Naturalne i samoleczenie wzroku, Bates H. William.pdf

Tego e-booka otrzymujesz dzięki: www.ksiazkidosluchania.tnb.pl

DR WILLIAM H.BATES

Naturalne leczenie wzroku

bez okularów

(Beter eyesight without glasses)

(Tłum. Robert Palusiński)

OD TŁUMACZA

Doktor William Horatio Bates był bez najmniejszych wątpliwości geniuszem na miarę

XX wieku. W wieku przyspieszonego postępu naukowo-technicznego wyprzedził swoją epokę

o całe stulecie, co w czasach wcześniejszych oznaczałoby minimum kilkaset lat. To jeden z

aspektów znamionujących cechy geniuszu. Kolejne cechy to tytaniczna praca i zdolność do

wysunięcia całkowicie nowej teorii, której załoŜenia diametralnie róŜniły się od współczesnych

mu naukowych ustaleń, nota bene niewiele róŜniących się od aktualnych poglądów oficjalnie

lansowanych przez okulistykę w zakresie ogólnej fizjologii, mechaniki i optyki

funkcjonowania oka. Miarą jego geniuszu i tytanicznej pracy były dziesiątki tysięcy

wyleczonych pacjentów, a niejako skutkiem ubocznym, głęboki ostracyzm środowiska

medycznego. ChociaŜ teoria Bates'a jest często kwestionowana w części teoretycznej, jako

oparta na błędnych załoŜeniach, to jednak nikt nie kwestionuje setek tysięcy

udokumentowanych przypadków osób, które dzięki jego metodzie odzyskały prawidłowy

wzrok. Warto w tym miejscu dodać, Ŝe jak zwykle w takich sytuacjach do Bates'a trafiały

najtrudniejsze przypadki, osoby najbardziej zdesperowane, którym nikt nie potrafił pomóc. To

co jest równieŜ znamienne dla genialnych odkryć, to fakt Ŝe postać i sama metoda Bates'a jest

stosunkowo mało znana i chociaŜ dzięki niemu na całym świecie Ŝyją miliony dobrze

widzących osób, to na naszym rodzimym gruncie mało który okulista w ogóle słyszał o takiej

postaci i tej metodzie leczenia wzroku. Dr William H. Bates urodził się w Newark w Stanie

New Jersey w 1860 r. Ukończył Cornell University w 1881, stopień medyczny uzyskał w 1885

w College of Physi-cians and Surgeons. Rozpoczął praktykę w Nowym Jorku, równocześnie

pracując w Manhattan Eye and Ear Hospital, Bellevue Hospital (1886-1888) i w New York Eye

Infirmary (1886-1896). Otrzymał tytuł profesora w wieku 26 lat, prowadził prace badawcze

odkrywając wraz z zespołem między innymi adrenalinę, wykładał w New York Postgraduate

Medical School and Hospital w latach 1886-1891. W 1886 zrezygnował z pracy w szpitalach

zajmując się przez szereg lat pracami badawczymi. Po powrocie do praktyki pracował w

Harlem Hospital (1907-1922). KsiąŜkę “Better Eyesight Without Glasses" opublikował po raz

pierwszy w 1919 r., a więc niemal po trzydziestu latach leczenia pacjentów, pracy badawczej i

naukowej — w wieku 59 lat.

Metoda Bates'a została rozwinięta i udoskonalona (o ile było to w ogóle moŜliwe) przez

szereg jego następców i obecnie jest powszechnie uznawana, stosowana i nauczana w

instytutach naturoterapii na całym świecie. Bates prezentując wyniki swoich badań i

rewelacyjne rezultaty stosowania swojej metody był w ostrej opozycji do naukowego

establishmentu swoich czasów. Jak moŜna zauwaŜyć, ta ksiąŜka jest w duŜej mierze'polemiką z

powszechnie wówczas akceptowanymi teoriami i praktyką leczenia wad i chorób oczu. Co

więcej ta ksiąŜka i zawarte w niej treści nie przystają równieŜ do współczesnych nam poglądów

okulistów końca XX wieku. PosłuŜę się tutaj cytatami z pozycji wydanej w 1993 r. przez

wydawnictwo W.A.B. Autorstwa okulisty dr Guy Lefebvre pt. “Zaburzenia wzroku" (wyd.

oryg. 1991 r.). Przedstawione w niej opinie i poglądy jako Ŝywo przypominają teorie z końca

XIX w. cytowane przez Bates'a:

“(...) To pierwsze oznaki starczej nadwzroczności. Nie denerwuj się jednak, bo to nie

Ŝadna choroba. To efekt stwardnienia soczewki, która traci elastyczność i nie moŜe

odpowiednio się przekształcić, by umoŜliwić widzenie z bliska.

Jedynym lekarstwem są okulary (sic!). Wątpliwe pocieszenie, Ŝe nikogo to nie

ominie".(str. 101)

CóŜ za defetystyczna i pesymistyczna postawa. PrzecieŜ to tak jakby powiedzieć

choremu pacjentowi: “wkrótce pan umrze, nie ma dla pana lekarstwa, moŜemy dać panu tylko

środki przeciwbólowe. Ale niech się pan nie martwi, przecieŜ kaŜdy umiera".

W zestawieniu z faktami, z tysiącami udokumentowanych przypadków wyleczenia

starczowzroczności, wreszcie po zapoznaniu się z rozdziałem 16 ksiąŜki Bates'a traktującym o

tej wadzie, czytelnik zyska moŜliwość wyrobienia sobie poglądu na to, jak moŜna określić

stanowisko francuskiego okulisty.

Inne nie mniej ponuro brzmiące wersy zaczerpnięte z tej aktualnej publikacji wyraŜają

opinie o beznadziejnie złych rokowaniach w przypadkach innych wad wzroku:

“(...) krótkowzroczność zwykła często zaczyna się w wieku szkolnym i czasami rozwija

się bardzo gwałtownie. Na BoŜe Narodzenie dziecko czytało jeszcze 10/10, a podczas letnich

wakacji nie widziało statku w dali i mruŜyło oczy. JuŜ przy krótkowzroczności l dioptria

widoczność zmniejsza się o 2/10. Co roku będzie się zwiększać i nie ma na to rady. (sic!) w

końcu sama się ustabilizuje (...). Czy moŜna powstrzymać jej rozwój? Niestety nie, i nie ma

znaczenia, czy nosi się okulary stale czy nie, czy zaczęło się je nosić wcześnie czy późno. I tak

się rozwija. Nawet gdy pozornie się ustabilizuje, zawsze moŜliwy jest jej rozwój (...). Jedno jest

pewne. Krótkowzroczność nie maleje z wiekiem", (str. 91)

Po zapoznaniu się z treścią ksiąŜki Bates'a, czytelnik zdobędzie świadomość tego, Ŝe

rzeczywiście jedno jest pewne: czas zmienić ustalone przed z górą stu laty poglądy dotyczące

funkcjonowania i wad wzroku.

O ile same załoŜenia i teoretyczne podstawy metody Bates'a bywały przyczyną sporów,

o tyle nikt nie kwestionował jego rzeczywistych, nieraz graniczących z cudotwórstwem

udokumentowanych w pracach naukowych i archiwach dokonań. Przypadki wyleczeń pozornie

beznadziejnych przypadków, były przedmiotem badań i dociekań wielu współczesnych

Bates'owi okulistów podejrzewających oszustwo naukowe, a nawet szarlatanerię. JednakŜe

sam Bates był zarówno lekarzem jak i naukowcem i jego praca spełniała wszelkie wymogi

metodologii jak i weryfikacji przeprowadzonych badań i eksperymentów. Na koniec sami

wyleczeni z przeróŜnych chorób i wad wzroku stanowili naoczne świadectwo skuteczności

metody.

Najbardziej chyba znanym przykładem jest historia wybitnego pisarza A. Huxley'a,

który w wyniku długotrwałej i ciągle pogarszającej się wady wzroku, pomimo stosowania

coraz mocniejszych szkieł, doszedł do stanu, gdy jego podstawowe zajęcie — czytanie, w

wieku 46 lat stało się niemoŜliwe. Jego jedno oko było w stanie rozróŜnić jedynie światło i

ciemność, drugie zaś przy pomocy bardzo silnych okularów i ciągłym zakrapianiu atropiny

pozwalało rozróŜniać znaki wielkości 25 centymetrów z odległości niecałych trzech metrów.

Przy czym widzenie powodowało bezustanne zmęczenie i napięcie. W 1939 r. Huxley po kilku

miesiącach intensywnych ćwiczeń reedukacji wizualnej, mógł czytać bez okularów, zaś niemal

niewidzące uprzednio oko, rozpoznawało na tablicy Snella literę wielkości 3 centymetrów z

odległości 30 cm.

To co wydaje się najbardziej znamienne u Bates'a to podejście do pacjenta i jego

choroby. Bates nie zastanawiał się, tak jak to czynią niemal wszyscy okuliści w jaki sposób

dobrać pacjentowi najlepsze szkła. On myślał o tym jak moŜna naprawdę pomóc danemu

pacjentowi, czyli jak go wyleczyć z dolegliwości tak aby był w stanie zdrowia, czyli

równowagi organizmu, aby mógł normalnie widzieć. Powiedzmy sobie jasno, Ŝe przepisanie

okularów przez okulistę pacjentowi z wadą wzroku, absolutnie nie przybliŜa go do zdrowia!

Często bywa nawet zupełnie odwrotnie. To tak jakby do chirurga przyszedł pacjent ze złamaną

nogą, a ten patrząc na niego, nie składając i nie gipsując mu nogi obdarowałby pacjenta

wózkiem inwalidzkim i proszkami uśmierzającymi ból, mówiąc: “no o co chodzi, przecieŜ

moŜe się pan poruszać."

Bates nie dawał wózka, on jak prawdziwy lekarz po prostu leczył ludzi z ich

dolegliwości.

Ciekawym i jakŜe nowatorskim wątkiem w pracach Bates'a było odkrycie wzajemnych

powiązań ciała, umysłu, pamięci i wyobraźni. Funkcjonowanie i sposób działania

zastosowanych przez Bates'a technik stało się tak naprawdę zrozumiałe na gruncie

współczesnej psychologii, dopiero w ostatnich dwudziestu latach. Techniki pracy z

wyobraźnią, ruchy i ustawienie pozycji ciała, ogólna koncepcja relaksacji, paradoksalna

technika “gorszego widzenia", nakładanie obrazu wyobraŜonego na rzeczywisty, technika

punktu, nacisk na stresogenne podstawy chorób oczu i ich nierozłączny związek z umysłem, to

wszystko są przecieŜ odkrycia psychologii końca lat 70. i 80. naszego stulecia! Odkrycie efektu

sprzęŜenia zwrotnego, przy którym wyleczenie wady wzroku, a często samo dojście pacjenta

do stanu “centralnej fiksacji" pozwala na uwolnienie chorego od stresu stricte

psychologicznego, to rzecz tak doniosła, Ŝe psychologowie i psychiatrzy powinni chylić czoła,

gdyŜ daje im to narzędzie do obejścia metody i drogi analizy danego przypadku, na rzecz

działania bezpośredniego poprzez skoncentrowanie się na (w tym przypadku) zmyśle wzroku i

ewentualne późniejsze pogłębienie efektu terapeutycznego tradycyjnymi technikami.

Bates z iście amerykańskim pragmatyzmem, bynajmniej nie pomijając kwestii etiologii

choroby, skoncentrował się głównie na pytaniu jak ją wyleczyć. Stąd teŜ niektóre z

proponowanych przez niego ćwiczeń mogą się wydać paradoksalne i absurdalne, lecz one

głównie i to w skuteczny sposób odpowiadają na pytanie: jak? Pragnę w tym miejscu zwrócić

uwagę na fakt, Ŝe jedna z bardzo skutecznych psychologicznych technik terapeutycznych

rozwinięta pod koniec lat osiemdziesiątych naszego stulecia, NLP (programowanie

neurolingwistyczne) jest jakby Ŝywym odbiciem praktycznych idei Bates'a. Na bazie NLP

moŜna wyjaśnić tak wysoką skuteczność metody Bates'a. Zakładając, Ŝe w ciągu naszego Ŝycia

ukształtowaliśmy w naszej psychice i w naszym ciele zespół programów odpowiadających na

sytuacje powtarzalne i podobne, i Ŝe mamy niemal stuprocentową tendencję do powtarzania i

stosowania tych programów (w dosyć ubogiej i niewielkiej wbrew pozorom wariacji), moŜemy

stwierdzić, Ŝe posiadamy (w przypadku wady wzroku) “program" niewłaściwego uŜywania

zmysłu wzroku. Tak, tak, całego zmysłu, a nie tylko oka. Jedynym moŜliwym rozwiązaniem

jest “przeprogramowanie" tej niepoŜądanej tendencji, czy teŜ sytuacji. Te programy na

poziomie fizjologicznym to tendencja do przebiegu informacji w mózgu po stale tych samych

sieciach neuronowych, kodujących metodą ciągłych powtórzeń wciąŜ ten sam układ. Czy ten

układ jest ogólnie korzystny czy nie z punktu widzenia naszych interesów, dla naszego

superkomputera — mózgu nie ma najmniejszego znaczenia. Zmiana programu wymaga

wytworzenia nowej neuronowej “ścieŜki" informacyjnej i nie jest to takie proste. OtóŜ w

świetle ostatnich odkryć, techniki zaproponowane przez Bates'a dzięki zastosowaniu

paradoksu, wizualizacji, nakładania obrazów wyobraŜonych na faktycznie widziane, lub

prawie widziane, poprzez widzenie “gorsze" tam gdzie dotychczas widziało się lepiej, oraz

dzięki rewelacyjnej, niemal mistycznej (o czym za chwilę) technice czarnej kropki, okazują się

być ogromnie skuteczne w owym “przeprogramo-wywaniu" ścieŜek neuronowych, którymi

podąŜały dotychczas impulsy z bitami informacji.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę psychologów na to, jak niezmiernie waŜne i

doniosłe w znaczeniu są implikacje wynikające z odkrytych przez Bates'a korelacji pomiędzy

poprawą stanu zdrowia oczu i zdrowia psychosomatycznego, a co za tym idzie, zadziwiających

postępów w nauce dzieci w klasach (szkołach) specjalnych (rozdz. 22), jak równieŜ na wpływ

wielomiesięcznego procesu leczenia wzroku na wyleczenie chorych na cięŜką nerwicę (rozdz.

23). Rzecz, która teraz u progu XXI w zaczyna docierać do naszej świadomości, została

następująco zdiagnozowana przez Bates'a: “napięcia wzroku i wynikająca z niego wada

refrakcji, jest tylko zewnętrznym przejawem napięcia umysłowego".

Bates oczywiście nie rozpatrywał zagadnień wad wzroku z powyŜej zaprezentowanego

punktu widzenia. Z prostotą geniuszu swojego rodaka Edisona doszedł do wniosku, Ŝe jeŜeli

zaszedł proces powiedzmy niekorzystny, to naleŜy go odwrócić. Zatem jeŜeli przy

bliskowzroczności oś gałki ocznej jest zbytnio wydłuŜona, to dlaczego nie miałaby z powrotem

ulec spłaszczeniu. JeŜeli zaś przy dalekowzroczności uległa spłaszczeniu, to teŜ nie ma

przeszkód, Ŝeby ją wydłuŜyć. Odpowiedź na pytanie jak, zajęła mu ponad dwadzieścia lat

naukowych badań i dociekań, lecz na szczęście dla nas ta odpowiedź zawarta jest w tej oto

ksiąŜce.

Niektórzy mogą twierdzić, Ŝe Bates nie był tak bardzo odkrywczy i nowatorski, jako Ŝe

metody leczenia wzroku podobne w załoŜeniach, a nawet sposobach obecne były we

wschodnich systemach leczniczych i medytacyjnych od tysięcy lat. Technika relaksacji to

pierwszy z licznych przykładów, inny to centralna fłksacja, której dokładny odpowiednik

nazywa się tratak w medycynie ajurwedycznej, a liczne sylaby, mandałe lecznicze, jantry i

specjalne leczące wzrok obrazki z sylabami (zobacz tył okładki) wraz z odpowiadającymi im

technikami patrzenia na nie, mogą stanowić odpowiedniki dynamicznej relaksacji wzroku

osiąganej w Ba-tes'owskich ćwiczeniach przesuwania i kołysania. Lecz wielkość Bates'a

polega na samodzielnym dojściu do tych rozwiązań i spójności całego systemu, wobec braku

jakiegokolwiek odpowiednika w systemie nauki zachodniej czy wschodniej.

Te nasuwające się zbieŜności ze wschodnimi systemami leczenia i medytacji wskazują

na fakt jak wielką ilość wiedzy i informacji czerpał Bates z własnego doświadczenia i własnej

intuicji. Jest coś fascynującego nawet w tak prostym ćwiczeniu jak palming. Osobiście cierpię

na niewielką wadę bliskowzroczności i tłumacząc tę ksiąŜkę zacząłem wypróbowywać

niektóre

spośród

podanych

ćwiczeń.

Doświadczenie

palmingiem

okazało

się

niespodziewanym przeŜyciem. Polegało to po pierwsze na tym, iŜ okazało się Ŝe zobaczenie

czarnego koloru wcale nie jest takie łatwe jak się to na pozór wydaje! Początkowo wykonując

to ćwiczenie od razu zobaczyłem dość intensywny czarny kolor, ale szybko zorientowałem się,

Ŝe sam siebie po prostu oszukuję, Ŝe przesuwają się jaśniejsze, a nawet Ŝółtawe plamy, jakieś

błyski i Ŝe wcale nie jest czarno, ale dość szaro. Palming okazał się swoistym testem prawdy.

Miarą stopnia samooszu-kiwania się. Wówczas zgodnie z sugestią Bates'a zacząłem

przypominać sobie czarne przedmioty, takie jak fortepian, gumowce, lakierki, kot, studnia,

dziura itp. I proszę sobie wyobrazić, Ŝe te przedmioty nie chciały być przed oczyma mojej

wyobraźni stuprocentowo czarne, nie chciały osiągnąć takiej czerni jaką prezentowały w

rzeczywistości. Gdy jednak okiem wyobraźni udałem się w głąb wyimaginowanej studni,

zrobiło się coraz ciemniej i po jakimś czasie prawie całkiem czarno. I wtedy zdarzyła się rzecz

niesłychana, mój umysł zareagował nagłym lękiem i rozjaśnił obraz. Poczułem brak

odniesienia i poczucia bezpieczeństwa w tego rodzaju absolutnej czerni, na zasadzie: lepsze

znane piekiełko niŜ nieznany raj. Było to dotknięcie nieznanego, stanu pełnej relaksacji

wzroku, stanu od którego mój umysł niechętny zobaczeniu odległych przedmiotów

nieświadomie cały czas umyka. I natychmiast pojawiła się refleksja: proste ćwiczenie, a jakie

walory poznawcze.

Inne refleksje to narzucające się relacje pomiędzy systemami medytacyjnymi

praktykowanymi szczególnie w buddyzmie tybetańskim wadŜra-jana, oraz we wcześniejszej

od buddyzmu tybetańskiej tradycji dzogczien i bon. OtóŜ systemy te wykorzystują w wielkiej

mierze techniki medytacyjne oddziaływujące między innymi na zmysł wzroku. O ile

wadŜrajana kładzie nacisk na budowane w wyobraźni wizualizacje przedstawiające

najróŜniejsze sceny wypełnione postaciami bodhissatwów, daków, dakiń i nieraz wielkiej

liczby innych postaci, odwzorowanych na tradycyjnych malowanych na płótnie obrazach —

tankach. O tyle system dzogczien stosuje metody bardziej “inwazyjne", czyli długotrwałe

wpatrywanie się w niebo, przestrzeń, a nawet w słońce. Kolejną techniką w dzogczien to

49-dniowe odosobnienie adepta w absolutnej ciemności. Takie odosobnienie w ciemności to

przecieŜ niemalŜe długotrwały palming. Tybetańczy-cy są przekonani, Ŝe oczy łączą się

specjalnym kanałem energetycznym bezpośrednio z sercem. Ten kanał nosi nazwę kati i łączy

oczy z pustą fizjologicznie przestrzenią wewnątrz fizycznego serca, gdzie mieści się cielesny

odpowiednik wyŜszego stanu uogólnionej świadomości rigpa. Kolejną wskazówką

pozwalającą domniemywać, Ŝe rozwój poprawnie pracującego zmysłu wzroku moŜe

prowadzić do rozwoju ducha, są zdolności siddhi rozwijane przez wielkich praktykujących

joginów. Jedną z takich zdolności to nadzwyczajnie ostry wzrok (np. moŜliwość przeczytania

na znajdującej się na horyzoncie butelce napisu “Coca-Cola"). Umysł i ciało działają na

zasadzie sprzęŜeń zwrotnych. JeŜeli usprawnimy, któryś z naszych organów, usprawnimy takŜe

umysł. Wzrok to nasza główna brama percepcji otaczającego świata. Bates stwierdził, Ŝe

dobrze ześrodkowany wzrok, to dobrze ześrodkowany umysł. Dobry wzrok to takŜe wzrok

zrelaksowany. Mając takie właśnie “dobre spojrzenie" na pewno moŜemy nie obawiać się

Ŝadnych chorób, czy to umysłowych, czy to cielesnych, bowiem kaŜda choroba bierze swój

początek z umysłu.

Dzięki tej ksiąŜce moŜemy wyleczyć nasz wzrok. Doprowadzić go do optymalnego,

zdrowego i naturalnego stanu. MoŜemy odzyskać spokój w oczach i spokój umysłu. Mieć

lepsze spojrzenie na świat. Nie jest to kolejne dzieło będące owocem objawienia jakiegoś

dyletanta. Jest to owoc kilkudziesięcioletniej pracy naukowej, badawczej i przede wszystkim

terapeutycznej lekarza, który osobiście wyleczył dziesiątki tysięcy pacjentów z wad i chorób

oczu. Geniusza, który Ŝył na przełomie wieków, i który ze zrozumiałych względów nie bardzo

jest znany i doceniany przez okulistów, a szczególnie optyków.

OBY TA PRACA PRZYNIOSŁA KORZYŚĆ I POśYTEK WSZYSTKIM, KTÓRZY

SIĘ Z NIĄ ZETKNĄ.

ROZDZIAŁ L

TEORIA I FAKTY

Większości autorów prac naukowych z dziedziny okulistyki wydaje się, Ŝe ostatnie

słowo o problemach refrakcji (odchylenie fal światła wewnątrz oka) zostało wypowiedziane.

Zgodnie z przedstawionymi teoriami to ostatnie słowo brzmi bardzo przygnębiająco. Obecnie

niemal kaŜdy człowiek ma jakąś formę błędu refrakcji. Na choroby te, które nie tylko powodują

pogorszenie się samopoczucia, ale często są dokuczliwe i niebezpieczne, nie ma sposobu

leczenia, środków łagodzących, oprócz optycznych protez — znanych jako okulary. We

współczesnych warunkach Ŝycia nie istnieją takŜe sposoby profilaktyki.

Jest dobrze znanym faktem, Ŝe ciało człowieka nie stanowi doskonałego mechanizmu,

podczas procesu ewolucji natura kilkakrotnie popełniła błąd polegający na niedostatecznym

przystosowaniu. Pozostawiła na przykład takie “skamieniałości" jak wyrostek robaczkowy. Ale

o największą nieudolność podejrzewa się ją przy konstrukcji oka. Okuliści jednomyślnie

twierdzą, Ŝe organ wzroku nigdy nie został przystosowany do takiego sposobu uŜywania jaki

mamy obecnie.

Ewolucja oka była zakończona tysiące lat przed wynalezieniem druku, sztucznego

oświetlenia, czy kina. W czasach prehistorycznych oko doskonale słuŜyło pierwotnemu

człowiekowi. Był on myśliwym, pasterzem, rolnikiem, wojownikiem. Potrzebował przewaŜnie

dalekowzroczno-ści, stąd oko w stanie wypoczynku (braku napięcia) jest przystosowane do

dalekowzroczności. W normalnym stanie wraŜenia wzrokowe powinny być odbierane w

sposób równie pasywny jak to ma miejsce w przypadku zmysłu słuchu, nie wymagając

jakiegokolwiek napięcia mięśni. Krótkowzroczność, jako stan przejściowy, była wyjątkiem

wymagającym dostosowania napięcia mięśni na tak krótki okres, Ŝe stawało się to osiągalne

bez jakiegokolwiek dostrzegalnego obciąŜenia mechanizmu akomodacji (dostosowania

widzenia oka z róŜnych odległości).

Nowe wymagania wobec oka pojawiły się w sposób niezaprzeczalny, gdy człowiek

nauczył się porozumiewać z innymi za pomocą słowa pisanego i drukowanego. Obejmowały

one początkowo pewną grupę osób, lecz stopniowo rozszerzały się na coraz to większą

populację, aŜ do czasów współczesnych, gdy dotyczy to wszystkich mieszkańców

cywilizowanych krajów. Kilkaset lat temu, nawet ksiąŜęta nie uczyli się czytać i pisać. Teraz

zmuszamy kaŜdego do chodzenia do szkoły, bez względu na to, czy sobie tego Ŝyczy, czy nie.

Nawet malutkie dzieci są wysyłane do przedszkoli. Kilka pokoleń temu ksiąŜki były drogie i

nie tak rozpowszechnione, jak obecnie. Dzisiaj, dzięki wszelkiego rodzaju stacjonarnym i

obwoźnym bibliotekom stały się dostępne dla kaŜdego. Nowoczesne gazety, z nie kończącymi

się kolumnami źle wydrukowanej papki do czytania, są ogólnie dostępne dzięki opracowaniu

technologii pozyskiwania papieru z drewna, co jest zaledwie wczorajszym odkryciem. TakŜe

stosunkowo niedawno świece zostały zastąpione przez róŜne formy sztucznego oświetlenia, co

skłania nas do przedłuŜania naszych zajęć i rozrywek na te godziny, podczas których człowiek

prymitywny zmuszony był wypoczywać. Wynalazek kina staje się dopełnieniem tego

destrukcyjnego procesu.

Czy byłoby rozsądne oczekiwać, Ŝe Natura winna przewidzieć cały ten rozwój i

stworzyć organ, który mógłby podołać wszystkim nowym wymaganiom? Powszechnie

akceptowane przeświadczenie dzisiejszej okulistyki mówi nam, Ŝe Natura nie mogłaby tego

dokonać i Ŝe tego nie zrobiła, jak równieŜ powiada się, Ŝe chociaŜ proces cywilizacji zaleŜy

bardziej od zmysłu wzroku, niŜ od któregokolwiek z innych zmysłów, organ wzroku został

niedostatecznie przystosowany do stojących przed nim zadań.

Wiele faktów wydaje się potwierdzać taki wniosek. Podczas gdy prymitywny człowiek,

jak się okazuje, niewiele cierpiał z powodu wad wzroku, moŜna śmiało stwierdzić, Ŝe z pośród

dziesięciu osób w wieku powyŜej 21 lat, Ŝyjących w cywilizowanych warunkach, dziewięcioro

z kaŜdej dziesiątki cechować będzie wada wzroku. Wraz z wiekiem proporcje wzrastają tak, Ŝe

staje się niemal niemoŜliwe znalezienie osoby w wieku 40 lat pozbawionej wad wzroku.

Większość statystyk udowadnia takie zestawienie.

Od ponad stu lat lekarze poszukują sposobów, aby naprawić szkody wyrządzone

ludzkiemu oku przez cywilizację. Niemcy, dla których ta sprawa ma znaczenie militarne

wydali miliony dolarów na róŜne badania, jednakŜe bez Ŝadnego poŜytku. Większość metod,

które w sposób tajny były stosowane w celu leczniczym lub profilaktycznym pomagało

niewiele, albo wcale. Niektóre przedstawiały pełen nadziei obraz sytuacji, ale ich wnioski

końcowe były pozbawione całkowicie faktów.

Niewiele powiedziano o tryumfującej metodzie postępowania, czyli uŜywaniu

sztucznych soczewek, które kompensują błąd refrakcji oka, oprócz tego, Ŝe wynalazek ten

neutralizuje efekty działania wielu czynników, podobnie jak kule umoŜliwiają kulawemu

spacer. Panuje takŜe przekonanie, Ŝe okulary pomagają czasem powstrzymać proces

pogarszania się wzroku, lecz kaŜdy okulista wie, Ŝe ich przydatność do tego celu jest znikoma.

W przypadku myopii (krótkowzroczności), począwszy od roku 1916 niektórzy okuliści

stwierdzili, Ŝe okulary i dotychczasowe metody leczenia “niestety nie przynoszą poŜytku"

zarówno w profilaktyce, jak i w zapobieganiu powiększania się błędu refrakcji lub rozwoju

bardzo powaŜnych komplikacji, z którymi jest to często związane.

Moje obserwacje zgromadzone w trakcie ponad trzydziestu lat badań procesu refrakcji

ludzkiego oka w pełni potwierdziły wnioski co do nieprzydatności wszystkich wymienianych

metod profilaktyki i leczenia błędów refrakcji. Bardzo wcześnie wysnułem przypuszczenie, Ŝe

nie istnieją dostępne środki słuŜące rozwiązaniu tego problemu.

KaŜdy okulista wie z doświadczenia, Ŝe teoria o nieuleczalności błędów refrakcji nie

odpowiada zaobserwowanym faktom. Wcale nierzadkie są przypadki spontanicznego

ozdrowienia lub zmiany jednej formy wady na inną. Mocno zakorzenione przyzwyczajenie

kaŜe raczej ignorować te kłopotliwe fakty, niŜ je wyjaśniać. Na szczęście dla tych, którzy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: