Dlugosz_Jan_-_Komin_Pokutnikow.pdf

Jan Długosz

Komin Pokutników

1994

Wydanie polskie

Data wydania:

1994

Wydanie 3, poprawione

Wydawca:

Prószyński i S-ka SA

www.proszynski.pl.

e-mail: info@proszynski.pl

ISBN: 83-85661-25-5

Wydanie elektroniczne:

Trident eBooks

OD WYDAWCY

„...U stóp Kościelca stoi kamień nagrobny ku czci Karłowicza z napisem „Non omnis

moriar”. Taki napis mógłby być wyryty i na grobie Długosza. Pamięć Karłowicza jest wśród

polskich alpinistów równie żywa dzisiaj, jak była żywa przed pół wiekiem. Pamięć po

Długoszu przetrwa równie długie łata.

Karłowicz utrwalił swe stanowisko w taternictwie pośmiertnie wydanym tomem

wspomnień. Po Długoszu pozostanie nie tylko lista zdobyczy górskich w Tatrach, Alpach,

Kaukazie – świadectwo sukcesów alpinistycznych na wyjątkową miarę w Polsce, na

najwyższą miarę w skali alpinizmu światowego – pozostanie po Długoszu również owa

książka, którą w ostatnich miesiącach życia przygotował do druku – ów „Komin

Pokutników”, który oprze się długo erozji czasu.”

JAN ALFRED SZCZEPAŃSKI

Minęło 28 lat od napisania powyższych stów w przedmowie do pierwszego wydania

„Komina Pokutników”.

Czy oparł się on erozji czasu?

Lata kiedy wspinało się pokolenie Długosza i lata dziewięćdziesiąte to różne epoki w

których trudno znaleźć wspólny mianownik. Dlatego też chcemy nowemu pokoleniu,

zagubionemu w dzisiejszym rozpolitykowanym świecie przypomnieć książkę, która pomoże

mu spojrzeć na góry i ludzi gór w inny sposób oraz sprowokuje do znalezienia nowego,

własnego świata tam gdzie:

„... w mech odziany kamień

gdzie zaduma w wiatru graniu

gdzie powietrze ma inny smak...”

LAWINA

Kłęby rozpylonego w powietrzu śniegu zaczynają z wolna opadać. Stoję na niepewnych,

chwiejnych nogach, zbierając myśli. W zupełnej pustce kołaczą jak muchy o szybę natrętne

pytania: „Czy tylko ja się uratowałem? Trójka jest na pewno tam, na dole, ale gdzie jest

Adam? Może został wyżej?”

Wytężam nie najlepszy wzrok; w górze majaczy ciemna sylwetka, przymrużam oczy:

chyba się porusza...

– Adam, to ty?! – wrzeszczę.

– Janek! Żyjesz? – dolatuje niepewna odpowiedź.

Niewyraźna ciemna plama powiększa się, kontury zarysowują się ostrzej – wreszcie

rozpoznaję wystraszoną twarz człapiącego ku mnie Adama. Wygląda raczej na całego, tylko

czekan i czapkę porwała mu lawina.

– Aleśmy mieli niewiarygodne szczęście! – powtarzam chyba po raz dziesiąty.

– Tak, tak, chodźmy prędko do nich – odpowiada niespokojnie Adam.

Przytomnieję.

Za chwilę patrzymy w kilkusetmetrowe, przecięte prawie pionowym żlebem urwisko. Nie

mówimy nic, wielkiej nadziei nie ma.

Schodzę wolniej, przeszkadza mi brak okularów i złe raki. Na niektórych głazach

czerwone plamy: krew. Boję się tego, co zastaniemy. Wciąż nie mam jeszcze wrażenia, że to

rzeczywistość, raczej zły sen. Jak w transie pokonuję trudne strome odcinki – chciałbym się

zbudzić, ale w głębi duszy wiem, że to niemożliwe. Z dołu słyszę okrzyki:

– Janek, prędzej!

Mijam ostatnie kręte skały i widzę niewiarygodnie wielkie lawinisko sięgające aż pod

zamarznięty staw, do połowy zasypaną figurkę Staszka i Adama, nerwowo grzebiącego

rękami. Za chwilę cwałuję po ubitej lawinie i zaczynam ryć z drugiej strony bezwładnej ręki

w skafandrze. To Hanka.

Nie wiem, czy to sekundy, minuty czy kwadranse, Hanka żyje; jest żółta jak Chińczyk –

zdaje się, złamana ręka – ale żyje, choć potępieńczo szczęka zębami.

– Adam! Janek! – woła unieruchomiony złamaną nogą Staszek. – Zostawcie ją! Szukajcie

Mańki!

Jak szaleńcy chwytamy za ginącą pod śniegiem linę i potykając się, upadając i podnosząc,

wyrywamy ją z białego labiryntu. Lina, wściekle poskręcany wąż – robi przedziwne pętle,

odbiega, zawraca. Opór, kopiemy gołymi rękami – psiakrew! – blok skalny i znów w lewo, w

prawo, ósemki, łuki, wreszcie dół. Głębokość śniegu jest odwrotnością naszych nadziei, z

uporem krwawimy palce o zamarznięty śnieg. Słychać tylko świszczące oddechy. Nad nami

słońce, beznamiętne, obojętnie oświetlające nas słońce. Hanka i Staszek bez słowa czekają na

wynik. Znikamy prawie w wykopanym dole, przeszkadzając sobie nawzajem.

Dokopuję się pierwszy. Głębokość ponad metr, leży głową w dół. Zlepione krwią włosy,

ostatnie grudki śniegu i sina twarz. To chyba koniec. Adam ustawia jej język we właściwym

położeniu i nagle... cichy jęk – zaczyna oddychać.

– Żyje! – krzyczę.

– Żyje... – cieszą się asystujący z oddali Hanka i Staszek.

Jest zupełnie nieprzytomna.

Słońce cofnęło się trochę ku zachodowi i obejmuje nas cień – kilkanaście stopni mrozu,

trzecia po południu, za półtorej godziny noc. Przerywamy bezskuteczne cucenie.

– Adam, leć po Popradzkiego, ja zostanę z nimi. Znasz drogę?

– Przez próg do Złomisk, potem prosto?

– Tak. Wracaj zaraz. Jakieś jedzenie, tobogan – zadzwoń po „Zachrankę” * !

– Trzymajcie się. Lecę!

– Adaś, tylko po gazie, po gazie, spiesz się! – wtrąca Staszek.

Adam pędzi twardym lawiniskiem, ale wnet zaczyna zapadać się w śniegu, fika kozła za

jakimś wystającym głazem i znika. Zostaję sam z trzema połamańcami. Sam, na nie wiadomo

jak długo – w najlepszym wypadku na pięć, sześć godzin, w najgorszym...

Cień obejmuje już Hankę, dochodzi do Staszka. Hen w górze, prawie kilometr nad nami,

niedostępny Czeski Szczyt i Wysoka.

– Wiesz – mówi Staszek – kiedy to wszystko stanęło i spojrzałem do góry, o rany! –

Pomyślałem, jak wysoko trzeba będzie podchodzić... Teraz – dodaje – żeby tylko jakoś z tego

wyjść...

– No, no, nie jest znowu tak źle – odpowiadam niepewnie.

Robi się cholernie zimno. Nadaremnie usiłuję odszukać zarzucone w śniegu rękawiczki.

Jestem w samej koszuli, bo na moim skafandrze i swetrze leży Maryna. Zaczyna mnie trząść

– ponownie zabieram się do cucenia. Maryna nie reaguje na słowa, na rozcieranie skroni

śniegiem, na klepanie po policzkach. Bełkocze coś. Wtem otwiera oczy i przypatruje mi się

uważnie:

– Ktoś ty? – pyta. – Czemu mnie budzisz? Ja chcę spać! – zaczyna płakać: – Zostaw

mnie! Zostaaw! Tak ciepło... Wiosna – ptaszki, pszczoły brzęczą... Zostaw! Brzęcząą!!

Po chwili otwiera oczy, tym razem przytomniejsza:

* Czecho-Słowackie górskie pogotowie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: