Zelazny Roger - Czarny Tron.pdf - Opowiadania - bogaty1

Roger Zelazny, Fred Saberhagen

Czarny Tron

(przeło Ŝ ył Marian Baranowski)

Słyszał jej ś piew rozchodz ą cy si ę gdzie ś ponad morzem.

Szedł w szaro ś ci ciepłego poranka poprzez mgł ę , która otaczała go całunem lepkiej

bieli, jaskrawej jak ś nieg i wyciszaj ą cej niczym gruba zasłona. Poruszał si ę ostro Ŝ nie. Nie

rozró Ŝ niał słów, które docierały z daleka do jego ś wiadomo ś ci. Co ś jakby pl ą sało wokół

niego. Starał si ę omija ć przeszkody, przecinaj ą c zaro ś la za szkoł ą , niezwykłym miejscem,

które kiedy ś było mu znajome i tworzyło tajemniczo ść maj ą c ą zatrzyma ć jego

niewykrystalizowan ą dusz ę na nadchodz ą cy okres rozwoju. Okres ten znamionowała

odr ę bno ść , przej ś cie przez co ś wyj ą tkowego, odciskaj ą cego ś lad na całe Ŝ ycie, jak blizna albo

tatua Ŝ .

To nie tylko ten głos z ciemno ś ci dawał poczucie ostrej rzeczywisto ś ci. Sarno morze

te Ŝ go niepokoiło. Nie powinno by ć tak blisko, no i nie w tym kierunku. Chyba nie? Nie.

Musi by ć gdzie ś blisko. Ta pie śń przeszywała go i pulsowała w Ŝ yłach. Wokół

panował mi ę kki, ciepły, słonawy dzie ń .

Poczuł delikatne dotkni ę cie gał ę zi na plecach i wilgotne pocałunki li ś ci. Wycofał si ę

spo ś ród drzew, potkn ą ł i powstał, w Londynie mgła jest na porz ą dku dziennym. Nawet

dziecko z Ameryki łatwo sobie daje z ni ą rad ę . Przyzwyczaja si ę , przestaje si ę jej ba ć ,

rozró Ŝ nia rozmyte kształty, nabiera umiej ę tno ś ci st ą pania po ś liskich chodnikach i wyczuwa

stłumione odgłosy otaczaj ą cego ś wiata.

Poruszał si ę na pół przytomnie, d ąŜą c do ź ródła ś piewu - poszukiwanie to mogło si ę

zacz ąć jeszcze przed przebudzeniem. Faktycznie wydawało si ę , Ŝ e to wszystko jest dalszym

ci ą giem niezwykłego snu.

Pami ę tał przecie Ŝ , jak wstał, ubierał si ę , wychodził. Było to tylko prawie interludium.

Obecny stan trwał jeszcze wcze ś niej.

Co ś jest na brzegu... Pla Ŝ a? Brzeg. Co za ró Ŝ nica. Musi doj ść i odnale źć . Wiedział, Ŝ e

tam b ę dzie. Słyszał ś piew po obu stronach snu. Przemawiał do niego, prowadził go...

Szedł dalej. Ubranie stawało si ę coraz bardziej mokre, zaczynało klei ć si ę do ciała,

buty przemakały. Droga schodziła w dół, drzewa oddalały si ę , ale jeszcze przebijały przez

mgł ę i gdzie ś słycha ć było dzwon - na granicy ś wiadomo ś ci stanowił rzeczywisty kontrapunkt

dla nieziemskiej, ulotnej pie ś ni. Zszedł w dół i od razu poczuł zapach morza. Przyspieszył

kroku. Ju Ŝ blisko, blisko...

Droga gwałtownie pi ę ła si ę do góry. Usłyszał krzyki mew, których ciemne kształty

przesuwały si ę po otaczaj ą cej go bieli. Poczuł delikatny powiew wiatru, który przyniósł

jeszcze silniejszy zapach morza.

Rozszerzaj ą ca si ę droga nie była ju Ŝ tak stroma. Nagle stała si ę piaszczysta. Pod

stopami chrz ęś ciły te Ŝ małe, okr ą głe kamyki, które odskakiwały na boki przy ka Ŝ dym kroku.

Usłyszał szum morza. Mewy wci ąŜ si ę przekrzykiwały. Odgłosy dzwonu powoli cichły.

Ś piew, nieco gło ś niejszy ni Ŝ na pocz ą tku, zdawał si ę mimo wszystko bli Ŝ szy. Pod ąŜ ał

w jego kierunku, skr ę cił w lewo, przeszedł koło przycupni ę tej palmy karłowatej, która

wła ś ciwie nie powinna tu wcale rosn ąć .

Mgła o Ŝ yła. Zacz ę ła napływa ć od strony wody. Gdzieniegdzie przerzedzała si ę

i odsłaniała piasek i kamyki, w innych miejscach kł ę by mgły wiły si ę jak serpentyna ku ziemi

albo tworzyły groteskowe, krótkotrwałe i ulotne formy.

Podchodził bli Ŝ ej. Zatrzymał si ę , schylił i zanurzył r ę ce w wod ę . Podniósł palec do ust

i poczuł smak soli. Woda była słona i ciepła, niczym krew.

Fala dosi ę gła jego stóp. Cofn ą ł si ę i odwrócił. Zacz ą ł i ść , ale teraz wiedział ju Ŝ

w jakim kierunku. Szedł coraz szybciej, a Ŝ zacz ą ł biec.

Potkn ą ł si ę , szybko podniósł i szedł dalej. Mo Ŝ e przekroczył jak ąś granic ę i znów był

w krainie snów. Słyszał teraz blaszany odgłos dzwonu boi, która wyznaczała kanał gdzie ś

w oddali z prawej strony. Morze nie było ju Ŝ tak ciche. Stado wrzaskliwych ptaków

przemkn ę ło nad jego głow ą . Na nowo rozbrzmiały dzwony - ich odgłos dochodził z tyłu.

Wydawało si ę , Ŝ e rozmawiaj ą z boj ą , ich d ź wi ę k był regularny, nieco ni Ŝ szy.

I znów ś piew... Po raz pierwszy gło ś niejszy; wydawał si ę bardzo blisko.

Zauwa Ŝ ył na swej drodze co ś ciemnego. Mały pagórek, wzniesienie albo...

Starał si ę to omin ąć i znów si ę potkn ą ł. Ś piew umilkł. Dzwony przestały bi ć . Spojrzał

na zimne ś ciany i puste okna - z piasku wynurzyła si ę warowna budowla, naszpikowana

wie Ŝ yczkami - pos ę pna, ciemna, zaczynaj ą ca si ę rozsypywa ć .

Spadał coraz szybciej w jej stron ę ...

Mgła zawirowała i opadła. To, co wydawało si ę odległe, było prawie w zasi ę gu r ę ki.

Ujrzał zamek z piasku zbudowany na brzegu rozlewiska.

Wyci ą gni ę ta w obronnym odruchu r ę ka uderzyła w ś cian ę . Wie Ŝ a run ę ła. Wrota

zostały zniszczone.

- Nie! Wstr ę ciuchu! Nie!

Zacz ę ła okłada ć go małymi pi ą stkami po głowie, plecach i r ę kach.

- Przepraszam - powiedział. - Nie chciałem. Upadłem. Pomog ę ci. Odbuduj ę wszystko

tak, jak było.

-Oj!

Przestała go bi ć . Podniósł si ę i zacz ą ł si ę jej przygl ą da ć .

Miała bardzo szare oczy i ciemne włosy opadaj ą ce w nieładzie na czoło. Jej dłonie

były delikatne. Niebieska spódniczka i biała bluzka zabrudzone były piaskiem, zapa ć kane,

a dół spódniczki cały przemoczony. Jej usta dygotały ze zło ś ci. Szybko przenosiła wzrok to

na niego, to na zamek. Nie uroniła jednak Ŝ adnej łzy.

- Przepraszam - powtórzył.

Odwróciła si ę od niego, w chwil ę pó ź niej wykonała gwałtowny ruch bos ą stop ą

i zburzyła kolejn ą ś cian ę oraz kolejn ą wie Ŝ yczk ę .

- Przesta ń ! - krzykn ą ł, staraj ą c si ę j ą powstrzyma ć . -Stój. Nie rób tego!

- Nie! - powiedziała, nie przestaj ą c burzy ć wie Ŝ yczek. Chwycił j ą za r ę k ę , ale zdołała

si ę wyswobodzi ć . Nie przestawała kopa ć i tratowa ć zamku.

- Przesta ń , prosz ę ... - powtórzył.

- Dlaczego burzysz zamek tego chłopca? - usłyszeli głos, który nale Ŝ ał do kogo ś

stoj ą cego z tyłu.

Odwrócili si ę , Ŝ eby zobaczy ć tego kogo ś , kto wyłonił si ę z mgły.

- Kim jeste ś ? - spytali prawie jednocze ś nie.

- Edgar - odrzekł.

- To ja mam tak na imi ę - powiedział pierwszy z chłopców, wpatruj ą c si ę

w nieznajomego.

Przybysz znieruchomiał. Chłopcy przygl ą dali si ę sobie badawczo. Byli bardzo do

siebie podobni. Kolor włosów, oczy, karnacja skóry, układ twarzy zdawały si ę identyczne.

Mieli takie same mundurki szkolne, barw ę głosu, ruchy, wzrost.

Dziewczynka przestała demolowa ć swój zamek i z niedowierzaniem kr ę ciła głow ą .

- Jestem Annie - powiedziała łagodnym głosem. -Wygl ą dacie jak bracia albo co ś

w tym rodzaju.

- To prawda - potwierdził przybysz.

- Czemu niszczyła ś jego zamek? - zapytał drugi Edgar.

- To jest mój zamek i on go zburzył - powiedziała. Edgar Drugi u ś miechn ą ł si ę do

Edgara Pierwszego, który skin ą ł głow ą i wzruszył ramionami.

- Ju Ŝ dobrze, a mo Ŝ e odbudujemy wszystko razem? - spytał drugi z chłopców. -

Zało Ŝę si ę , Ŝ e wyjdzie nam to jeszcze lepiej ni Ŝ było, Annie. U ś miechn ę ła si ę .

- w porz ą dku - odparła. - Bierzmy si ę do roboty. Wszyscy ukl ę kli na piasku wokół

zburzonego zamku. Annie wzi ę ła kawałek patyka i zacz ę ła wytycza ć zarysy nowej budowli.

- Główna wie Ŝ a b ę dzie tutaj - zacz ę ła. - Chc ę , Ŝ eby było du Ŝ o baszt.

Przez chwil ę pracowali w milczeniu. Obaj chłopcy zdj ę li buty.

- Edgar...? - zapytała.

- Słucham? - odpowiedzieli obaj chłopcy. Wszyscy wybuchn ę li ś miechem.

- Trzeba znale źć jaki ś sposób na to, aby was rozró Ŝ nia ć - zwróciła si ę do pierwszego.

- Allan - odrzekł. - Jestem Edgar Allan.

- Ja jestem Perry, Edgar Perry - odpowiedział drugi. Chłopcy znów spojrzeli na siebie.

- Nigdy ci ę tu przedtem nie widziałem - stwierdził Perry. - Jeste ś przyjezdny?

- Chodz ę do szkoły - odparł Allan, wskazuj ą c głow ą w stron ę urwiska, sk ą d przyszedł.

- Do jakiej szkoły? - spytał Perry.

- Manor House School.

Perry zmarszczył czoło i pokr ę cił głow ą .

- Nie znam tej szkoły - powiedział. - Wła ś ciwie nie wiem nic o tej okolicy. Moja

szkoła te Ŝ nazywa si ę Manor, ale nie pami ę tam ci ę stamt ą d. Prawd ę mówi ą c, zrobiłem sobie

mały spacer.

Spojrzał na Annie. Odwróciła głow ę w stron ę wzgórza, o którym mówił Allan, jakby

dopiero teraz zobaczyła je pierwszy raz.

- Czy ty znasz t ę szkoł ę ? - zwrócił si ę do niej.

- Nie znam Ŝ adnej z tych szkół - odpowiedziała. -Ale to jest moja okolica, to znaczy

czuj ę si ę tu, jak u siebie.

- Ciekawe, Ŝ e oboje macie ameryka ń ski akcent - stwierdził Allan.

Spojrzeli na siebie.

- Co w tym dziwnego? - powiedziała Annie. - Ty te Ŝ .

- Gdzie mieszkasz? - spytał nagle Perry.

- Charleston - odpowiedziała. Przest ę pował z nogi na nog ę .

- Jest w tym wszystkim co ś niezwykłego - powiedział. - Miałem rano sen, zanim tu

przyszedłem, zanim si ę tu znalazłem...

- Ja te Ŝ . -I ja.

- ...jakbym ju Ŝ wcze ś niej tu był z kim ś : z wami.

- Tak, ja te Ŝ .

- Ja tak Ŝ e.

- My ś l ę , Ŝ e ju Ŝ nie ś ni ę .

- No, nie.

- Chocia Ŝ jest to dziwne - powiedział Allan. - Jakby prawdziwe, rzeczywiste, ale

w jaki ś szczególny sposób.

Zelazny Roger - Czarny Tron.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: