Któż jak Bóg nr 03_2009.pdf

Dwumiesięcznik o Aniołach i życiu duchowym

nr 3(99) maj - czerwiec 2009

cena 4 zł (w tym 0 % VAT)

W numerze m.in.:

•

Aniołowie osób

dotkniętych cierpieniem

•

Menu z restauracji złego ducha

•

Anioł Stróż w życiu i w druku

•

Tarot nieprawdę ci powie

•

Aniołowie niebieskich sfer

•

Krzyżówka anielska

POD SKRZYDŁEM ANIOŁA

Drodzy Czytelnicy

Anioł Stróż *

Numer, który trzymacie w dło-

niach, w dużej części poświęcony

został dzieciom. Nad wszystkimi,

a nad „maluczkimi” w sposób szcze-

gólny, czuwają Aniołowie Stróżowie.

Nie zwalnia to jednak nas z obo-

wiązku troszczenia się o ich do-

bro i bezpieczeństwo. Współczesny

świat niesie coraz więcej zagrożeń.

Wykorzystując najnowsze zdobycze

techniki bez skrupułów żeruje na

dziecięcej ufności i łatwowierności.

Przestrzenią szczególnie groźną oka-

zuje się Internet. Aby zapobiec trage-

diom, musimy współdziałać wszyscy:

nauczyciele i rodzice, wychowawcy

i starsze rodzeństwo, rząd i insty-

tucje wychowawcze. Zastanówmy

się, co można zrobić, aby nie wy-

rosło nam pokolenie ludzi pokiere-

szowanych duchowo, wykorzysta-

nych i skrzywdzonych, nieufnych

i pozbawionych wiary w Opatrzność

Bożą oraz istnienie bliźniego goto-

wego do bezinteresownej pomocy.

Jak wpłynąć, jak wytłumaczyć mło-

dym umysłom, iż ponad markowymi

rzeczami i „ciuchami”, ponad pędem

do robienia kariery i konkurowania

za wszelką cenę, poza pragnieniem

bycia najlepszym i najmądrzejszym,

najbogatszym i najzaradniejszym,

najbardziej „spoko” i „wyluzowa-

nym”, istnieje wartość stokrotnie

przewyższająca wszystkie wymienio-

ne – Bóg. Czy w pędzie życia my sami

zachowujemy prawidłową hierarchię

wartości i żyjemy według archaniel-

skiego zawołania „Któż jak Bóg”?

Jeżeli tak nie jest, to jak wymagać

tego od naszych „maluczkich”?

W następnym numerze „Któż

jak Bóg” oznaczonym liczbą 100,

m.in. „Aniołowie i demony w pis-

mach Orygenesa” oraz KONKuRS

JuBIleuSZOWy.

Aniołek biały przed tobą staje –

Przed tobą, dziecię kochane,

I w imię Boże pisemko daje,

Miłością matki owiane.

Ono utrwali wiarę i cnoty,

Strzec będzie skarbu twej duszy,

Do pilnej pracy doda ochoty,

I do litości poruszy.

Pisemko chwałę Matuchny Boga

I Świętych tobie odsłoni

I wskaże pewną do nieba drogę,

Bo cię od grzechów obroni.

Pokochaj dziecię ten głos Anioła;

Stróżem on w życiu ci stanie,

A kiedy Bozia na cię zawoła,

Zabłyśnie wieczne zaranie.

Przyjaciel dzieci

* Wiersz z 1900 r. opublikowany przez redakcję „Anioła Stróża” w dodatku do pisma „Niewiasta Polska”.

Któ¿ jak Bóg – dwumiesiêcznik

Wydaje i kolportuje: Wydawnictwo Michalineum,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 0–22 781 14 20

Adres redakcji : Któ¿ jak Bóg,

ul. Pi³sudskiego 248/252, 05-261 Marki,

tel. 022 781 14 20, sekretariat czynny 7.00 – 15.00

e-mail: ktozjakbog@religia.net

www.ktozjakbog.religia.net

Redaguje kolegium :

Redaktor naczelny: ks. Piotr Prusakiewicz CSMA

Zastêpca red. naczelnego: Herbert Oleschko

Sekretarz redakcji: Bogus³awa Wytrykus

Opracowanie graficzne i sk³ad: Jacek Kawa

Cenzor: ks. Jan Seremak CSMA

Korekta: Agata Frączek

Nak³ad: 7000 egz.

Za zgod¹ Kurii Biskupiej Warszawsko-Praskiej

z dnia 5.03.2009 r., nr 327(K)2009.

Prenumerata w 2009 r.: cena 1 egz. – 4,00 z³,

roczna – 24,00 z³, wp³acaæ na konto:

PKO BP SA IV O/Centrum W-wa, II O/Wo³omin,

nr konta 39 1020 1042 0000 8202 0014 7611

Czytelników prosimy o listy i wspó³pracê redakcyjn¹.

Dwumiesiêcznik mo¿na m.in. nabyæ:

Warszawa: Dom zakonny sióstr Matki Bo¿ej Mi³osierdzia,

ul. ¯ytnia 3/9,

Toruń: Księgarnia Diecezjalna, ul. Rynek Staromiejski 18

Kraków : Wy¿sze Seminarium Duch. xx Michalitów,

ul. Kazimierza Wielkiego 95a,

Poznañ: Ksiêgarnia œw. Wojciecha, Plac Wolnoœci 1

oraz w ksiêgarniach katolickich, kioskach parafialnych

i sieci salonów EMPiK .

Redakcja

W BLASKU PRAWDY OBJAWIONEJ

Menu z restauracji

złego ducha

W raju wszystkie drzewa dawały

pokarm dla ciała. Jedno zaś dawało

owoce dla ducha. Ten duchowy pokarm

miał być jednak spożywany zgodnie

z instrukcją Boga. Nie wolno było się-

gać po niego na własną rękę. Adam

i Ewa o tym wiedzieli. Stało się jednak

inaczej. Ewa zlekceważyła instrukcję

otrzymaną od Boga i zerwała owoc.

Dodatkowo udało się jej również prze-

konać do jego zjedzenia swojego męża.

Obydwoje nie dorośli jeszcze do tego,

by po ten pokarm sięgnąć. Zaszkodził

im i wszystkim pokoleniom. Nie szko-

dziły im owoce różnych drzew, które

karmiły ich ciało. Zaszkodził im owoc

drzewa poznania dlatego, że nie po-

słuchali Bożego słowa. Nie wypełnili

woli Boga, lecz wypełnili swoją wolę.

Pełnienie zaś swojej woli zawsze czło-

wiekowi szkodzi. Jego duch rośnie tylko

wtedy, gdy pełni on wolę Boga.

Autor natchniony ukazuje w scenie

z raju głównego sprawcę tego czynu.

Był nim duch stworzony przez Boga,

przewyższający inteligencją człowieka

w niewyobrażalnie wielkim stopniu.

On sam nakarmił się pełnieniem

własnej woli, lekceważąc wolę Boga.

I dobrze wiedział, jak to smakuje.

Dlatego postanowił szukać wspólników,

którzy by, podobnie jak on, karmili się

pełnieniem swojej woli, a nie woli Boga.

Udało mu się to w raju. Porozmawiał

z Ewą, a Ewie zostawił rozmowę

z Adamem. Nieposłuszni Bogu stali się

oni posłuszni kusicielowi. Wydawało

się im, że pełnią swojąwolę, a pełnili

jego wolę.

Święty Mateusz ukazuje podobną

sytuację. Do Chrystusa po długim

poście podchodzi ten sam kusiciel.

Próbuje Go namówić do zamienienia

kamienia w chleb. Dotyka strun

głodu, który ssał żołądek Jezusa.

Kusiciel traktuje tę propozycję jako

test boskiej mocy Jezusa. „ Jeśli jesteś

Synem Bożym, udowodnij to” . Chrystus

doskonale wiedział, że w tej propozycji

jest zawarta pułapka. Kusicielowi

chodziło o to, by Jezus wypełnił swoją

wolę, bo mógł to uczynić. Miał moc

zamieniania kamienia w chleb. Gdyby

to uczynił, popełniłby ten sam błąd,

który popełniła Ewa. Wypełniłby wolę

kusiciela, a nie Ojca niebieskiego. Stąd

Jego spokojna odpowiedź, jakiej udzielił

kusicielowi: „Nie samym chlebem żyje

człowiek, lecz każdym słowem, które

pochodzi z ust Bożych”.

Jezus rozróżnił, mimo dręczącego Go

głodu, dwa rodzaje pokarmu: Chleb –

pokarm dla ciała, i słowo Boga – pokarm

dla ducha. A tym słowem Boga jest

Jego wola. Pełniąc ją, człowiek duchowo

wzrasta. Istnieje pokarm, którym

karmimy nasze ciało, i pokarm, którym

karmimy naszego ducha. Należy Bogu

podziękować za to, że mamy co jeść,

i że w Polsce nikt nie umiera z głodu.

Za dużo jest chleba w śmietnikach,

by ktoś mógł umierać z głodu. Należy

podziękować Bogu za zdrowy przewód

pokarmowy, za apetyt; za to, że ten

główny mechanizm, dostarczający

energii dla naszego ciała, jest sprawny.

Należy też zadbać o jego zdrowie. Aby

mógł działać sprawnie od czasu do

czasu wymaga diety, oczyszczenia.

Równocześnie należy się zatrzymać

nad pokarmem dla naszego ducha.

Jest on zdrowy, gdy Słowo Boga, czyli

Jego wolę, zamieniamy w czyn. Tę

wolę Boga należy znać. Słowo Boga

trzeba usłyszeć i wykonać. To jest

pokarm, dzięki któremu nasz duch

żyje i rośnie. Zatrutym pokarmem jest

pełnienie własnej woli. Czasami ma to

miejsce wówczas, gdy znamy wolę Ojca

i świadomie z niej rezygnujemy, jak to

uczyniła Ewa w raju.

Znacznie częściej jednak między

nami i Bogiem staje jakiś kusiciel,

któremu zależy na tym, byśmy pełnili

jego wolę. Takim kusicielem dziś często

są media oraz inni ludzie. Zarówno

media, jak i inne osoby, mają swój

interes w tym, byśmy pełnili ich wolę.

Inteligentnie zaś chcą nas przekonać,

by się nam wydawało, że pełnimy

swoją wolę. Takie przekonanie jest

ich sukcesem, bo sami, w imię naszej

wolności, jesteśmy gotowi brać pełną

odpowiedzialność za to, co czynimy.

Ciągle więc trwa ta sama gra, która

miała miejsce w raju. Media tak

reklamowały zakazany owoc, że Ewa

uległa. A Ewa tak zachęciła Adama, że

ten też poddał się tej propozycji. Tak

więc w tych mechanizmach nie ma nic

nowego pod słońcem. Dziś rzadko kto

z kuszonych ma odwagę powiedzieć:

Nie samym chlebem żyje człowiek, ale

każdym słowem, które pochodzi z ust

Bożych.

W refleksji nad pokarmem ducha

obowiązuje nie tylko szukanie

odpowiedzi na pytanie, dotyczące

jakości pokarmu, ale i jego ilości.

I tu również obowiązuje zasada

złotego środka. Jeśli tego duchowego

pokarmu jest za mało, to człowiek

duchowo umiera. Jeśli jest go za dużo,

to także szkodzi. I człowiek choruje

na duchowe obżarstwo. Mechanizmy

tych chorób ducha są identyczne jak

przy chorobach ciała. One wymykają

się spod kontroli człowieka i stają

się groźnym uzależnieniem w jego

duchowym życiu. I tak odkrywamy

medyczny wymiar postu. Od pokarmu,

który spożywamy, zależy bowiem

kondycja zarówno naszego ciała, jak

i naszego ducha.

Ks. Edward Staniek

Opracowanie: Redakcja – na podstawie pub-

likacji ks. E. Stańka w: Człowiek arcydziełem

Boga, Wydawnictwo Petrus, Kraków 2009

nr 3(99) maj – czerwiec 2009 3

Z ANIOŁAMI PRZEZ ŻYCIE

O Aniołach, dzieciach

i opowieściach...

Rozmowa z redaktorem naczelnym miesięcznika „Anioł Stróż”

bratem Tadeuszem Rucińskim ze Zgromadzenia Braci Szkolnych

Dlaczego świadomość obecności

Anioł Stróża i przyjaźń z nim jest tak

ważna w świecie dziecka?

Moim zdaniem dzieci są teraz czę-

sto pozostawione same sobie. Niektórzy

rodzice uważają, że trzeba wobec dzie-

cka zachować dystans, pozostawić mu

sferę wolności. Inni „powierzają” je me-

diom. A współczesne dziecko, które co-

raz częściej jest jedynakiem, potrzebuje

relacji przyjaźni nie tylko z rówieśnikiem,

ale przede wszystkim z kimś dorosłym,

kimś przede wszystkim silnym i mądrym.

Pragnie przyjaciela, który poprowadzi

za rękę, z którym może porozmawiać

i otrzymać od niego mądre odpowiedzi.

Takich przyjaciół coraz trudniej znaleźć

wśród ludzi. I w tę potrzebę doskonale

wkomponowuje się postać nie „ aniołka”,

lecz Anioła Stróża. Podkreślam „Anioła”,

bo w Piśmie św. nie mamy ani jednego

słowa „aniołek” . Aniołowie to potężne

duchy, to ramiona Boga, Jego Posłańcy.

Na filmach dla dzieci często potwory, ja-

kieś monstra zbliżone do szatana, rzą-

dzą światem, zwyciężają. Kiedy dzisiaj

tak często ofiaruje się figurki aniołków

dzieciom, to one niekiedy błędnie myślą,

że to jakiś słodki, słaby, różowy duszek.

Tymczasem tak naprawdę, dziecko chce

mieć przy sobie – ale i naprawdę ma! -

potężnego Obrońcę, który broni, zwycięża

i prowadzi właściwą drogą.

Kiedy obecnie magia, czarownice i czar-

noksiężnicy stanowią bardzo częsty temat

filmów dla dzieci, a satanizm ma przez

media coraz większy wpływ na młodzież,

tym bardziej potrzeba im Anioła – Ducha

Jasności, który jest zesłany i przypisa-

ny człowiekowi bezpośrednio od Boga.

Jeśli teraz nie przybliżymy dzieciom takiej

prawdy o Aniołach, to pozostaną one sa-

motne, bezbronne wobec magii i tej prze-

możnej siły działania Złego.

Czy osobiście doświadcza Brat po-

mocy aniołów w swoim życiu? Jeśli tak,

to w jakich okolicznościach?

Wyrastałem w domu, gdzie była żywa

wiara. Tata grywał w kościele. Kościół

dla mnie był taką przestrzenią nie tylko

budynku, i tego, co jest w środku ale po-

czucia Obecności. Bywało, że czasem mia-

łem takie przemożne wyczucie obecności

kogoś niewidzialnego, a zarazem bardzo

bliskiego. Trudno to teraz rozgraniczyć,

czyja to była obecność, ale bardzo odczu-

walna, dobra i bliska.

Potem jako nastoletni chłopak pró-

bowałem przeżyć taką męską inicjację

w przygodę, w ryzyko, w brawurę. I mój

Anioł Stróż miał wtedy bardzo dużo ro-

boty… Dopiero potem odkrywałem, że już

dawno powinienem nie żyć, a jeśli już, to

być kaleką. A On mnie wyciągał za koł-

nierz z różnych sytuacji. Spektakularnej

pomocy doznałem 15 lat temu w Australii.

Wszedłem tam na bardzo strome wybrze-

że. Jedna ze skalnych półek okazała się

zupełnie przeżarta przez sól..., pękła, a ja

poleciałem na dół... Jakimś cudem się za-

trzymałem na innej skalnej półce, dalej

była 20 metrowa przepaść najeżona ska-

łami. Jakbym czuł, że ktoś mnie pochwy-

cił i zatrzymał, tylko że miałem zupełnie

wykręconą do tyłu stopę. Nikt nie wierzył,

że będzie uratowana. Pielęgniarki w szpi-

talu wątpiły, że będzie w niej krążenie.

Troszczyły się tak o mnie w szpitalu, że

nazwałem je potem aniołami w kitlach

i napisałem dla nich i o nich rodzaj baśni.

I wtedy poczułem, że Pan Bóg mi daje jakiś

znak. Odczytałem go potem, gdy siostry

Loretanki poprosiły mnie najpierw o pi-

sanie, a potem o redagowanie pisma dla

dzieci „ Anioł Stróż”. Wtedy stwierdziłem,

ze mam dwóch albo i trzech aniołów. Jeden

jest zawodowy, drugi etatowy od początku

do końca życia, może jeszcze jest i trzeci

– od pisania i tworzenia.

Jaki cel przyświeca istnieniu

Waszego miesięcznika?

Jeśli w rodzinie jest żywa wiara, to ła-

twiej przekazać tam prawdę o Aniołach,

obudzić w dziecku poczucie rzeczywistej

obecności Anioła Stróża będącego tuż

obok. Ale takich domów nie ma niestety

zbyt wiele. Dzieciom trzeba w tym jakoś

pomóc. I takie, jako redakcja, wyznaczy-

liśmy sobie zadanie. Miesięcznik ma speł-

niać rolę Anioła Stróża , który prowadzi,

radzi i broni. Prowadzi w tym znaczeniu,

że uczy dróg właściwych, a jednocześnie

daje pewne przykłady i wzory. Wędruje

się przecież śladami bohaterów, czyli lu-

dzi, którzy imponują, i do których chce

się dorastać. Radzi przez to, iż ostrzega,

Jaką zatem rolę spełnia Anioł Stróż

względem swojego dorastającego pod-

opiecznego - dziecka?

Najpiękniejszy obraz roli Anioła Stróża

znajduję w Księdze Tobiasza. Opisuje ona

wierną przyjaźń w wędrówce Archanioła

Rafała i dorastającego Tobiasza. Przychodzi

on od Boga. Nie narzuca się. Delikatnie

radzi. Jest towarzyszem, ale nic nie ro-

bi zamiast chłopaka. Broni przed złem,

ale także nie bezpośrednio. Uruchamia

możliwości drzemiące w dorastającym

chłopaku, choć on o nich nie wie i jakby

wprowadza w dorosłość, w spełnienie.

Z ANIOŁAMI PRZEZ ŻYCIE

wskazuje, kiedy czegoś nie wolno, i gdzie

trzeba powiedzieć: uwaga! stop! Broni ,

czyli wskazuje, w Kim, i w czym, jest obro-

na. Czynimy wysiłki, by w każdej opowie-

ści, wierszu, legendzie czy innej z form

umieszczanych w naszym czasopiśmie,

były obecne te trzy aspekty.

przekształcił się on w niezależne czaso-

pismo dla rodziców, pt. „Sygnały troski”.

Każdy numer poświecony jest innemu te-

matowi, np. czas i pośpiech, nuda, pan te-

lewizor, uzależnienia, ojcostwo, autorytet,

dziecko i śmierć, erotyka... Taki numer jest

małym kompendium podtematów i może

nie tyle większej wiedzy, co sygnalizowa-

nia spraw i wspólnego zatroskania.

od pokoleń - poprzez opowieść i płynący

z niej morał.

Kiedy odkrył Brat swój charyzmat?

Odkryłem to już jako dziecko. Rodzice

dużo czytali i tego mnie szybko nauczyli.

Wchłaniałem potem książki jak odkurzacz.

Przebywając z młodszym rodzeństwem

opowiadałem im je. Ponieważ do grona

słuchaczy dołączały inne dzieci z po-

dwórka, miałem już swoje audytorium.

Opowiadałem im to, co przeczytałem, ale

czasem, widząc ich zasłuchanie, rodziły

się w mojej wyobraźni nowe przygody,

dalszy ciąg przeczytanych opowieści.

Potwierdziło się to jeszcze w wojsku.

Służyłem z żołnierzami po wyrokach sądo-

wych i po więziennych odsiadkach. To było

twarde i brutalne towarzystwo, ale jedno

ich jakoś „łamało” od wewnątrz – opowie-

ści. Opowiadałem Trylogię, Kraszewskiego,

Coopera, legendy, literackie historie chło-

paków i dziewczyn. I wtedy moi słuchacze

stawali się jakby innymi ludźmi. Mówili

często: opowiadaj, opowiadaj ... już wtedy

widziałem tę moc słowa.

Od kilku lat do każdego numeru

„Anioła Stróża” dołączana jest płyta

kompaktowa z nagraną opowieścią. Czy

to najlepszy sposób dotarcia do serca

i umysłu dziecka?

Tak, bo wiara rodzi się ze słuchania.

Chcemy docierać do dzieci również przez

opowieść dźwiękową. Jeśli dziecko ma

możliwość wielokrotnego wsłuchania

się w daną historię i w rozmowę o niej

w różnych kontekstach, to odbiera przy

tym stany uczuciowe bohaterów, i samo

angażuje się emocjonalnie. Pozwala to,

by te historie wniknęły w nie, wniknęły

i pozostały na dłużej. Przynosi to oczeki-

wany skutek. Dzieci ta rozmowa i histo-

ria na płycie wciąga, absorbuje. Rodzice

czasami się dziwią, że wobec propozycji

telewizji, komputera, Internetu ich dzieci

wybierają taką bardzo ubogą formę i słu-

chają tej płyty wiele razy, a nawet znają

ją na pamięć.

Znany jest Brat nie tylko z pisania,

ale także mówienia do dzieci.

Tak, to prawda. Ja już wiele lat mówię

do dzieci. Wygłosiłem sporo rekolekcji dla

różnych grup od najmłodszych do najstar-

szych. Pierwsze kazania kompilowałem

z różnych opowiastek, zagadek, wierszy

i uczyłem się ich na pamięć. Jeszcze te-

raz, kiedy idę mówić do dzieci, to piszę

opowieść i uczę się jej na pamięć. Jej li-

terackość tworzy obraz, napięcie, reakcje

emocjonalne, oczekiwanie, zaskoczenie

i zapamiętanie fabuły. To potem „pracuje”

w wyobraźni i w sercu dziecka.

Co jest podstawą do tworzenia ta-

kich opowiadań?

Prawie 99 % tych opowiastek powsta-

wało na kanwie dosłownie paru słów

z Ewangelii. Bez tego bardzo trudno coś

wymyślić. Dlatego cykl audycji w radiu

zatytułowałem „Słówka wokół Słowa”.

Słowo Boże, bowiem, jest tak pojemne,

a zarazem wielowątkowe. Patrzę przez

te słowa na otaczającą rzeczywistość,

ona też wiele podpowiada. Jestem bratem

szkolnym, mieszkam w szkole, więc kon-

takt z dziećmi i młodzieżą mam częsty.

Słucham też opowieści nauczycieli i ro-

dziców, i pośrednio z nich tworzę swoje

historie dla dzieci. To nie są typowe baś-

nie. Każda jest prawdopodobną opowieś-

cią, która może mieć miejsce tu i teraz.

Wtedy może być tak, jak pisał Tomasz

Merton, że Dobra Nowina staje się pul-

sem, tętnem rzeczywistości. Pragnę wska-

zać na to, że słowo Boże dzieje się w tej

chwili i jest przekładalne na wszystkie

sytuacje życia.

Powołanie do zakonu pozwoliło roz-

winąć ów talent?

Tak. W pierwszym roku nowicjatu

w Częstochowie powierzono mi dzieci

specjalnej troski i ich przygotowanie do

I Komunii. Już wtedy używałem wszelkich

możliwych form, by do tych dzieci z ogra-

niczoną percepcją jakoś trafić. Potem opie-

kowałem się chłopcami w naszej bursie

w lublinie. Byli na poziomie poprawczaka.

To, co uwielbiali, to albo spacery z rozmo-

wami, albo opowieści po zgaszeniu światła.

Obojętnie o czym, byle im opowiadać. I tak

jest do dzisiaj przez wszystkie 32 lata życia

w Zgromadzeniu Braci Szkolnych. Zresztą,

każdy z nas ma jakiś udział w całościowej

misji Kościoła i przepowiadania. Ja piszę

i opowiadam takie przypowiastki.

Jakie warunki musi spełniać czaso-

pismo religijne skierowane do dzieci?

Musi ono traktować małego czytelni-

ka poważnie. Winno być pisane na po-

ziomie umysłowości, percepcji dziecka

i mieć na uwadze jego rozwój, wiarę,

wychowanie. Nie może stawiać sobie

za cel jedynie zabawiania dziecka. Bo

proponowane nieustannie zgadywan-

ki, przewaga zabaw, materiałów tylko

do rozrywki, zatrzymują jakby dziecko

w rozwoju. Dziecko potraktuje poważnie

pismo, w którym jest samo poważnie po-

traktowane. Janusz Korczak powiedział

kiedyś, że dla dzieci trzeba pisać tak, jak

dla dorosłych, tylko trochę lepiej.

Jaka jest Brata ulubiona książka

dla dzieci?

To jednak baśnie Andersena, a naj-

bardziej baśń złożona z kilku baśni, czy-

li o Królowej Śniegu. To jest literatura

pisana przez człowieka, który wyrastał

w domu, gdzie się głośno czytało Biblię

i on ją na baśnie przełożył, a baśń z kolei

przekłada się na życie, ale w tym mogą

pomóc dzieciom tylko dorośli.

A czy „Anioł Stróż” ma coś do za-

oferowania rodzicom swych małych

czytelników?

Na samym początku tworzenia pisma

postanowiliśmy, że będziemy również kie-

rować w nim coś do rodziców. Najpierw

był to dodatek, pt. „Cień Anioła” – cień,

jako Świadek Światła, który nie zasła-

nia, nie narzuca się, ale i nie opuszcza,

jak Anioł i rodzic wobec dziecka. Ktoś

z rodziców spuentował ten pomysł w sło-

wach, że w końcu ktoś nie chce wychowy-

wać naszych dzieci bez nas. Ostatecznie

Wielu rodziców zrezygnowało z opo-

wiadania czegokolwiek dzieciom.

Szkoda. To wielka strata. Również

wielu kaznodziejów nie korzysta z te-

go, co kiedyś było jakimś podstawowym

wyposażeniem kaznodziei, czyli opowie-

ści, przypowieści czy przykładu. Przecież

Ewangelia jest pełna przypowieści.

Opowieść w kościele miała i powinna mieć

swoje miejsce. Z resztą ten sposób jest ja-

kiś archetypiczny, bo tak wychowywało się

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał

ks. Piotr Prusakiewicz CSMA

nr 3(99) maj – czerwiec 2009 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: