systematyka kinezyterapii.doc

Ruchy:

oś pionowa -> od szczytu do podstawy ciała (suplinacja , pronacja)
oś poprzeczna-> od prawej do lewej strony ciała (zgięcie wyprost)
oś strzałkowa-> "przebija jak strzała" (przywodzenie odwodzenie)

pł. strzałkowa-> dzieli ciało na prawo i lewo (zgięcie wyprost)
pł. poprzeczna-> dzieli ciało na górę i dół ( przywodzenie odwodzenie horyzontalne)
pł. czołowa-> dzieli ciało na przód i tył (przywodzenie odwodzenie)

Fizjoterapia- stanowi integralną składową rehabilitacji leczniczej będącej z kolei składową szerzej ujmowanego procesu rehabilitacji.

Rehabilitacja rozpatruje się w 3 aspektach:

- leczniczym

- społecznym

- zawodowym

Rehabilitacja jest procesem leczenia chorego o kompleksowym charakterze tzn. uwzględniania wszystkich aspektów potrzeb chorego, nie tylko leczniczych ale także społecznych, leczniczych i zawodowych.

Fizjoterapia jest to wykorzystywanie w celach leczniczych czynników naturalnych np. ruch, światło, elektryczność, powietrze, woda, ultradźwięki, krioterapia, lasery.

Względy metodyczne:

- rożne formy ruchu : kinezyterapia

- czynniki fizykalne : fizykoterapia

SYSTEMATYKA KINEZYTERAPII

Ø      Kinezyterapia o działaniu miejscowym

-          obejmuje wszystkie działania lecznicze i środki pomocnicze, które dotyczą narządu w którym umiejscowione jest schorzenie

-          zmierza do wytwarzania mechanizmów kompensacji miejscowej, szczególnie w sytuacjach gdy nie ma możliwości osiągnięcia stanu poprzedzającego chorobę

-          nie powinna angażować więcej niż 30% dynamicznych zespołów mięśniowych

-          stałe wskaźniki fizjologiczne tj.: tętno, ciśnienie, rytm oddechowy nie powinny ulec zmianie

-          nie oddziaływuje na wydolność ogólnoustrojową

-          może być stosowana nawet u pacjentów w stanach ciężkich

-          jest silnie związana z: fizykoterapią, farmakologią, balneologią czy masażem

·         do kinezyterapii o działaniu miejscowym zaliczamy następujące rodzaje ćwiczeń:

1.     ćwiczenia bierne

2.     ćwiczenia czynno-bierne

3.     ćwiczenia samowspomagane

4.     ćwiczenia czynne w odciążeniu

5.     ćwiczenia czynne wolne

6.     ćwiczenia czynne z  oporem

7.     ćwiczenia prowadzone

8.     inne formy ćwiczeń i oddziaływań:

a)     ćwiczenia redresyjne

b)     wyciągi redresyjne

c)     ćwiczenia synergistyczne

d)     ćwiczenia oddechowe

e)     ćwiczenia relaksacyjne

f)       ćwiczenia czynności samoobsługowych

g)     ćwiczenia w odciążeniu z oporem

h)     ćwiczenia sterowane

i)        pionizacja i nauka chodu

j)        ćwiczenia manualne

Ø      Kinezyterapia o działaniu ogólnym

-          opiera się na zdrowych, nie objętych procesem patologicznym częściach ciała

-          jej zadaniem jest powrót co najmniej do stanu sprzed zachorowania, lub uzyskanie kompensacyjnych przyrostów wszystkich składowych sprawności ogólnej co decyduje o wynikach kinezyterapii

-          chodzi o poprawę siły mięśniowej i wytrzymałości dzięki wysiłkom o charakterze ogólnym

-          zajęcia prowadzi się grupowo w zespołach jednolitych pod względem jednostki chorobowej, wydolności ogólnej, wieku i płci  

·         do kinezyterapii o działaniu ogólnym zaliczamy następujące rodzaje ćwiczeń:

1.     ćwiczenia ogólnousprawniające / ogólnokondycyjne

2.     ćwiczenia gimnstyki porannej

3.     ćwiczenia w wodzie

4.     sport inwalidów

Ø      Metody kinezyterapeutyczne

-          dostosowanie dokładnie opracowanych schematów i postępowań oraz wzorców ruchowych do leczniczych potrzeb określonych jednostek chorobowych czy jednorodnych pod względem etiologii schorzeń

-          u podstaw większości z tych metod leży poszukiwanie zależności między rozwojem struktur nerwowo-mięśniowych a ruchem

-          ich zadaniem jest przeciwdziałać zmianom powstałym w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, narządu ruchu lub w obu tych układach jednocześnie

·         wybrane metody kinezyterapeutyczne:

1.     metody mechaniczne

a)     Metoda Cyriaxa

b)     Metoda Dobosiewicza

c)     Metoda Hoppe

d)     Metoda Kaltenborna-Evjentha

e)     Metoda Karskiego

f)       Metoda Klappa

g)     Metoda Kostewicza

h)     Metoda Majocha

i)       Metoda McKenzie

j)        Metoda Siwka-Tylmana

2.     metody neurofizjologiczne

a)     Metoda Brunkow

b)     Metoda NDT Bobath

c)     Metoda PNF

d)     Metoda Vojty

3.     metody edukacyjne

a)     Metoda Ayres

b)     Metoda Domana

c)     Metoda Petö

d)     Metoda Pilatesa

e)     Metoda S-E-T

f)       Metoda Sherborne

ĆWICZENIA BIERNE

·         zastosowanie:

-          siła mięśniowa 0 i 1

-          pacjenci akinetyczni (pozbawieni normalnej aktywności ruchowej)

-          u pacjentów u których ruch czynny jest przeciwwskazaniem

·         cele:

-          zamiana ruchu biernego na czynny

-          wzmożenie torowania proprioceptywnego

-          wzmożenie torowania exteroceptywnego

-          wzmożenia torowania ideomotorycznego

-          poprawa trofiki tkanek miękkich objętych porażeniem

-          zapobieganie odleżynom (poprawa trofiki, działanie pompy mięśniowej)

-          utrzymanie fizjologicznych zakresów ruchu

-          utrzymanie prawidłowej elastyczności  i plastyczności mięsni, więzadeł i torebek

-          zapobieganie procesom osteomalacji

·         wskazania:

-          porażenia i niedowłady mięśni zarówno wiotkie jak i spastyczne

-          początkowy okres uruchomiania stawu po zabiegu operacyjnym

-          stan po długotrwałym unieruchomieniu kończyny

-          zła trofika tkanek miękkich (pacjenci nieprzytomni)

·         przeciwwskazania:

-          przypadki pourazowe po złamaniach z niepełnym zrostem (zrost po 3-4 miesiącach)

-          stany zapalne stawów i tkanek okołostawowych

-          stany bezpośrednio po zwichnięciach i innych urazach stawowych

-          stany zapalne żył

-          rany skóry, mięśni i tkanek miękkich

-          stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)

-          występowanie bólu przy ćwiczeniach (silne nie ustępujące dolegliwości)

-          temperatura powyżej 38°

-          ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 skurczowe powyżej 160 (spoczynkowe)

-          ogólny ciężki stan pacjenta

-          stan po tomografii komputerowej z kontrastem

-          stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

·         metodyka:

ü      pw. taka jak przy testowaniu danego ruchu na 0 i 1

ü      stabilizacja:

-          stabilizacja odcinka bliższego, tak by ruch był wykonywany tylko w stawie ćwiczonym i nie był wspomagany przez sąsiednie stawy

-          uzyskujemy ją poprzez odpowiednią pozycję ułożeniową lub pasy stabilizujące

ü      chwyt:

-          musi być pewny, nie może jednak wywoływać u chorego dolegliwości bólowych

-          zawsze dobieramy tak by nie ćwiczyć przez dwa stawy (np.: ćwicząc staw barkowy trzymamy powyżej stawu łokciowego a nie w okolicy stawy nadgarstkowego)

ü      zasady wykonywania ruchu:

-          ruchy w stawach pacjenta wykonuje fizjoterapeuta

-          płynnie we właściwej płaszczyźnie i wokół fizjologicznej osi stawu

-          w pełnym fizjologicznym zakresie ruchu zgodnym z normą dla danego stawu

-          w stawach bolesnych nie należy nigdy przekraczać granicy bólu   

ü      liczba powtórzeń w jednej płaszczyźnie od 20 do30 razy w czasie jednego zabiegu

ü      ćwiczenia bierne wykonuje się 2-3 razy dziennie (im cięższy stan pacjenta tym częściej)

ü      tempo ćwiczeń wolne i rytmiczne

Ø      ĆWICZENIA CZYNNO-BIERNE

·         zastosowanie:

-          wykonuje się przy sile mięśniowej 2,3,4 i 5

·         cele:

-          przerwanie błędnego koła bólu

·         wskazania:

-          stany po chirurgicznych zabiegach rekonstrukcyjnych głównie w obrębie narządu ruchu

-          stany po unieruchomieniu w opatrunkach gipsowych

...