Wollny Mariusz - 1 .Kacper Ryx.pdf - Wollny Mariusz - Kacper Ryx - hipacypociej

Kochanej Róży

PROLOG

Stuknęła obluzowana okiennica. Człowiek za oknem, o nerwach napiętych jak

postronki, wzdrygnął się gwałtownie. Wicher wył jak opętany, zacinając mokrym śniegiem o

szyby warszawskiego zamku, które dygotały, podzwaniając lekko. Lecz w tym dzwonieniu

nie pobrzmiewała żadna cieplejsza nuta, przeciwnie, uszom króla i jego rozpalonej imaginacji

dźwięk ów zdawał się podobny do klekotu kości nieboszczyka albo szczękania zębów w

trupim czerepie, budząc równocześnie grozę i będąc zapowiedzią rzeczy nie z tego świata.

Zaczynała się upiorna noc z 7 na 8 stycznia 1569 roku.

Zygmunt August zasunął oponę. Omal nie nadepnął przy tym komuś na stopę, ale w

podnieceniu niczego nie zauważył. Człowiek ukryty za kotarą szybko cofnął nogę i zmełł w

ustach przekleństwo.

- Już? - spytał król drżącym głosem.

- Dopiero o północy - powiedział Twardowski i zaprowadził monarchę na wygodne

krzesło. - Musi mi jednak wasza królewska mość obiecać, że cokolwiek się stanie, nie ruszy

się z tego miejsca. I nie Iza wyrzec ani słowa pod groźbą utraty żywota i nieśmiertelnej

duszy!

- Masz nasze słowo.

W komnacie wybitej kirem paliła się tylko jedna świeca. Mrok i napięcie

spowodowały, że monarcha zapadł w niespokojną drzemkę. W tym czasie sławny czarownik

krzątał się przy swoich przyrządach: magicznym zwierciadle (powiadano, iż zrobionym z

pomocą diabła), którym, jak niosła fama, skupiał promienie słoneczne i mógł podpalać wsie

odległe o dziesiątki mil; czarodziejskiej księdze oraz cudownej latarni. Potem zapalił

kadzidło. Oczy cały czas niespokojnie biegały mu po komnacie, co rusz zatrzymując się na

śpiącym. Człowiek ukryty za zasłoną ani drgnął, choć zapach kadzidła zaczął go wiercić w

nosie.

Powieki Augusta drgały, a dłonie bezwiednie zaciskały się na oparciu krzesła. Znów

miał dwadzieścia trzy lata, przybył do Wilna przejąć majątek po zmarłym bezpotomnie

wojewodzie trockim, Gasztołdzie, i wówczas ujrzał ją pierwszy raz. Zjawiskowo piękną, jak

nastołka, a nie młoda wdowa po wojewodzie. Odtąd byli nierozłączni, choć musieli ukrywać

się z miłością. A potem zasadzka urządzona przez jej braci, potajemny ślub, niesnaski w

rodzinie, awantura w sejmie, oburzenie w całej Koronie... Wygrał tę wojnę nerwów i akurat

wówczas ona umarła... To już osiemnaście lat... Nie, wcale nie umarła, przecież ma ją przed

sobą, całuje karminowe usta, pieści pięknie utoczone piersi... Jęk bólu i rozkoszy zarazem

wyrwał się z ust monarchy, aż ludzie w komnacie podskoczyli nerwowo, ale August się nie

ocknął.

Kiedy zbliżała się północ i nadeszła stosowna pora, Twardowski obudził króla i osnuł

go kadzidlanym dymem. Wichura za oknem szalała tak, że słychać ją było w izbie mimo

zamkniętych okien i zasuniętych opon. Wydmuchany z kominka popiół wirował w powietrzu,

a płomień świecy migotał, jakby był żywy i przerażony. Wtem, pośród dymu, na tafli lustra

pojawiła się słabo widoczna zjawa, a król wbił palce w oparcie. Ona czy nie ona? Azali

oszalał, czy też niemożebne stało się oto ciałem?

Nagle półprzezroczyste dotąd widmo przybrało wyraźny kształt i wyciągnąwszy ku

królowi ręce, szepnęło przejmująco:

- Zygmuncie!

- Barbaro! - zawołał Zygmunt August i zapominając o obietnicy, rzucił się ku zjawie.

Wtedy ukryty za kotarą człowiek strącił świecę, która zgasła, a Twardowski chwycił

króla wpół i przytrzymał, dopóki postać nie znikła, zaś August nie zemdlał z wrażenia.

- Dobra robota - klepnął w pupę wymykającą się z komnaty zjawę Mikołaj Mniszech,

wychodząc z ukrycia.

- Nagroda cię nie minie. A teraz prędko pójdź się przebrać.

Wypuścił kobietę za drzwi. Przez uchylone skrzydło do komnaty wśliznął się jego

brat, Jerzy.

- Jak poszło? - spytał, ciekawym wzrokiem obrzucając wciąż zadymione wnętrze.

- Dobrze nadspodziewanie, wręcz wybornie. Dzięki temu, że król kazał zachować

stroje tamtej, teraz sam diabeł nie odróżniłby jednej Barbary od drugiej - odparł Mikołaj.

August tak kochał swą zmarłą dawno temu żonę, Barbarę Radziwiłłównę, że mimo

upływu lat wciąż przechowywał wszystkie jej rzeczy.

- Mistrzu - zwrócił się Mikołaj do Twardowskiego - jak długo król bez przytomności

będzie?

Czarnoksiężnik pochylił się nad omdlałym.

- Jest mocno osłabiony. Myślę, że nie ocknie się wcześniej jak za pół godziny.

- Uchyl więc okno i pozbieraj swoje przybory, zanim zawołam służbę. Za kwadrans

wszystko musi stąd zniknąć.

- No, to jesteśmy urządzeni do końca życia - rzekł cicho Jerzy do brata. - Idź teraz i

przypilnuj Giżankę, żeby nie zrobiła jakiegoś głupstwa.

Kiedy Mikołaj wyszedł, Jerzy pomógł Twardowskiemu usunąć ślady seansu.

Odprawiając czarnoksiężnika, poklepał go po ramieniu.

- Nie będziesz mógł się uskarżać na naszą niewdzięczność, mistrzu. Tylko nikomu ani

słowa, zresztą to leży także w twoim interesie - dodał z naciskiem.

Kilka chwil po odejściu czarownika wrócił Mikołaj. Czujnym okiem ogarnął

pomieszczenie i najwyraźniej zadowolony z oględzin powiedział:

- Zimno tu jak w psiarni... Ale po inwokacji ani śladu. Wezwać służbę?

- Zaczekaj - odparł Jerzy i podszedł do króla, który zwisał z krzesła jak martwy.

Dla pewności uniósł mu powiekę, lecz i wówczas śpiący nie zareagował. Twarz miał

wymizerowaną, pokrytą zmarszczkami, okoloną rzadką brodą. Wyglądał o wiele starzej, niż

wskazywałby na to jego wiek, niespełna pięćdziesięcioletni. Sprawił to niezdrowy tryb życia,

tęsknota za zmarłą żoną i obsesja na punkcie bezpotomności. Jerzy podszedł do drzwi, uchylił

je i zawołał półgłosem:

- Panie Kettler!

Wszedł człowiek cały w czerni, w dziwacznym, cudzoziemskim kapeluszu głęboko

nasuniętym na oczy. Gdy Mikołaj zamykał drzwi, mężczyzna zdjął kapelusz i powiedział:

- Prosiłem - żadnych nazwisk.

Wyrzekł to bez specjalnego nacisku, a jednak zimny ton jego głosu, metaliczny i ostry

jak klinga solidnego rapiera, na którym opierał dłoń, brzmiał wystarczająco groźnie.

Potęgował to wyraz twarzy przybysza, nieruchomej jak maska i bladej jak śmierć, z której nie

sposób było wyczytać jego wieku - mógł mieć równie dobrze trzydzieści, jak i pięćdziesiąt

lat. A że włosy też miał bardzo jasne, tym większe wrażenie robiły oczy - czerwone jak u

królika i martwe jak ślepia węża. Kettler był albinosem.

- Jak tedy mamy się do waści zwracać?

- Jak chcecie - Kettler wzruszył ramionami. - Może być nawet „pan Ka”.

- Jak ów wynalazca gorzałki! - zaśmiał się Mikołaj, przypominając pogłoskę, jakoby

coraz powszechniejszą gorzałkę wymyślił niejaki pan Ka, który tak się nasączył swym

produktem, że zgorzał od niego, skąd nazwa trunku miała wziąć miano.

Kettler nic nie odparł. Jego wąskich, zaciśniętych ust nie wykrzywił nawet cień

uśmiechu, aż Mikołajowi przebiegł mróz po kościach. Ozwał się Jerzy:

- Przypatrzyłeś mu się, waszmość?

- Tak. To on?

- On.

- Patrzy na człeka przebiegłego i kutego na cztery łapy. Niełacno da się podejść.

- Ale poradzisz sobie?

- Bez wątpienia - albinos nieznacznie wzruszył ramionami, jakby zdegustowany, że

można powątpiewać w jego umiejętności.

- Musi zniknąć bez śladu.

- To rzecz trudniejsza. Jest znany. Da się wszak wykonać, jednak to musi kosztować.

- O to się waść nie trap.

- Zatem kiedy?

- Dam ci znać. To zadatek - wręczył Kettlerowi sakiewkę. Ten zważył ją w dłoni, po

czym nie zaglądając do środka, wrzucił do kieszeni. Nasadził kapelusz na głowę, dotknął

niedbale ronda na pożegnanie i zniknął cicho jak duch.

ROZDZIAŁ 1 KRADZIEŻ

Zabójca stał jak słup i oniemiały wpatrywał się w zakrwawiony nóż. Po chwili

wypuścił go z ręki. Narzędzie zbrodni z brzękiem upadło na podłogę. Zbrodniarz przeniósł

wzrok na ofiarę. Jeszcze przed chwilą pełna życia, czemu dawała wyraz w niewybrednych

słowach i gwałtownych czynach, leżała teraz cicho u jego stóp, z pewnością martwa, choć

rany nie było widać. Jednak spod ciała wypłynął strumyczek szkarłatnej krwi i raźno popłynął

do stóp mordercy. Odskoczył jak oparzony. „Boże - pomyślał - to niemożebne! Ja tego nie

mogłem uczynić!”.

A jednak dobrze wiedział, że to fakt, którego nie da się już cofnąć, choć teraz dałby

wszystko, by tak się stało. Zaraz potem przyszedł strach i zjeżył mu włosy na głowie, w której

zrodziło się rozpaczliwe pytanie: jak pozbyć się ciała?

Zdyszany złodziej zatrzymał się przed spelunką i czujnie rozejrzał dookoła. Z

karczmy dobiegały pijackie wrzaski i śpiewy, ale na zewnątrz panował spokój. Księżyc

odbijał się w zamarzniętej rzece, srebrną poświatą wydobywając z mroku kontury

wyciągniętych na brzeg łodzi i tratw. Jak okiem sięgnąć - żywego ducha. Złodziej

uspokojony, przysunął się pod okno gospody, a właściwie otwór w skale, zasłonięty

półprzezroczystą błoną, bowiem szklane gomółki były zbyt kosztowne i ciągle narażone na

wybijanie przez biesiadników.

Nawet tak liche światło wystarczyło łotrzykowi, by zorientować się, że piękny

mieszek, wyglądający tak zachęcająco, kryje we wnętrzu jedynie chustkę do nosa. Odrzucił ją

precz z wściekłością i to samo chciał uczynić z sakiewką, ale po krótkim zastanowieniu

wepchnął ją z powrotem w zanadrze. Mogła się przydać. Łupu z drugiej pazuchy nie chciał

teraz sprawdzać, bo czuł jego wagę i spodziewał się, że tym razem się nie rozczaruje, choć na

pieniądze przyjdzie zaczekać do jutra. Trudno, znów spróbuje napić się na borg. Pchnął drzwi

i wszedł do środka.

Mikołaj Mniszech cicho zamknął za sobą drzwi do królewskiej komnaty.

Wollny Mariusz - 1 .Kacper Ryx.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: