Cesarska córka.pdf

Andre Norton

Cesarska córka

PrzełoŜyła Anna Wojtaszczyk

Tytuł oryginału Imperial Lady

SCAN-dal

Wiersze do tej ksiąŜki wybrałyśmy z ponadtysiącletniego okresu poezji

chińskiej. Pochodzą one zasadniczo z dwóch źródeł:

„Łódka orchidei: Poetki Chin” („The Orchid Boat: Woman Poets of China”)

zredagował i przetłumaczył Kenneth Rexroth i Ling Chung. New York, McGraw–

Hill, 1972. Wybór obejmuje część „Lamentu Hsi–chun” (110 r. p.n.e) i „Wiersz

pisany na unoszącym się czerwonym liściu” (dziewiąty wiek n.e.) Ts’–ui–p’in.

Wszystkie prawa zastrzeŜone. Wykorzystano za zgodą. Copyright Harcourt Brace

Jovanovich.

„Tłumaczenia z chińskiego” („Translations From the Chinese”) Arthura

Waley. New York, Alfred A. Knopf, 1941. Fragmenty pochodzą z wiersza z okresu

dynastii T’ang; wierszy Wu–ti o Li Fu–jen; oraz z „Jeńca”. Wszystkie prawa

zastrzeŜone. Wykorzystano za zgodą.

Rozdział pierwszy

Mieniąc się Ŝywym złotem i zielenią w ukośnych promieniach zimowego

słońca, baŜant poderwał się w śnieŜnej chmurze z ukrycia. Jednocześnie pani

Srebrzysty Śnieg uniosła swój łuk z drewna i rogu, wypuściła strzałę. CięŜki ptak

opadł w poszycie. Skinęła głową i jeden z eskortujących ją ludzi ruszył, by go

odszukać.

— Wspaniały strzał, o najczcigodniejsza pani! — zawołał stary kawalerzysta

Ao Li głosem tak rubasznym, jak gdyby zwracał się do rekruta. — Nawet kobiety z

plemienia Hiung–nu… pokornie błagam panią o wybaczenie. Kobiety Hiung–nu są

opryskliwe, mowa ich niepiękna, lecz po trzykroć czcigodna pani… — Słowa zamarły

mu na ustach, a jego ogorzała twarz poczerwieniała od wstydu.

Nikt z pozostałych nie wiwatował na jej cześć, jak zrobiliby to dla któregoś ze

swoich towarzyszy. Wszyscy byli starymi Ŝołnierzami, walczyli jeszcze pod

dowództwem jej ojca, a teraz, w pobliŜu granic odwiecznych wrogów, Hiung–nu,

strzegli jego córkę.

W momencie gdy Srebrzysty Śnieg podniosła władczą dłoń, Ao Li rzucił się z

siodła do jej stóp z poczuciem palącego wstydu i lęku przed swoim generałem, który

mógł być pohańbiony i osłabły, ale mimo to wciąŜ jeszcze był panem w swoim domu.

Pani Srebrzysty Śnieg odwróciła się, a jej okryte rękawicami dłonie tak

gwałtownie ściągnęły cugle, Ŝe kudłaty kucyk z północy niemal stanął dęba. Śnieg

posypał się z jego szorstkiej grzywy i sierści.

— Wstań, proszę — rozkazała, uśmiechem wybaczając mu przewinienie. —

JakŜebym mogła się obrazić? Twoje słowa oddają cześć mojemu panu i ojcu, który

mnie uczył. Czy nie mówiono mi zawsze, Ŝe kobiety spoza Purpurowego Muru słyszą,

co mówią ptaki, i potrafią zrozumieć znaczenie poskrzypywania kamieni i drewna, a

najpotęŜniejsze spośród nich słyszą nawet głosy cieni przedwcześnie zmarłych,

wołających ze swych grobów?

Jej oddech parował, blada mgiełka na białym jadeitowym niebie, a stopy w

haftowanych butach z grubego filcu drętwiały z zimna. Rumieniec płonący na

policzkach był równie szkarłatny jak krew ptaka, którego Ao Li podniósł i przytroczył

do siodła, wykonanego na modłę Hiung–nu, którzy, aczkolwiek barbarzyńcy, byli

równieŜ bez wątpienia niezrównanymi konnymi wojownikami.

Podczas gdy uroczyście chwaliła starego straŜnika za zręczność, z jaką tropił

zwierzynę, i oceniała pulchność baŜanta, którego zestrzelił jej łuk, lŜejszy i bardziej

giętki niŜ te ze stepów, równocześnie mrugała oczami, by powstrzymywać łzy Ŝalu i

gniewu na samą siebie. Była niewdzięcznicą. Syn Niebios mógł z łatwością skazać na

śmierć za zdradę całą rodzinę jej ojca; bo jeŜeli głowa domu zwróciła się ku złu, czyŜ

ktokolwiek kiedykolwiek mógł zaufać reszcie ciała? Jak dotąd jednak Ŝyli — ona i jej

ojciec; Ŝyli i nawet, na swój sposób, byli zadowoleni. Czasami zresztą udawało jej się

zapomnieć, Ŝe egzystencję swą zawdzięczają jedynie kaprysowi, który nawet kielich

grzanego wina mógł zmienić w śmierć.

Zabrzmiał głos rogu, a po nim krzyk, tak szokująco głośny, Ŝe Srebrzysty

Śnieg spodziewała się usłyszeć, jak z krystalicznym trzaskiem pękają spadające z

drzew sople. Ao Li oprzytomniał, jedną ręką chwytając rękojeść miecza, a drugą

ściągając wodze swego kuca. Jego wierzchowiec zarŜał w proteście, kiedy jeździec

zmuszał go do wejścia pomiędzy córkę swego generała, której przysiągł bronić

własnym Ŝyciem, a intruza.

Zobaczyła, jeszcze zanim poczuła, Ŝe Ao Li pokornie dotyka rzędu jej kuca.

— Pani — odwaŜył się szepnąć. Stojący za nią męŜczyźni napinali łuki i wyciągali

miecze. Srebrzysty Śnieg zadrŜała, mimo okrywających ją ciepłych skór owczych.

Wyjechali dzisiaj daleko — czy Hiung–nu dojrzeli ich i zdecydowali się na atak?

Odwróciła się, by popatrzeć w kierunku, który palcem wskazywał Ao Li.

Zawsze uwaŜała go za człowieka bez trwogi, jednak teraz jego pokryta bliznami dłoń

drŜała.

Srebrzysty Śnieg nasadziła strzałę na cięciwę z większą nawet szybkością niŜ

przy zestrzeleniu baŜanta. Jęknęła w duchu i ukradkiem rzuciła pełne tęsknoty

spojrzenie na błyszczący, wygięty grzbiet Wielkiego Muru. Mogła to być —

pomyślała — ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek zobaczy. Poza nim znajdowały się

równiny i pewien rodzaj wolności, co niewątpliwie odkrył jej ojciec podczas lat

swego wygnania. MoŜe powinien był tam zostać, mimo Ŝe była niegodną imienia

córki niewdzięcznicą ośmielając się nawet tak pomyśleć. Bo chociaŜ został pokonany

i pohańbiony, to kapitulacja spowodowała upadek ministrów w lśniącym Chang’an.

Przez dziesięć lat pozostał z tymi, którzy go pojmali, jak Ŝałosny Li Ling, generał i

zdrajca. Podobnie jak generał Chang Chien, który mieszkał wśród Hiung–nu, Ŝenił

się, a nawet płodził potomstwo, a jednak i on kiedyś pierzchnął z powrotem do krainy

Han. A teraz na zgrzanym, spienionym koniu zbliŜał się ku niej posłaniec, jakiego

obawiała się od dziesięciu lat. A jeŜeli przybywał on z Chang’an, ze stolicy, gdzie

Słońce Niebios zasiadał w chwale na Smoczym Tronie i ogłaszał edykty przeciwko

tym domom, które uznał za zdradzieckie? MoŜe ten goniec doręczył juŜ szkarłatny

sznur jej ojcu i jechał teraz rozkazać, by równieŜ i ona pozbawiła się Ŝycia? Czy ciało

Chao Kuanga zwisało teraz, stygnąc, z gałęzi drzewa, leŜało poraŜone trucizną lub

krwawiło od ciosu mieczem? Przysięgła sobie, Ŝe długo go nie przeŜyje; a wyboru

tego wcale nie podyktowała wola Syna Niebios.

Pomimo Ŝelaznego opanowania, którego wcześnie się nauczyła — najpierw

jako dziecko, potem jako dziewczyna wychowywana przez ponurego, zranionego ojca

— po policzku jej ściekła jedna gorąca łza. Zmusiła się do bezruchu, wpatrując się w

step. Wielki Mur, straŜnik Ch’in od czasu rządów Pierwszego Cesarza, zwinął się

wokół tej krainy jak śpiący smok. Ten grzbiet z kamienia i ubitej ziemi, wznoszący

się ponuro ponad równiną, wydawał się teraz blady, posrebrzony świeŜymi zaspami i

kurzawą przezroczystego śniegu, od którego matka pani Srebrzysty Śnieg — zanim

umarła z Ŝalu i samotności — nadała imię swojemu dziecku. Nie miała teŜ Ŝadnych

Ŝyjących braci. Wszyscy zginęli na granicy, mając nadzieję, Ŝe zmazą grzech ojca. Był

markizem i generałem, który zawiódł zaufanie Syna Niebios. Nie tylko poddał

krwawiące resztki armii wojowników Han barbarzyńcom, ale kiedy to uczynił,

ośmielił się pozostać przy Ŝyciu.

Ao Li wykonał ostry gest, na który pozostali bezzwłocznie zaszli ją z boków.

Srebrzysty Śnieg rzuciła szybkie spojrzenie na starego, potem prędko odwróciła

wzrok. Całe jego Ŝycie podporządkowane było kodowi wojskowego posłuchu. Czy

naprawdę ośmieliłby się wydać rozkaz, by zaatakować posłańca Syna Niebios? Czy

ona, córka swego ojca, potrafiłaby napiąć łuk przeciw takiemu człowiekowi? Zbierała

się na odwagę, by rozkazać Ao Li, Ŝeby się powstrzymał. Następnie wydała cichy

okrzyk. Jej oczy były młodsze, bystrzejsze od oczu starego dowódcy oddziału,

chociaŜ teraz zaćmiły je łzy wdzięczności, kiedy spostrzegła, Ŝe jeździec, którego

parujący koń ślizgał się i potykał podchodząc po ścieŜce, nosił sfatygowaną liberię

ludzi jej ojca. Wyciągnęła dłoń i dotknęła ręki Ao Li. Stary człowiek szarpnął się w

tył, jak gdyby dotknął rozŜarzonego węgielka. — Przyjaciel — powiedziała

półgłosem i ściągnęła konia w tył, za swoją eskortę.

Jeździec juŜ chciał zejść z siodła i uklęknąć, gdy zatrzymało go warknięcie Ao

Li. Młodziutki jeszcze chłopiec ośmielił się tylko na moment podnieść na nią oczy.

Następnie opuścił spojrzenie na ośnieŜoną ziemię, składając jej hołd stosowny

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: