Armstrong Charlotte - Gorzka czekolada.pdf - Armstrong Charlotte(1) - gosiadabrowska

Charlotte Armstrong

Gorzka Czekolada

Przełożyła Violetta Dobrosz

Rozdział 1

Kuzynka Edna Fairchild wiodła swe życie, hołdując zasadzie, że wszędzie dobrze,

gdzie nas nie ma. Każdego roku przez trzy miesiące wędrowała po Południowej

Kalifornii, spędzając tydzień tu, dwa tygodnie gdzie indziej, czyniąc wobec

tamtejszych barbarzyńców delikatne aluzje na temat swej nostalgii za bardziej

dojrzałą kulturą Wschodniego Wybrzeża. Przez resztę roku mieszkała w Nowym Jorku

i cieszyła się swoistą sławą osoby, która zimę spędza na zachodnim wybrzeżu i z

rozrzewnieniem wspomina spokój i swobodny styl życia tych, którzy uciekli ku słońcu.

W tej chwili, w marcowy niedzielny poranek miała właśnie wyruszyć w swą

doroczną podróż z zachodu na wschód. Wracała do domu.

Siedziały na tarasie na tyłach domu, a otaczały je niedzielne gazety i resztki

śniadania. Była to ta drętwa godzina przed odjazdem. Wszystkie nowinki już dawno

zostały przekazane, wspomnienia minionych dni przeżute tak dokładnie, że całkiem

straciły smak. Tak naprawdę kuzynka Edna duchem była już w pociągu, a Kate Garth,

jej gospodyni, w myślach zdążyła wysprzątać pokój Amandy i na powrót ją tam

umieścić.

Amanda miała odwieźć podróżniczkę na stację. Na razie jednak nic na to nie

wskazywało. Była boso i miała na sobie parę obcisłych, obszarpanych spodni z

wypłowiałego niebieskiego materiału i różową koszulę z podwiniętymi rękawami.

Rozciągnęła się na brzuchu na leżaku, opierając się na łokciach, i studiowała gazetę.

Krótkie, brązowe włosy kręciły się lekko i przylegały do ślicznej główki.

– Mandy – odezwała się kuzynka Edna – czy nie powinnaś się już przebrać?

– To mi zajmie pięć minut – odparła spokojnie Amanda. – A mamy jeszcze całe

dwie godziny.

Kuzynka Edna podniosła się, podeszła na skraj wyłożonego kostką brukową tarasu

i rozejrzała się dokoła, jak gdyby chciała wchłonąć w siebie ten widok białych ścian

otaczających ładne, małe podwórko, błękitnych kaskad kwiecia pięknie

ukształtowanej wisterii, szarozielonego drzewa oliwnego.

– Ach, Kate, było mi tu cudownie.

Niebieskie oczy Amandy powędrowały ku matce, by zaobserwować, jak na jej

twarzy komicznie odmalowuje się bezdenna cierpliwość. Kate pochłaniało cerowanie.

Nie potrafiła czytać tuż pod nosem Edny. Jednak jej długie, mocne palce niezręcznie

trzymały igłę, a ścieg wychodził rzadki jak u dziecka.

– Czemu się tak przyglądasz? – Kuzynka Edna pochyliła się nad ramieniem

Amandy. Odczytała: – „Belle w drzwiach".

Spojrzenie Amandy powróciło do wykonanej techniką półtonową reprodukcji w

dziale kulturalnym niedzielnej gazety. – To nie najlepszy obraz – stwierdziła z

młodzieńczą pogardą, lecz szybko zdała sobie sprawę z własnej arogancji i poprawiła

się: – ...moim skromnym zdaniem...

– Już miałam coś powiedzieć... – mruknęła łagodnie Kate.

– Nadal tak bardzo interesujesz się sztuką – przymilnie dodała kuzynka Edna.

– I uważam, że to durny obraz. – Amanda stuknęła w gazetę wierzchem dłoni. –

Kreska jest okropna. Światło nienaturalne. Sentymentalny temat.

– „Tobias Garrison" – przeczytała kuzynka Edna. – Garrison!

– Ależ Kate, czy to nie ten człowiek?

Amanda podniosła brodę. Popatrzyła ostrożnie na Kate. Wyczytała z pociągłej

twarzy ledwo dostrzegalną reakcję: żal, a zaraz potem skupienie, by go

przezwyciężyć.

– Ten artysta! – ciągnęła z uporem kuzynka Edna. – To ten sam człowiek! Ten

wtedy w szpitalu! Nie mów mi, że zapomniałaś!

– Wtedy, to znaczy kiedy? – bez ogródek wtrąciła Amanda.

– No wiesz, podczas tego zamieszania – odparła kuzynka Edna. – Po twoich

narodzinach. Nie myślałam o tym od lat. Czy to nie ten sam człowiek? Co powiesz,

Kate?

– Chyba to on. – Spojrzenie Kate powędrowało do Amandy, wyraźnie jednak mało

odważne.

– Nigdy nie zapomnę, jak postąpił wtedy John Garth! – wykrzyknęła Edna. –

Nigdy! Zachował taką zimną krew... Po prostu nic nie było w stanie nim wstrząsnąć!

Nie sposób było go nie podziwiać. Wszystko to było takie dziwne. Każdy by się

zdenerwował. Dopiero co narodzone dzieciątko i John, który ledwo zdążył

uprzytomnić sobie fakt, że ma córkę. Doprawdy... Co się dzieje? Och, Kate, czy

powiedziałam coś niewłaściwego? Czy Amanda...? Och, Kate! – Zabrzmiało to jak

okrzyk, lecz nie było w nim skruchy. Była natomiast nuta zadowolenia.

Amanda momentalnie uświadomiła sobie, jakie stanowisko powinna zająć. Jeśli

była w tym jakaś afera, to nie należało dopuścić, by została wyjawiona teraz, w

obecności Edny na jej żądnych sensacji oczach – co to, to nie.

– Ach, o to chodzi! – zawołała. – Początkowo nie wiedziałam, o czym mówicie.

Przeniosła ciężar ciała na jedną rękę, drugą podniosła gazetę.

– A zatem wiedziałaś? Więc jednak niczego nie...? Och... No cóż, cieszę się! – Edna

westchnęła głośno, rozczarowana. – Ale czy to nie dziwne?

– Nieszczególnie – odparła spokojnie Kate – skoro mieszka tu w pobliżu.

– Kate, czy ty spotkałaś go jeszcze kiedyś?

– Nigdy.

– A ty, Mandy?

– Hmmmm? – mruknęła sennie Mandy. – Nie-e... Nie rozumiem, skąd tyle

zamieszania wokół tego obrazu.

– Mój Boże – rzekła Edna – jak wy możecie być takie znudzone... Przecież on jest

sławny! Nieprawdaż?

– Już za kwadrans... – zauważyła Mandy.

– Amando! Ale ty chyba tak nie pojedziesz!

– O mnie się nie martw.

Pomrukując z zaniepokojenia, Edna wpadła do domu. Trzasnęła moskitiera.

Głośne stuknięcie drewna było jak kropka kończąca zdanie. W słońcu brzęczały

pszczoły.

Amanda usiadła i obróciła się, postawiła obie bose stopy na kostkach tarasu i

podkuliła palce.

– O kurczę – rzekła. – Z moimi narodzinami wiąże się jakaś tajemnica!

Pociągłą, rozbawioną twarzą Kate zaczęły wstrząsać drgawki śmiechu. Jej brwi

uniosły się, powieki utworzyły trójkąciki.

– Sama nie wiem, z czego się śmieję – rzekła. – A niech to...! A jednak wiedziała.

Chodziło o to, że tak błyskawicznie pozbyła się tej maleńkiej wątpliwości, a pozbyła

się jej, absurdalnie, dzięki nie ukrywanemu entuzjazmowi Amandy. Cieszyła ją więc

miła sercu pewność, czysta radość z ich solidarności. Chodziło też o falę miłości, jaka

zalała serce Kate, miłości do tej dziewczyny w dziwacznym ubraniu, której wiara

była tak silna, że wywołała w matce podniecenie i rozbawienie nagłym szalonym

pomysłem, że być może jednak wcale nie są spokrewnione.

– Lepiej mi o wszystkim powiedz – powiedziała Amanda, uśmiechając się od ucha

do ucha i siadając po turecku. – Jeśli jestem księżną w przebraniu, chciałabym to

wiedzieć.

Kate pokręciła głową. – Nie ma w tym nic szczególnego. Skoro nigdy ci o tym nie

powiedziałam, to po części dlatego, że to tak mało istotne, a po części może przez tę

twoją piekielną wyobraźnię...

– Jeśli myślisz, że z niej wyrosłam – rzekła surowo Mandy – to się mylisz.

– No cóż. Tak czy siak, wyszło szydło z worka. – Twarz Kate spoważniała. – Przez

to, że pani Garrison urodziła dziecko wtedy, kiedy ja. W tym samym miejscu. W tym

samym czasie. No, było może kilka godzin różnicy. Poród musiał nastąpić nieco

przedwcześnie, bo pan Garrison – kiwnęła głową w stronę gazety – był akurat w

jakiejś podróży. Naturalnie wrócił najszybciej, jak mógł, i przyszedł do szpitala

nazajutrz rano. Chwilowo nie mógł jednak zobaczyć się z żoną. Kąpano ją akurat czy

coś takiego. Popędził więc na oddział noworodków i poprosił jedną z pielęgniarek-

praktykantek, żeby pokazała mu dziecko. A ona pokazała ciebie.

– Rany boskie – rzekła cicho Mandy.

– Podniosła cię za szybą, rzecz jasna. Powiedziała mu, że ma córkę. A on

oczywiście rozpromienił się na twój widok. Następnie poszedł do żony i po chwili

okazało się, że podczas gdy on myślał, że ma córkę, ona uważała, że mają syna.

– I on wiedział swoje, a ona swoje, tak? – zauważyła Mandy.

Matka posłała jej krótkie spojrzenie. – Zrobiło się więc wielkie zamieszanie. W

tamtym czasie niewiele z tego do mnie dotarło. Zdaje się jednak, że za sprawą pana

Garrisona pielęgniarki biegały w panice, zlecieli się wszyscy lekarze i pracownicy

szpitala.

– Ale jak to się mogło stać?

– Właśnie tego chciał się dowiedzieć. Tak mi się przynajmniej wydaje... Wiesz, że

noworodkom zakłada się małe paciorkowe bransoletki. Z literami nazwiska. Twoja

pękła. Nikt o niczym takim wcześniej nie słyszał i nikt nie wiedział, jak mogło do tego

dojść, dość, że tak się stało. No i ta młodziutka pielęgniarka odkryła tasiemkę, na której

zostały tylko trzy litery...

– Czyli GAR – rzekła Mandy. – Bo naszych imion przecież w szpitalu nie znali,

prawda? No tak. Wszystko jasne. I oczywiście po mej ślicznej twarzyczce poznała, że

jestem dziewczynką.

– Owszem – odparła rzeczowo Kate. – I wtedy zjawił się twój ojciec.

John Garth nie żył już od dwunastu lat. A jednak, choć tylko na chwilę, na powrót

ożył. Kate Garth ujrzała go, jak pochylał się nad jej wysokim łóżkiem. Usłyszała jego

opanowany głos.

– Po prostu zmusił wszystkich do zachowania spokoju – ciągnęła. – Byłaś naszą

córką i nic więcej nas nie obchodziło, a jeśli nawet zaszła jakaś pomyłka, to absolutnie

nie było to naszą sprawą i lepiej, żeby jak najszybciej tę pomyłkę naprawiono, nie

denerwując mnie, bo gdybym się zdenerwowała, nasz udział w sprawie stałby się

nieunikniony, a wszyscy gorzko by tego pożałowali. Zawołał lekarzy i pielęgniarki, i

tego Garrisona i przeprowadził swego rodzaju przesłuchanie, wyjaśniając wszystko.

Twój ojciec był... był w tym bardzo dobry.

Amandzie z samego tego chciało się płakać. Zapanowała jednak nad sobą.

Odezwała się w zamyśleniu:

– Tata też chyba chciał syna.

– Nie po tym, jak cię zobaczył.

Przez chwilę Amanda nie widziała nic w dzielącej je przestrzeni. – Musiałam być

całkiem ładniutka jako dziecko. – Siorbnęła nosem.

Kate sama przełknęła głośno. – To wszystko na ten temat – rzekła. – A zatem nie

jesteś żadną księżną, moja Księżniczko. – Dodała z rozmarzeniem: – Ona zaś musi był

miłą kobietą. Napisała do mnie liścik. Choć nigdy jej nie widziałam.

Po chwili Mandy wstała i przeciągnęła się. – Cóż, jestem zawiedziona – orzekła,

ziewając. – Mamo, ale jak do tego doszło, że to wszystko się działo w Nowym Jorku?

Powiedziałaś chyba, że Garrisonowie mieszkają tutaj. Przeprowadzili się tu po tamtych

wydarzeniach tak jak my?

– Nie – odparła Kate. – Nie, wydaje mi się, że już wtedy mieszkali w Kalifornii.

Nie wiem, dlaczego przed porodem przyjechali na wschód. W ogóle niewiele o nich

wiem. Och, mignęło mi gdzieś ich nazwisko. Zdaje się, że dotknęła ich jakaś

tragedia...

Mandy stała cały czas z wyciągniętymi ramionami. Na twarzy Kate malowało się

Armstrong Charlotte - Gorzka czekolada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: