Weir_Theresa_-_Długa_księżycowa_noc.pdf

Weir Theresa

Długa księżycowa noc

Kiedy Nash Audubon - pozbawiony skrupułów reporter - wdziera się na przyjęcie, by zrobić wywiad

z Sarą Ivy, spodziewa się rozmowy z kolejną, piękną wprawdzie, ale znudzoną i nieciekawą, żoną

bogatego męża.

I oto w jego życiu rozpoczyna się ciąg niespodzianek. Sara nie jest bowiem typową kobietą z tak

zwanego towarzystwa, ba, w tak zwanym towarzystwie nie ma dla niej miejsca. Zafascynowany Sarą

Nash postanawia odkryć jej tajemnice.

Czy uda mu się ją zdobyć i ochronić przed katastrofą? Czy Sara zdobędzie się na odwagę i zdecyduje

się na zakończenie maskarady, jaką jest jej małżeństwo?

Prolog

Springfield, Illinois, 1982

Przed budynkiem sądu, w tłumie, za barierką, stał mężczyzna. Potrącali go reporterzy, ale on nie zwracał na to

uwagi. Nie odrywał wzroku od zamkniętych drzwi. Drzwi, które za moment się otworzą. Nie miał pojęcia, jak długo

tak stał na marmurowych stopniach. Czas nie miał znaczenia.

Drzwi otworzyły się.

Mężczyzna na schodach przesunął się ostrożnie. Powoli, niespiesznie, tak aby nie ściągnąć na siebie uwagi. W

pewnym momencie wysunął rewolwer spod płaszcza. Wycelował. Nacisnął spust. Siła wystrzału targnęła jego

ramieniem. Ludzie zaczęli coś wołać, kobiety krzyczały.

Opuścił pistolet i czekał, aż go zaaresztują.

Więzienie stanowe, Joliet, Illinois

Zaczął skreślać dni w notesie. Ale bardzo szybko zrozumiał, że śledzenie upływającego czasu to tylko inny rodzaj

niewoli. Piątego dnia po wyroku wyrzucił notes.

Pamiętaj, synu, wiele dobrych historii zostało zmarnowanych

przez chęć dociekania prawdy.

James Gordon Bennett

Rozdział pierwszy

Chicago; 1995

Starte opony zapiszczały na betonie, dźwięk odbił się echem po ścianach miejskiego garażu w Chicago. Nash

Audubon wjechał na podjazd i zajął pierwsze wolne miejsce, jakie zobaczył. Zaparkował, wyjął klucz ze stacyjki,

pchnął drzwi swojego Forda Fairlane rocznik 76.

Poszły zawiasy. Wszystkie rzeczy z samochodu wypadły.

Koszula, dżinsy, trampki, pudełko po Big Macu, kubek plastikowy.

Zebrał wszystko i wepchnął z powrotem, tym razem za siedzenie, chwycił aparat fotograficzny z półki i szybko

zatrzasnął drzwi, zanim coś znowu mogłoby wypaść.

Z pewnością nie o to chodziło reklamom, które rozpływają się nad nowymi możliwościami percepcji świata zza szyb

samochodu. Ale mieszkanie w samochodzie na pewno ułatwia życie, gdy nagle postanowisz gdzieś się przeprowa-

dzić. Jaki inny facet może zasiąść wygodnie w fotelu, włożyć klucz do stacyjki i zabrać swój dom na przejażdżkę?

Swąd spalonego oleju przypomniał mu, że przed opuszczeniem garażu powinien dolać kolejny litr. Powiesił aparat

na szyi i zarzucił kurtkę skórzaną na plecy.

Wiatr od jeziora rozwiał jego długie włosy.

Przez ułamek sekundy poczuł to drżenie, które nazywał życiem. Zjawiło się nie wiadomo skąd, gdzieś głęboko w

środku. Potem znikło tak szybko, jak się pojawiło. Jak kometa, jak spadająca gwiazda. Pozostawiło za sobą tylko

jakieś nieokreślone, męczące poczucie, zbyt ulotne, żeby je można było uchwycić.

Ostami raz, powiedział do siebie. Takie uczucia nie pojawiały się już od dawna w jego życiu. Od bardzo dawna. I

nigdy już się nie pojawią.

Ruszył w kierunku pomarańczowej poświaty zachodzącego słońca, minął pokryte graffiti ściany i filary aż do drugiej

kondygnacji. Gdy dotarł do Michigan Avenue, wiatr uderzył go prosto w twarz. Zimny, słodki wiatr.

Theresa Weir

I znowu. Cierpkie echo wczorajszego dnia. Strząsnął je z siebie i ruszył ulicą w kierunku hotelu „Renesans".

Godzina szczytu. Ludzie się spieszą. Owijają się szczelnie w swoje okrycia, aby nie dosięgną! ich lodowaty wiatr.

Czasami ktoś spojrzał w jego kierunku, ale przeważnie każdy myślał tylko o swoich sprawach. To była jedna z tych

rzeczy, za którą lubił miasto. Anonimowość. W mieście można być niewidzialnym. W mieście można zniknąć.

Stojący pod czerwonym baldachimem, umieszczonym nad obrotowymi drzwiami hotelu, odźwierny w pelerynie

spojrzał na niego podejrzliwie, ale nie próbował go zatrzymać.

Nash pchnął ręką ciężkie drzwi. Gumowe krawędzie skrzydeł drzwi tarły

o ścianę. W środku winda właśnie się zamykała.

- Proszę przytrzymać drzwi! - zawołał Nash biegnąc. Ktoś nacisnął guzik i drzwi z powrotem się otworzyły.

Wślizgnął się do wewnątrz. Sprane dżinsy i wytarta skóra wśród wieczorowych sukni i smokingów. W powietrzu

unosił się zapach drogich perfum.

Kątem oka uchwycił swoje odbicie w lustrze.

Pewnie powinienem poświęcić trochę więcej czasu na swój wygląd, pomyślał przeczesując włosy palcami, włosy,

które od co najmniej dwóch miesięcy wymagały podcięcia. Może kiedy dotrą na górę, będzie mógł wstąpić do

toalety i ogarnąć się trochę? Ludzie wpatrywali się w niego bez słowa.

- Prasa - usiłował wytłumaczyć swój sportowy strój.

- Z jakiej gazety? - pytanie padło z ust kobiety w długiej czarnej sukni z cekinami.

Zaczął przeszukiwać kieszenie koszuli, po czym wyciągnął jedną z wizytówek i podał jej.

- „Chicago Journal".

Gdyby powiedział, że pracuje dla „Shoot the Moon", zatrzymaliby windę i wyrzucili go na zbity pysk.

Przypomniał sobie o fałszywym identyfikatorze w kieszeni kurtki. Przypiął go do koszuli.

WALTER DEVLIN CHICAGO JOURNAL

Identyfikaror tak naprawdę nie był fałszywy. Znalazł go w toalecie w John Hancock Building i zatrzymał na

pamiątkę. Już nieraz okazał się przydamy.

- Robię wywiad z Sarą Ivy - powiedział.

Kobieta uśmiechnęła się. Białe zęby. Zmysłowe usta. Krótkie, ciemne, lśniące włosy.

- Jeżeli mąż spuści ją z oczu na tak długą chwilę - powiedziała kobieta. - Śą strasznie do siebie przywiązani.

Naprawdę, jak para nowożeńców.

- Urocze - sucho skomentował Nash. Oboje uśmiechnęli się.

Wywiad nie był ważny. Mógł się bez niego obejść. To, co go naprawdę interesowało, to było zdjęcie Sary Ivy do

kolumny życia towarzyskiego lokalnych znakomitości. Plotka głosiła, że ta oddana żona ma romans z Russellem

Crayem, jednym z partnerów jej męża w interesach. Gdy mąż ubiega się o stanowisko radnego, romans jego

połowicy jest nie lada atrakcją. Zadaniem Nasha było zrobienie zdjęcia Sarze Ivy razem z Crayem.

Winda zatrzymała się na piętnastym piętrze, gdzie mieścił się luksusowy apartament. Wszyscy wysiedli.

Nash nie musiał długo szukać toalety. Wszędzie dywany, kinkiety, miękkie w dotyku ręczniki, dezodoranty, wody

kolońskie, maszynki do golenia...

Prawdziwa rozkosz...

Rozebrał się do dżinsów. Nagi do pasa, pochylił się nad owalną umywalką, namydlił twarz i szybko zgolił

dwudniowy zarost Umył zęby szczoteczką, którą zawsze miał przy sobie, a potem pachy. Wysuszył je ręcznikiem z

wyhaftowanym monogramem. Rzucił ręcznik, spryskał się dezodorantem, zapach był całkiem do wytrzymania,

zwilżył ręce i uporządkował włosy.

Sprawdził odbicie w lustrze. Może nie' miałby szans jako model, ale tu ujdzie.

Zapinał koszulę, gdy wszedł mężczyzna w smokingu. Nash spokojnie wsadzał koszulę do spodni, zarzucił na

ramiona skórzaną kurtkę, chwycił aparat i skierował się na przyjęcie.

Zorientował się, że gdy odbywał swoją toaletę, zapadł wieczór. Podszedł powoli do szklanej ściany i rzucił okiem na

rozciągający się przed nim widok. Nic nie może się równać z widokiem Chicago nocą. Był to Wrigley Building.

Naprzeciwko modernistyczna bryła budynku „Chicago Tribune".

Skierował wzrok na wschód, za Lake Shore Drive, na portowe molo. Światła jachtów rozsiane były po całym

jeziorze. Majestatyczny widok przywiódł mu na myśl wspaniałych, ambitnych ludzi i ich wielkie aspiracje. Ludzi,

którzy walczyli z przeciwnościami losu nie do pokonania i wygrali. Ludzi takich jak Frank Lloyd Wright i William

LeBaron Jenney. Ludzie, którzy wstrząsnęli światem.

Dzięki Bogu, Nash nie zaprzątał sobie głowy takimi rojeniami i złudzeniami. Pozostawiał to innym.

Mówiono o nim, że jest cyniczny, ale to nie była prawda. Żeby być cynicznym, trzeba mieć w sobie nienawiść pełną

namiętności. W nim nie było już takich emocji. Doszedł do granicy, przekroczył ją i zostawił daleko za sobą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: