herezja - oznajmił. Słonawa woda w basenie zachlupotała lekko.

- Następna! - zapytałem ze znużeniem. - Tyle ich jest w naszych czasach.

Jego wielebność nie był zachwycony moim komentarzem. Ociężale zmienił pozycję, aż po

powierzchni basenu rozbiegły się zmarszczki. Trochę wody przelało się przez krawędź i chlusnęło

na kafelkową podłogę sali audiencyjnej. Znowu miałem przemoczone nogi. Przyjąłem to

filozoficznie. Nałożyłem najgorsze buty, dobrze wiedząc, że mokre obuwie należało do

nieuniknionych konsekwencji posłuchania u Torgathona, Dziewiątego Klariis Ten, przywódcy

narodu ka-Thanów, a także arcybiskupa Vess, czcigodnego Mistrza Czterech Ślubów, Wielkiego

Inkwizytora Zakonu Rycerzy Jezusa Chrystusa i doradcy Jego świątobliwości papieża Daryna XXI

z Nowego Rzymu.

- Choćby herezji było tyle, ile gwiazd na niebie, każda jest równie niebezpieczna, ojcze -

powiedział arcybiskup z namaszczeniem. - Naszym świętym obowiązkiem jako Rycerzy Chrystusa

jest zwalczyć je wszystkie. Muszę również dodać, że ta nowa herezja jest szczególnie odrażająca.

- Tak, wasza wielebność - odparłem. - Nie zamierzałem tego lekceważyć. Zechciej mi

wybaczyć. Misja na Finneganie była bardzo wyczerpująca. Miałem nadzieję, że udzielisz mi

urlopu. Potrzebuję wypoczynku, czasu na medytację i odzyskanie sił.

- Wypoczynek. - Arcybiskup ponownie poruszył się w basenie, nieznacznie przesuwając

potężne cielsko, ale to wystarczyło, żeby nowa porcja wody spłynęła na podłogę. Jego czarne,

pozbawione źrenic oczy zamrugały.

- Nie, ojcze, obawiam się, że to wykluczone. Twoje doświadczenie i umiejętności są

niezbędne w tej nowej misji. - Basowy ton jego głosu złagodniał. - Nie miałem jeszcze czasu, żeby

przejrzeć twój raport z Finnegana. Jak wam poszło.

- Źle - oświadczyłem - chociaż w końcu chyba zdobędziemy przewagę. Kościół jest silny w

Finneganie. Kiedy odrzucono nasze próby rekoncyliacji, wsunąłem kilka standardów we właściwe

ręce i dzięki temu mogliśmy zamknąć heretycką gazetę oraz rozgłośnię. Nasi przyjaciele

dopilnowali również, żeby postępowanie sądowe podjęte przez heretyków nie dało rezultatu.

- To wcale nie jest źle - stwierdził arcybiskup. - Odnieśliście znaczne zwycięstwo dla Pana i

Kościoła.

- Tam były zamieszki, wasza wielebność - powiedziałem. - Zginęło ponad stu heretyków i z

tuzin naszych ludzi. Boję się, że będzie jeszcze więcej aktów przemocy, zanim skończymy sprawę.

Nasi księża są atakowani, jeśli odważą się pokazać w mieście, gdzie herezja zapuściła korzenie,

Przywódcy heretyków ryzykują życiem, jeśli opuszczą to miasto. Miałem nadzieję, że unikniemy

nienawiści i rozlewu krwi.

- Chwalebna nadzieja, ale mało realistyczna - zauważył arcybiskup Torgathon. Znowu

mrugnął do mnie, a ja przypomniałem sobie, że u przedstawicieli jego rasy mruganie jest oznaką

zniecierpliwienia. - Czasami musi polać się krew męczenników, tak samo jak krew heretyków.

Nawet jeśli ktoś poświęcił życie, cóż to ma za znaczenie, skoro ocalił duszę

- Istotnie - przyświadczyłem. Pomimo swojej niecierpliwości Torgathon gotów był pouczać

mnie przez następną godzinę, gdybym dał mu okazję. Ta perspektywa napawała mnie

przerażeniem. Sala audiencyjna nie była zaprojektowana z myślą o ludzkiej wygodzie, toteż nie

chciałem tu pozostać dłużej, niż to konieczne. Ściany ociekały wodą i porastała je pleśń, powietrze

było gorące, wilgotne i gęste od zapachu zjełczałego masła, charakterystycznego dla ka-Thanów.

Koloratka wpijała mi się w szyję, pociłem się pod sutanną, nogi miałem całkiem przemoczone i

żołądek podjeżdżał mi do gardła.

Skierowałem rozmowę z powrotem na sprawy bieżące.

- Mówiłeś, wasza wielebność, że ta nowa herezja jest wyjątkowo odrażająca

- Właśnie - potwierdził.

- Gdzie się zaczęła

- Na Arionie, planecie oddalonej o trzy tygodnie drogi od Vess. Całkowicie humanoidalny

świat. Nie rozumiem, dlaczego wy, ludzie, tak łatwo ulegacie złym wpływom. Kiedy ka-Thane się

nawróci, nigdy nie porzuca swojej wiary.

- Wiadomo - przytaknąłem uprzejmie. Nie wspomniałem, że liczba nawróconych ka-

Thanów była znikoma. Ka-Thanowie byli powolnym, ociężałym ludem i niewielu spośród ich

wielomilionowej populacji przejawiało zainteresowanie dla obcych idei czy skłonnych było przyjąć

wiarę inną niż ich własna, starożytna religia. Torgathon, Dziewiąty Klariis Tun stanowił anomalię.

Należał do pierwszych nawróconych, niemal dwa wieki temu, kiedy to papież Vidal L ogłosił, że

istoty niehumanoidalne również mogą wstępować do stanu duchownego. Biorąc pod uwagę

długość życia Torgathona i żelazną niezłomność jego przekonań nie należało się dziwić, że zaszedł

tak wysoko, mimo że zaledwie niecały tysiąc przedstawicieli jego rasy przyłączył się. za jego

przykładem do Kościoła. Torgathon miał przed sobą jeszcze co najmniej sto lat życia. Z pewnością

zostanie kiedyś Torgathonem, kardynałem Tun, jeśli zdławi dostateczną ilość herezji. Takie to już

czasy.

- Nie mamy dużych wpływów na Arionie - mówił arcybiskup. Jego ramiona, cztery ciężkie

walce cętkowanego, szaro-zielonego misa, poruszały się burząc wodę w basenie, a brudne białe

rzęski otaczające otwór oddechowy drżały przy każdym słowie. - Kilku księży, kilka kościołów,

gromadkę wiernych, ale żadnej liczącej się siły. Heretycy już teraz przewyższają nas liczebnie na

tej planecie. Polegam na twojej inteligencji i zręczności. Zmień tę klęskę w szansę zwycięstwa. Ta

herezja jest tak oczywista, że łatwo ci będzie ją obalić. Może niektóry ze zbłąkanych wrócą na

drogę prawdy.

- Niewątpliwie - odparłem. - A jaka jest natura tej herezji? Co mam obalić?

W gruncie rzeczy było mi wszystko jedno, co smutno świadczyło o mojej własnej

nadwątlonej wierze. Miałem do czynienia ze zbyt wieloma heretykami. Wszystkie ich argumenty i

wątpliwości rozbrzmiewały echem w mojej głowie i powracały w męczących snach. Jakim cudem

mogłem być pewien swojej wiary. Ten sam edykt, który umożliwił Torgathanowi wstąpienie do

stanu duchownego, skłonił pół tuzina światów do odrzucenia biskupa z Nowego Rzymu, ci zaś,

którzy tak myśleli, z pewnością dostrzegliby wyjątkowo obrzydliwą herezję w tym olbrzymim,

nagim (oprócz mokrej koloratki) kosmicie, który unosił się w wodzie przede mną i dzierżył

autorytet Kościoła w czterech wielkich, płetwiastych dłoniach. Chrześcijaństwo jest największą

religią ludzkości, ale to nic nie znaczy. Niechrześcijanie pięciokrotnie przewyższają nas liczbą,

poza tym istnieje ponad siedemset rozmaitych sekt chrześcijańskich, a niektóre są prawie tak silne

jak Jedyny Prawdziwy Międzygwiezdny Kościół Katolicki Ziemi i Tysiąca światów. Nawet Daryl

XXI, choć tak potężny, jest tylko jednym z siedmiu pretendentów przyznających sobie tytuł

papieża. Moja wiara była niegdyś silna, ale zbyt długo przebywałem wśród heretyków i

niewierzących, i teraz nie umiałem odpędzić od siebie wątpliwości nawet modlitwą. Dlatego też nie

ogarnęła mnie zgroza - poczułem nagłe intelektualne zainteresowanie - kiedy arcybiskup wyjaśnił

mi naturę herezji z Ariona.

- Oni zrobili świętego - oznajmił - z Judasza Iskarioty.

Jako inkwizytor wysokiej rangi dowodziłem własnym kosmolotem, któremu sam nadałem

nazwę "Prawda Chrystusa". Zanim statek został mi przydzielony, nazywał się "Święty Tomasz",

uważałem jednak, że święty znany ze swych notorycznych wątpliwości nie jest odpowiednim

patronem dla statku przeznaczonego do zwalczania herezji. Nie miałem żadnych obowiązków na

pokładzie "Prawdy", której załogę stanowiło sześciu braci i sióstr z zakonu Św. Krzysztofa

Podróżnika. Kapitanem była młoda kobieta, którą zwerbowałem ze statku handlowego.

Mogłem więc poświęcić całe trzy tygodnie podróży z Vess na Ariona na zapoznanie się z

heretycką Biblią, której egzemplarz otrzymałem od administracyjnego zastępcy arcybiskupa. Była

to gruba, ciężka, piękna księga oprawna w czarną skórę, ze złoconymi brzeżkami kartek,

zawierająca wiele wspaniałych, kolorowych ilustracji wykonanych techniką holografii. Znakomita

robota, najwyraźniej dzieło jakiegoś miłośnika prawie już zapomnianej sztuki drukarskiej. Obrazy,

których reprodukcje umieszczono w książce oryginały znajdowały się podobno w Domu Świętego

Judasza na Arionie - były przepiękne, aczkolwiek bluźniercze w treści. Pod względem

artystycznym dorównywały Tammerwenom i RoHallidayom, które ozdabiają wielką katedrę Św.

Jana w Nowym Rzymie.

W środku znalazłem imprimatur oznaczający, że książka została zatwierdzona przez

Lukiana Judassona, Pierwszego Apostoła Zakonu Św. Judasza Iskarioty.

Nazywała się: "Droga krzyża i smoka".

Przeczytałem ją, podczas gdy "Prawda Chrystusa" prześlizgiwała się między gwiazdami. Z

początku robiłem obszerne notatki, żeby lepiej zrozumieć herezję, z którą miałem walczyć. Później

pochłonęła mnie ta dziwaczna, groteskowa, poprzekręcana historia. Słowa tekstu tchnęły pasją, siłą

i poezją.

Tak oto po raz pierwszy zetknąłem się ze zdumiewającą postacią świętego Judasza

Iskarioty, ambitnego, skomplikowanego, pełnego sprzeczności, jednym słowem niezwykłego

człowieka.

Był synem nierządnicy i przyszedł na świat w legendarnym, starożytnym mieście-państwie

Babilonie tego samego dnia, kiedy zbawiciel narodził się w Betlejem. Dzieciństwo spędził na

miejskim bruku, kupcząc własnym ciałem w razie konieczności, zajmując się stręczycielstwem,

kiedy trochę podrósł. Jako młodzieniec zaczął eksperymentować z czarną magią i zanim ukończył

dwudziesty rok życia, stał się biegłym czarnoksiężnikiem. Wtedy właśnie zdobył sławę jako

Judasz, Pogromca Smoków, pierwszy i jedyny człowiek, który zmusił do posłuszeństwa

najstraszliwsze ze stworze boskich, wielkie, skrzydlate, ogniste jaszczury że Starej Ziemi. W

książce znajdowała się wspaniała ilustracja przedstawiająca Judasza w ogromnej, ociekającej

wilgocią jaskini, jak z płonącymi oczami i rozżarzonym biczem w ręku poskramia zielono-złotego

Martin George R.R. - Opowiadania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: