Clancy Tom - Stan zagrożenia.pdf - Clancy Tom - Jurand2007

TOM CLANCY

Stan Zagrożenia

w Wydawnictwie Amber

CZAS PATRIOTÓW

CZERWONY KRÓLIK

KARDYNAŁ Z KREMLA

POLOWANIE NA "CZERWONY PAŹDZIERNIK"

STAN ZAGROŻENIA

w przygotowaniu

BEZ SKRUPUŁÓW

TOM CLANCY

STAN ZAGROŻENIA

Przekład Zbigniew Kański

AMBER

Tytuł oryginału CLE AR AND PRESENT DANGER

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna ZBIGNIEW WARZECHA

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta RENATA KUK, ELŻBIETA SZELEST

Ilustracja na okładce AGENCJA AKPA

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

o.o.

ISBN 83-241-0404-6

* * *

Pamięci Johna Balia, przyjaciela, nauczyciela i profesjonalisty,

który odleciał ostatnim samolotem

* * *

Prawo bez przemocy jest bezsilne. Pascal

Rola policji polega na stosowaniu przemocy lub groźbie jej użycia

w obronie żywotnych interesów państwa wewnątrz jego granic

i w normalnych warunkach. Rola sił zbrojnych polega na stosowaniu

przemocy lub groźbie jej zastosowania poza granicami państwa

w normalnych warunkach, zaś wewnątrz jego granic wyłącznie

w okolicznościach nadzwyczajnych (...). To, w jakim zakresie państwo

gotowe jest użyć przemocy w obronie

swych żywotnych interesów (...), zależy od oceny

aktualnie sprawującego władzę rządu, jakie środki może

i powinien zastosować, by nie dopuścić do kryzysu funkcjonowania

państwa i rezygnacji z własnych obowiązków.

Generał sir John Hackett

Prolog

SYTUACJA

Pokój był jeszcze pusty. Gabinet Owalny mieści się w południowo-

wschodnim rogu zachodniego skrzydła Białego Domu. Prowadzą do niego

trzy wejścia: jedno z gabinetu osobistego sekretarza prezydenta,

drugie z małej kuchni, przez którą można przejść do gabinetu

prezydenta, i wreszcie trzecie z korytarza wychodzącego na Pokój

Roosevelta. Jak na najwyższego urzędnika w państwie, gabinet jest

niezbyt duży i zwiedzający często napomykają, że wydaje się im

mniejszy, niż oczekiwali. Biurko prezydenta, ustawione na wprost

okien o grubych szybach z kuloodpornego poliwęglanu,

zniekształcających widok na trawnik przed Białym Domem, wykonane jest

z drewna pochodzącego z HMS "Resolute", brytyjskiego statku, który

zatonął na wodach amerykańskich w XIX wieku. Amerykanie wydobyli wrak

i zwrócili go Zjednoczonemu Królestwu, a w dowód wdzięczności królowa

Wiktoria kazała wykonać biurko z jego dębowych desek i przekazać

Amerykanom jako wyraz oficjalnego podziękowania. Wykonane w czasach,

gdy ludzie byli niższego wzrostu niż dzisiaj, biurko podwyższono

nieco za prezydentury Reagana. Leżały na nim segregatory i raporty

przykryte wydrukiem harmonogramu spotkań, aparat interkomu, zwyczajny

wieloliniowy telefon klawiszowy oraz wyglądający normalnie, ale nader

skomplikowany, bezpieczny aparat do rozmów poufnych.

Krzesło prezydenta zostało wykonane na zamówienie i przystosowane do

rozmiarów i wymagań użytkownika, zaś wysokie oparcie zawierało kilka

warstw kevlaru - tworzywa lżejszego i mocniejszego od stali -

stanowiącego dodatkowe zabezpieczenie przed kulami, gdyby jakiś

szaleniec

zdołał przestrzelić pancerne szyby okien. Kilkunastu agentów Secret

Service pełniło dyżur w tej części rezydencji prezydenta w godzinach

urzędowania. Aby się tu dostać, większość ludzi musiała przejść przez

detektor metali - w zasadzie wszyscy, bo ci najpewniejsi byli nieco

za pewni - i każdy musiał się poddać kontroli przeprowadzanej całkiem

serio przez funkcjonariuszy Secret Service, których bez trudu

rozpoznawało się po wetkniętej w ucho słuchawce koloru skóry oraz

przewodzie wychodzącym spod marynarki i których uprzejmość była

sprawą drugorzędną wobec ich głównej misji - ochrony życia

prezydenta. Pod marynarką każdy agent nosił broń krótką o dużej mocy

i każdy z zawodowego nawyku widział we wszystkich i wszystkim

potencjalne zagrożenie dla Farmera, bo taki pseudonim aktualnie

obowiązywał - nie miał on żadnego znaczenia, poza tym że był łatwy do

wymówienia i rozpoznania w łączności radiowej.

Wiceadmirał James Cutter z Marynarki Wojennej USA urzędował w

gabinecie położonym w przeciwległym, północno-zachodnim rogu

zachodniego skrzydła i tego dnia tkwił na posterunku już od szóstej

piętnaście. Stanowisko specjalnego doradcy prezydenta do spraw

bezpieczeństwa narodowego nadaje się tylko dla rannych ptaszków. Za

kwadrans ósma wypił drugą filiżankę kawy - podawano tu wyborną - i

włożył przygotowane raporty do skórzanej aktówki. Przeszedł przez

pusty gabinet swojego przebywającego na urlopie zastępcy, potem

korytarzem na prawo, obok również pustego gabinetu wiceprezydenta,

który bawił właśnie w Seulu, i skręcił na lewo, obok gabinetu szefa

administracji Białego Domu. Cutter należał do grona najbardziej

wtajemniczonych osobistości Waszyngtonu - nieobejmującego nawet

wiceprezydenta - które bez specjalnego zezwolenia mogły wejść do

Gabinetu Owalnego według własnego uznania, choć zazwyczaj zawiadamiał

najpierw sekretariat, żeby uniknąć zamieszania. Szef administracji

nie patrzył przychylnym okiem na ten przywilej, z tym większą też

satysfakcją Cutter wykorzystywał swoje uprawnienie nieograniczonego

dostępu do prezydenta. Po drodze czterech funkcjonariuszy ochrony

ukłoniło się admirałowi, który odwzajemnił się takim samym

skinieniem, jakim pozdrawiał każdego pracownika fizycznego.

Oficjalnym pseudonimem Cuttera był Drwal i choć Cutter dobrze

wiedział, że agenci nazywają go pomiędzy sobą zupełnie inaczej, nic

sobie z tego nie robił. W sekretariacie już tętniło życie; trzech

sekretarzy i jeden agent Secret Service siedzieli na swoich

miejscach.

- Szef będzie punktualnie? - spytał.

- Farmer jest w drodze, panie admirale - odpowiedział agent specjalny

Connor. Miał czterdzieści lat, był szefem osobistej ochrony

prezydenta, nie obchodziło go, kim jest Cutter i miał gdzieś to, co

Cutter

o nim myśli. Prezydenci i doradcy przychodzili i odchodzili, jedni

lubiani, inni znienawidzeni, ale zawodowcy ze służb specjalnych

obsługiwali

i chronili wszystkich bez wyjątku. Fachowym okiem przebiegł po

aktówce i garniturze Cuttera. Dzisiaj nie było tam broni. To nie

paranoja. Król Arabii Saudyjskiej zginął z rąk członka rodziny, a

byłego premiera Włoch własna córka wydała terrorystom, którzy go w

końcu zamordowali. Nie tylko na wariatów musiał uważać. Każdy mógł

zagrażać prezydentowi. Connor i tak miał szczęście, że musiał dbać

tylko o jego fizyczne bezpieczeństwo. Były też inne zagrożenia, ale

to już zmartwienie odmiennych, mniej zawodowych służb.

Wszyscy wstali, kiedy wszedł prezydent i za nim, jak zawsze, anioł

stróż z ochrony osobistej - gibka kobieta około trzydziestki o

rozpuszczonych, ciemnych włosach, co nie zmieniało faktu, że w

strzelaniu z pistoletu nie miała sobie równych w służbach rządowych.

Daga - jej przydomek służbowy - przywitała Pete'a uśmiechem.

Zapowiadał się spokojny dzień. Prezydent nigdzie się nie wybierał.

Listę interesantów dokładnie sprawdzono - numery legitymacji

ubezpieczeniowych osób spoza personelu przepuszczono przez komputery

z rejestrem kryminalnym FBI - a samych gości podda się oczywiście

najbardziej drobiazgowej rewizji, jaką da się przeprowadzić bez

obmacywania delikwentów. Prezydent gestem ręki zaprosił admirała

Cuttera do siebie. Dwóch agentów jeszcze raz sprawdziło listę

interesantów. Należało to do ich obowiązków, a szef ochrony wcale nie

miał pretensji, że typowo męską robotę zlecono kobiecie. Daga

zasłużyła na swoje stanowisko, pracując w terenie. Wszyscy zgodnie

przyznawali, że gdyby była mężczyzną, nosiłaby już dwie krokiewki

sierżanta, a jeśli przypadkiem jakiś niedoszły zabójca wziąłby ją za

sekretarkę, należało tylko mu współczuć. Co kilka minut, dopóki

Cutter nie wyszedł, agenci na zmianę spoglądali przez wizjer w

białych drzwiach, by upewnić się, czy wszystko w porządku. Prezydent

piastował urząd już przeszło trzy lata i przywykł do ciągłej

obserwacji. Agentom nie przyszło nawet do głowy, że zwykły

śmiertelnik czułby się skrępowany w tej sytuacji. Płacili im za to,

żeby wiedzieli wszystko co się da o prezydencie, począwszy od tego,

jak często chodzi do toalety, skończywszy na osobach, z którymi

sypiał. Nie na próżno agencję zwano Secret Service. Ich poprzednicy

skrzętnie ukrywali wszelakie grzeszki swojego szefa. Żona prezydenta

wcale nie miała prawa wiedzieć, co robi jej małżonek cały boży dzień

- przynajmniej niektórzy prezydenci wyraźnie to sobie zastrzegli -

ale funkcjonariusze ochrony mieli nie tylko prawo, ale i obowiązek.

Za zamkniętymi drzwiami prezydent usiadł wygodnie. Od strony kuchni

Filipińczyk, steward w mundurze marynarki, wniósł tacę z kawą i

rogalikami i zasalutował na baczność, zanim odszedł. Tym samym

zakończył się wstępny poranny rytuał i Cutter przystąpił do

codziennego raportu wywiadowczego. Materiał dostarczała mu CIA do

domu w Fort Myer w stanie Wirginia przed świtem, co pozwalało

admirałowi odpowiednio go opracować. Odprawa nie trwała długo. Była

późna wiosna i na świecie panował względny spokój. Lokalne wojny w

Afryce i w paru innych miejscach nie miały większego znaczenia dla

amerykańskich interesów, na Bliskim Wschodzie jak zwykle idylla. Był

więc czas na inne sprawy.

- Jak tam operacja "Rewia na Wodzie"? - spytał prezydent, smarując

masłem rogalik.

- Wszystko gotowe, panie prezydencie. Ludzie Rittera zabrali się już

do pracy - odparł Cutter.

- Nie jestem do końca przekonany, czy nie będzie przecieków.

- Panie prezydencie, przedsięwzięliśmy nadzwyczajne środki

ostrożności. Owszem, jest pewne ryzyko - wszystkich ewentualności nie

da się przewidzieć - ale ograniczyliśmy do niezbędnego minimum liczbę

wtajemniczonego personelu, a ludzie ci zostali wybrani i sprawdzeni z

największą dokładnością.

Ta wypowiedź doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego została

skwitowana pomrukiem uznania. Prezydent wpadł w zastawioną przez

siebie samego pułapkę - jak to się zdarza w przypadku bodaj każdego

prezydenta. Prezydenckie obietnice i oświadczenia... ludzie mieli

wstrętny zwyczaj pamiętania o nich. A jeśli już sami zapominali, to

zawsze znalazł się dziennikarz albo rywal polityczny, który nie

omieszkał im przypomnieć. Tyle rzeczy się powiodło za tej kadencji.

Ale wiele z nich pozostało w tajemnicy i, ku utrapieniu Cuttera, tak

miało pozostać. W końcu na tym polegają sekrety. Tylko że kiedy w grę

wchodzi polityka, żaden sekret nie jest absolutnie święty, a

zwłaszcza w roku wyborów. Cutter nie powinien się tym przejmować. Był

wszak zawodowym oficerem marynarki i powinien zajmować całkowicie

apolityczne stanowisko w sprawach dotyczących bezpieczeństwa państwa,

ale ten, kto wymyślił taki właśnie postulat, musiał być mnichem.

Najwyżsi urzędnicy władzy wykonawczej nie ślubowali przecież cnoty i

ubóstwa, a posłuszeństwo też już się tak bardzo nie liczyło.

- Obiecałem społeczeństwu amerykańskiemu, że coś z tym fantem zrobimy

- odparł gniewnie prezydent. - I gówno zdziałaliśmy.

- Panie prezydencie, nie można zwalczać zagrożeń bezpieczeństwa

narodowego za pomocą instytucji policyjnych. Albo nasze narodowe

bezpieczeństwo jest rzeczywiście zagrożone, albo nie.

Cutter powtarzał tę opinię z uporem maniaka od lat. Teraz wreszcie

znalazł wdzięcznego słuchacza. Następny pomruk:

- No, właśnie, czyż nie mówiłem dokładnie tego samego?

- Tak, panie prezydencie. Najwyższy czas pokazać im, jak grają nasi

duzi chłopcy. - Opinię taką Cutter wyznawał od samego początku,

jeszcze na stanowisku zastępcy Jeffa Pelta, a wraz z odejściem Pelta,

ten właśnie pogląd w końcu zwyciężył.

- Dobra, James. Ty masz piłkę. Atakuj. Tylko nie zapominaj, że ważne

są wyniki.

- Będą, panie prezydencie. Już moja w tym głowa.

Trzeba draniom dać wreszcie nauczkę, pomyślał prezydent. Miał

pewność, że nauczka będzie dotkliwa. Tu się nie mylił. Obaj panowie

siedzieli w pokoju, w którym skupiała się i z którego emanowała

najwyższa władza najpotężniejszego narodu w historii cywilizacji. Ci,

którzy wybrali człowieka zasiadającego w tym pokoju, zrobili to

przede wszystkim dla własnego bezpieczeństwa, ochrony przed zakusami

obcych mocarstw i łobuzami z własnego podwórka, przed wrogami

wszelkiej maści. Wrogowie jawili się w różnych postaciach, w tym i

takich, które niezupełnie mieściły się w przewidywaniach Ojców

Założycieli. Ale jedna - którą, a jakże, przewidzieli - zalęgła się w

tym właśnie pokoju... jednak nie o niej myślał teraz urzędujący

prezydent.

Na karaibskim wybrzeżu słońce wstało o godzinę później i gdy w

klimatyzowanych pomieszczeniach Białego Domu panował przyjemny

chłodek, tu ciężkie i lepkie od wilgotności powietrze zwiastowało

kolejny duszny dzień przy utrzymującym się bezlitośnie wysokim

ciśnieniu. Zalesione wzgórza na zachodzie uciszały lokalne wiatry do

poziomu słabiutkiego szeptu; właściciel "Empire Builder" zakończył

przygotowania do wyjścia w morze, gdzie powietrze było chłodniejsze,

a bryzy niczym nieograniczone.

Załoga się spóźniła. Nie podobali mu się, ale przecież nie brał z

nimi ślubu. Byle tylko zachowywali się przyzwoicie. W końcu wypływał

z rodziną.

- Dzień dobry. Jestem Ramón. A to Jesus - powiedział ten wyższy.

Właściciela gnębiło to, że obaj żywo przypominali mu jakby naprędce

ogarnięte wersje... czego? A może po prostu chcieli zrobić dobre

wrażenie?

- Dacie sobie radę? - spytał właściciel.

- Si. Znamy się na dużych statkach motorowych - uśmiechnął się,

ukazując proste, umyte zęby. Ten zawsze dba o swój wygląd, pomyślał

właściciel. Chyba niepotrzebnie się martwił. - A Jesiis, zobaczy pan,

jaki z niego kucharz.

Czarujący gówniarz.

- Dobra, kajuty dla załogi są z przodu. Paliwo zatankowane, silnik

już ciepły. Wypłyńmy z tego pieca.

- Muy hien, Capitan.

Ramón i Jesus rozładowali ekwipunek z jeepa. Obracali kilka razy,

zanim wszystko rozłożyli na pokładzie, ale o dziewiątej MY "Empire

Builder" rzucił cumy i wyszedł w morze, mijając po drodze turystyczne

łodzie, na których siedzieli Yanqui z wędkami. Na otwartym morzu

jacht wziął kurs na północ. Rejs miał potrwać trzy dni.

Ramón był już przy sterze, co oznaczało, że siedział w szerokim,

podniesionym fotelu, podczas gdy autopilot "George" sterował

automatycznie. Lekka robota. Jacht klasy Rhodes wyposażony był w

stabilizatory płetwowe. Jedyny powód rozczarowania to kajuty dla

załogi, którymi właściciel nie zawracał sobie głowy. Typowe, pomyślał

Ramón. Jacht wart ciężkie miliony dolarów, z radarem i wszelkimi

możliwymi udogodnieniami, a załoga, która go obsługiwała, nie miała

nawet marnego telewizora ani wideo, żeby się godziwie rozerwać po

pracy...

Przesunął się do przodu i wykręcając szyję, spojrzał na forkasztel.

Właściciel chrapał w najlepsze, jakby wycieńczyło go przygotowanie

jachtu do rejsu. A może żona dała mu w kość? Leżała plecami do góry

na ręczniku, obok męża. Miała rozpiętą górę bikini, żeby się równo

opalić. Ramón się uśmiechnął. Są w końcu lepsze rozrywki dla

mężczyzny niż telewizja. Ale nie za szybko. Im dłużej się czeka, tym

lepiej smakuje. Usłyszał odgłosy filmu w głównym salonie za mostkiem,

gdzie dzieci puszczały sobie kasety wideo. Nie przyszło mu nawet do

głowy litować się nad kimkolwiek z całej czwórki. Ale przecież miał

trochę serca. Jesus był dobrym kucharzem. Obaj postanowili zgodnie,

że skazańcom należy się obfity posiłek.

Rozjaśniło się na tyle, by można było już od biedy coś zobaczyć bez

noktowizyjnych gogli: przedświt, znienawidzony przez pilotów

śmigłowców, bo oko z trudem przyzwyczajało się do jaśniejącego nieba

i wciąż tonącej w ciemnościach ziemi. Chłopcy z drużyny sierżanta

Chaveza siedzieli przypięci pasami bezpieczeństwa zapinanymi na jedną

klamrę na piersi, każdy z bronią między kolanami. Śmigłowiec UH-60A

Blackhawk wzbił się ponad wzgórze i zaraz za wierzchołkiem gwałtownie

zanurkował.

- Czterdzieści sekund - poinformował Chaveza pilot przez telefon

pokładowy.

Ćwiczenie polegało na niewidocznym desancie, wobec czego helikoptery

to wznosiły się, to opadały, by w ten sposób zmylić postronnego

obserwatora.,Blackhawk zanurkował ku ziemi i wyrwał na chwilę, gdy

pilot popuścił dźwignię sterowania skokiem, ustawiając maszynę nosem

do góry, sygnalizując w ten sposób dowódcy załogi, żeby otworzył

przesuwne drzwi po prawej stronie, a żołnierzom, żeby odpięli klamry

pasów bezpieczeństwa. Blackhawk miał pozostać w zawisie tylko na

chwilę.

- Skakać!

Chavez wyskoczył pierwszy i płasko upadł na ziemię. Reszta drużyny

zrobiła to samo i blackhawk natychmiast wzniósł się z powrotem w

niebo, na pożegnanie sypiąc piachem w twarz wszystkim swoim byłym

pasażerom, by zaraz pojawić się znowu na południowej stronie wzgórza,

jakby się w ogóle nie zatrzymywał. Drużyna pozbierała się i skryła w

lesie. To dopiero początek zadania. Sierżant wydał komendy ruchami

rąk i poprowadził ludzi, narzucając mordercze tempo. Będzie to jego

ostatnia misja, potem sobie odpocznie.

W ośrodku projektowania i testowania nowych broni marynarki wojennej

w China Lakę w Kalifornii grupa inżynierów cywilnych i specjalistów

od artylerii krzątała się wokół nowej bomby. Mimo takich samych

rozmiarów jak stara jednotonówka, dzięki nowej konstrukcji ważyła

prawie trzysta pięćdziesiąt kilogramów mniej. Płaszcz bomby wykonano

bowiem nie ze stali, ale ze wzmocnionej kevlarem celulozy - pomysł

zapożyczony od Francuzów, którzy produkowali obudowy pocisków z

włókien naturalnych z dodatkami metalu tylko tam, gdzie mocowano

lotki lub bardziej wyrafinowane urządzenia przekształcające pocisk w

BSL -bombę sterowaną laserem, która naprowadzała się na wyznaczony

punkt. Mało kto wiedział, że taka inteligentna bomba to najczęściej

zwykła żelazna bomba z przykręconym urządzeniem naprowadzającym.

Clancy Tom - Stan zagrożenia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: