Stromherz.pdf

Stromherz

C Z Ę Ś Ć 1 – gdzie?

O Endarze, który miał wiedzę

Było to w czasach dalece poprzedzających dzień narodzin Sigmara, kiedy świat

postanowił przełamać grubą skorupę lodu i odetchnąć głęboko ciepłymi wiatrami

południa. Wtedy na ziemi pojawiła się wszelka roślinność a puls lasu powołał do życia

dzikie stworzenia – pierwszych mieszkańców świata. Niestety zwierzęta nie mogły

cieszyć się energią nowej rzeczywistości. Nie potrafiły poradzić sobie z dziką i

nieprzyjazną florą. Widział to Taal, towarzyszący narodzinom nowego świata w postaci

młodego jelenia. Strapiony postanowił przekazać zwierzętom pierwszy z darów –

instynkt. Dzięki instynktowi zwierzęta były w stanie przetrwać w najtrudniejszych

warunkach. Zdobywały pożywienie, chroniły się przed zimnem i gorącem, posiadły

świadomość grawitacji. Jednak Taal nie był zadowolony. Młody Bóg dostrzegł, że pomimo

zdolności radzenia sobie w trudnych sytuacjach, jego podwładni trwają w nieświadomości

istnienia, przez co nie tworzą ciągłości gatunku. Są sami. Strapiony Taal myślał wiele

miesięcy jak poradzić sobie z samotnością swoich poddanych i sprawić, żeby dzikie

stworzenia potrafiły stworzyć wspólnotę. Podróżował po całym nowym świecie szukając

rozwiązania, radził się innych Bogów, wreszcie zrezygnowany i zrozpaczony przysiadł

przy wielkim dębie na środku samotnej polanki i zaczął płakać ogarnięty własną

niemocą. Słysząc boski szloch dąb o imieniu Endar poruszył się. Ogarnięty żalem

wysłuchał Taala, który przez pełne trzy dni i noce opowiadał mu o wszystkich

stworzeniach jakie stworzył. Dąb wysłuchał uważnie a potem odpowiedział:

Nieszczęsny. Nawet pomimo Twojej boskości zbyt krótko istniejesz na tym świecie, żeby

zrozumieć na czym polega krąg życia. Daj mi nogi, abym mógł chodzić i dotrzeć do

wszystkich twoich podopiecznych, daj mi usta, żebym mógł mówić i przekazać im język,

który mam w sobie. Jeśli spełnisz moje prośby pomogę ci.

Taal nie widząc lepszego wyjścia zgodził się. Nazajutrz Endar, zwany dzisiaj

pradawnym drzewcem wyruszył w świat, aby dotrzeć do każdej dzikiej istoty i dać jej

język lasu – świadomość. Endar podróżował wiele dni docierając do wszystkich istot,

jakie spotkał na swojej drodze. Taal dostrzegł, że pomoc Endara przynosi pozytywne

efekty, niestety trwa bardzo długo. Zniecierpliwiony Bóg powołał do życia wiele kolejnych

drzew z najstarszej części świata nazywanej dzisiaj Athel Loren, nakazał im wyruszać w

świat i nauczać języka. Niestety drzewce mogły nauczać jedynie języków, które znały

same, a każdy z nich znał inny język, zrodzony z wnętrza ich samych. Endar, szybko

zauważył jednak, że instynkt w połączeniu z niezrozumieniem zrodzonym z dwóch

równoważnych języków prowadzi do powstania strachu i agresji – przerażających sił

niosących śmierć. Pierwszy drzewiec nie czekając ani chwili podzielił się swoją

wątpliwością z Taalem. Ten jednak, sądząc, że Endar potrzebuje jednego języka, żeby

zsolidaryzować ze sobą wszystkie stworzenia i zdobyć nad nimi władzę przeciwko Bogu,

odrzucił wszystkie wątpliwości i rozgniewany arogancją Endara wygnał go z Athel Loren.

I tak Endar tułał się po świecie przez kolejne wieki i tysiąclecia obserwując ze smutkiem,

jak w pradawny krąg życia wkradła się targana rywalizacją śmierć. Obserwował, jak

kolejne, coraz bardziej rozwinięte stworzenia, zaczynają prowadzić ze sobą wojny, jak

rodzą się i umierają w cierpieniu. Zniesmaczony i współczujący zapragnął nie widzieć

całego zła czynionego przez niezrozumienie. A widziała to Shallyia, która w głębi duszy

popierała drzewca. Nie miała jednak wystarczająco odwagi, żeby przeciwstawić się

pełnemu ekstazy Taalowi. Postanowiła jednak dać Endarowi spokojne miejsce, w którym

będzie mógł usnąć na kolejne tysiąclecia. Wskazała mu strumień przecinający samo

serce świata. Potem pokazała mu wielką skałę, wyrastającą z samego środka rwącego

strumienia i powiedziała z czułością:

Osiądź na kamieniu, zostawiając splamioną krwią ziemię. Życiodajna woda ze

strumienia nie pozwoli ci umrzeć, a szelest wody zagłuszy krzyki zabitych.

Endar z wdzięcznością osiadł na kamieniu i usnął, a z jego snów wykluło się

potomstwo, które otoczyło go ciemną ścianą ochrony i spokoju. Tak powstał Wielki Las.

Stromherz

Pierwszymi mieszkańcami Stromherz byli nomadowie, którzy poszukiwali

schronienia przed wielką nawałnicą wojenną między Magnusem Pobożnym a Siłami

Chaosu. Legenda głosi, że Endar za spraw duchów lasu zaprosił nie chcących rozlewu

krwi ludzi do osiedlenia się u swych korzeni, gdzie mogli znaleźć ciszę i spokój. Tak było

– przynajmniej na początku. Wioska leży na obrzeżach obecnego Talbeklandu w samym

sercu Wielkiego Lasu. Przez środek wioski płynie rwący potok, regularnie podlewający

osadzony na głazie stary, powoli usychający dąb. Starsi mieszkańcy wierzą, że legenda o

pradawnym drzewcu jest prawdziwa, ponieważ, żadna roślina nie wytrzymałaby tyle

wieków (dąb jest prawdopodobnie najstarszą rośliną w lesie) w tak trudnych warunkach.

Wiarę w cudowne miejsce snu Pradawnego podzielały pewne sekty religijne Taala i

Shallyi, które we wczesnych latach działania wioski uczyniły z dębu monument i

zorganizowały otwartą manufakturę świątynną dookoła dębu zajmującą się tworzeniem

uświęconych artefaktów.

Stromherz już u źródeł powstania swoją egzystencję oparło na bardzo żyznych

glebach okalających strumień. Niemal cała zachodnia polana została zamieniona w pola

uprawne pszenicy i grochu. Poza tym Stromherz swojego czasu słynęło z hodowli koni,

które za wielkie pieniądze sprzedawano do oddalonego o jeszcze rozsądne odległości

Middenheim.

Założona 2302 wioska szybko zdobyła samowystarczalność i pomimo towarzystwa

dzikich kniei i nie zawsze przyjaznych zwierząt rokowała całkiem duże

prawdopodobieństwo zamiany w pokaźne centrum religijne imperium. Niestety do czasu.

Godryk Odważny, czyli kto tu właściwie rządzi?

Postaram się skupić trochę na konkretach mających wpływ na moment

pojawienia się w grze bohaterów. Świetnie prosperująca wioska przed Nocą Czerwonych

Języków była zamieszkana przez niemal 300 ludzi – w tym wielu drwali, łowców i

pasterzy. Nigdy w wiosce oficjalnie nie zamieszkiwali czarodzieje. W Stromherz od

zawsze było pod oficjalnym zwierzchnictwem Talebheim, co wiązało się z jurysdykcją

prawną zabraniającą korzystania z magii pod groźbą spalenia na stosie. W roku 2520

nowym sędzią miejskim został Godryk Odważny, który zasłynął z wyrzucenia z miasta

wszystkich kapłanów Taala pod zarzutem szerzenia magii i złych przesądów (patrz

profetyczna interpretacja usychania dębu). Profetę (Zahariasza Jasnego) publicznie

spalono. Podejrzewano także, że kapłan Taala jest utrzymującym kontakt ze smokami,

bursztynowym czarodziejem. Nikt jednak nie znalazł na to dowodów. Bardziej

prawdopodobną motywacją nienawiści Godryka do Zahariasza była rywalizacja o fotel

rajcy miejskiego, który ostatecznie, po zagadkowym samobójstwie poprzedniego rajcy

Wilhelma Plamy zdobył sędzia. Nie jestem pewny, czy w dniu dzisiejszym Godryk jest

zadowolony ze swojej zdobyczy…

Zagadkowa śmierć

Wilhelm Plama był bardzo skrytym człowiekiem, o wątłej posturze i ohydnym

wyglądzie trędowatego. Pochodzi z Talabheimu i przybył do Stromherz na polecenia

samego księcia elektora Helmuta Feurebacha. Od dzieciństwa jego skórę pokrywały

dziesiątki ropni, a na łysym czole widniał olbrzymi, brązowy siniak zaschniętej pod skórą

krwi. Rajca z początku uznawany za potwora i mylony z mutantem w młodości o mały

włos nie stał się ofiarą linczu. Wszystko zmieniło się w czasach szkolnych, kiedy okazał

się całkiem pojętnym ekonomistą i podobno także poetą. Dość szybko rozpoczął pracę w

skarbcu księcia. Władza nad Stromherz, oficjalnie nazwana przez Helmuta łaską, mogła

być także próbą odsunięcia Wilhelma od siebie. Ciężko powiedzieć jaki mógł być powód

zagadkowego lęku księcia. Po przybyciu do Stromherz Wilhelm zaszył się w swoim

samotnym domu i skoncentrował na przygotowaniu miasta do niechybnej burzy chaosu.

Na czym polegały przygotowania? Na obfitej korespondencji z księciem Helmutem w

prośbie o broń i zwiększenie sił militarnych. Poza tym za czasów krótkiego panowania

Plamy udało się otworzyć szlak handlowy z dwoma handlarzami z Middenheim. Kupiono

trochę broni, zbudowano drewnianą palisadę, wszystko zapowiadało sukces Wilhelma i

to, że pogodził się z nową rolą pracy na uboczu. Nie wszystko jednak wyglądało tak

dobrze. Im dalej posuwały się przygotowania do obrony Wilhelm stawał się coraz bardziej

nerwowy, zdawało się, że rozmawia sam ze sobą, że gorzej się poczuł. Zdarzały się dni,

kiedy w ogóle nie wychodził, reagując agresywnie na wszelkie objawy zainteresowania.

Mieszkańcy wioski wiedzieli, że wojna już trwa. Niektórzy z nich upatrywali w Plamie

człowieka z wielkiego świata a dziwne, paranoiczne zachowanie zrzucali na karb obawy o

rodzinę pozostawioną w stolicy. Z czasem Wilhelm zaczynał mieć nie tylko problemy z

komunikacją, ale także zaczął swoim zachowaniem coraz bardziej zastanawiać. Pewnego

wieczora powracający z polowania łowca zauważył przygarbionego rajcę rozmawiającego

z jakimś tajemniczym nieznajomym między drzewami nieopodal wioski. Nie zdołał

niczego dosłyszeć, w świetle księżyca niewiele dostrzegł, kiedy jednak przy następnej

okazji dopytywał się Wilhelma co tak właściwie robił poprzedniej nocy, ten wyparł się

spotkania, twierdząc, że całą noc odbierał korespondencję od Feurebacha. W tygodniu

poprzedzającym Noc Czerwonych Języków Wilhelm powiesił się w oknie swojego domu.

Może przewidział, że zastosowane przez niego środki bezpieczeństwa będą dalece

niewystarczające?

Tajemniczy nieznajomy

Pojawił się jakby znikąd. Stary, łysiejący, kulawy, przygarbiony, z wytrzeszczem

oczu, cały czas nosi ze sobą kota i nigdy nie patrzy na rozmówcę (których zresztą nie ma

zbyt wielu). Dwa miesiące przed atakiem przywiózł z Middenheim wóz z kapustą,

zamachał Godrykowi jakimiś dokumentami i zamieszkał w starym, opuszczonym młynie,

jako nowy właściciel po ostatnim, zmarłym w niewyjaśnionych okolicznościach. Kurt

twierdzi, że wygrał akt własności w karty. Morfir prawdopodobnie ma pieniądze, choć nie

wygląda, może być najbogatszym mieszkańcem wioski. Ludzie widują go bardzo rzadko,

czasami zagląda do gospody „Pod porożem Taala”, gdzie zachowuje się oględnie mówiąc

dziwnie. Siedzi i rozgląda się nieprzytomnie dookoła, czasami spotyka się z jakimiś

ludźmi. Często za coś płaci, prowadzi mnóstwo niewielkich interesów na terenie

Stromherz, ciągle wydaje się być spłoszony i obserwowany przez kogoś. Żaden z

interesów jednak nie usprawiedliwia dostatecznie jego przeprowadzki ze stolicy

Imperium. I najważniejsze – Kurt Morfir uchodzi za miejscowego znachora, czemu

ostatnio coraz uważniej przygląda się Godryk. Kurt zna się na ziołach, umie zrobić

herbatę na przeziębienie. Poza tym jednak niewiele wiadomo o jego działaniach. Czasami

jacyś ludzie opowiadają w karczmie, że Kurt płaci niezłe pieniądze, za zbieranie chrustu i

zrywanie kwiatków. Ludziom nie należy jednak wierzyć w każde słowo.

Gospoda pod Porożem Taala

Słynna jeszcze z czasów Wilhelma, prowadzona przez karczmarkę Ivenę,

przetrwała atak. Prawdopodobnie Ivena ma w swoich żyłach niewielką domieszkę

krasnoludzkiej krwi, na co wskazują jej wygląd i gabaryty. Jednak nawet jeśli te domysły

są zgodne z prawdą Ivena bardzo skrzętnie ukrywa wszelkie powiązania z

innorasowcami w obawie przed sankcjami prawnymi. Gospoda ma bardzo dobrą opinię w

całej wsi. Co noc grywa w niej grupa pięciu bajarzy, którzy opowiadają piękne historie

oraz legendy wyniesione z różnych ksiąg z północy oraz tradycyjnych wiejskich opowieści.

Bajarze: Ronald, Kalif, Abram, Czek i Raszdam wywodzą się z różnych części imperium

(właściwie nikt nie wie dokładnie skąd), ale na starość postanowili osiedlić się w

Stromherz. Mieszkają tu już od dziesięciu lat, odkąd jeszcze przybysze do miasta nie byli

tak poważnie sprawdzani. Raz w roku w pierwszą pełnie zbiorów opowiadają legendę o

Erdanie, grając do kufli robionego na miejscu piwa elfie melodie krajów południa.

Gospoda zawsze była jedynym dochodowym interesem w Stromherz i to

bynajmniej nie ze względu na najlepsze piwo czy piękne baśnie. „Pod porożem Taala”

było do pewnego momentu nieoficjalnym miejscem spotkań kapłanów Taala (w tym

Zahariasza) z Wilhelmem. Zawsze podczas takich spotkań rajca miejski wyłączał jedno

pomieszczenie ogłaszając, że będzie rozmawiał na temat planów nowej świątyni, która

miałaby powstać po zakończeniu wojny. Jak było naprawdę? I po co akurat w tej

gospodzie? Gdyby zastanowić się nad tym głębiej moglibyśmy zauważyć, że właściwie

większość mieszkańców Stromherz bywa w gospodzie. Niektórzy ludzie uważają, że w

gospodzie w dawnych czasach mieściła się siedziba uciekinierów z tajnego więzienia

nieopodal Middenheim. Podobno przed kilkoma laty Ivena czerpała dosyć duże profity z

krycia pod swoim dachem siatki wywiadowczej Imperium. Nic jednak nie zostało

sprawdzone, a gdyby zostało, Godryk na pewno wiedziałby co robić.

Noc Czerwonych Języków

Książe Helmut Feuerbach był stanowczo zbyt zajęty obroną do dziś niepodbitego

Talabekheim, żeby przejmować się jakąś zakopaną w kniei wsią na obrzeżach landu. Nie

chcąc osłabić swoich sił militarnych wysłał do Stromherz Olega Kranza – 65 letniego

dowódcę, który za niesubordynację miał zostać stracony. Oleg wraz ze swoją dwudziesto

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: