Melinda Metz - Roswell w kręgu tajemnic - Akino.pdf - Roswell w krgu tajemnic - mistrzcater

Melinda Metz

Roswell

w kręgu tajemnic

część 5

Akino

Rozdział pierwszy

Max Evans przejrzał się w lustrze w łazience.

- Kiepsko wyglądasz, bracie - powiedział do swojego odbicia. Zapadnięte

policzki. Okropne worki pod oczami. Szara cera. Zauważył też parę wyprysków

na szyi. To było nawet... pocieszające. Poczuł się młodszy.

Stanął na wadze. Od wczoraj schudł prawie półtora kilo. Ogarnął go lęk.

Zakręciło mu się w głowie i zsunął się z wagi. W ostatniej chwili udało mu się

usiąść na klapie sedesu. Ukrył twarz w dłoniach. Czy w wieku siedemnastu lat

może wystąpić zanik sił życiowych? - zadał sobie pytanie. Dlaczego jestem taki

słaby?

Na parterze nagle rozległ się wybuch śmiechu. Och, Boże, przecież muszę iść

do pracy, pomyślał.

- Wychodzę! - zawołał i ruszył schodami w dół, głośno stukając butami. -

Muszę przejść przez salon - ostrzegał. -Już jestem blisko.

Otworzył drzwi i wszedł. Och, litości. Jego siostra Isabel i jej chłopak, Alex

Manes, nie skorzystali z ostrzeżenia i nie odsunęli się od siebie. Max starał się

na nich nie patrzeć. Przeszedł szybko przez salon, ale i tak zobaczył więcej, niż

miałby na to ochotę. Złączone wargi. Porozpinane guziki. Wszędzie pełno rąk.

To nie była sytuacja, w której ma się ochotę oglądać własną siostrę. Młodszą

siostrę. Co z tego, że już była w gimnazjum.

Zatrzasnął za sobą drzwi i, zadowolony, że znalazł się wreszcie poza domem,

podszedł do jeepa. Usiadł za kierownicą, zapalił silnik i wyjechał na ulicę.

Skręcił w lewo, kierując się do centrum Roswell. Po chwili włączył radio i

włożył ciemne okulary. Było późne popołudnie, ale słońce świeciło jeszcze

jasno. Lekkie podmuchy wiatru rozwiewały Maxowi włosy. Poczuł się nagle jak

facet z reklam jeepa: młody blondyn w słonecznych okularach. Za kierownicą

mojego jeepa czuję się tak, jakby należał do mnie cały świat.

Od bardzo dawna nie był w tak dobrym nastroju. Wszystko układało się po

jego myśli. Siostra była z chłopakiem, którego lubił i który traktował ją, jak

należy. Co prawda, Max wołałby, żeby znaleźli sobie bardziej odosobnione

miejsce na te swoje maratony czułości, ale całkowicie aprobował ten układ:

Isabel-Alex.

Uśmiechnął się. Siostra byłaby wściekła, gdyby mogła teraz poznać jego

myśli. Na pewno powiedziałaby, że wprawdzie jest jej bratem, ale to nie

upoważnia go do wyrażania opinii o chłopakach, z którymi ona chodzi. Niech

sobie nie wyobraża, że ta sprawa wymaga jego przyzwolenia. Stwierdziłaby, że

to w ogóle nie powinno go interesować.

A jednak interesowało go, tak jak wszystko, co dotyczyło każdego z ich

grupy. Łączyła go z nimi niezwykła więź, a oni byli równie silnie związani z

nim. Cała szóstka była niesłychanie zintegrowana. Czasami, kiedy przebywali

razem, ich aury wirowały, tworząc ogromny kolorowy krąg. Nawet wtedy, gdy

byli rozdzieleni, Max miał poczucie jedności. Nie sądził, że mógłby być teraz w

tak dobrym nastroju, gdyby komuś z nich działa się krzywda.

Isabel i Alex na pewno byli szczęśliwi. Może trochę zbyt szczęśliwi, jak na

jego gust. Nawet bał się myśleć, co mogłoby się stać, gdyby mieli ochotę na

jeszcze więcej szczęścia. Nie musiał się jednak o nich martwić.

Z Marią DeLuca też wszystko było w porządku, nawet bardzo, biorąc pod

uwagę fakt, że w zeszłym tygodniu była o krok od śmierci. Znalazła pierścień z

jednym z Kamieni Nocy, który wyzwolił w niej zdolności parapsychiczne.

Mogła śledzić działania osób, o których w danym momencie pomyślała. Nie

wiedziała, że Kamień był skradziony i poszukują go łowcy głów pochodzący z

rodzinnej planety Maxa. Próbowali ją zabić i gdyby nie nadeszła pomoc, pewno

udałoby im się to.

Michael Guerin, najlepszy przyjaciel Maxa, stawił czoło łowcom i uratował

jej życie. Teraz największą przeszkodą, jaką chłopak miał do pokonania, było

przystosowanie się do kolejnej rodziny zastępczej. Jego nowi przybrani rodzice,

państwo Pascalowie, wymagali przestrzegania licznych reguł, ale chyba

naprawdę troszczyli się o mieszkające z nimi dzieci. A to już było coś.

A jeśli chodzi o Liz... Przyznaj się, że to jest główny powód twojego dobrego

samopoczucia, powiedział sobie w duchu Max. Liz Ortecho przestała się na

niego gniewać. A dał jego dość powodów, by mogła być na niego wściekła.

Pocałował ją, a za chwilę powiedział, że muszą pozostać tylko przyjaciółmi.

Potem znowu ją całował i znowu mówił, że muszą być tylko przyjaciółmi. A

kiedy wreszcie postanowiła pójść na dyskotekę z innym chłopakiem, zaczął się

bawić w podchody i śledzić ją jak jakiś zwariowany harcerzyk. Prawdziwy

przyjaciel tak nie postępuje.

Liz miała już tego dość; nie mogła na niego patrzeć. Sytuacja zmieniła się,

kiedy Maria znalazła się w niebezpieczeństwie i wszyscy ruszyli jej na ratunek.

Potem musieli podjąć walkę o życie Michaela, który przejął Kamień, żeby

odciągnąć od Marii łowców głów. Po tym wszystkim Liz puściła w niepamięć

dotychczasowe chimeryczne zachowanie Maxa i udało im się ponownie zostać

przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi, ale jednak przyjaciółmi.

W radiu rozległy się tony kolejnej piosenki. Jakieś durnowate zawodzenie o

bólu, jaki sprawia miłość. Max nie miał zamiaru tego słuchać - szczególnie

teraz, kiedy był wreszcie w dobrym nastroju - szybko więc zmienił stację.

Załomotał bęben. Bardzo głośno. O wiele głośniej, niż gdyby Max siedział na

koncercie, tuż przy ogromnym wzmacniaczu. Szybko przesunął w lewo

regulację głośności, ale bębny robiły jeszcze więcej hałasu. Wydawało mu się,

że uderzające w nie pałeczki wbijają mu się w mózg.

Podjechał do krawężnika, zatrzymał samochód i wyłączył radio. Bębnienie

wprawdzie ustało, lecz słychać było wiele innych dźwięków. Gdy zatrąbił

przejeżdżający samochód, chłopak odrzucił głowę do tyłu i zacisnął zęby, bo

klakson przewiercał mu bębenki w uszach.

Zasłonił uszy rękami, z trudem powstrzymując krzyk. Nie mógł znieść tego

natężenia hałasu.

Zacisnął powieki i oparł głowę na kierownicy. Przyciśnięte do uszu dłonie

niewystarczająco tłumiły dźwięki: szum opon samochodowych na jezdni,

świergot ptaka na drzewie, chichot dwóch dziewczyn. Max słyszał przepływ

prądu w linii wysokiego napięcia i ocierające się o siebie liście drzew, a nawet

własną krew, pulsującą w żyłach. Nie mógł tego wytrzymać.

Nagle wszystko ucichło, jak gdyby jakaś gigantyczna ręka wyregulowała tę

kosmiczną głośność. Przyciśnięte do uszu dłonie przepuszczały tylko odległe,

stłumione dźwięki. Otworzył oczy i zobaczył przejeżdżający samochód; prawie

go nie słyszał.

Odsunął dłonie od głowy, trzymając je w pogotowiu, żeby w razie potrzeby

móc je znowu przycisnąć do uszu. Ale to, co teraz słyszał, było po prostu

zwyczajnym szumem ulicy. Niektóre dźwięki były głośniejsze od innych, ale

żaden nie zbliżał się nawet natężeniem do tego, co tak boleśnie odczuwał przed

chwilą.

Co to było?- zastanawiał się, rozglądając się. Jakaś kobieta pracowała w

ogródku, całkowicie zaabsorbowana swoim zajęciem - na pewno nie

doświadczyła tego co on. Oczywiście, że nie. A może coś się popsuło w stacji

radiowej, tak że zaczęli nadawać muzykę, od której mogły popękać bębenki w

uszach. Ale jak wtedy wytłumaczyć natężenie dźwięków wydawanych przez

samochody, ptaki i linie wysokiego napięcia. Cokolwiek to było, dotyczyło

tylko Maxa. Pochodziło z jego wnętrza.

Zrobił głęboki wydech i opuścił dłonie na kierownicę. Odczekał jeszcze kilka

minut, aby upewnić się, że nie dopadnie go już żaden ogłuszający hałas, i

włączył się do ruchu.

Podczas jazdy czuł, że jest cały spięty; miał sztywny kark, ramiona i ręce.

Zbyt mocno zaciskał palce na kierownicy. Odpręż się, nakazał sobie. Zaczerpnij

powietrza i się odpręż. Jednak ciało nie było posłuszne - w napięciu oczekiwało

kolejnego ataku.

Na szczęście atak już się nie powtórzył. Max dojechał do muzeum UFO, nie

doświadczywszy niczego, co dałoby się porównać z wybuchem tych

potwornych dźwięków. Postawił jeepa na parkingu. Może powinienem spytać

Raya, co to mogło być? - zastanawiał się. Może pozaziemskie istoty czasem

doznają takich wrażeń?

Ale Ray Iburg nie lubił, kiedy się go pytało o sprawy związane z sytuacją

kosmitów. Powiedział Maxowi, Isabel i Michaelowi, że chociaż pochodzą z jego

rodzinnej planety, ich domem jest teraz Ziemia. Nie chciał, żeby marnowali

życie, pogrążając się w marzeniach, które się nigdy nie spełnią.

Max podejrzewał jednak, że jego dużo starszy przyjaciel spędza mnóstwo

czasu na rozmyślaniach o domu - ich prawdziwym domu. Kiedy chłopiec

dowiedział się, że Ray też jest kosmitą, w jego umyśle zarysował się pewien

idealny obraz. Nikomu się do tego nie przyznawał, ale wyobrażał sobie, że ich

stosunki ułożą się tak jak w „Gwiezdnych wojnach" pomiędzy Lukiem

Skywalkerem a Yodą. Ray stanie się jego mistrzem, przekaże mu całą swoją

mądrość, opowie o jego rodzicach i nauczy go bardziej wyrafinowanych

sposobów korzystania z mocy. Może to było głupie, ale tak właśnie myślał.

Wszystko jednak odbyło się zupełnie inaczej. Ray opowiedział jemu i

Michaelowi o śmierci ich rodziców. Pokazał im hologram statku kosmicznego,

który rozbił się na pustyni w pobliżu Roswell w 1947 roku. Opowiedział też o

tym, jak przenosił ich inkubatory ze zniszczonego statku do jaskini, gdzie mieli

zagwarantowane bezpieczeństwo na długie lata, dopóki nie osiągną

odpowiedniego stadium dojrzałości. Pokazał im nawet kilka nowych sposobów

wykorzystania posiadanej przez nich mocy, dzięki którym łatwiej im byłoby się

ukryć przed szeryfem Vałentim. Kiedy łowcy głów zaczęli prześladować Marię,

Ray natychmiast przyszedł jej z pomocą.

I to wszystko. Był bardzo zadowolony, że Max pracuje u niego w muzeum,

ale zachowywał się tak, jakby obaj byli zwykłymi ludźmi. I tego samego

wymagał od Maxa.

To jednak zdecydowanie nie wystarczało siedemnastoletniemu chłopcu.

Chciałby nauczyć się od Raya historii ich planety, poznać jej kulturę,

dowiedzieć się o niej wszystkiego. Tylko starszy doświadczony kosmita mógł

mu powiedzieć, czy te potwornie głośne dźwięki mogły mieć jakiś związek z

jego pochodzeniem. Ale prawdopodobnie Ray zamknąłby się w sobie i nie

odpowiedział na to pytanie.

Max, wysiadłszy z jeepa, ruszył wolnym krokiem przez parking. Zdjął

okulary słoneczne i zaczepił je na wycięciu podkoszulka.

- Odkryłem wspaniały obraz foo fighters, wojowników fu - pospieszył Ray z

informacją, ledwie chłopak przekroczył próg. - Chodź zobaczyć - powiedział i

nie czekając na odpowiedź, ruszył na tyły muzeum.

- Nie wiedziałem, że Foo Fighters mają jakieś powiązania z UFO - zauważył

Max, idąc za nim.

- Nie tak głośno - ostrzegł go szef, rozglądając się szybko dokoła. Po drugiej

stronie sali kilku turystów oglądało podkoszulki. - Ludzie płacą niemałe

pieniądze, by móc tu przyjść i napawać się faktem, że znajdują u nas

potwierdzenie swoich zwariowanych teorii. Uważam, że jest to wielkomiejska

wersja legendy, nawiązująca do drugiej wojny światowej.

- Ja mówię o zespole rockowym! A ty o czym?

Za rogiem wisiał ogromny obraz olejny, który przedstawiał przestarzałego

typu samolot myśliwski, ścigany przez pomarańczowe i zielone ogniste kule.

- Zespół wziął swoją nazwę od wojowników fu. Tak określano te

niesłychanie szybkie błyszczące kule i srebrzyste dyski, które, rzekomo,

Melinda Metz - Roswell w kręgu tajemnic - Akino.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: