02 Farsa z którą należy się liczyc.pdf

ROGER ZELAZNY & ROBERT SHECKLEY

Farsa, z którą należy się liczyć

Przełożył: Mirosław P. Jabłoński

Dla Nancy Applegate, w podzięce za krew, pot i łzy

Roger Zelazny

Mojej żonie, Gail, z miłością

Robert Sheckley

CZĘŚĆ PIERWSZA

ROZDZIAŁ l

Ylith gratulowała sobie szczęścia, ponieważ jej wycieczka z Nieba na niewielki

cmentarzyk leżący w pobliżu Yorku, w Anglii, przypadła we wspaniały dzień. Był późny maj i

cudownie świeciło słońce, małe ptaszki zaś podskakiwały radośnie na omszałych konarach drzew

i wydzierały się wniebogłosy. A już najlepsze ze wszystkiego było to, że dwunastka

pozostających pod jej opieką małych aniołków okazała się bardzo miła - nawet jak na anioły.

Dzieci bawiły się grzecznie razem i Ylith właśnie się odprężyła, gdy nagle nie dalej jak dziesięć

stóp od niej wybuchła chmura żółtego, siarczanego dymu. Kiedy opar rozwiał się, ujrzała przed

sobą niskiego, rudego demona o lisiej twarzy, otulonego w czarny płaszcz.

- Azzie! - wykrzyknęła Ylith. - Co ty tutaj robisz?

- Pomyślałem, że mógłbym wziąć sobie nieco wolnego od piekielnych spraw i trochę

odetchnąć świętością.

- Nie myślisz czasem o zmianie drużyny? - zapytała anielica.

- Nie tak jak ty - odparł Azzie, nawiązując do wcześniejszej kariery Ylith jako wiedźmy. -

Miłą gromadkę brzdąców dostałaś.

Machnął dłonią w stronę aniołków.

- Są nadzwyczaj grzeczne, jak widzisz - stwierdziła Ylith.

- To żadna nowina, kiedy anioł jest dobry - odparł Azzie.

W tej chwili aniołki poczęły biegać dookoła cmentarza i kłócić się. Ich głosy stawały się

coraz wyższe, piskliwe i cukierkowo słodkie.

- Popatrz, co znalazłem! To grób świętego Athelstana 1 Krzywoustego!

- Tak? A ja odkryłem kamień nagrobny świętej Anny Niespokojnej, która była dużo

ważniejsza!

Ze swoimi wydatnymi rysami twarzy i jednakowymi, gładkimi blond włosami w kolorze

miodu, zawijającymi się u dołu według tak modnej w tym wieku fryzury na pazia, wszystkie

anioły wyglądały nadzwyczaj podobnie. Miały tłuściutkie, toczone skrzydełka porośnięte nadal

dziecięcym puchem i skryte pod bladoróżowymi podróżnymi opończami, gdyż ukrywanie

skrzydeł należało do zwyczaju Niebian wizytujących Ziemię. Powodem nie było to, że ktoś

1 Athelstan (895?-940), król Anglii (925-940). (Wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza.)

mógłby być zdziwiony, widząc w 1324 roku anioła. Stało się wszak powszechnie znane, iż anioły

przemieszczały się regularnie pomiędzy Niebem a Ziemią - tak jak diabełki, demony oraz inne

nadprzyrodzone istoty (w tym kilka takich, których nikt nie był w stanie zidentyfikować),

posiadały zdolność pozostawania w swym bycie pomimo zmiany głównych bóstw. Z tego

powodu Renesans stanowił eklektyczną epokę.

- Co ty tutaj robisz, Ylith? - zapytał Azzie.

Piękna czarnowłosa wiedźma wyjaśniła, że zgodziła się zabrać tę grupę anielskich

niedorostków w objazd po słynnych grobach Anglii, traktując to jako część ich letnich praktyk

religijnych. Ylith, być może ze względu na swą przeszłość służącej Złu wiedźmy - zanim

powodowana miłością do młodego anioła Babriela nie zmieniła barw klubowych - była

zwolenniczką religijnej edukacji młodzieży. Adepci Dobra musieli coś wiedzieć na ten temat,

żeby w sytuacji, gdy ludzie zadadzą im dociekliwe pytania, Niebo nie musiało się wstydzić.

Punktem startu tej pouczającej wycieczki stało się położone na północy Anglii Pole Męczeństwa,

które obfitowało w wiele słynnych grobów. Aniołki były bardzo zajęte odkrywaniem, kto i gdzie

został pochowany.

- Oto, gdzie pogrzebano świętą Cecylię Nierozważną - powiedział jeden z nich. - Właśnie

niedawno rozmawiałem z Cecylią w Niebie i prosiła mnie o modlitwę nad swoim grobem.

- Dzieciaki zdają się dobrze bawić - powiedział Azzie. - Może zatem zjedlibyśmy razem

lunch?

Azzie i Ylith byli ze sobą w okresie, gdy oboje służyli w szeregach Zła, i Ylith nadal

pamiętała, jak szalała na punkcie tego żyjącego na pełnych obrotach demona o ostrej, lisiej

twarzy. Oczywiście, było to jakiś czas temu. Teraz natomiast szła w kierunku, który wskazywał

jej Azzie, i była mocno zdumiona strzelającym w niebo, w pobliżu dębu, rozbłyskiem światła, po

którym sceneria uległa gwałtownej zmianie. Wydało się jej raptem, że stoi na brzegu wielkiego

morza - z kołyszącymi się na plaży palmami oraz z wielkim, rozdętym, czerwonym słońcem,

wiszącym nisko nad horyzontem. Tuż przy krawędzi wody znajdował się zastawiony

smakołykami i dobrymi trunkami stół. Obok, także na plaży, stało szerokie łoże posłane

satynowymi prześcieradłami i zarzucone niezliczoną liczbą poduszek o rozmaitych wielkościach,

kształtach oraz kolorach. Nieco dalej śpiewał uwodzicielsko niewielki chór satyrów.

- Połóż się - zaproponował Azzie, ponieważ zamierzał zastosować wobec Ylith nową

taktykę. - Będę cię częstował winogronami i mrożonym sorbetem i będzie nam tak wspaniale, jak

dawniej, gdy się bawiliśmy - zbyt dawno temu.

- Hej, zaczekaj! - Ylith ostudziła zapały Azziego, wymykając się z jego miłosnych objęć.

- Zapominasz, że nadal jestem aniołem!

- Skądże - odparł Azzie. - Pomyślałem tylko, że nie musisz chyba być aż tak cnotliwa.

- Są pewne zasady, których musimy się trzymać.

- A jak się one mają do twoich niewielkich matactw związanych z doktorem Faustem?

- To był błąd - przyznała Ylith. - Przypadek złego osądu z mojej strony, wywołany przez

emocjonalny stres. Po fakcie żałuję tego jednak i teraz jestem w porządku. Tak jak przedtem.

- Z wyjątkiem tego, że ty i Babriel zerwaliście przez to ze sobą.

- Nadal się widujemy. A tak na marginesie, jak się o tym dowiedziałeś?

- Tawerny w Limbo stanowią wielką giełdę wymiany informacji pomiędzy Piekłem i

Niebem.

- Nie chce mi się wierzyć, żeby moje sprawy miłosne stanowiły szczególnie istotną

wiadomość.

- No cóż, byłaś niezwykle ważna, moja damo. Mieszkałaś kiedyś ze mną, nie pamiętasz?

- Och, Azzie, jesteś niemożliwy! - odparła Ylith. – Jeżeli chcesz mnie uwieść, powinieneś

mi mówić, jak jestem piękna i godna pożądania, a nie jakim ty jesteś ważniakiem!

- Prawdę mówiąc, wyglądasz cudownie - przyznał Azzie.

- A ty jesteś piekielnie mądry, jak zwykle - rzekła była wiedźma i rozejrzała się po

wybrzeżu. - Stworzyłeś tutaj wspaniałą iluzję, Azzie, ale naprawdę muszę wracać do swoich

dzieciaków.

Wyszła poza obręb oceanicznej fatamorgany, przybywając na przykościelny cmentarz w

samą porę, by przeszkodzić anieliczce Ermicie wytargać za uszy aniołka Dymitra. Wkrótce obok

niej zjawił się także i Azzie, nie wyglądając wcale na strapionego otrzymanym przed chwilą

koszem.

- Jednakże... Nie sądzę, Azzie, żeby to o mnie tak bardzo ci chodziło. Czym się

kłopoczesz? - zapytała Ylith. - Po co, tak naprawdę, zjawiłeś się tutaj?

- Mam przerwę między angażami - zaśmiał się gorzko demon. - Jestem bez pracy.

Chciałem się zastanowić, co mam dalej robić.

- Tutaj? W Anglii?

- Raczej w Średniowieczu. To jeden z moich najbardziej ulubionych okresów w historii

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: