Harasymowicz Jerzy.pdf

Jerzy Harasymowicz

Strych

Na tym strychu

gdzie bitwy starych gratów

są jak bitwy Matejki

Jest nieustanne podniesienie sztuki

Mój przyjaciel stoi

w sztuce do kolan

jak jeleń w liściach

Chciałbym jednak

żeby przyjaciel wymyślił

jakąś rzecz drobną

na przykład -

Stale w krzesłach

siedzą Rembrandt i Norwid

Dzbanuszek

do zaparzania słów

Październik

Pod lasem stoją

czerwonoskóre pułki

jesiennych ptaków

Bo na pewno

koń siedzi na wozie

wypoczywa w kożuchu

Zaś wóz

samo mu ciągnie

wiekowe

przyzwyczajenie

We mgle jedzie

wóz bez konia

Notatka księżycowa

Rzeczywiście

tak jak księżyc

ludzie znają mnie

tylko z jednej

jesiennej strony

Na cmentarz łemkowski

Oto cmentarz

zielem zarosły

bez krzyża nad głową

Fiłypy

Nykyfory

Harasymy

Oto poręba

po krzyżach zwalonych

wiatrołom

świętego drzewa

jesień im tylko

ostu zapala

świecę

Oto cmentarze Łemków

w Złockiem

w Szczawniku

w Leluchowie

liści szumi

wieniec

czort niepotrzebny

w ilkiem w zarośla

czmycha

Oto śpią na podłodze

dawno już spróchniałej

* * *

Kiedy jak buki na mróz serce mi pęknie

połóżcie mnie na wóz z widokiem na Bieszczady

na wielki pożar gór na wielką jesień

którą sam roznieciłem pisaniem

Niech ten wóz sam jedzie w zawieję liści

Niech tam na wieki zostanie

Buty dziadka

Budzenie się poranku

Malarzowi Wałachowi

Najpierw pokaszluje

stara ikona

Dziadku znowu

poszliście kraść śliwy

i to w kościelnych butach

Potem

dzwonią w piecu

Żebyście choć1 wzięli

buty codzienne

Potem

pieje czajnik

Rzeczywiście mówi dziadek

co im przyszło do głowy

tym butom kościelnym

Potem

zaprzęgają stół

krzesła ruszają z kopyta

Tyle się nasłuchały księdza

tyle się nastały

i poszły

I dymi kawa

i nowy dzień

otwiera nóż

W lesie listopadowym

Wokół góry góry i góry

I całe moje życie w górach

Ileż piękniej drozdy leśne

śpiewają

Niż śpiewak płatny na chórach

Ważne są tyl ko modre kopuły pieśni

Które na górze wysokiej zostaną

Nikt nie szuka inicjałów cieśli

Gdy cieśle dom postawią

Jak łasiczki ścieżka w śniegach

Droga życia była kręta

Teraz z lasów zeszła na mnie

Młodych jodeł zieleń święta

Przyjaciele drodzy którzy jemioły2

czcicie

Dobrze że chodzicie światem

Wkrótce jodełkę zieloną spalicie

Aby3 darzyła was ciepłym latem

Nie ludzką ręką malowany

Jest wielki smutek duszy mojej

Lecz nawet złockiej1 ikonie

Ja nigdy nic nie powiem

Wokół lasy i wiatr

I całe życie w wiatru świstach

Wszyscy których kocham wita was

Modrzewia ikona złocista

Mój dom

to kartka papieru

zabudowana słowami

Teraz jesienią

mknie nad nią

tylko

dym pióra

* * *

Zielnik

Gdy serce pęknie na mróz

Jak w zimie buki pękają

Połóżcie mnie na wóz

Niech jedzie furka pejzażu

Po raz drugi zakładam

zielnik wierszy

Piszę piszę

Niech wywiezie mnie z miasta

Gotycki kurnik toczy trąd

Tam nie ma komu podać

Żadnej z dwóch czystych rąk

I coraz bardziej poznaję

choć się złotymi liśćmi

zakryć to staram

zaszumieć lasem

Połóżcie mnie na wóz

Z widokiem na Bieszczady

Na wielki pożar gór

Na Rawkę i Stuposiany

Że to już kochany

nie zielnik

Że to już życia

popielnik

Za wozem nikt nie pójdzie

Deszczyk wszystko pokropi

I konie same ruszą

Bo znają moje drogi

Dzwoniec przedwiośnia

Cisza

krew nabiegła

do twarzy wiklinom

cisza

Nagle

z całych sił

dzwoni burza

w szklance liter...

Dom w Bortnem

Gospodyni wyszła przed dom

- zwołuje kaczeńce z łąk

sypie - światło

Butwieje

rozpada się brodaty

krzywdy pień

Gospodarz buduje wóz

pojedzie po siano

na drugą stronę nieba

Jasnozielone lampy lasu

palą się

pod błękitem

Siedzimy przy stole

zranionym jak brzoza

Między nami chleb

dany na drogę

W zagrodzie

trzmiel porykuje do róży

Poświęcana palemka

chroni dom

przed burzą jaskółek

Trzepot czarnych serafinów

znad łąk

Wiosna

podchodzą buki

wypalone

wspomnieniem

Jeszcze nie ma liści

to szeleści światło

dobr e rano

Wiosna maj

liście rozświetla nadzieja

Pąki buczyny

świecące palce Boga

błogosławią Bortnianom

Dlaczego pada śnieg?

Jerzemu Broszkiewiczowi

Raz w niebie dwaj święci przy grze w domino

powiedzieli sobie: ach, ty taki synu.

Co gdy usłyszał Archanioł Michał,

to zaraz wsiadł na bicykl,

kłuł go ostrogą, ciężko wzdychał.

I przyjechał Michał, i tych świętych zabrał do mieszka,

choć się za nimi wstawiała

ich siostra Agnieszka.

No i tak, święci bez pasków, bez sznurówek,

w błękitnych kalesonach, wśród więziennych dachówek,

święci się nudzą, siedzą we dwóch

i wyrywają sobie święci

z brody siwy puch jak najęci.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: