Lene Kaaberbol - Prawdziwy płomień.pdf - WITCH - ola.fred

Prawdziwy promień

Lene Kaaberbol

Tytuł oryginału: Merefire

www.disney.pl

Tekst © Lene Kaaberbol

Ilustracje © Rasmus Funder

Tłumaczenie: Jacek Drewnowski

Redakcja: Urszula Przasnek

Korekta: Agnieszka Wielądek

Wydanie pierwsze. Warszawa 2003

Egmont Polska Sp. z o.o.

01-029 Warszawa, ul. Dzielna 60 tel. (22) 838 41 00

ISBN 83-237-9405-7

Opracowanie typograficzne i łamanie: SEPIA.

Warszawa Druk: Olsztyńskie Zakłady Graficzne

POSŁUCHAJCIE OPOWIEŚCI

...opowieści równie starej jak sam czas. Kiedyś, dawno temu, gdy Wszechświat był młody, Duchy

i Stworzenia żyły w pełnej zgodzie. Istniał tylko Jeden Świat, którym rządziła harmonia Natury. Ale

do Jedynego Świata wdarło się Zło, które zamieszkało w sercach i umysłach zarówno Duchów, jak i

Stworzeń. I Jedyny Świat rozpadł się na wiele części. Jego mieszkańcy podzielili się na łych, którzy

pragnęli pokoju, i tych, którzy chcieli za wszelką cenę zdobyć władzę nad innymi. Dla ochrony tego,

co dobre, pośrodku nieskończoności wzniesiono potężną Fortecę — Kondrakar. Na straży Dobra

stoi tam Bractwo potężnych Duchów i Stworzeń z Wyrocznią na czele. Mądrość Wyroczni bardzo

się przydaje. Czasami jedynie Kondrakar może powstrzymać niszczycielską siłę Zła...

W tak niespokojnych czasach Bractwo Kondrakaru powołało pięć Strażniczek: lrmę, której

żywiołem jest woda, Taranee, której służy ogień, Cornelię, władającą mocą ziemi, Hay Lin, do

której należy lekkość i swoboda powietrza, oraz Will, opiekunkę Serca Kondrakaru — potężnego

amuletu, w którym wszystkie żywioły przyrody spotykają się, by przekształcić się w czystą i potężną

energię.

Te dziewczęta to W.I.T.C.H. — pięć młodych Czarodziejek. A Wszechświat ich potrzebuje...

Spis treści

1 UWAŻAJ, CO MÓWISZ

2 WI.T.C.H

3 POSZUKIWANIE

4 WYSPA ZŁAMANEGO SERCA

5 WEJDŹ, JEŚLI SIĘ OŚMIELISZ

6 REB

7 KRYSZTAŁOWA KOMNATA

8 HYDROPŁOMIEŃ

9 KOMORA

10 PRAWDZIWY PŁOMIEŃ

UWAŻAJ, CO MÓWISZ

Jastrzębie grały mecz.

Tego piątkowego popołudnia nie byłam w stanie myśleć o niczym innym.

— Taranee?

— Mhmm?

— Już jestem.

— Świetnie.

To była Will. Wróciła z torbą z kostiumem na WF, której zapomniała zabrać. Tak. Miałam

nadzieję, że Seb Caine zagra. Powinien się już wyleczyć z kontuzji...

— Możesz już puścić.

Nieprzytomnie spojrzałam na rower, który cały czas trzymałam. Jasnoczerwony. Z pewnością

nie mój. Należał do Will. No, jasne. Przecież prosiła, żebym go przytrzymała przez chwilę.

Will delikatnie uwolniła kierownicę z mojego uścisku, obrzucając mnie zdziwionym

spojrzeniem.

— Taranee, dobrze się czujesz?

— Pewnie. Dlaczego miałabym się źle czuć?

— Ale... wydajesz się jakby nieobecna. A Hay Lin powiedziała, że źle rozwiązałaś równanie.

Nie pamiętam, żebyś kiedykolwiek miała problem z zadaniem z matmy. Zupełnie jakbyś... jakbyś

wpadła w trans czy coś takiego. Albo jakby ktoś rzucił na ciebie zaklęcie.

Will patrzyła na mnie z troską.

— Jastrzębie grają mecz — wyjaśniłam.

— Aha — powiedziała ze zrozumieniem. Zna mnie już dosyć dobrze. — Więc to nie choroba

ani trans, ani świr. Po prostu wpływ koszykówki. I co, wybierasz się?

Z błogą miną skinęłam głową.

— Peter kupił bilety.

— Fajnego masz brata. — W głosie Will pobrzmiewała nutka zazdrości. Jest jedynaczką.

— Mhm. Najlepszego.

Ale kiedy wróciłam do domu, okazało się, że mój fajny brat wcale na mnie nie czekał. Słychać

było tylko pikanie automatycznej sekretarki.

— Hej, siostrzyczko. Przepraszam, że jeszcze nie wróciłem. Zadzwoń do mnie. Coś mi

wyskoczyło. Nie przejmuj się i tak zdążymy na mecz, ale odezwij się, dobra? Będę miał włączoną

komórkę.

Poczułam lekkie ukłucie niepokoju. „Coś mi wyskoczyło”. Jasne. Mogłabym się założyć o bilet

na mecz, że to „coś” to Suzanne, która ma metr osiemdziesiąt pięć w szpilkach i wygląda tak, że

słynne modelki wydają się przy niej co najwyżej dość ładne. Powinnam jej nie cierpieć, tyle że do

tego wszystkiego była miła. No i inteligentna. Dobra, przyznaję, trochę jej zazdrościłam. W końcu

to nie fair, że ktoś ma wszystkie zalety na raz.

Podniosłam słuchawkę i mocnymi uderzeniami palca wystukałam numer Petera.

— Peter?

— O, cześć, siostrzyczko. Przepraszam za to zamieszanie, ale... no, obiecałem, że zawiozę

Suzanne do jej taty, więc może spotkamy się przed Gniazdem? Przyjedź autobusem, oddam ci za

bilet. Pasuje?

— Chyba tak.

— Taranee, naprawdę mi przykro.

W jego głosie rzeczywiście słychać było żal. Westchnęłam ciężko.

— No, dobra. Tylko się nie spóźnij, słyszysz?

— Się wie. Kocham cię, siostrzyczko.

— Już w to wierzę.

I tyle go słyszałam.

A zatem włożyłam zielono-żółtą kurtkę w barwach Jastrzębi, zielono-żółty szalik i zielono-żółtą

czapkę, a także buty z zielono-żółtymi sznurowadłami i pojechałam autobusem linii 24 do Gniazda,

czyli do hali Jastrzębi z Heatherfield. I czekałam. Czekałam. Czekałam.

Wcale się nie denerwowałam, przynajmniej na początku. Peter często pojawia się w ostatniej

chwili, ale nigdy się nie spóźnia. Przez bramy przelewała się rzeka ludzi. Jedni w zielono-żółtych

barwach Jastrzębi, drudzy w błękitno-szarych Olbrzymów z Silver Bay. Szczęściarze. Mieli bilety.

Mój bilet miał Peter. Z czasem rzeka zmieniła się w strumyczek. Później zostaliśmy tylko ja, bileter

i nieustający jesienny deszcz.

— Wchodzisz, panienko?

Wciąż ani śladu Petera.

— Mamy bilety — powiedziałam zrozpaczona — ale mój brat się spóźnia. Może mogłabym...

mogłabym... — zająknęłam się i zamilkłam. Czułam na twarzy falę gorąca. Bileter patrzył na mnie.

— Domyślam się, że bilety ma ten twój brat? — powiedział z dziwnym uśmiechem.

Skinęłam głową, spuszczając wzrok. Zielono-żółte sznurowadła. Miałam ochotę zabić Petera.

— Ale gdyby mógł mnie pan wpuścić, tylko za bramę... Naprawdę nie poszłabym na trybuny, a

kiedy on przyjdzie...

— Przykro mi — przerwał. — Nie mogę. Ale jeśli się pojawi, wpuszczę was w przerwie.

A potem zatrzasnął bramę i zamknął ją na klucz.

Pozostało mi tylko stać tam i moknąć. I co z tego, że jestem czarodziejką ognia. Fakt, moja

magia jest na ogół dość efektowna, ale w tym momencie była nieprzydatna. Szkoda, że nie byłam

Irmą. Ona mogłaby po prostu zamknąć oczy, skrzyżować palce i pomyśleć życzenie, a wtedy bileter

by ją wpuścił. Z kolei Cornelia zrobiłaby skupioną minę i zaraz zamek by zgrzytnął i otworzył się.

A ja? Mogłam sprawić, by w ciągu paru sekund wszystko stanęło w płomieniach. Byłoby to, jak już

powiedziałam, efektowne. Ale za to zupełnie bezużyteczne.

Peter nie pojawił się do przerwy. Ani przez następnych dwadzieścia minut. Moja kurtka była

przemoczona i przylegała mi do ramion jak folia kuchenna. Nowe sznurowadła okazały się słabo

odporne na wodę i na białym płótnie butów pojawiły się zielone plamy. W regularnych odstępach w

hali podnosiła się dzika wrzawa. No tak, rozgorączkowani kibice jastrzębi patrzyli, jak Seb Caine

rozgrywał jeden z najlepszych meczów w swojej karierze. Tymczasem ja stałam na zewnątrz i

łapałam przeziębienie. W końcu zrezygnowałam i powlokłam się na przystanek. Z trudem

Lene Kaaberbol - Prawdziwy płomień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: