Coulter Catherine - Pieśń 02 - Pieśń ziemi(1).pdf - ROMANSE HISTORYCZNE - kero4

CATHERINE COULTER

PIEŚŃ ZIEMI

ROZDZIAŁ 1

Zamek Beauchamp Kornwalia, Anglia Kwiecień 1275 roku

- Musisz mnie poślubić, musisz!

Philippa spojrzała na przepełnioną głębokim uczuciem młodą twarz Iva de Vescy, na której rzadki za-

rost prawdopodobnie już nigdy nie zmieni się w tak upragniony przez młodzieńca gęsty wąsik.

- Nie, Ivo - powtórzyła, przyciskając dłonie do jego piersi. - Przybyłeś tu z powodu Bernice, nie mojego.

Proszę, nie chcę cię na męża. A teraz odejdź, zanim nas ktoś zobaczy.

- Jest ktoś inny! Ty kochasz innego!

Nie, nie kocham. Akurat teraz nie kocham nikogo innego, ale i tak nie mogę być twoja, proszę, uwierz

mi, Ivo.

Spodziewała się, że po tych słowach młodzieniec da jej spokój. Powiedziała prawdę: nie kocha go i nie

chce za niego wyjść.

Tymczasem Ivo, miast puścić niechętną mu dziewczynę i co prędzej wyjść z komnaty, po prostu stał,

wpatrując się w nią i obejmując.

- Proszę, odejdź - powtórzyła. - Nie powinieneś był tu przychodzić, a ja nic powinnam była pozwolić ci

na to.

Lecz Ivo de Vescy nie zamierzał wyjść.

- I tak mnie poślubisz - powiedział i rzucił się na Philippe.

Nawet kiedy ją podniósł i rzucił na wąskie łóżko, Philippa pomyślała tylko, że mężczyzna starający się

zdobyć kobietę nie postępuje najmądrzej, próbując ją zgwałcić. Odwróciła gwałtownie głowę, czując na

policzkach, brodzie i nosie jego wilgotne pocałunki.

- Proszę, to niedorzeczne! Przestań natychmiast!

Jednak Ivo de Vescy, który właśnie został przez swego surowego ojca pasowany na rycerza, a tym sa-

mym na mężczyznę, wiedział, czego chce, a przezwyciężenie przeszkód stojących na drodze do celu,

uznał za niosące więcej przyjemności niż ryzyka. Philippa wkrótce go zapragnie, wmawiał sobie,

napierając na nią swą męskością. Już wkrótce będzie błagała, aby ją wziął. W końcu udało mu się

znaleźć usta dziewczyny otwarte, ponieważ właśnie miała na niego wrzasnąć i wepchnąć w nie język.

To było niczym przytknięcie płomienia do stosu wysuszonych patyków. Dyszał, rozpaczliwie jej pragnąc

i przyciskając wyrywają ce się ciało swoim ciężarem. Wsunął rękę pod długą, wełnianą spódnicę,

odsuwając na bok cienką płócienną koszulę. Dotyk jej gładkiego ciała pozbawił go resztek rozsądku.

Philippa poruszyła gwałtownie głową i język Iva wysunął się z jej ust - niezbyt przyjemne doświadcze-

nie, którego nie zamierzała powtarzać. Nie przejęła się zbytnio sytuacją, dopóki Ivo nie zdołał jakoś

umieścić dłoni powyżej jej kolana, co zmieniło go w dyszące, chwytające gwałtownie powietrze

stworzenie, którego zesztywniałe nagle ciało coraz bardziej jej ciążyło.

- Przestań!

Poruszyła się pod nim, lecz szybko uświadomiła sobie, że to nic nie da, że tylko jeszcze skuteczniej

zmieni chłopca w żądnego zdobyczy potwora. Uspokoiła się więc.

- Posłuchaj mnie, Ivo de Vescy - szepnęła mu do ucha. - Zejdź ze mnie albo dopilnuję, by pozbawiono

cię twojej cennej męskości. Mówię poważnie, Ivo. Zostaniesz eunuchem, a ja powiem ojcu, żeby

wytłumaczył twojemu, dlaczego tak się stało. Nie możesz ot tak, po prostu, zgwałcić damy, głupcze.

Poza tym, jestem równie silna jak ty i...

Ivo jęknął, zamroczony pożądaniem, i nierozsądnie znów wpakował jej język w usta. Philippa

natychmiast zacisnęła na nim zęby. Chłopak zawył i podniósł głowę, by spojrzeć na kobietę, której

rozpaczliwie pożądał. Nie wyglądała tak, jakby i ona go pragnęła, jakby zaraz miała zacząć go błagać,

lecz to nie miało znaczenia. Uznał, że kilka rozsądnych argumentów z pewnością nie zaszkodzi

sprawie, przemówił więc, nie przestając napierać na nią członkiem w groteskowej parodii aktu

seksualnego.

- Nie, Philippo, nie próbuj zrobić mi krzywdy. Posłuchaj, to ciebie pragnę, nie Bernice. Ty i tylko ty

będziesz nosiła pod sercem moich synów, więc wezmęcię teraz, żebyś chciała zostać moją żoną. Tak,

tak to się odbędzie. Nie ruszaj się, ukochana.

Jego oczy znowu zaczęły zachodzić mgłą, mimo to Philippa spróbowała raz jeszcze, starając się mówić

powoli i bardzo wyraźnie:

- Niewyjdę za ciebie, Ivo. Nie chcę cię. Posłuchaj mnie, musisz przestać, ty...

Lecz Ivo tylko jęknął i dalej nacierał, uderzając brzuchem o brzuch dziewczyny. Byli mniej więcej

równego wzrostu, więc wszystkie męskie części jego sylwetki doskonale pasowały do krzywizn i

wypukłości ciała Philippy, a przynajmniej tak wydawało się młodzieńcowi. Philippa uznała, że pora coś

zrobić.

Nie chciała wyrządzić mu poważniejszej krzywdy. Był w końcu, bądź co bądź, konkurentem do ręki

Bernice i prawdopodobnie jej przyszłym mężem. A siostra z pewnością nie życzyłaby sobie poślubić

eunucha. Lecz tymczasem, ewentualny eunuch znajdował się w pokoju Philippy, dysząc jej w twarz i

zamierzając wziąć ją siłą.

Kiedy palce Iva przesunęły się wyżej po udzie Philippy, dziewczyna wrzasnęła mu prosto w ucho. Za-

mrugał, prawie zrobił zeza i znowu jęknął - z powodu pożądanie lub bólu podrażnionego krzykiem

bębenka.

- Przestań! - zawołała znowu i zaczęła okładać jego plecy pięściami. Ivo dotknął jej intymnego miejsca,

ciepłego i nieskończenie delikatnego. Pomyślał, że ona wreszcie go pragnie i zaraz zacznie błagać, aby

czym prędzej ją wziął. Miała tak długie nogi, że zaczął już wątpić, czy kiedykolwiek dotrze do celu. Lecz

w końcu - udało się. Wcisnął palce nieco głębiej i omal nie wytrysnął, podniecony świadomością, że jej

dotyka. Dyszał ciężko, niezdolny się opanować. Weźmie ją, a potem poślubi, i będzie brał ją każdej

nocy, będzie...

- Ty przeklęty mały sukinsynu! Na diabelskie kopyta i goleń świętego Andrzeja, złaź z mojej córki, głupi

szczeniaku!

Lord Henry de Beauchamp, niższy od córki, odznaczał się niezwykle bujnymi włosami, które teraz rwał

sobie z głowy. Choć dosyć tęgi i brzuchaty, doprowadzony do furii, nadal przedstawiał sobą groźny

widok, teraz zaś wyglądał tak, jakby zaraz miał dostać ataku apopleksji. Chwycił Iva za opończę i

rozdzierając cenny jedwab, próbował ściągnąć młodzieńca z Philippy. Lecz Ivo nie zamierzał na to

pozwolić. Przywarł do niej, obejmując ją mocno jedną ręką w talii, podczas gdy druga, ta, którą dotykał

jej pod suknią, z wolna osuwała się w dół.

Philippa wierciła się i odpychała go, ojciec ciągnął za opończę i nieustająco przeklinał. Ivo jęknął

spadając na podłogę obok łóżka. Przetoczył się na plecy i zaczął bezmyślnie gapić się na wykrzywioną z

wściekłości twarz lorda Henry'ego.

Kocham Philippe, milordzie i musi pan... Resztki rozsądku kazały mu zamknąć usta. Lord Henry

odwrócił się do córki.

- Czy ten padalec cię skrzywdził?

- Nie, tatusiu. Bardzo się starał, lecz wkrótce i tak bym go powstrzymała. Stracił głowę.

- Dobrze, że ty nie straciłaś cnoty. Skąd on się wziął w twojej komnacie?

Philippa spojrzała w dół na niedoszłego gwałciciela.

- Powiedział, że chce tylko ze mną porozmawiać. Nie sądziłam, że sprawy mogą przybrać taki obrót. Ivo

się zapomniał.

Ivo de Vescy zrobił coś znacznie gorszego, pomyślał lord Henry, wpatrując się w młodzieńca, który

nadal leżał na plecach, z zamkniętymi oczami i poruszającym się gwałtownie jabłkiem Adama. Lord

Henry o mało nie skonał na atak apopleksji, kiedy zobaczył Iva na swojej córce. Szok, jaki przeżył,

nadal przyśpie szał bieg jego krwi.

- Zostań tutaj, Philippo. Doprowadź się do porządku i lepiej nie mów nikomu o tej napaści. Ja zaś po-

rozmawiam sobie z tym tu napalonym szczeniakiem. I

być może pokażę mu, jak kastrujemy w

Beauchamp rozbrykane ogiery.

Lord Henry chwycił Iva za ramię i postawił na nogi.

- Pójdziesz ze mną, jurny koziołku. Mam ci wiele do powiedzenia.

Ivo zasłużył na każdą obelgę, jaką pod jego adresem rzuci ojciec, pomyślała Philippa, poprawiając na

sobie ubranie. A lord Henry posiada imponujący repertuar najbardziej odrażających przekleństw, zna-

nych w Kornwalii, dodała w myśli. Wspomniała, jak dłoń Iva skradała się po jej udzie, i

spochmurniała. Powinna była zdzielić go pięścią w te jęczące usta, kopnąć w pobudzoną męskość albo

też... Swoją drogą, ciekawe, co ojciec mu powie. Czy każe młodzieńcowi zapomnieć o Bernice? Wyrzuci

go z zamku? Poprzednio dwóch innych mężczyzn też zachowało się głupio, no, może nie aż tak głupio

jak Ivo, lecz sytuacja i tak przestała być zabawna. Bernice z pewnością za taką jej nie uważa, podobnie

jak ich matka, lady Maude. Lord Henry nie wyrzuci Iva z zamku, nie może. Bernice bardzo chce go

poślubić. Lady Maude pragnie, aby córka za niego wyszła, i Philippa także tego chce. Poczuła, że ciężki

lok opadł jej na czoło, więc od- rzuciła go, a potem westchnęła i spróbowała wpleść nieposłuszne

pasmo z powrotem w warkocz. Zycie nie zawsze jest sensowne i nawet nie należy tego oczekiwać. Do tej

pory o rękę posażnej Bernice starało się pięciu kandydatów. Dwóch niemal omdlewało z miłości,

jednak dziewczyna nie podzielała ich uczuć. Pozostali dwaj woleli Philippe, zaś Bernice, z niezrozumia-

łego dla Philippy powodu, uznała, że to wina siostry. A teraz Ivo de Vescy, młodzieniec tak pożądany

przez Bernice, obdarzony najsłodszym uśmiechem, rzadką umiejętnością unoszenia tylko jednej brwi

oraz wyjątkowo piękną sylwetką, też zmienił front.

Co powie mu lord Henry? Philippa nie mogła pozwolić, by Ivo został przegnany z zamku. Ani Bernice,

ani lady Maude nigdy by jej tego nie wybaczyły. Oskarżyłyby ją, że próbuje zwrócić ku sobie uczucia

Iva. Bernice prawdopodobnie rzuciłaby się z pazurami do twarzy siostry, usiłując wydrapać jej oczy i

powyrywać włosy, co z pewnością nie uczyniłoby życia Philippy przyjemniejszym.

Nie wahała się ani chwili, zbiegła po głęboko żłobionych kamiennych stopniach oddzielających

komnaty mieszkalne od głównej sali z jej monstrualnie wielkim kominkiem i wysoko sklepionym

sufitem, pod którym zimą gromadził się dym z paleniska. Nie zatrzymała się, pośpieszyła przez

wewnętrzny dziedziniec ku wschodniej wieży i wspięła się po wilgotnych stopniach. Przystanęła dopiero

na drugiej kondygnacji, pod drzwiami prywatnej komnaty ojca. Pomieszczenie to nazywano co prawda

jego kwaterą wojenną, lecz Philippa wiedziała, że ojciec spędza tu wesoło długie zimowe noce, swawoląc

z chętnymi miejscowymi kobietami.

Bez wahania uchyliła lekko drzwi, ale tylko tyle, by widzieć ojca obok wąskiego otworu strzelniczego

wychodzącego na Las Dunroyal, od którego oddzielała zamek Beauchamp fosa. Ivo de Vescy,

wyprostowany jak strzała, stał przed nim, starając się zachować pewność siebie. Usłyszała, jak ojciec

powiedział ostro:

- Czy nie masz krztyny rozumu, ty niedorozwinięty szczeniaku? Nie możesz dostać Philippy! To Bernice

jest panną na wydaniu, nie Philippa. Nie będę ci tego więcej powtarzał.

Ivo markotny, a mimo to starający się zachować jak na mężczyznę przystało, tak wyprostował ramiona,

iż pewnie musiały go rozboleć plecy, i odparł:

- Milordzie, jestem zmuszony pana poprosić, by jeszcze raz przemyślał pan sprawę. Pragnę Philippy,

nie Bernice. Przepraszam za to, że próbowałem... przekonać ją o moim oddaniu w tak...

Umilkł, zmieszany. Nic dziwnego, że się zawahał, pomyślała Philippa, przysuwając ucho bliżej szpary w

drzwiach.

- Usiłowałeś ją zgwałcić, kretynie!

- Być może, milordzie, lecz nie zrobiłbym jej krzywdy. Nigdy nie dopuściłbym, by choć jeden włos

spadł z jej małej główki!

- Do diaska, chłopcze, jej mała główka znajduje się na tej samej wysokości, co twoja!

To niewątpliwie prawdziwe stwierdzenie nie odstraszyło jednak Iva.

- Milordzie, pan musi mi ją oddać, musi pan pozwolić, bym pojął ją za żonę. Mój ojciec pokocha Phi

lippe, i reszta rodziny także. Proszę, milordzie, nie skrzywdzę jej.

Lord Henry uśmiechnął się.

- To prawda, mój paniczu. Z pewnością nie pozwoliłaby ci się zgwałcić, ty nieopierzony pleciugo. Jak

mało ją znasz... Załatwiłaby cię na amen, ponieważ jest mocna, silna jak mój giermek. W niczym nie

przypomina tych drobiących nóżkami bawidełek, jakimi są inne damy.

Lord Henry w milczeniu wpatrywał się w młodzieńca. Nagle jego kaprawe oczka nieco złagodniały, a w

głosie dał się słyszeć ton zrozumienia:

- Zapomnij o swoim pożądaniu, słyszysz?

Lecz Ivo tylko przecząco potrząsnął głową.

Cała łagodność i zrozumienie zniknęły z twarzy lorda Henry'ego. Wyglądał przerażająco i nawet

Philippa, przyzwyczajona do wybuchów gniewu swego rodziciela, cofnęła się nieco. Z pewnością Ivo

szybko zrejteruje -nikt nie sprzeciwiał się jej ojcu, gdy był w takim nastroju.

Ale ku zaskoczeniu dziewczyny - i prawdę mówiąc, także lorda Henry'ego - Ivo przedsięwziął jeszcze

jedną próbę i drżącym z przejęcia oraz lęku głosem oznajmił:

- Kocham ją, milordzie! Kocham tylko Philippe!

Lord Henry skrzyżował na piersi potężne ramiona.

Przez chwilę w milczeniu przyglądał się chłopcu, a potem widać podjął decyzję, ponieważ

spochmurniał, i powiedział:

- Philippa została już przyrzeczona. Wyjdzie za mąż w swoje osiemnaste urodziny, to znaczy za dwa

miesiące.

- Za mąż? Nie!

- Tak. Więc daj sobie spokój, Ivo. Została ci tylko moja słodka Bernice albo...

- Ale, milordzie, kto oświadczył się o jej rękę? I kogo wolał pan ode mnie?

Phillippa, jeszcze bardziej zaciekawiona niż jej niedoszły gwałciciel, przycisnęła mocniej twarz do fra-

mugi drzwi.

- Poślubi Williama de Bridgporta.

- De Bridgport!

Philippa cofnęła się gwałtownie z otwartymi szeroko ustami, nie wierząc temu, co usłyszała.

Nagle do jej uszu dobiegł cichy odgłos stąpania, schowała się więc co prędzej za kobiercem utkanym

przez babkę ponad trzydzieści lat temu. Wstrzymała oddech. Kroki przybliżyły się i wkrótce matka

Philip-py, lady Maude, minęła kryjówkę córki i weszła do komnaty, nie pukając. Philippa słyszała

stłumione odgłosy rozmowy, ale nie mogła rozróżnić słów. Szybko wróciła na posterunek pod drzwiami.

Usłyszała głośny śmiech matki - nie był to przyjemny dźwięk, gdyż lady Maude nie została obdarzona

poczuciem humoru.

- Tak, Ivo de Vescy, to William de Bridgport ją po ślubi, nie ty.

Ivo spoglądał przez chwilę półprzytomnie, a potem cofnął się o krok.

- William de Bridgport! Ależ milordzie, to starzec, gruby starzec, do tego bezzębny i z takim brzuszy-

skiem... - Słowa zawiodły Iva, więc tylko wyciągnął ręce daleko w przód, demonstrując, jaki brzuch

posiada jego konkurent. - To diabeł wcielony, mężczyzna w wieku mego ojca.

- Na zęby szatana! Powściągnij swój język, zuchwały koguciku! Nie masz o niczym pojęcia!

Teraz przyszła kolej na lady Maude, która odezwała się głosem ociekającym jadem:

- To już nie twoja sprawa! Oferujemy ci Bernice i weźmiesz Bernice albo wyniesiesz się z Beauchamp

jak niepyszny!

Philippa z pobladłą nagle twarzą cofnęła się jeszcze bardziej. Obrazy, nie słowa, wypełniły jej umysł. De

Bridgport! Ivo miał rację, tyle że de Bridgport wyglądał jeszcze gorzej, niż to zostało opisane. Poza tym

był ojcem trojga odrażających potomków, starszych niż Philippa: dwóch córek, obdarzonych piskliwym

głosem i wiecznie niezadowolonych, oraz syna o cofniętym podbródku i chytrym spojrzeniu. Philippa

zamknęła oczy. To jakiś żart. Jej ojciec nie mógłby... Nie było potrzeby oddawać jej de Bridgportowi. To

w ogóle nie miało sensu, chyba że ojciec po prostu skłamał, by zniechęcić Iva. Tak, z pewnością tak

właśnie sprawy się mają. Ivo go zaskoczył, więc ten wypowiedział pierwsze nazwisko, które przyszło mu

na myśl, starając się w ten sposób skierować uwagę młodzieńca na drugą siostrę.

Lecz nagle lady Maude powiedziała oficjalnym tonem:

- Posłuchaj, Ivo de Vescy. Ta olbrzymka nie dostanie od sir Henry'ego posagu, ani grosza, rozumiesz?

Wychodzi za de Bridgporta, ponieważ on weźmie ją w jednej koszuli. I całe szczęście, ponieważ lord

Henry z pewnością nie da jej nic więcej. Czyżbyś nie wiedział, że przezywają ją Olbrzymka? To dlatego,

że jest kościstym, pozbawionym wdzięku stworzeniem, w przeci

wieństwie do jej milutkiej siostry.

Lord Henry spojrzał skonsternowany na bladą twarz swojej żony. Jej wodniste, szare oczy wyrażały

więcej namiętności, niż podczas ich poślubnej nocy - bardzo krótkiej zresztą. Skinął powoli głową i

dodał:

- Sam widzisz, smarkaczu. Albo wrócisz z niczym do ojca, albo weźmiesz moją słodką Bernice i podpi-

szesz kontrakt ślubny. A zatem, jak będzie?

Lecz Ivo najwidoczniej nie został jeszcze do końca przekonany i Philippa choć przez chwilę mogła być z

niego dumna, gdyż sformułował pytania, które i ona pragnęła zadać swoim rodzicom.

- Ale milordzie, dlaczego...? Nie zależy pani na córce, milady? Z całym szacunkiem, milordzie, ale...

Lord Henry przyglądał się młodemu człowiekowi i widział, że jego małżonka także mu się przygląda. W

oczach lady Maude nie było już namiętności, tylko zimna furia. Na jej chudych policzkach wykwitły

krwiste rumieńce. Ivo okazał się impertynentem, lecz z drugiej strony, lord Henry postąpił głupio,

wspominając o de Bridgporcie. Jednak tylko to nazwisko przyszło mu na myśl, aby przekonać Iva. A

Maude błyskawicznie potwierdziła jego słowa, więc teraz znalazł się w pułapce, z której niełatwo będzie

się wycofać. De Bridgport! Co za parszywy wybór!

- Dlaczego, milordzie?

W głosie młodzieńca słychać było nie tylko rozpacz, ale i szczere zaciekawienie. Lord Henry westchnął.

Jednak to Maude przemówiła, zadziwiając męża złośliwością.

Lord Henry nie czuje przywiązania do Philippy i dlatego nie da jej posagu. Ona jest dla nas niczym,

wyłącznie ciężarem, utrapieniem. Zdecyduj się więc, Ivo, i nie wystawiaj dłużej na próbę mojej

cierpliwości.

Czy zgodzisz się poślubić Bernice? - zapytał lord Henry. - Ona, to słodkie dziecko, twierdzi, że chce

ciebie i nikogo innego.

Ivo pragnął powiedzieć, że weźmie Philippe bez posagu, a nawet bez koszuli, jednak rozsądek przeważył

nad popędliwością. Nie był głupi. Wiedział, jakie ciążą na nim obowiązki - był przecież najstarszym sy-

nem. Przez kilka ostatnich łat dobra rodu de Vescy w pobliżu Yorku, nękane nieurodzajem, prawie nie

przynosiły dochodu, więc Ivo musiał poślubić dziedziczkę - taki był jego obowiązek. Nie miał wyboru,

absolutnie żadnego.

A poza tym, rozmyślał dalej, Philippa nie była tak mała, miękka i przymilna jak jej siostra. Była zbyt

wysoka, zbyt silna i stanowcza - na wszystkich świętych, potrafiła czytać i rachować niczym jakiś

Coulter Catherine - Pieśń 02 - Pieśń ziemi(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: