112 - Śmierć w samolocie.pdf - Ewa wzywa 07 - jac68

Ewa wzywa 07... nr.112 Śmierć w samolocie – Jan Jerzy Koprowski

Ewa wzywa 07... nr.112 Śmierć w samolocie – Jan Jerzy Koprowski

Ewa wzywa 07... nr.112 Śmierć w samolocie – Jan Jerzy Koprowski

Dzień chylił się już ku końcowi. Blaski zachodzącego słońca przedzierały się

jeszcze miejscami przez gęsie korony drzew, osłaniających duży taras restauracji

„Albatros" w Albenie. Przy Stolikach nakrytych nieskazitelnie białymi obrusami

zasiadło już o tej porze sporo gości, którzy chętnie wstępowali tu wracając z.

plaży. z. tarasu rozpościerał się widok na niewielką zatoczkę morską, a

restauracyjna kuchnia serwowała, zdaniem smakoszy, najlepsze potrawy

regionalne, jakie mo ż na było zjeść w uzdrowisku, zresztą po dość słonych

cenach. Stołowali się tu głównie bogatsi urlopowicze, nic musieli się więc

martwić, że spędzenie wieczoru w tej milej, letniej restauracji, w której

występowała ludowa orkiestra bułgarska, nadweręży ich budżet przeznaczony na

cały urlopowy wypoczynek.

Przy jednym ze stolików siedziało dwóch młodych mężczyzn. Właśnie

podszedł do nich kelner i cierpliwie czekał, aż goście skończą studiować karty.

— Poprosimy pana trochę później — odezwał się blondyn —oczekujemy

jeszcze kogoś.

Kelner skłonił się, ale drugi mężczyzna powstrzymał go ruchem dłoni.

— Proszę na razie podać dwa koniaki i wodę z lodem.

— Służę panom. — Kelner odszedł w stronę bufetu.

Blondyn spojrzał zdziwiony na współtowarzysza.

— Mario, dlaczego zaczynamy bez Krystyny? A mówiąc szczerze nie czuję się

dziś najlepiej. Musiałbym wyzbyć się skrupułów, żeby wciągać taką dziewczynę

do ryzykownej gry i to jeszcze wykorzystując jej uczucia.

Mario wzruszył ramionami, ale nim zdążył odezwać się, kelner podał alkohol,

przechodząc z tacą do następnego stolika.

— Hans, czy ty naprawdę nie wiesz — zaczął ciągnąć z wolna, po jego

odejściu — że Krystyna, aby osiągnąć swój cel, zdobyć mężczyznę, którego

kocha, gotowa jest na wszystko? Czy przez moment pomyślała, że w przypadku

spełnienia jej marzeń twoją żonę i małe dzieci spotkałaby tragedia? Czy lituje się

nad nimi? Wobec osób, które nie mają sumienia, należy postępować także

bezwzględnie, z wyrachowaniem. Dlatego proponuję, wypijmy za nasz sukces i

za premię, którą nam pułkownik będzie musiał przyznać. A już ja się postaram,

żeby była niezła. Moja w tym głowa — podniósł do góry kieliszek.

— No dobrze przytaknął Hans. — Ale pamiętaj, że ja nie zgodzę się jeździć

do Polski, żeby odbierać meldunki.

— Jasne, że nie. Nastąpiłaby wtedy szybko wsypa i wyschłoby źródło

informacji — roześmiał się Mario.

— Dziękuję ci za szczerość — Hans zmarszczył brwi. — Troszczysz się przede

wszystkim o źródło informacji, a nie o moje bezpieczeństwo.

— Nie stawiaj tak sprawy. Ważne jest jedno i drugie. Nosze się już z pewnym

planem, który szczegółowo rozwinę w sprawozdaniu. Trzeba będzie pomyśleć o

Ewa wzywa 07... nr.112 Śmierć w samolocie – Jan Jerzy Koprowski

skrzynce kontaktowej, a bezpośrednie spotkania ograniczyć do minimum i w

razie potrzeby delegować osoby trzecie, które nie miały z nią jeszcze styczności.

— Krystyna, jak ją znam, nie zgodzi się na to — odparł Hans.

— Nie martw się. zgodzi się. zgodzi. Niech tylko napisze własnoręcznie

pierwszy meldunek. Mając wówczas tak mocny atut w ręku, zapewnimy

dziewczynę, że troszczymy się przede wszystkim o jej bezpieczeństwo, później

powoli przywyknie do wykonywania poleceń, bo nie będzie miała innego

wyjścia. Zobaczysz. Jeżeli będzie to potrzebne, każemy jej nawet wyjść za mąż za

jakiegoś dygnitarza — roześmiał się.

— Ale ty jesteś cyniczny.

— Nie cyniczny, raczej szczery. I pamiętaj, że je śli wszystko się nam dobrze

powiedzie, to przez długie lata będziemy żyć całkiem nieźle. A ty chyba z

przygody jesteś zadowolony — poklepał poufale Hansa po ramieniu.

— Daj spokój. — Hansowi nie spodobała się rubaszność kolegi.

— No dobrze, dobrze, wierzę w twoją miłość. A teraz rozchmurz się,

donżuanie, bo już idzie twoja wybranka serca. — Mario wstał z miejsca, by

ujrzała go efektownie wyglądająca szatynka, która ukazała się właśnie na tarasie.

Dochodziła godzina czwarta. W czarterowym samolocie, który leciał z Warny

do Warszawy, niemal wszyscy pasażerowie spali, znużeni nocną porą i

przeżyciami ostatniego, pożegnalnego wieczoru. Jeszcze przed kilkunastu

godzinami przebywali na piaszczystych, gorących plażach nadmorskich

uzdrowisk bułgarskiego wybrzeża, rozkoszując się kąpielą w cieplej, mocno

zasolonej wodzie morskiej. Teraz powracali zadowoleni, pełni wrażeń i

wspomnień do kraju, do swych domów, do pracy, aby za rok pomyśleć o nowym

urlopie, być mo że znów w Bułgarii...

Pani Stefania Zawadzka była jedną z osób, które nie zasnęły. Nie czuła

znużenia. Przez cały czas pobytu w Albenie prowadziła nadzwyczaj regularny

tryb życia. Wstawała wcześnie, aby przed pierwszym śniada-

niem, w zależności od pogody i nastroju, zażyć kąpieli lub pospacerować wzdłuż

piaszczystego brzegu, kiedy ciszy wczesnego ranka nie zakłócał jeszcze gwar i

zgiełk plażowiczów. W ciągu dnia, najczęściej po obiadowej sjeście, je śli nic szła

na plażę, wybierała się na wycieczkę do niewielkiego lasku bądź chodziła wśród

winnic położonych tu na licznych zboczach pagórków i w dolinach.

Był to pierwszy w jej życiu wyjazd za granicę. Opłaciła go pieniędzmi z dwóch

kolejnych rocznych premii. Mogła sobie pozwolić na to dopiero teraz, kiedy

minęła jej pięćdziesiątka. Obie córki, już zamężne, uzgodniły, że dadzą sobie

radę bez „podrzucania" wnucząt babci, a mąż, zapalony wędkarz, wolał pojechać

jak każdego roku na Mazury. „Stać nas już na to - mówił przed wyjazdem pani

Stefanii do Bułgarii — abyś mogła wygrzać się porządnie w słońcu. Jeździły

córki, teraz ty sobie tam wypocznij"

Ewa wzywa 07... nr.112 Śmierć w samolocie – Jan Jerzy Koprowski

Pani Stefania załatwiła w biurze podróży wszystkie formalności prawie od ręki

i w dwa tygodnie później wylądowała na lotnisku w Warnie.

W pensjonacie „Złota Rosa" w Albenie położonym kilkadziesiąt metrów od

morza, z którego schody prowadziły wprost na plażę, dostała bardzo ładny pokój

z widokiem na zatokę. Dzieliła go z młodą w stosunku do niej osobą, panną

Krystyną, liczącą już wprawdzie ponad trzydzieści lat, ale pełną jeszcze

dziewczęcego uroku. W tej chwili panna Krystyna spala mocno, z głową opartą

na ramieniu pani Stefanii.

Dziewczyna ta spędzała urlop trochę niespokojnie. Ogarniał ją często nastrój

smutku. Wydawało się wtedy, że się czymś bardzo martwi, to znów dla odmiany

promieniała radością, zwłaszcza kiedy wracała ze spotkania z przystojnym

cudzoziemcem, który przyjeżdżał po nią pięknym, nowoczesnym, sportowym

samochodem.

Pani Stefania nie narzekała na swą współmieszkankę. Wolałaby oczywiście

mieć bardziej rozmowną i bardziej udzielającą się jej towarzyszkę, Krystyna

bowiem za dużo czasu spędzała poza hotelem, ale była przynajmniej, co należało

cenić, osobą taktowną, delikatną, a przede wszystkim nie uciążliwą. Zresztą, jak

zauważyła pani Stefania, nie zbliżała się ona specjalnie do nikogo z grupy, poza

pilotką z polskiego biura podróży. Składała jej długo nieraz trwające wizyty, po

których wracała mocno podekscytowana i czymś przejęta. Pani Stefania nigdy

jednak nie wypytywała swej współtowarzyszki o życie osobiste ani o kontakty

wczasowe. Raz tylko, kiedy powiedziała Krystynie, że pani Jadwiga, bo tak miała

na imię polska pilotka, wypytywała się, gdzie ona poszła i kiedy wróci, ta

wzruszyła ramionami ze zniecierpliwieniem: „O czym ja mam z nią ciągle

rozmawiać? W życiu powiedziałyśmy sobie już wiele, ale wówczas był jeszcze

jakiś sens mówienia o tym. A dziś?... Po cóż więc te ciągłe wspomnienia i

wymówki".

Pani Stefania domyśliła się, że Jadwiga ma do Krystyny jakieś pretensje i ż ale

i mimo że chętnie spytałaby się o szczegóły, choćby dlatego, że przy pogawędce

szybciej płynął czas na urlopie, nic uczyniła tego. Będąc z natury osobą

dyskretną szanowała tajemnice innych. „Ciekawe - myślała tylko — czy moje

córki, zanim powychodziły za mąż, też miały tyle problemów i zachowywały się

podobnie, kiedy były poza domem". Z rozmyślań tych wyrwał ją głos stewardesy:

— Dzień dobry państwu, za chwilę wylądujemy w Warszawie. Proszę o

pozostanie na miejscach i zapięcie pasów.

W samolocie jednocześnie rozbłys ły światła, pasażerowie przecierali zaspane

oczy, rozpoczęły się ożywione rozmowy. Słychać było szczęk zapinanych zamków

przy pasach bezpieczeństwa.

— Pani Krysiu — Zawadzka dotknęła ramienia śpiącej sąsiadki — proszę się

obudzić, już Warszawa.

—

Ta nie reagowała. Poprzedniej nocy późno wróciła do pokoju, na kolacji

112 - Śmierć w samolocie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: