Smith Wilbur - Ciemność w słońcu.pdf - ebooki historyczne i dokumentalne 123 - ola.fred

WILBUR SMITH

CIEMNOŚĆ W SŁOŃCU

— Nie podoba mi się ten pomysł — oznajmił Wally Hendry i beknął. Obrócił językiem w

ustach i mówił dalej. — Moim zdaniem śmierdzi to jak dziesięciodniowy nieboszczyk.

Leżał na wznak na łóżku ze szklanką ustawioną na nagiej piersi i pocił się obficie w

kongijskim upale.

— Twoje zdanie nie zmienia niestety faktu, że ruszamy — rzucił, nie podnosząc wzroku

Bruce Curry, rozpakowując swoje przyrządy do golenia.

— Trzeba było im powiedzieć, żeby sobie dali spokój, że my zostajemy w Elisabethville.

Czemuś im tego nie powiedział, co? — Hendry podniósł szklankę i wychylił ją do dna.

— Ponieważ płacą mi za to, żebym nie dyskutował — odparł obojętnie Bruce i przyjrzał się

swemu obliczu w upstrzonym przez muchy lustrze wiszącym nad umywalką.

Ujrzał spaloną słońcem twarz, a nad nią czarne, przycięte najeża włosy; nie mógł mieć

dłuższych, bo były miękkie, źle się układały i skręcały w loczki. Pod czarnymi, lekko

skośnymi brwiami widniały zielone oczy w gęstej zasłonie rzęs, a niżej usta, równie skore do

uśmiechu, co do posępnych grymasów. Bruce spoglądał na swe przystojne rysy bez

przyjemności. Od dawna nie odczuwał takich emocji, a jego

usta nie układały się ani w uśmiech, ani w grymas. Nie czuł już nawet zabarwionego

tolerancją rozczulenia na widok swego wielkiego, lekko haczykowatego nosa, dzięki któremu

jego twarzy nie można było nazywać ładną i który nadawał mu wygląd eleganckiego pirata.

— Jezu! — ryknął z łóżka Wally Hendry. — Mam po dziurki w nosie tego murzyńskiego

wojska! Walka to co innego. Ale nie mam ochoty iść kilkaset kilometrów w busz tylko po to,

żeby odgrywać niańkę dla jakiejś zakichanej bandy uchodźców.

— Życie jest ciężkie — zgodził się nieobecnym tonem Bruce i rozprowadził po twarzy

mydło do golenia, które odcinało się mocną bielą na tle jego opalenizny.

Przy każdym ruchu mięśnie ramion i klatki piersiowej grały mu pod skórą lśniącą niczym

nasmarowana oliwą. Był w dobrej formie, najlepszej od wielu lat, ale fakt ten sprawiał mu

przyjemność niewiele większą niż przedtem własne odbicie w lustrze.

— Nalej mi jeszcze, Andre. — Wally Hendry wetknął pustą szklankę w dłoń młodego

mężczyzny siedzącego na skraju jego łóżka.

Belg posłusznie wstał i podszedł do stołu.

— Mniej piwa, a więcej whisky — poinstruował go Wally, odwrócił się znów do Bruce'a i

beknął po raz drugi. — Takie mam zdanie o tym całym pomyśle i tyle.

Podczas gdy Andre napełniał szklankę whisky i dolewał piwa, Wally przekręcił parciany pas

z kaburą, tak że pistolet znalazł się między jego nogami.

— Kiedy wymarsz? — zapytał.

— Z samego rana mają podstawić lokomotywę z pięcioma wagonami na rampę towarową.

Ładujemy się i ruszamy jak najszybciej.

Bruce zaczął się golić, przeciągając brzytwą od skroni ku podbródkowi i pozostawiając za nią

pas gładkiej, brązowej skóry.

— Po trzech miesiącach bicia się z tymi oślizłymi małymi

Gurkhami chciałem trochę się zabawić. Ani pół panienki przez ten czas nie miałem. A oni w

dwa dni po zawieszeniu broni znowu nas wysyłają.

— Cest laguerre —mruknął Bruce, przekrzywiając pod brzytwą policzek.

— Co to znaczy? — zapytał podejrzliwie Wally.

— Taka jest wojna.

— Mów po angielsku, Koziołku.

To stanowiło miarę człowieka, jakim był Wally Hendry — po spędzeniu w belgijskim Kongo

sześciu miesięcy nadal nie mówił i nie rozumiał słowa po francusku.

Znowu zapadła cisza, przerywana jedynie chrobotem brzytwy i metalicznymi szczęknięciami

karabinu FN, który rozkładał i czyścił czwarty z obecnych w hotelowym pokoju mężczyzn.

— Napij się, Haig — chciał go poczęstować Wally.

— Nie, dzięki. —Michael Haig podniósł na niego wzrok, nie starając się nawet ukryć

niesmaku.

— O, jeszcze jeden zakichany ważniak. Ze mną się nie napijesz? Nawet taka znakomitość jak

kapitan Curry ze mną pije. A ty co jesteś, jakaś figura?

— Przecież wiesz, że nie piję.

Haig skoncentrował się z powrotem na broni; obchodził się z nią swobodnie i poufale. Te

brzydkie karabiny automatyczne stały się dla nich przedłużeniem ciała. Nawet goląc się,

Bruce mógł dosięgnąć swojego, opartego o ścianę. Wystarczyło opuścić rękę. Pozostali

położyli swoje automaty na podłodze przy łóżku.

— Ty nie pijesz! — parsknął Wally. — To skąd ta cera, co, koziołku? Skąd ten nos jak

dojrzała śliwka?

Usta Haiga ścisnęły się, jego dłonie znieruchomiały na karabinie.

— Uspokój się, Wally — wtrącił się ze spokojem Bruce.

— Haig nie pije! — zapiał Wally. — Słyszałeś to, Andre? Zakichany abstynent! Mój stary

też był abstynentem. Czasem nie pił przez dwa albo trzy miesiące pod rząd, a potem

wracał do domu którejś nocy i przywalał starej w czajnik, aż jej zęby dzwoniły na całą ulicę.

Zakrztusił się własnym śmiechem i musiał chwilę odczekać, nim mógł mówić dalej.

— Zakład, że z ciebie taki sam abstynent, Haig. Jeden drink i budzisz się za dziesięć dni. Tak

to jest, no nie? Jeden drink i fiuuu! Stara dostaje w baniak, a dzieciaki nie mają co jeść przez

tydzień.

Haig odłożył karabin starannie na łóżko i spojrzał na Wally'ego z zaciśniętymi ustami. Wally

jednak tego nie dostrzegał. Radośnie gadał dalej.

— Andre, weź no butelkę whisky i potrzymaj przed nosem Pana Abstynenta Haiga.

Popatrzymy, jak się ślini, jak mu gały na wierzch wychodzą.

Haig wstał. Był dwa razy starszy od Wally'ego, już po pięćdziesiątce, z siwizną we włosach.

Subtelności rysów nie zatarły jeszcze do końca ślady pozostawione na jego twarzy przez

życie. Miał potężne bary i ramiona boksera.

— Czas, żebyś się nauczył dobrych manier, Hendry. Wstawaj — powiedział.

— Będziemy tańczyć, czy co? Ja nie umiem walczyka, spytaj Andre. On z tobą zatańczy.

Prawda, Andre?

Haig balansował na palcach, zacisnął dłonie i uniósł je nieznacznie. Bruce Curry odłożył

brzytwę na półeczkę nad umywalką, spokojnie obszedł stół. Na twarzy wciąż miał mydło, ale

zajął dogodną do interwencji pozycję. Czekał.

— Wstawaj, ty śmierdzielu — rzekł Haig.

— Hej, Andre, słyszałeś to? Ale ma gadkę, co? Mocny w gębie — nie przejmował się

Hendry.

— Wepchnę ci ten ohydny pysk tam, gdzie masz puste miejsce zamiast mózgu.

— Ale dowcip! Ten gość to urodzony komik!

Wally znów się roześmiał, lecz pojawiło się w jego głosie coś dziwnego. Bruce zrozumiał, że

nie zamierza, walczyć. Wally miał szerokie ramiona, wydatną klatkę piersiową

porośniętą rudym włosem, płaski i twardy brzuch, grubą szyję pod płaską twarzą o wąskich,

mongolskich oczach. I nie zamierzał walczyć. Zaskoczyło to Bruce'a. Pamiętał bowiem

dobrze tę noc przy moście drogowym i wiedział, że Hendry nie jest tchórzem, a jednak teraz

nie zamierzał przyjąć wyzwania Haiga. Mikę Haig zbliżył się do jego łóżka.

— Zostaw go, Mikę — odezwał się po raz pierwszy Andre, głosem łagodnym jak u

dziewczyny. — On nie chciał... on tylko żartował.

— Hendry, nie wyobrażaj sobie, że jestem dżentelmenem i nie uderzę cię, bo leżysz na

plecach. Nie popełniaj tego błędu.

— Patrzcie no — mruknął Wally. — Z tego gościa nie tylko komik, ale jeszcze i cholerny

bohater.

Haig stanął nad nim i uniósł prawą rękę z pięścią zaciśniętą niczym młot, celując w twarz

tamtego.

— Haig! — Bruce nie podniósł głosu, lecz jego ton wystarczył. — Dosyć tego.

— Ale ten wszarz...

— Wiem — przerwał mu Bruce. — Zostaw go! Mikę, z pięścią nadal wzniesioną do ciosu,

zawahał się

i przez chwilę w pokoju nikt się nie poruszał. Nad ich głowami trzasnął głośno dach z falistej

blachy, rozprężającej się w kongijskim upale; poza tym słychać było tylko oddech Haiga.

Dyszał ciężko, twarz nabiegła mu krwią.

— Proszę, Mikę — szeptał Andre. — On naprawdę nie chciał.

Gniew Haiga z wolna ustąpił miejsca obrzydzeniu. Opuścił rękę, odwrócił się i podniósł

leżącą na drugim łóżku broń.

— Nie wytrzymam już tego smrodu ani chwili dłużej. Poczekam na ciebie w ciężarówce,

Bruce.

— Zaraz tam będę — zapewnił Bruce. Mikę już stał przy drzwiach.

— Nie przeciągaj struny, Haig! — zawołał za nim Wally. — Następnym razem tak łatwo się

nie wykręcisz.

Mikę Haig odwrócił się błyskawicznie, lecz Bruce kładąc mu rękę na ramieniu, pchnął go do

wyjścia.

— Daj spokój, Mikę — rzekł i zamknął za nim drzwi.

— Ma szczęście, cholera, że jest stary — warknął Wal-ly. — Inaczej załatwiłbym go na

amen.

— Jasne — odparł Bruce. — To przyzwoicie z twojej strony, że mu odpuściłeś.

Mydło na jego twarzy wyschło i zmoczył pędzel, żeby nałożyć nową pianę.

— Nie mogłem przecież walnąć starszego gościa, no nie?

— No nie. — Bruce uśmiechnął się półgębkiem. — Ale nie przejmuj się, napędziłeś mu

niezłego stracha. Drugi raz nie będzie próbował.

— To i lepiej dla niego. Bo następnym razem zabiję dziadka i tyle.

Nikogo nie zabijesz — pomyślał Bruce. — Odpuścisz tak samo jak tym razem, jak tyle razy

przedtem. Tylko Mikę i ja potrafimy cię do tego zmusić. Zupełnie jak zwierzę, które warczy

na tresera, ale na trzask bata przypada do ziemi.

Wrócił do golenia.

Rozgrzanym powietrzem pokoju oddychało się nieprzyjemnie. Upał wyciskał z nich pot, a

jego kwaśny zapach mieszał się z zatęchłym tytoniowym dymem i oparami alkoholu.

— Dokąd idziecie z Mike'em? — przerwał długie milczenie Andre.

— Zobaczyć, czy da się załatwić jakieś zaopatrzenie na drogę. Jeśli tak, złożymy to wszystko

na rampie i każemy Ruffy'emu wystawić na noc wartownika z bronią — wyjaśnił Bruce,

pochylając się nad umywalką i spryskując twarz wodą.

— Jak długo nas nie będzie? Bruce wzruszył ramionami.

— Tydzień, dziesięć dni. — Usiadł na swoim łóżku i naciągnął wysoki but do marszu przez

dżunglę. — To znaczy, jeżeli nie będzie problemów.

— Problemów, Bruce?

— Z Msapa Junction mamy jeszcze do pokonania ponad trzysta pięćdziesiąt kilometrów

przez teren, na którym roi się od Balubów.

— Ale przecież będziemy w pociągu? Oni mają tylko łuki i strzały, nic nam nie zrobią.

— Andre, tam jest do przejechania siedem mostów, w tym jeden duży, a most nietrudno

zniszczyć. Można zerwać tory. — Bruce zaczął sznurować but. — To nie szkolna wycieczka.

— Chryste, ta historia naprawdę śmierdzi na odległość — jęknął markotnie Wally. —

Dlaczego my tam w ogóle jedziemy?

— Dlatego — zaczął cierpliwie Bruce — że od trzech miesięcy cała ludność Port Reprieve

jest odcięta od świata. Są tam kobiety i dzieci. Kończy im się żywność i wszystko, co

potrzebne do życia. — Przerwał, zapalił papierosa i mówił dalej, wydmuchując dym. —A

naokoło plemię Baluba, które wznieciło otwartą rebelię, pali, gwałci i morduje, kogo

popadnie. Na razie nie zaatakowali miasta, ale niedługo to zapewne zrobią. Do tego dochodzą

pogłoski o grupach zbuntowanych żołnierzy Republiki Konga i naszych własnych, którzy

potworzyli bandy uzbrojonych po zęby shufta i szaleją na północy terytorium. Nikt do końca

nie wie, co się tam naprawdę dzieje, ale na pewno nie jest to nic przyjemnego. My mamy tych

ludzi przeprowadzić w bezpieczne miejsce.

— A dlaczego ONZ nie wyśle im samolotu? — zapytał Andre.

— Bo nie ma lotniska.

— Helikoptery?

— Poza zasięgiem.

— Na mój gust to niech oni tam sobie zostaną—mruknął Wally. — Skoro Balubom smakują

kotlety z ludzi, to z jakiej racji mamy ich pozbawiać żarcia? Każdy ma prawo jeść, a dopóki

to nie mnie jedzą, niech im będzie na zdrowie, że tak powiem. — Postawił stopę na plecach

Andre i prostując

gwałtownie nogę zrzucił go z łóżka. Belg padł na kolana. — Idź, załatw mi jakąś panienkę.

— Tu nie ma panienek, Wally. Naleję ci jeszcze drinka — odparł chłopak, wstając i sięgając

po szklankę.

Dłoń Wally'ego zacisnęła się na jego nadgarstku.

— Powiedziałem: panienkę, Andre, a nie drinka.

— Nie wiem, gdzie ich szukać, Wally. — W głosie młodego Belga zabrzmiała rozpacz. —

Nawet bym nie wiedział, co mam mówić.

— Głupi jesteś, koziołku. Mógłbym ci złamać rękę. — Hen-dry z wolna przekręcił jego

nadgarstek. — Wiesz tak samo dobrze jak ja, że w barze na dole jest ich pełno. Wiesz czy

nie?

— Ale co mam im powiedzieć? — Na twarzy chłopaka pojawił się grymas bólu.

— Rany boskie, ty durny żabojadzie. Po prostu pomachaj im forsą przed nosem. W ogóle nie

musisz otwierać dzioba.

— To boli, Wally.

— Niemożliwe, chyba żartujesz? — Hendry z uśmiechem wykręcił mu rękę jeszcze bardziej.

W szparkach zasnutych alkoholem oczu Bruce dostrzegł zadowolenie. — Idziesz, koziołku,

czy nie? Zdecyduj się. Albo pójdziesz po jakąś laleczkę, albo ci złamię rękę.

— Dobrze, pójdę, skoro chcesz — wymamrotał Andre. — Tylko mnie puść.

— Chcę — rzucił Wally, puszczając rękę Belga, który wyprostował się i zaczął masować

nadgarstek.

— Tylko ma być czysta i nie za stara. Słyszysz?

— Tak, Wally. Zaraz ci przyprowadzę.

Andre ruszył ku drzwiom i Bruce zauważył wyraz jego twarzy. Malowało się na niej coś

więcej niż tylko ból spowodowany wykręcaniem ręki. Słodkie stworzenia, nie ma co —

pomyślał. — A ja jestem jednym z nich, lecz mimo wszystko nie z nimi. Jestem widzem,

wzruszają mnie nie bardziej niż kiepska sztuka.

__jeszcze drinka, koziołku? — zapytał kordialnie Wally. —

Mogę ci nawet nalać.

— Dzięki.

Bruce zabrał się za drugi but. Wally postawił przed oim szklankę, a Bruce wypił. Napój był

mocny, stęchły odór whisky nie pasował do słodyczy piwa, ale wypił

mimo to.

__Ty i ja — rzekł Wally — to jesteśmy spryciarze.

Pijemy, bo chcemy, a nie z musu. Żyjemy tak, jak nam się podoba, a nie jak się komuś

wydaje, że należy. Mamy ze sobą wiele wspólnego, Bruce. Powinniśmy się zaprzyjaźnić,

skoro tak wiele nas łączy, nie? — Alkohol już na niego działał, bo język mu się trochę plątał.

— Ależ przyjaźnimy się, Wally. Zaliczam cię do moich ulubionych kumpli — odparł Bruce

bez cienia sarkazmu.

— Powaga? — zdziwił się szczerze Hendry. — Jak to? Boże, a ja zawsze myślałem, że mnie

nie lubisz. Jak to człowiek nigdy nie może być pewny, no nie? Nigdy nie może być pewny. —

Wally kręcił ze zdumieniem głową, nagle rozczulony pod wpływem whisky. — Naprawdę tak

jest? Lubisz mnie? Możemy być kumplami. Co ty na to, Bruce? Każdy potrzebuje kumpla.

Jakiegoś wsparcia, no nie?

— Jasne — odparł Bruce. — Jesteśmy kumplami. I co ty na to?

— Układ stoi! — zgodził się Wally.

A ja nie czuję niczego — pomyślał Bruce. — Ani obrzydzenia, ani litości. Niczego. To daje

bezpieczeństwo. Nikt cię nie zawiedzie, nie zniesmaczy, nie obrzydnie ci i nie zdruzgocze

kolejny raz.

Obaj spojrzeli na Andre, który wprowadził do pokoju dziewczynę. Miała seksowną, lekko

odętą twarz i mocno umalowane usta — rubin na bursztynie.

— Brawo, Andre — pochwalił go Wally, przyglądając się ciału dziewczyny. Ubrana była w

szpilki, różową sukienkę, rozkloszowaną od talii i nie zakrywającą kolan.

— Chodź tu cipeńko. — Hendry wyciągnął do niej rękę.

Przeszła przez pokój bez wahania, rzucając szeroki profesjonalny uśmiech. Przyciągnął ją na

łóżko obok siebie.

Andre stał nadal przy drzwiach. Bruce wstał i wsunął ręce w rękawy panterki, zapiął parciany

pas i poprawił kaburę z pistoletem, żeby spoczywała wygodnie na biodrze.

— Wychodzisz? — Wally poił dziewczynę z własnej szklanki.

— Tak.

Bruce włożył kapelusz z opuszczonym rondem, którego katangijskie barwy — biały,

czerwony i zielony — tworzyły aurę sztucznej wesołości.

— Daj spokój, Bruce, zostań chwilę.

— Mikę na mnie czeka. — Bruce podniósł karabin.

— Kij tam z nim. Zostań, zabawimy się.

— Nie, dzięki. — Ruszył ku drzwiom.

— Hej, spójrz tylko na to. — Wally przewrócił dziewczynę na łóżko, przytrzymał jedną ręką

przerzuconą przez jej piersi i podczas gdy wykręcała się z rozbawieniem, zadarł jej sukienkę

powyżej talii. — Przyjrzyj się tylko i powiedz, że nadal chcesz wyjść!

Dziewczyna nie miała majtek. Wygoliła się i jej drobne, pulchne wargi wystawały spomiędzy

ud niczym nadąsane usta.

— No chodź, Bruce — śmiał się Wally. — Ty pierwszy. Nie powiesz, że jestem złym

kumplem.

Smith Wilbur - Ciemność w słońcu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: