Beagle Peter - Sonata jednorożców.pdf - Książki fantasy wszelakie - marekjot2

Beagle Peter S.

Sonata jednoroŜców

Rozdział pierwszy

Joey miała wraŜenie, Ŝe ulica ciągnie się

bez końca. Upał późnej wiosny zatykał dech w piersiach, a torba

z ksiąŜkami uderzała w wilgotne miejsce na plecach

dziewczynki, kiedy wlokąc się, mijała stacje benzynowe,

parkingi, salony piękności, punkty wynajmu, małe pasaŜe han-

dlowe, a w nich mnóstwo sklepów z wideo, szkoły karate, targi

ze zdrową Ŝywnością i kina o paru salach - co kilka przecznic

takie same, niezmienne jak melodyjka, którą Joey wygwizdy-

wała wciąŜ od nowa. Nie było tu drzew ani trawy. Nie było ho-

ryzontu.

W pobliŜu skrzyŜowania znajdowała się grecka restaura-

cyjka, wciśnięta między biuro pośrednika w handlu nieru-

chomościami a sklep z obuwiem. Joey na chwilę stanęła w

drzwiach, szybko obrzuciła wzrokiem stoliki, odwróciła się i

poszła kawałek dalej, do wystawy pełnej gitar, trąbek i skrzypiec.

Spłowiały złoty napis oznajmiał: Papas - sprzedaŜ i naprawa

instrumentów muzycznych. Joey z ukosa zerknęła na swoje

odbicie, wykrzywiła się do patrzącej na nią z okna kanciastej

trzynastolatki, przygładziła włosy, mocno szarpnęła cięŜkie drzwi

i weszła do środka.

Po JASKRAWYM BLASKU ulicy, w mroku i chłodzie sklepiku

jakby pływała pod wodą na letnim obozie. Pachniało tu świeŜymi

trocinami, starym filcem, metalem i politurą.

Joey natychmiast kichnęła. Siwowłosy męŜczyzna, zajęty

zaopatrywaniem saksofonu w nowy stroik, rzekł, nie podnosząc

oczu:

- Panna Josephine Angelina Rivera. WciąŜ jeszcze uczulona

na muzykę.

- Jestem uczulona na kurz - głośno powiedziała Joey. Zdjęła

plecak i upuściła go na podłogę. - Gdyby pan odkurzał tę norę raz

na kilka lat...

MęŜczyzna prychnął głośno.

- Więc jesteśmy dziś w dobrym czy kiepskim nastroju? -

W jego ochrypłym głosie dźwięczało coś nie całkiem jak obcy

akcent - raczej jak echo innego, na pół zapomnianego języka.

- Gazety powinny co rano podawać prognozę Rivery jak pro

gnozę pogody. - John Papas, niski i krępy, miał sześćdziesiąt,

moŜe sześćdziesiąt pięć lat, trójkątne ciemne oczy smutno pa

trzące nad wydatnymi kośćmi policzkowymi, szeroki, mocny

nos i zmierzwione, posiwiałe czarne wąsy. OdłoŜył saksofon do

futerału. - Rodzina wie, Ŝe tu jesteś? Mów prawdę.

Joey kiwnęła głową. John Papas znów prychnął.

- Pewnie, Ŝe wie. Któregoś dnia zadzwonię do twojej matki,

przekonam się, czy wie, ile czasu spędzasz w tej norze, moŜe

zanadto jej się to nie spodoba. Mam dość własnych kłopotów,

komu potrzebne są kłopoty z twoimi rodzicami? Daj mi wasz

numer telefonu, zadzwonię do nich, co?

- Taak, dobrze, niech pan zadzwoni naprawdę późno - wy-

mamrotała Joey. - Właściwie niezbyt często moŜna ich zastać.

- Okrakiem usiadła na krześle, złoŜyła głowę na oparciu i za

mknęła oczy.

John Papas wziął sfatygowany klarnet i udawał, Ŝe bacznie

przygląda się klapkom, zanim znów przemówił.

- No. Więc jak poszła wielka klasówka z przyrody?

Joey wzruszyła ramionami, nie podnosząc głowy.

- Fatalnie. Jak przewidywałam. - John Papas zagrał gamę,

warknął zirytowany i spóbował zagrać to samo w niŜszej tonacji.

Joey podjęła: - Niczego nie potrafię zrobić dobrze. Niczego.

KaŜdą rzecz knocę. Klasówki, prace domowe, ćwiczenia gimna-

styczne - na litość boską, nie zaliczę siatkówki. Mój głupi bra-

ciszek lepiej ode mnie radzi sobie w szkole. - Walnęła w oparcie

krzesła, otworzyła oczy i dodała: -1 lepiej tańczy. I jest ład-

niejszy.

- Dobrze mi tu pomagasz - stwierdził John Papas. Joey od-

wróciła oczy. - Układasz melodie. Niech to zrobi twoja nauczy-

cielka gimnastyki albo twój ładny braciszek. - Nie odpowie-

działa, więc rzekł: - Zdecyduj się: przychodzisz na lekcję, obijać

się i dąsać, czy teŜ oddać przysługę staremu człowiekowi. Co

chcesz robić?

Joey powróciła myślami z bardzo daleka. Odwróciła głowę i

wymamrotała:

- Chyba wszystko.

- Wszystko - powtórzył John Papas. - Dobra, znakomicie. -

Ja pójdę teraz do nory Provotakisa, kupię sobie coś, co w tym

tygodniu nazywa lunchem. MoŜe zagram z nim w szachy, bo nie

przemęcza się oszukiwaniem swojej kasy rejestrującej. Ty mi

zamieć, poodkurzaj, rób, co zechcesz, zobacz, czy jeszcze raz nie

potrafisz naprawić ubikacji. - Przesłał jej przelotny, ciepły

uśmiech. - Jak wrócę, porozmawiamy o muzyce, zajmiemy się

strunami, moŜe nawet spróbujemy spisać niektóre z twoich rze-

czy. Dąsami zajmiemy się później. Umowa stoi?

Joey skinęła głową. John Papas raźno ruszył do drzwi i do-

rzucił przez ramię:

- Pamiętaj trzymać łapki z dala od moich rzeczy. Facet, jak

mu tam, przyjdzie po saksofon. KaŜ mu zaczekać. Wrócę pręd

ko i przyniosę ci dobrej greckiej kawy.

Po jego wyjściu Joey rozejrzała się dokoła, nagle okiem

właścicielki. Sklep składał się z jednego duŜego pokoju prze-

dzielonego na dwa małe jedynie panującym w nich nastrojem.

Część, gdzie stała Joey, była salonem wystawowym, pełnym ga-

blot z instrumentami, stelaŜy z nutami i cieni gitar wiszących na

ścianach. Druga część, ciemniejsza i utrzymana w większym po-

rządku, słuŜyła Johnowi Papasowi za warsztat i zarazem kanto-

rek. Na bielonych nagich ścianach wisiały tylko dwa oprawione

greckie afisze koncertowe. Parę instrumentów strunowych, a

znacznie więcej stroikowych i drewnianych, w róŜnych stadiach

demontaŜu, John Papas starannie rozłoŜył na długim stole i do

kaŜdego przyczepił kartkę z numerem. Wysoka metalowa

skrzynka w mrocznym kącie słuŜyła do przechowywania na-

rzędzi.

Joey znów kichnęła i zabrała się do roboty. Większość czasu

spędziła w salonie wystawowym na odkładaniu ksiąŜek i broszur

muzycznych z powrotem na półki, zbieraniu niezliczonych

styropianowych kubków po kawie i opróŜnianiu dwóch popiel-

niczek, z których cienkie czarne niedopałki cygar wysypywały

się na stos rachunków i kwitów spiętrzony na kontuarze. Pod-

śpiewywała teraz całkiem inną melodię niŜ na ulicy, a w miarę

porządkowania wyraz napięcia powoli znikał z jej twarzy. Gło-

sem nieco wyŜszym i o wiele czystszym niŜ normalnie, prawie

nieświadomie nuciła pod nosem melodię bez słów. Przeskakiwa-

ła ze skali minorowej do majorowej, na pozór przypadkowo

zmieniając tonację. Jeśli w ogóle kiedyś myślała o tym śpiewie,

to jak o swojej piosence do zmywania.

Naprawiła cieknący rezerwuar w ubikacji, powtarzając so-

bie, Ŝe ma raz jeszcze przypomnieć Johnowi Papasowi o potrze-

bie wymiany antycznego przepływomierza klapowego, poszła do

schowka na szczotki po odkurzacz, śpiewając na tyle głośno, aby

mogła się słyszeć mimo warkotu i brzęczenia. Sprzątała

cierpliwie i pilnie, odkurzyła nawet tylne schody prowadzące na

parking. Hałas zagłuszył skrzypnięcie otwieranych drzwi sklepu;

kiedy wyłączyła elektroluks, odwróciła się i ujrzała chłopca,

sapnęła ze zdziwienia, co w nagłej ciszy zabrzmiało jak wrzask.

Chłopiec uśmiechnął się do niej, podnosząc dłonie.

- Nie zrobię ci krzywdy - powiedział. - Jestem Indygo.

Był drobnej budowy, niewiele wyŜszy od Joey i na oko

w tym samym co ona wieku; ale jakaś płynność jego ruchów

przywodziła na myśl telewizyjne filmy dokumentalne o lam-

partach i gepardach. Miał na sobie niebieską wiatrówkę, zapiętą

na suwak nawet w upale Doliny, brudne spodnie z grubej

bawełny i zniszczone buty do biegania; a jego oczy, w naj-

ciemniejszym kolorze niebieskim, jaki w Ŝyciu widziała -

prawdziwym kolorze indygo - osadzone były w trójkątnej twarzy

o skórze, która wydawała się niemal przezroczysta. Miał szerokie

usta i małe, spiczaste uszy - nie jak telewizyjny pan Spock, lecz

mimo to zdecydowanie spiczaste. Wydał się Joey najpiękniejszą

z osób, jakie w Ŝyciu widziała, i wzbudził w niej strach.

- Jestem Indygo - powtórzył. - Szukam... - dziwnie się za

ciął - Instrumentów Muzycznych Papasa. To Instrumenty Mu

zyczne Papasa? - Jego akcent róŜnił się od akcentu Johna Pa

pasa, głos miał bardziej miarowy, jak jej szkolne koleŜanki z In

dii Zachodnich.

Beagle Peter - Sonata jednorożców.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: