Armstrong Campbell - Frank Pagan 03 Mambo.pdf - Armstrong Campbell - ssonja

Campbell Amstrong

MAMBO

Rozdział I

Londyn

Chłodną październikową nocą dwie furgonetki i trzy samochody

osobowe posuwały się w wolnej procesji wzdłuż wąskiej ulicy z

domami

opłaskich dachach. W miejscach, gdzie wiktoriańskie mosty kolejowe

przecinały słabo oświetloną ulicę, było jeszcze ciemniej.

Frank Pagan w niebieskim fordzie escorcie, który jechał na czele

pochodu tuż za furgonem, odczuwał dziwny niepokój, jak gdyby

odległy kraniec Shepherd’s Bush miał się za chwilę rozpłynąć w

nicość. Po chwili miejsce domów zajęły place — półakrowe parcele

zawalone gruzem, pomiędzy którymi od czasu do czasu

prześwitywały opuszczone ogródki działkowe ze szkieletami szklarni.

Nie była to malownicza dzielnica, ale dzięki swej szarej

anonimowości i niewielkiemu ruchowi ulicznemu przejazd przez tę

część miasta uznano za bezpieczniejszy niż inną trasą.

Przynajmniej teoretycznie. Frank Pagan, jak każdy policjant,

wiedział z własnego doświadczenia, że coś takiego jak całkowite

bezpieczeństwo w ogóle nie istnieje. W najlepszym razie można było

mieć złudzenie poczucia bezpieczeństwa. Dlatego ludzie zwykli

zapewniać sobie ochronę, stosować różnorodne wybiegi i krzyżować

na szczęście palce, by mieć po swojej stronie pomyślność, tego

najbardziej niestałego zarządcę własnych spraw. Pagan obserwował w

napięciu małe domy, światło odbiorników telewizyjnych, które

dobiegało spoza zasłon, i przyćmiony zanieczyszczeniami powietrza

sierp księżyca nad szczytami dachów. Myślał o tym, że może za kilka

lat ta zaniedbana okolica, tak jak w wypadku wielu innych ponurych

dzielnic Londynu, zostanie przywrócona do życia za sprawą

pośredników handlu nieruchomościami, a odbudowane i odnowione

domy z tarasowymi dachami zostaną sprzedane młodym fachowcom

zatrudnionym w centrum miasta albo w pobliskiej rozgłośni radia

BBC.

W chwili obecnej był to jednak labirynt slumsów i cieni — od-

powiednia okolica do transportowania potwora o nazwiska Günther

Ruhr, który zajmował miejsce obok Pagana na tylnym siedzeniu

samochodu.

Pagan przyglądał mu się przez chwilę. Krępowała go bliskość tego

mężczyzny, a dotyk jego nogi wywoływał niemiłe uczucie. Ruhr miał

twarz, która przywodziła na myśl ciało zakopane przez długi czas w

wilgotnej ziemi, bladość larwy, ciężki sposób zarobkowania na życie

albo tygodnie ukrywania się w piwnicy lub na czyimś strychu. Pagan

wyobraził sobie, że gdyby Ruhrowi przecięto żyły, popłynęłaby z

nich jakaś kleista ciecz, ale na pewno nie krew. Nic, co dotyczyło

Ruhra, osoby o wyjątkowych skłonnościach do brutalnych czynów,

nie było dla Pagana jednoznaczne.

Prasa niemiecka ze swoją szczególną skłonnością do melodra-

matyzowania po raz pierwszy nazwała Giinthera Ruhra Die Klaue —

Szpony w związku ze szczególną protezą, którą Ruhr nosił na ręce w

chwili pojmania i która natychmiast została skonfiskowana. Ruhr nie

miał dwóch środkowych palców prawej dłoni. Dwa inne palce,

pierwszy i ostatni, były sztywne i wydawały się nienaturalnie odległe

od siebie — Ruhr mógł poruszać nimi zaledwie kilka milimetrów w

każdą stronę. Zniekształcenie, podkreślone wygięciem kciuka, było na

swój sposób zniewalające. Pagan od czasu do czasu powracał

niechętnie do niego wzrokiem jak człowiek, który wbrew zdrowemu

rozsądkowi ulega chorobliwej pokusie oglądania potwornego

widowiska.

Niektórzy mówili, że ułomność ręki została spowodowana

eksplozją materiału wybuchowego, który Ruhr wyprodukował metodą

domową w czasach, gdy jeszcze uczył się swojej profesji. Inni

twierdzili, że była wadą wrodzoną. Jak wszystko co wiązało się z

życiem Ruhra, i ta historia nie znajdowała żadnego potwierdzenia.

Ruhr był mitycznym potworem, który częściowo zawdzięczał swój

rozgłos europejskiej prasie, a w pewnym stopniu własnej

patologicznej potrzebie tajemniczości. Bez tej cechy nikt nie mógłby

stać się równie popularnym terrorystą jak Günther Ruhr. Nikt z tak

charakterystyczną ułomnością nie mógłby bez przeszkód dopuścić się

tylu okrutnych czynów. Jego życie i zwyczaje były głęboko ukryte.

Najlepsi specjaliści w walce z terroryzmem tropili go bez powodzenia

przez czternaście długich, pełnych niepowodzeń lat.

Eksplozja samolotu Pan American nad Atenami w 1975 roku,

wybuch na minie promu na Morzu Śródziemnym w 1978 roku,

zbombardowanie w 1980 roku na wybrzeżu Adriatyku autokaru,

Armstrong Campbell - Frank Pagan 03 Mambo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: