Wróżda, albo ostatnie 24 godziny.pdf

W r ó ż żd a Mateusz ‘Maestro’ Paszun

a l b o o s t a t n i e 2 4 g o d z i n y

ilustracje

Andrzej ‘Fadhlan’ Romanowski

redakcja

Karolina ‘Viriel’ Bujnowska

Daniel ‘karp’ Karpiński

S CENARIUSZ PRZYGODY DO II EDYCJI WFRP

Charakterystyka

Wróżda albo ostatnie 24 godziny to scenariusz przeznaczony dla drużyny złożonej

z 3 - 5 postaci, rozgrywający się na prowincji Imperium, z dala od wielkich miast. Jest to przygoda drogi

z elementami grozy – niezależny, zamknięty moduł do poprowadzenia na jednej, maksymalnie dwóch

sesjach. Bohaterowie Graczy powinni być już zgraną drużyną. Profesje i doświadczenie postaci nie są

specjalnie istotne, ale z wyzwaniem na pewno łatwiej poradzą sobie zaawansowani Bohaterowie

o pewnej pozycji społecznej. Pora roku nie jest ważna dla fabuły przygody, choć prowadzący będzie

musiał mieć na uwadze, czy Bohaterowie brodzą w błocie, czy pokonują zaspy śniegu. W scenariuszu

zakładamy roboczo późną wiosnę, ewentualnie początek lata, gdzieś w Averlandzie.

Konspekt

Podróżująca traktem drużyna trafia na zniszczony obóz Strigan (wędrowny lud druciarzy

i cyrkowców wzorowany na Cyganach) - miejsce masakry. Jedna z ofiar, umierająca guślarka, rzuci na

Bohaterów specyficzną klątwę, równoznaczną z ultimatum: albo BG pomszczą zamordowanych Strigan,

albo sami zginą. Bohaterowie muszą w ciągu jednej doby odnaleźć wszystkich sprawców mordu

i wymierzyć im krwawą pomstę. W innym wypadku zaczną szybko podupadać na zdrowiu i w rezultacie

umrą (bądź stracą Punkt Przeznaczenia).

Komentarz

Przygoda jest liniowa, a dodatkowo jej główne założenie jest swoistym szantażem wobec postaci.

Uważam jednak, że postawienie ich w takiej sytuacji oddaje realia brutalnego, obojętnego świata. Fabuła

nakazuje Bohaterom podjąć w finale nieprzyjemną decyzję, stawia herosów przed wyborem, który być

może na zawsze zmieni ich obraz samych siebie. Dopracowanie szczegółów i rozbudowanie niektórych

wątków przygody, które w tekście tylko sygnalizuję, jak zawsze pozostawiam Mistrzowi Gry. To on zna

swoich graczy oraz ich postaci i powinien uwypuklić odpowiednie elementy fabuły we właściwy sposób,

tak aby dać wszystkim jak największą przyjemność z gry. Prowadzący powinien podjąć też istotną

decyzję dotyczącą opcji zakończenia scenariusza. Więcej na ten temat znaleźć można już w treści

scenariusza, który należy przeczytać przynajmniej dwukrotnie, żeby otrzymać spójny obraz całości.

W scenariuszu przewidziano dwie możliwe lokalizacje miejsca kluczowego dla przygody. Obie zostały

zaznaczone na mapie okolicy. Wszelkie rozbieżności spowodowane wyborem innego kierunku wędrówki

będą wyraźnie zaznaczane w treści scenariusza odpowiednim numerem wersji: wersja

numer 1 (Bohaterowie dalej wędrują wzdłuż rzeki) i wersja numer 2 (BG wyruszyli na Rachen).

Dodatkowo, uwzględniając różne możliwości rozegrania prezentowanych wątków, wprowadzono również

wariant fabuły, który nie zmusza uczestników sesji do rozwiązywania aż tak wielkich problemów

etycznych – więcej na jego temat znajduje się w dodatku „Opcje dla mięczaków” . W celu ułatwienia

orientacji, w niektórych partiach scenariusza wprowadzono dodatkowe zapisy, informujące o tym,

czy dane informacje tyczą się opcji podstawowej ( wariant A ), czy łagodniejszego schematu

przygody ( wariant B ).

M IŁE ZŁEGO POCZĄTKI , CZYLI …

W SI SPOKOJNA , WSI WESOŁA

Bohaterowie znajdują się na południu Imperium, w Averlandzie, gdzieś na trakcie pośród

brzozowych zagajników i łąk, na których wypasa się bydło. Wędrują, jak to zapewne mają w zwyczaju,

w poszukiwaniu zajęcia, przygód - tudzież obu tych rzeczy na raz. Wiosna powoli przechodzi w lato. Dni

są coraz dłuższe i cieplejsze, noce jednak wciąż wymagają obozowania przy ogniu, a najlepiej pod

dachem. Kilka dni temu nad okolicą musiała przejść potężna burza, gościniec wciąż jest rozmoknięty. Ta

część prowincji jest słabo zamieszkana, ale raczej bezpieczna; co kilka mil można natknąć się na

samotne gospodarstwo, wieś, czasem folwark czy zajazd.

Ostatnią, deszczową noc BG spędzili na farmie niejakiego Huberta Geldbura, w przyjaznej atmosferze

i wesołym towarzystwie rodziny niziołków zatrudniających kilku ludzkich parobków. Na początku

przygody Mistrz Gry może przypomnieć Bohaterom smak wczorajszego jabłecznika, pysznych

naleśników z syropem klonowym, śmiechy dzieci, pełne ciepła spojrzenia małżeństwa Geldburów.

Czas na małą retrospekcję. Niech MG odezwie się do Bohaterów głosem gospodarza,

pracowitego Huberta Geldbura, pytając o cel ich wędrówki. Cofamy się w czasie o jeden dzień - drużyna

gości na niedużej, ale bardzo zadbanej farmie należącej do niziołków Najstarszy syn Huberta ciekaw jest

przygód członków drużyny, chce wiedzieć, czy widzieli smoki i trolle, ile ubili goblinów. Pyzata córka

spyta o Altdorf i Nuln, o pałace i wielkie bale szlachty. Kilkoro mniejszych, bardzo ruchliwych dzieci

szarpie Bohaterów za nogawki, bawi się ekwipunkiem, chce zobaczyć magię. Frau Geldbur, jasnowłosa,

piegowata małżonka Huberta, z uśmiechem wniesie do izby sernik polany sokiem porzeczkowym. Ciasto

jest jeszcze ciepłe i choć BG zjedli pyszny obiad, ślina napływa im do ust. Hubert nieco zmieszanym

głosem wyjaśnia, że takich frykasów nie jadają codziennie. Dziś jednak jego najstarszy syn, Tobias

obchodzi urodziny. Kończy dwadzieścia lat, jeszcze dziesięć a osiągnie pełnoletność. Po chwili wszyscy

pałaszują ciasto, a następnie Tobias otrzymuje prezenty zarówno od najbliższych, jak i od dwóch

ludzkich parobków, traktowanych przez Geldburów niczym członkowie rodziny. Chłopak dostaje od nich

kozik (prosty składany nóż), rodzice wręczają mu haftowaną koszulę, siostra własnoręcznie wykonaną

skórzaną sakiewkę, zaś reszta rodzeństwa zaczyna płakać, bo właśnie się okazało, że ich prezent

(jakieś łakocie) zjadła oswojona łasiczka, domowy zwierzak. A Bohaterowie? Trochę głupia sytuacja...

Co teraz zrobią? Wymyślą na poczekaniu jakiś prezent, wzniosą toast za Tobiasa? A może wrócą

w milczeniu do pałaszowania ostatnich kawałków ciasta?

Za chwilę Mistrz Gry może przeskoczyć do późnego wieczoru na farmie. Drużyna została

z gospodarzem sama, wszyscy palą fajkowe ziele, siedząc na skórach przed kominkiem. Za oknem

cichnie deszcz. Hubert jest gadatliwy, ale nie wścibski. Jest dumny z dzieci, pyta, czy Bohaterowie

planują założyć kiedyś rodzinę? Potem opowiada o swoich bliskich, pracy, okolicy, o ziemiach, na które

drużyna się kieruje (roboczo przyjmujemy, że BG wędrują na wschód). Poniżej kilka przykładowych

monologów gadatliwego gospodarza:

 Tobias to wspaniały chłopak, odpowiedzialny, poważny, robotny. Drugiego takiego ze świecą

szukać! Wybaczcie, że dziś tak was męczył, ale rzadko mamy tu gości. Mam nadzieję, że

smakowało wam ciasto? Żona robi lepsze i większe, ale sernik to ulubiony przysmak Tobiasa,

sami rozumiecie…

 Okolica u nas spokojna, podczas wojny plugastwo Chaosu tu nie dotarło, goblinów się nie widuje.

Czasami tylko włóczą się tędy grupy maruderów. Mam jednak blisko do sąsiada, Schillera, więc

jakby co, skrzykujemy się kupą i przeganiamy hołotę. Bez obrazy przyjaciele, nie mówię

o ludziach takich jak wy, którzy potrafią grzecznie się zachować i których miło gościć pod

dachem.

 Tutejszy możny to baron Gebhard von Lipke, człowiek popędliwy i srogi w sądach, ale szanujący

pracę poddanych i dzierżawców. Mam na myśli to, że nie gnębi nas przesadnymi daninami,

rozumie naszą sytuację, kiedy nadchodzi nieurodzaj czy susza. Co innego jego syn, Arnold. Tfu,

złe to nasienie. Za babami tylko gania! Polując, tratuje pola, bywa, że po pijanemu na śmierć

kogoś pobije, najczęściej przybłędę… Tedy, wędrując dalej, nie odbijajcie lepiej za rzekę, ku

północy. Dobre sześć mil za brodem w tamtym kierunku jest wioska Rachen i zameczek barona.

W Rachen mają co prawda doskonałego kowala i najlepszą gorzelnię w okolicy, ale to chyba za

mało, żeby ryzykować spotkanie z paniczem von Lipke.

 Tydzień temu mijali nas Striganie, taki wędrowny lud. Wesoły, muzykalny. Mają tresowanego

niedźwiedzia, piękne tancerki i połykacza ognia. Powiedziałem im to samo, co wam, ale byli

uparci i pojechali do Rachen. Zaglądają na każdy szlachecki dwór, żeby zarobić trochę grosza.

Nie wiem, jak tak można żyć, ciągle w podróży, bez domu. Wy zamierzacie gdzieś osiąść?

( ta informacja jest nader istotna dla fabuły, ale MG nie powinien specjalnie tego podkreślać)

 Jeśli szukacie pracy, to jakieś osiem mil dalej na wschód, nad rzeką, jest młyn. Hans Muller, który

tam zarządza, w imieniu barona najął kilku ludzi do odbudowy budynku, bo tydzień temu

straszliwa burza przeszła nad okolicą, pioruny biły gdzie popadnie, aż strach. Jeden podpalił

dach spichlerza we młynie. Najmici, co go mieli wyrychtować, podobno skradli wszystkie

pieniądze młynarzowi i tyle ich widziano. Baron nie chce pomóc, a Muller musi teraz sam

naprawić młyn… Jeśli znacie się na ciesielce, może jakoś się z nim dogadacie?

 W rzece się nie kąpcie, jeśli już to przy brodzie co do Rachen prowadzi. Aver jest tutaj zdradliwy,

na środku rzeki tworzą się wiry, które nawet dobrego pływaka zmogą. Moje dzieciaki uwielbiają

się pluskać, muszę ich nieustannie pilnować.

Po sutej kolacji Bohaterowie zapadają w spokojny, niczym nie zakłócony, zdrowy sen. Rankiem zostają

wspaniale wyekwipowani przez gospodynię (racje żywnościowe na dwa dni) i odprowadzeni aż do

opłotków przez najmłodsze dzieci Geldburów.

Wkrótce drużyna dociera do traktu i wznawia swoją wędrówkę. Na potrzeby scenariusza

zakładamy, że BG przybyli z zachodu i ruszają na wschód. Kilka mil dalej, kiedy na prawo widać

zabudowania kolejnej farmy, trakt zbliża się do rzeki. Na brzegu widać pracujące na niskim pomoście

praczki. Z zakasanymi rękawami, w białych czepkach i podwiniętych spódnicach, śmiejąc się i plotkując,

niewiasty tłuką kijami w zamoczoną bieliznę. Obok stoją wiklinowe kosze, do których trafiają uprane

rzeczy. Trzy młode dziewczyny dostrzegą Bohaterów i zaczną się im przyglądać z zaciekawieniem.

W zależności od ilości BG, ich wyglądu i ogólnego zachowania drużyny, kobiety mogą poflirtować

z Bohaterami albo ich zignorować, albo z krzykiem uciec wzdłuż brzegu, porzucając pranie. Jeśli

uciekną, to za jakiś czas wrócą nad rzekę w towarzystwie dwóch mężczyzn prowadzących wielkiego

psa. Wszyscy pochodzą z farmy Schillerów i nie szukają kłopotów, ale nie pozwolą na straszenie kobiet.

Cały wątek z praczkami nie ma wpływu na główną fabułę przygody, ale może być humorystycznym

elementem, odprężającym graczy przed grozą przyszłych scen.

Pomoc dla MG numer 1 - Mapa okolicy

Drużyna rusza dalej. Mija niecała godzina spokojnego marszu wzdłuż zarośniętego brzegu rzeki.

Niebo jest czyste, bezchmurne, jaskółki przemykają wysoko nad głowami Bohaterów. Powietrze jest

rześkie po ostatnich deszczach, rozmoknięty trakt szybko schnie. W pobliżu nie ma miast, jest środek

tygodnia, gościniec jest pusty, a widoczność bardzo dobra. Bohaterowie docierają do rozwidlenia dróg.

Na rozstajach znajduje się przydrożna kapliczka Shallyi, w niszy pod drewnianym okapem ktoś położył

niedawno bukiet polnych kwiatów.

Bohaterowie zapewne ruszą na wschód, szczególnie jeśli się spieszą ( w fabule obowiązuje wtedy

wersja numer 1 ). Chyba że z jakichś powodów postanowią przekroczyć rzekę i odwiedzić Rachen lub

barona von Lipke ( wtedy sprawy przybiorą obrót przedstawiony w wersji numer 2 ).

. Być może skłoni to drużynę do przekroczenia brodu i zbadania sprawy.

Bohaterowie i tak wpakują się w kłopoty, bez względu na to, jaki kierunek wybiorą .

Mistrz Gry będzie musiał tylko zmienić lokalizację miejsca masakry Strigan (z numeru 1 na

numer 2) i (ewentualnie) opuścić wątek wydarzeń we młynie (można go też zaprezentować

w zmienionej formie, gdy drużyna zdecyduje się zawrócić za rzekę po sensacyjnym odkryciu) .

Zakładamy, że Bohaterowie kontynuują marsz na wschód. W tym wariancie przed południem drużyna

dotrze do wodnego młyna Hansa Mullera. Drewniany dach piętrowego budynku jest niekompletny,

spalony i częściowo zapadnięty. Zbliżając się do młyna, jeden z BG obdarzony dobrym wzrokiem, może

dostrzec jakąś milę dalej na wschód dużą gromadę czarnych ptaków kołujących nad brzozowym

zagajnikiem. Kruki i wrony wyraźnie odcinają się od czystego, błękitnego nieba. Prędzej czy później

drużyna i tak będzie mijać tamto miejsce, nawet jeśli od razu nie przejawi chęci jego sprawdzenia.

Z wizytą u młynarza

Młynarz Hans Muller to postawny, choć kulawy, mężczyzna z imponującymi, siwiejącymi już

wąsiskami. Mieszka wraz z żoną Hildą i nastoletnim pomocnikiem, na którego wołają Fritz. Mullerowie

nie mają własnych dzieci. Niegdyś przygarnęli Fritza, ale z chłopaka nie wyrosło nic pożytecznego. Hans

nie ma już do niego cierpliwości, ale Hilda kocha Fritza jak rodzonego syna i nie zauważa jego wad.

Młyn nie jest własnością Mullerów, dzierżawią go od lokalnego feudała, barona Gebharda von Lipke,

rezydującego na zamku w Rachen, za rzeką Aver.

Obecnie młynarz ma duży kłopot, o którym zapewne opowie drużynie. Mimo że jest to niemal

powtórzenie wiadomości otrzymanych wcześniej od Geldbura, Mistrz Gry nie powinien ich pominąć.

Muller opowie, że jakiś tydzień temu nad okolicą przeszła potężna burza, była jak gniew bogów!

Piorun uszkodził wieżę pobliskiego zamku barona von Lipke, a inny podpalił dach młyna, w wyniku tego

poważnie ucierpiało całe piętro

Hans jest teraz uprzedzony do wszystkich obcych w okolicy, ale jednocześnie desperacko szuka

pomocy w naprawie budynku. Wyjdzie ostrożnie do Bohaterów, zaalarmowany przez żonę, skubiącą

w obejściu kurę na rosół. Jednocześnie Bohaterowie usłyszą gdzieś we młynie trzaśnięcie okiennic.

Sprawcą tego rumoru jest Fritz, który ma coś na sumieniu i ucieka właśnie nad rzekę. Chłopak nie wie,

kim są BG, ale widział tak straszne rzeczy, że woli nie ryzykować. Powód ucieczki Fritza wyjaśniony jest

w dalszej części tekstu .

Nieopodal, na lewo, znajduje się bród na rzece Aver. Niższy poziom

wody, piana na śliskich kamieniach, na drugim brzegu widać trakt prowadzący na północ między

gęstniejącymi drzewami. Tymczasem gościniec po tej stronie rzeki biegnie dalej na wschód, równolegle

do brzegu. Dobre dwie mile dalej widać jakiś budynek, to młyn Hansa Mullera.

Postać

z bystrym wzrokiem może dostrzec nad drzewami za rzeką ciemne punkty - to krążące nad czymś

padlinożerne ptaki

(Mistrzu Gry, przekazanie informacji o szkodzie uczynionej

przez piorun na zamkowej wieży jest bardzo istotne) . Mechanizm koła młyńskiego jest sprawny,

ale zbliżają się żniwa i wkrótce będzie dużo roboty niemożliwej do wykonania w tych warunkach.

Na dodatek pieniądze barona, przeznaczone na odbudowę młyna, kilka dni temu ukradli robotnicy najęci

do naprawy dachu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: