4_2007.pdf

MoŜe wczoraj, moŜe nie…

Za miasteczkiem, któŜ wie gdzie…

Prosto z domku tuŜ przy lesie,

Wiatr historię taką niesie:

- Dzieciaki! – Rozległo się wołanie taty. Pojawiliśmy się z Olą w korytarzu jak

na komendę. Tatuś trzymał zakupy, które potwierdziły nasze podejrzenia, czyli

nowe spławiki, haczyki i inne tajemnicze wędkarskie przyrządy.

- Po obiedzie moŜecie pakować manatki, wyruszamy z samego rana.

- Hurrrra!!! – Zakrzyknęliśmy i oczywiście obudziliśmy tym Maciusia.

Wieczorem nasze bagaŜe stały w przedpokoju gotowe do przeglądu.

- Co my tu mamy – tatuś pochylił się nad torbą Oli, wypchaną do rozmiarów

krzywego wielbłąda, roześmiał się serdecznie, po czym skonfiskował: zestaw

lalek wraz z kompletną garderobą, cztery tomy bajek Jana Brzechwy, pudło

klocków, Ŝółty wachlarzyk z nadłamaną rączką oraz drewnianą skrzyneczkę z

namalowanym krasnalkiem, pełną kolorowych, szklanych kuleczek. RóŜowej

plastykowej parasolki Ola nie pozwoliła ruszyć i stwierdziła, Ŝe to juŜ raczej

ona nie pojedzie.

- Tomciu, za to twój plecak jest w połowie pusty. – Stwierdził tatuś zerkając na

mój bagaŜ.

- Prawdziwy podróŜnik nie zabiera niepotrzebnych rzeczy. – Odparłem z dumą.

- Masz rację, ale jedna para spodni i jedne skarpetki to niewiele jak na dwa

tygodnie. CóŜ, szczoteczkę do zębów podróŜnik teŜ raczej zabiera, bo inaczej

wróci z wakacji prosto do dentysty. – Tatuś z uśmiechem pokiwał głową. Oczy

Oli urosły z przestrachu, zerwała się na równe nogi i pognała do łazienki. Zaraz

wróciła ze swoją szczoteczką i szybko wrzuciła ją do torby.

Mamusia starannie uzupełniła nasze bagaŜe o ciepłe, nieprzemakalne

ubrania i buty i następnego dnia upychaliśmy wszystkie toboły do samochodu.

Kota Pluszaka wzięła pod opiekę nasza babcia, a Gryzoń radośnie szczekając

biegał wokół auta i teŜ nie mógł się doczekać wyjazdu. Jego ulubioną rozrywką

nad jeziorem była pogoń za kaczkami.

- Jedźmy juŜ, jedźmy. – Ola niecierpliwie podskakiwała razem z Gryzoniem

wokół tatusia, który mocował na dachu bagaŜnik, i przytulała swojego

puchatego misia. – Jedźmy juŜ!

Nareszcie załadowaliśmy się wszyscy, nawet Gryzoń połoŜył się na kocyku za

naszymi siedzeniami i ruszyliśmy poprzez zalaną słońcem szosę. Strasznie

trudno jest zachować ciszę i spokój, o który wciąŜ proszą rodzice, kiedy za

kaŜdym oknem co innego, a wszystko nas interesuje. PodróŜ nad nasze jezioro

trwa niestety bardzo długo, więc razem z Olą zagraliśmy po drodze chyba we

wszystkie gry, jakie znamy. Wtem doszedł nas jakiś podejrzany zapach, aŜ

Gryzoń podniósł łebek do góry i szukał źródła tego smrodku.

- Łeeee! – krzyknęła Ola.

I oto po wyjątkowo długim i burzliwym roku szkolnym nareszcie nastał

czas błogiej beztroski i nieograniczonego wypoczynku, czyli… wakacje! Kiedy

biegłem do domu po ostatniej lekcji, słońce nagrzewało mocno moją czuprynę i

przypominało, Ŝe lato naprawdę jest w rozkwicie. Odetchnąłem głęboko,

powietrze miało ten niezwykły zapach – jakby ziół czy suchej trawy, to po

prostu był zapach wolności!

- Co się dzieje! – Krzyknęła mama i wyjrzała z kuchni – Tomasz, jakby huragan

wpadł do domu! Proszę cię, zachowuj się spokojniej, bo Maciuś dopiero zasnął.

Zajrzałem do pokoju Oli. Moja siostrzyczka siedziała na dywanie tyłem do drzwi

i przekładała z namysłem jakieś rzeczy z jednego stosu na drugi.

- Hej, co robisz? – zapytałem.

- Pakuję się. – Odparła nie przerywając zajęcia.

- Jak to? JuŜ?

- Oczywiście. PrzecieŜ tatuś zaraz wróci z pracy i na pewno rzuci hasło.

- A… hasło - przypomniałem sobie – faktycznie… moŜe rzucić w kaŜdej chwili.

- Oj, Tomciu – Ola spojrzała na mnie i pokręciła głową z niezadowoleniem–

strasznie jesteś dziś roztargany, jak mogłeś zapomnieć.

- Mówi się roztargniony, mała – z uśmiechem zajrzałem do wielkiej torby, do

której moja siostrzyczka upychała swoje rzeczy. – Ostatnio miałem sporo na

głowie, koniec roku, oceny na świadectwie, ale ty tego jeszcze nie rozumiesz –

powiedziałem z nieukrywanym zadowoleniem starszego i doświadczonego

człowieka. Ola właśnie nabrała powietrza, pewnie aby zapytać o szkolne

szczegóły, ale ja zdecydowałem, Ŝe teŜ muszę się spakować i nie mam chwili do

stracenia. Tatuś od jutra miał urlop od wielkiej harówki, jak mawiał, a to mogło

oznaczać tylko jedno – jedziemy na wakacje całą rodziną!

Wpadłem do pokoju i wydobyłem plecak śpiący od ostatniego lata w

jakimś zakamarku. Tak, trzeba się zastanowić… Ciekawe jak my się teraz

zabierzemy – przecieŜ oprócz normalnych tobołków będzie jeszcze jeden –

fotelik zapełniony wrzeszczącym Maciusiem. Podrapałem się z namysłem po

głowie - tylko najpotrzebniejsze rzeczy, Ŝadnych tam klamotów – jak prawdziwy

traper. I zanurkowałem w szafie.

- Oooo! Fffeee! - Zawtórowałem jej - Mamo! Mamo! Maciuś wypełnił

pieluszkę. - I oto mieliśmy małą przerwę w podróŜy. Za to jezioro w środku lasu

przywitało nas ciepłą, czystą wodą i krzykiem kaczek.

- Jak tu prześlicznie! – cieszyła się Ola – Tatusiu, zabierz nas na pływankę!

- Jutro z samego rana popłyniemy, obiecuję, bo dziś juŜ za późno. – Odparł tatuś,

więc poszliśmy do naszego małego domku na kolację.

Z samego rana jednak nie wypłynęliśmy, poniewaŜ najzwyczajniej w

świecie zaspaliśmy. To znaczy ja i Ola. Kiedy obudziłem się i zrozumiałem co

się dzieje, zerwałem się z łóŜka jak oparzony i w piŜamie pognałem na plaŜę. No

tak… tatuś juŜ wracał z porannego połowu.

- Tatku, co złowiłeś? – zapytałem kiedy jego łódka przybiła do pomostu.

- Same pyszności – odparł tatuś – ale dlaczego ty jeszcze w piŜamie?

- Zaspało mi się, ale juŜ się ubieram. – a wtem usłyszeliśmy krzyki.

- Nie wypływajcie beze mnie! Nie wypływajcie! – Ola biegła na bosaka, takŜe w

piŜamce, tuląc pluszowego misia, rozczochrana jak nie wiem co.

- AleŜ nie wypływamy. – Zapewnił ją tatuś. – I widzę, Ŝe szybko nie

wypłyniemy. Nie mam zamiaru wyruszać z dwójką dzieci w piŜamach –

powiedział z rozbawieniem. Wypłynęliśmy wkrótce juŜ ubrani, ale nie

wzięliśmy łódki, tylko plumptochlaplaki, czyli rowerki wodne. Tatuś płynął z

Olą, a ja sam swobodnie zasuwałem pomiędzy tatra… tataratrakami… to znaczy

tatarakami, no tymi wysokimi trawami po prostu. Między nimi były takie małe

oczka wodne i pełno pływających Ŝółtych i białych kwiatów nenu..... coś tam.

Na kwiatach aŜ roiło się od róŜnych bzyków i bączków.

- Tomciu! – Zawołała Ola, gdy przepływali obok mnie – ty chyba juŜ nie masz

ochoty ich przeganiać. Pamiętasz, co się stało ostatnio?

Faktycznie, przykra historia z dziabongiem w naszym ogrodzie odebrała mi chęć

zabawy z małymi stworzonkami

o wielkich Ŝądłach.

Nazajutrz mamusia

stanowczo zaŜądała ryb, zatem

ubrani w kamizelki ratunkowe

wypłynęliśmy na jezioro łódką.

- Tatku, czy moŜemy

powiosłować? – zapytała Ola

mocując się z wiosłem o wiele

dla niej za długim. – Dam sobie

radę…

- Dobrze, ty wiosłuj z tej strony,

a Tomek z drugiej – tatuś

pokazał nam jak fachowo trzymać wiosła i udzielił jeszcze kilku wskazówek.

Niestety nie udało nam się płynąć równo w wyznaczonym kierunku. Kręciliśmy

się to w jedną, to w drugą stronę i tylko się zasapaliśmy, a Ola niechcący mnie

ochlapała, kiedy jej wiosło zaryło się w wodę nie tak jak trzeba.

- To teraz zabieramy się za wędkowanie. – Rzekł tatuś i rozdał nam wędki. Ola

po kilku rzutach poplątała Ŝyłkę tak, Ŝe moŜna było ją tylko zwinąć do kosza.

- Dziewczyny to się nie nadają do takich zajęć – pokręciłem niezadowolony

głową. Popatrzyła na mnie naburmuszona i zajęła się układaniem haczyków. Ja

co chwilę wyciągałem srebrne i złote rybki z czerwonymi płetwami.

- Co to? – zapytała moja siostrzyczka.

- To płotki – powiedział tatuś.

- Ooo, to teraz wyciągnąłeś płot! – krzyknęła z szacunkiem oglądając

największą rybkę.

- Jaki płot? – popatrzyłem na nią zdziwiony.

- No… jak mamy koło kwiatków w ogródku małe płotki, to dookoła domu jest

duŜy płot – to takie proste.

- Oleńko, ta ryba nazywa się płoć, dlatego te małe to płotki. – Tłumaczył jej

tatuś. Dyskusja pewnie by jeszcze trwała, gdyby nie nagłe „Ajajaj!” mojej

siostry. Spojrzeliśmy na nią zdziwieni. Miała strasznie nieszczęśliwą minę i

trzymała się za ucho.

- No nie – pomyślałem - znowu ucho? Ale coś dziwnego wisiało jej przy

twarzy. PrzecieŜ to mój spławik! Jak zarzucałem ostatni raz to nie spadł na

wodę, tylko po drodze zahaczył o ucho Oli. Pięknego miała wisiorka, nie

powiem. Złoty hak marki Mikado numer 12, spławiczek teŜ tej firmy pół-

gramowy, i kilka ołowianych kuleczek, nie był to ostatni krzyk mody.

Przeraziłem się. Ola nawet dzielnie się trzymała i dziwiłem się, Ŝe nie płacze.

- Nic się nie martw Oleńko, mam tu odpowiedni przyrząd do wyciągania

haczyków z ciała, bo sam juŜ nieraz z niego korzystałem – powiedział tatuś i

delikatnie ściągnął mój ostatni połów z haka. Nie miałem więcej odwagi rzucać

wędką, więc pomału wkładałem ją do wody blisko łodzi.

- Jakoś się juŜ nie zaczepiają – zauwaŜyła Ola, gdy bezskutecznie

próbowaliśmy złowić coś jeszcze.

- To przez to wasze stukanie po łódce i głośne rozmowy – tłumaczył tatuś –

wypłoszyliście juŜ chyba wszystko co pływa – uśmiechnął się, widząc nasze

zawiedzione miny. No ale jak długo dzieci mogą usiedzieć spokojnie! Podobno

mamy robaki, ale jakie robaki? Nigdy tego nie wytłumaczą do końca! Wreszcie

tatuś zarządził odwrót. Westchnąłem tylko, aŜ tu nagle jak coś pociągnęło za

moją Ŝyłkę, jak zaczęło szarpać, prawie wyrwało mi kij z rąk!

- Tato! – Przejęty do granic wytrzymałości szukałem pomocy u taty, a on

spokojnie powiedział:

- Wybrałeś się na ryby, no to łów.

To musiał być jakiś olbrzym, bo walczył zawzięcie i strasznie się szamotał. Ola

piszczała z uciechy. Chwilę to potrwało zanim dociągnąłem wciąŜ uciekającą

rybę w pobliŜe łodzi. Tata zanurzył podbierak do wyciągania ryb i wyciągnął

szczupaka. Ale był wielki! Jakie miał zębiska, a jak się rzucał!

-Ale dziwnie zahaczony - zauwaŜyła Ola – tak z boku, za te… no… skrzela, a

nie za pyszczek. Tak jakoś byle jak.

-No to co, ale sam złowiłem! – Oburzyłem się jej uwagą. Rzeczywiście! Ale się

zna! Ryba złowiona i tylko to się liczy. Strasznie się cieszyłem, bo szczupak był

pierwsza klasa. Rozpierała mnie duma, juŜ miałem troszkę zacząć się chwalić

jak dobrze mi poszło, ale tatuś obejrzał moją zdobycz, pokręcił głową i rzekł:

-Tylko obawiam się, Ŝe będziesz musiał ją wypuścić, bo ta rybeńka nie ma

wymiaru. Jest za mała, musi jeszcze podrosnąć.

- Taka duŜa ryba! – Zawołałem rozpaczliwie – Nie wypuszczę!

- KaŜdego wędkarza obowiązuje regulamin wędkarski, a tam jest napisane, Ŝe

szczupak musi mieć 50 cm aby go moŜna było zabrać. Ten - ciągnął tata,

wyciągając miarkę - ma tylko 42 cm. Przyjedziemy za rok to spróbujesz go

złowić jeszcze raz.

- Ale… - szukałem wybiegu, Ŝeby opóźnić tę straszną chwilę - ale muszę go

pokazać mamie, zabierzmy go ze sobą, proszę…

- Nie - odrzekł tata - to jest przestępstwo.

- Ale nikt nas nie widzi, tatusiu… moŜemy schować, ja jeszcze nigdy, przenigdy

w Ŝyciu nie złowiłem tak duŜej ryby.

Tata jednak był stanowczy, chwycił delikatnie szczupaczka i włoŜył do wody.

- I sobie poszedł – zakomunikowała Ola, wychylając się z łódki, Ŝeby dojrzeć

znikającą rybę. – Twój olbrzym popłynął do mamy i taty, Ŝeby poskarŜyć się na

ciebie. MoŜe przypłyną zobaczyć bohatera dzisiejszych połowów. Najpierw

złowił swoją młodszą siostrę, a potem jeszcze mniejszą rybeńkę. – Zachichotała,

ale ja straciłem humor na dobre. Po powrocie siedziałem niepocieszony, patrząc

smutno jak mama smaŜy świeŜo oczyszczone rybki.

- Czemu jesteś taki markotny, Tomciu? – zagadnęła – tyle przygód na jeden

dzień, jest co wspominać i opowiadać.

- Ale taki szczupak… - westchnąłem cicho i zwiesiłem głowę okropnie smutny.

Tatuś usiadł obok mnie i poklepał mnie po ramieniu.

- Nie martw się, jeszcze złowisz swoją rybę Ŝycia, a przepisy naprawdę są

waŜne. – Wzruszyłem tylko ramionami. Nie byłem co do tego przekonany, więc

tatuś stwierdził – pomyśl Tomku, gdyby kaŜdy wędkarz chciał zrobić to co ty

chciałeś, juŜ by na pewno nic nie pływało w tym jeziorze.

- MoŜe tylko zielsko, hehe. – Wtrąciła Ola.

- A czy pamiętasz historię MojŜesza? – ciągnął tatuś.

- Yhy – kiwnąłem głową.

- Otrzymał od Boga pierwszy regulamin dla ludzi, z którymi szedł z Egiptu.

Czy wiece, co oni wtedy powiedzieli? – Spojrzeliśmy na tatusia, który otworzył

Biblię, aby przeczytać dokładnie – „ MojŜesz wziął Księgę Przymierza i głośno

przeczytał ludowi, ten zaś rzekł: Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i

będziemy posłuszni” II MojŜeszowa 24:7.

- Ech… - westchnąłem cicho – znów o tym posłuszeństwie…

Mamusia uśmiechnęła się do mnie, zajęta przekładaniem rybek z patelni na

półmisek, a tatuś mówił dalej.

- Takich róŜnych przepisów jest więcej, nie tylko wędkarskie. Jest na przykład

kodeks drogowy. Czy wiesz, co dzieje się z kierowcami, którzy go nie

przestrzegają? – Ola szybko wyskoczyła z odpowiedzią -

- Dostają od pana policjanta ten, no… mandat.

- Albo są sprawcami wypadku, z którego wychodzą poobijani, albo giną.

- Ale to nie jest przepis z Biblii, to tylko ludzie wymyślili.

- Ludzie teŜ wymyślili podatki, taki przepis, którego Ŝaden dorosły człowiek

nie lubi. Powiedz mi młody człowieku, co Pan Jezus powiedział na temat

podatków? – Zapytał tatuś.

- śeby płacić, na pewno. – Zgadła Ola, która juŜ zaczynała orientować się jak

działają przepisy.

- Właśnie, a zapisane jest to w Ewangelii Łukasza 20:25: „On zaś rzekł do

nich: Oddawajcie więc cesarzowi, co jest cesarskie, a Bogu, co jest BoŜe.”

A w innym miejscu znowu pisze tak: „Rządzący bowiem nie są postrachem dla

tych, którzy pełnią dobre uczynki, lecz dla tych, którzy pełnią złe. Chcesz się nie

bać władzy? Czyń dobrze, a będziesz miał od niej pochwałę;” Rzymian 13:3.

- Zobacz ile nałowiliście ryb, dasz radę tej piramidzie? - Mamusia postawiła

przed nami półmisek pełny pachnących smakowicie rybek. - A ja jeszcze

wszystkich nie upiekłam, taki obfity był połów. Teraz napchaj swój brzuszek, a

szczupaka zostaw do wesołych opowieści o wakacyjnych przygodach.

No tak… przypomniałem sobie trofeum taty – łeb rekordowego

szczupaka, którego złowił parę lat temu i który wisi na naszej ścianie. Gdybym

porównał z nim swojego, to wszyscy by się śmiali…

- Tato! – krzyknąłem – płyńmy podkarmić ryby! Niech szybko rosną, znowu na

niego zapoluję!

Urlop taty fajny jest,

MoŜna leŜeć, skakać, pływać,

Mama z tatą dadzą jeść,

Dzieci mogą odpoczywać.

Czy przeczytałeś

uwaŜnie historię?

RozwiąŜ krzyŜówkę.

„P _ _ _ _ _

K _ _ SIĘ

P _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

W _ _ _ _ _, PRZECIWSTAWIA

SIĘ B _ _ _ _ _

P _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ; A

CI, K _ _ _ _ _ SIĘ

P _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ ,

S _ _ I NA S _ _ _ _ _

P _ _ _ _ _ _ _ _ _

Ś _ _ _ _ _ _ _ .”

List do _ _ _ _ _ _ _ 13/2

POZIOMO

2 Opary nad jeziorem

5 Bolały apostoła Pawła

6 Deska na dwóch kółkach z kierownicą

7 Na zawodach rzuca nim oszczepnik

12 W czasie mgły lub w nocy świeci i

prowadzi statki

14 Kręcąc pedałami, pływasz nim po

wodzie

16 Szósta nutka w gamie

UKOŚNIE

1 Chroni przed

deszczem

11 Czarny

koń

PIONOWO

1 Śmiesznie

nazwany przez

Tomka rowerek

wodny

3 Wypuszczona

przez tatę, bo nie

miała wymiaru

4 Kręci nim

Gryzoń

7 Stajnia dla krów

8 W kuchennym blacie pod kranem

9 Zgromadzenie, do którego chodzisz z

rodzicami

10 Przez niego ze ściany leci woda

13 Za obrazkiem

15 Kilogram w skrócie

Odczytaj hasło

Przypatrz się dobrze

obrazkom i spróbuj

odnaleźć 15 szczegółów,

róŜniących oba statki.

Wyłap wszystkie wyrazy pewnego wersetu i uzupełnij go. Ilość

kresek odpowiada ilości liter. Słów szukaj poziomo i pionowo.

Niektóre literki juŜ zostały wyłapane.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: