Medeiros Teresa - Amulet 01 - Amulet.pdf - E-Book - zawiera nowe pliki - kobazyl

Prolog

Media nie bez powodu nazywają ten olbrzymi apartament

fortecą, pomyślał Michael Copperfield, po raz trzeci zmieniając

windę w wieżowcu Lennox Tower. Wystukał kod dostępu i

nacisnął odpowiedni numer.

Drzwi otworzyły się z sykiem na dziewięćdziesiątym piątym

piętrze. Oparł się pokusie i nie spojrzał na panoramę Manhattanu

nocą. Ruszył przed siebie, a gdy dotarł na koniec beżowego

korytarza, zdecydowanym pchnięciem otworzył drzwi.

- Proszę, wejdź, nie musisz pukać - przywitał go oschły głos.

Copperfield rzucił na stół poranne wydanie „Timesa".

- Właśnie wróciłem z Chicago. Co to, u diabła, ma znaczyć? -

zapytał, wskazując nagłówek na pierwszej stronie.

Chłodne, szare oczy odwróciły się od migoczącego ekranu

komputera i spojrzały na zwiniętą gazetę.

- Myślę, że nie muszę ci tego tłumaczyć. Przez tyle lat byłeś

moim doradcą personalnym, więc chyba umiesz czytać.

Copperfield popatrzył na mężczyznę, którego od dwudziestu

pięciu lat uważał za swojego przyjaciela i który od siedmiu lat był

jego pracodawcą.

- Cóż, czytam całkiem nieźle. Nawet między wierszami. -

Podniósł gazetę i zaczął czytać. - „Tristan Lennox, założyciel,

dyrektor i posiadacz większości akcji Lennox Enterprises,

oferuje milion dolarów każdemu, kto udowodni istnienie magii.

Rozmowy odbędą się jutro rano przed budynkiem Lennox

Tower. Ekscentryczny młody milioner czeka na poważnych

kandydatów". - Copperfield energicznie zwinął gazetę, jak

gdyby chciał uformować z niej podobiznę szefa. - Poważni

kandydaci? Jutro rano, zanim wzejdzie słońce, będziesz tu miał

wszystkich operatorów horoskopu na telefon, kanciarzy i oszustów,

których odrzucił Geraldo!

- Geraldo już dzwonił. Dałem mu twój numer domowy.

- Jak mogłeś zrobić coś tak nieostrożnego po tym, jak

w końcu udało mi się wyrobić ci reputację i zdobyć szacunek

dla twojej firmy?

Tristan spojrzał na niego z rozbawieniem.

- Dam ci dziesięć tysięcy dolarów, jeśli przestaną mnie

nazywać młodym milionerem. Mam trzydzieści dwa lata. Nie

jestem już taki młody.

Uwagę Tristana przyciągnął szum faksu. W sztucznym

świetle dołeczki w jego policzkach wydawały się jeszcze

wyraźniejsze, a twarz nabrała surowości. Kiedy nacisnął przycisk,

a tym samym potwierdził przejecie rentownej firmy, zajmującej

się oprogramowaniem komputerowym, sfrustrowany Copperfield

omal nie wyrwał sobie z głowy modnego kucyka.

- Jak długo zamierzasz ulegać tym idiotycznym kaprysom? Aż

całkiem zrujnujesz wiarygodność firmy? Aż cały Nowy Jork będzie

się z ciebie śmiał, tak?

- Aż znajdę to, czego szukam.

- A czego, lub kogo, szukasz?

Tristan, który od dziesięciu lat ignorował uszczypliwe pytania

Copperfielda, wyłączył faks i komputer, po czym wstał z

obrotowego fotela.

Kiedy podszedł do północnej ściany, otworzyły się niewidoczne

do tej pory drzwi garderoby, W punktowym świetle rozjaśniającym

jego kroki ukazało się pomieszczenie dwa razy większe od

całego mieszkania Copperfielda. Nie miał wyboru. W obawie,

że rozmowa z takiej odległości może wywołać echo, Copperfield

podążył śladami szefa. Tristan uruchomił automatyczny wieszak na

krawaty.

- Czasami myślę, że celowo się z tym afiszujesz – powiedział

Copperfield. - Trzymasz ludzi na dystans, żeby nie mogli cię

zranić. - Oddychał miarowo i spokojnie. - Chcesz, żeby wszyscy

pamiętali o tamtym skandalu.

Przez krótką chwilę słychać było jedynie szum obracających się

na wieszaku krawatów.

Tristan wzruszył obojętnie ramionami. Zdecydował, że do

garnituru od Armaniego będzie pasował bordowy, jedwabny,

w drobne paseczki.

- Demaskowanie szarlatanów to moje hobby. Takie samo

jak gra na giełdzie czy zbieranie obrazów Picassa. - Z wprawą

wiązał krawat, spoglądając kpiąco na Copperfielda. - Albo

podrywanie bulimicznych supermodelek na czekoladki „Go-

diva"

Copperfield założył ręce na piersi.

- Znowu kazałeś przeszukać moje mieszkanie? A może

wypatrzyłeś to w tej swojej szklanej kuli? Ja przynajmniej daję

czekoladki. O ile pamiętam, ostatnia modelka, którą ci przed

stawiłem, usłyszała jedynie „dziękuję", gdy było już po wszystkim.

Na twarzy Tristana pojawiło się coś, co u kogoś mniej

ostrożnego można by uznać za zawstydzenie.

- Mój asystent miał jej wysłać kwiaty. - Z mahoniowego

pudełeczka wyjął platynowe spinki do rękawów. - Jeśli mart-

wisz się o mój milion dolarów, Copperfield, niepotrzebnie

tracisz energię. Jestem ostatnim człowiekiem, który wypłaci taką

nagrodę.

- Jak to mówią, w każdym cyniku bije serce rozczarowanego

optymisty.

Tristan minął go, poprawiając spinki, a jego twarz znów

przybrała obojętny wyraz.

- Kto jak kto, ale ty chyba wiesz, że od dawna nie wierzę w

czary.

- Tylko tak mówisz, przyjacielu- mruknął pod nosem

Copperfield. - Tak mówisz.

Przez chwilę przyglądał się wiszącym na wieszaku krawatom,

aż uznał, że skromny model od braci Brooks podkreśli kolor

jego oczu. Schował go do kieszeni, a gdy się odwrócił, zauważył,

że automatyczne drzwi zamykają się bezszelestnie za

wychodzącym Tristanem.

Podbiegł do wyjścia i zaczął walić pięściami.

- Hej! Wypuść mnie! Niech cię cholera, Tristan! Ty arogan-

cki skur... - Za drzwiami rozbrzmiewał śmiechy gdy Copperfield

próbował wyważyć zamknięte drzwi. - Do diabła, co jeszcze

mnie dziś spotka?

Odpowiedź poznał chwilę później, gdy zgasło łagodne światło,

zaprogramowane, by świecić w obecności szefa. W końcu jednak

udało mu się wydostać z pułapki.

Westchnęła, kiwając głową nad własną naiwnością.

W tym momencie brzozowa miotła wzniosła się w powietrze

i zatrzymała. Dziewczyna jedną nogą dotykała ziemi, po

plecach przechodziły jej ciarki.

- Leć! - rozkazała.

Miotła wzbiła się w górę i ruszyła w kierunku dębowego

zagajnika. Wzniosła się na zawrotną wysokość, po czym

zaczęła spadać, przeciągając pasażerkę kilka metrów po ziemi,

by po chwili znowu wystrzelić w niebo.

Rozradowana dziewczyna przestała zwracać uwagę na

niebezpieczeństwo, jakim groziło latanie na brzozowej miotle

wokół niewielkiej polanki. Im głośniej się śmiała, tym szybciej

miotła przemierzała przestworza. Wydawało się, że lada moment

wzbije się tak wysoko, że doleci na księżyc, który ukazał się

właśnie na popołudniowym niebie.

Z wysiłkiem utrzymywała się na miotle. Gdy poczuła się

wystarczająco pewnie, jej niezwykły pojazd wzbił się znowu

w powietrze, przeleciał nad najwyższymi dębami i równie szybko

wylądował. Tak gwałtowne spotkanie z ziemią wprawiło

dziewczynę w osłupienie.

Rzęziła jak wyrzucony na brzeg dorsz, modląc się w duchu, by

jeszcze raz nabrać powietrza w płuca. Kiedy odzyskała oddech,

podniosła głowę i rozejrzała się w poszukiwaniu miotły. Zauważyła

ją kilka metrów dalej.

Wypluła liście, które wpadły jej do ust, i podniosła porzucony w

trawie pojazd.

Niezadowolenie ustąpiło, gdy poczuła, że jej dłoń jest dziwnie

gorąca. Kiedy rozluźniła ściśnięte w pięść palce, jej oczom ukazał

się lśniący amulet. Z otwartymi ze zdziwienia ustami patrzyła, jak

szmaragd mrugnął, po czym zgasł.

Z ciemnego lasu wyłonił się nagle mężczyzna, jednak

dziewczyna była zbyt zajęta swoim odkryciem, by to zauważyć.

Przybysz uśmiechnął się triumfalnie i ruszył w kierunku wioski.

Promienie wschodzącego księżyca łagodnie igrały na jego

siwiejących skroniach.

D ziewczyna ciężko usiadła na miotle. Związana nad kol-

anami spódnica odsłoniła łydki odziane w czarne pończochy.

Zbłąkany wiatr rozwiewał szeleszczące liście i splątywał jej

włosy, tak że co chwila musiała odgarniać z czoła opadające

kosmyki. Na jej ramionach pojawiła się gęsia skórka.

Chwyciła oburącz miotłę i zamknęła oczy. Próbowała

przypomnieć sobie zaklęcie, którego nauczyła się przed chwilą, ale

skurcze w łydce nie pozwalały się skoncentrować. Wykrzykiwała

magiczne słowa, jednak miotła nawet nie drgnęła.

Ściszyła głos. Z jej ściśniętego rozczarowaniem gardła

wydobywał się jedynie szept. W oczach miała łzy. Czyżby przez

cały czas tylko się oszukiwała? A może rzeczywiście była

beznadziejną czarownicą? Zawsze się tego obawiała.

Poluzowała tasiemki spinające sukienkę i wydobyła

szmaragdowy amulet zwisający na jej delikatnej szyi. Choć

ukrywała go przed oczyma ciekawskich i z wyjątkiem kilku

naprawdę wyjątkowych momentów najczęściej go ignorowała,

zawsze jednak czuła, że powinna nosić swój amulet na sercu,

niczym symbol wstydu.

- Sacre bleu, chcę latać - mruknęła pod nosem. Nagle miotła

szarpnęła do przodu i równie gwałtownie się zatrzymała. Amulet

spokojnie spoczywał na jej sercu, które łomotało teraz jak oszalałe.

Nie zwracając uwagi na nieustanne zmiany nastroju, powoli

zdjęła złoty łańcuszek z szyi i ścisnęła amulet.

- Chcę latać - wyszeptała, pochylając się nad kijem.

Nic.

Część pierwsza

Gdyby ktoś odważył się poinformować pannę Arian Whitewood

o niebezpieczeństwie, jakim grozi uprawianie czarów

w Massachusetts w 1689 roku, zapewne zostałby wyśmiany przez

pewną swej nieśmiertelności dwudziestolatkę. Każdy,

z wyjątkiem ojczyma, którego darzyła ogromnym szacunkiem

i w pewnym sensie wymuszoną miłością. Siedziała na krześle

i położywszy ręce na kolanach, wpatrywała się w płonący

w kominku ogień i słuchała jego tyrady na temat sług szatana i

czarnej magii.

Próbna przemowa zdawała się wprawiać w większe zakłopotanie

mówcę niż jego słuchaczkę. W jednej dłoni ściskał cienki

modlitewnik, drugą zaś poprawiał stalowosiwe włosy. Wzrok wbił

w nieokreślony punkt tuż za jej głową.

Arian wystukiwała o świeżo wyczyszczoną podłogę wesoły rytm

i słuchała historii o tym, jak krowa Goody Hubbins nagle zaczęła

dawać zsiadłe mleko. Uśmiechnęła się na widok brzozowej miotły,

niewinnie opartej o kominek.

- Arian! - krzyknął Marcus Whitewood. - Czy ty nie słyszałaś,

co powiedziałem? Twoja dusza jest w śmiertelnym

niebezpieczeństwie, moje dziecko!

- Wybacz, ojcze Marcusie. Przez chwilę byłam myślami gdzie

indziej. Proszę, módlmy się dalej.

Marcus, wyczuwając jej znudzenie i obojętność, jeszcze raz

przygładził dłonią włosy.

- Nie dalej jak wczoraj pani Burke skarżyła się, ze gdy jej

córka Charity, czytając katechizm, zobaczyła cię przez okno,

dostała ataku szału.

- Pewno wpadła w szał z nudów - mruknęła pod nosem

Arian. Nie miała odwagi powiedzieć Marcusowi, że poprzedniej

nocy ta sama Charity, dziewczyna o końskiej twarzy, łomotała

z desperacją do ich drzwi i prosiła, by Arian przepowiedziała

jej przyszłość z fusów po herbacie.

- O nic cię nie oskarżam, córko. Myślę jednak, ze dla

swojego bezpieczeństwa powinnaś wiedzieć, co mówią we wsi

Martwię się nie tylko o twoją duszę.

Arian chrząknęła.

- Nigdy nie będę purytanką i oni dobrze o tym wiedzą.

Chodzę na te ich niekończące się zebrania tylko ze względu

na ciebie. Nienawidzą mnie, odkąd przybyłam do Gloucester.

Niezadowolenie Marcusa powoli mijało. Dobrze pamiętał

wydarzenia sprzed dziesięciu lat Stał w doku i nerwowo miął

kapelusz - potem musiał go oddać do reperacji. Modlił się po

cichu, gdy jego oczom ukazała się drobna postać odziana

w czerwoną pelerynkę, z walizeczką w dłoni.

Wzruszenie ścisnęło mu gardło, tak że nie był w stanie

wygłosić powitania, jakie sobie przygotował. Znudzona mała

podróżniczka zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów i zapytała

zaskakująco niskim głosem:

- Gdzie jest moja mama? Czyżby znowu uciekła?

Od tego czasu dziewczyna urosła o kilkanaście centymetrów, ale

jej chrapliwy głos i świdrujące spojrzenie nadal odbierały

mężczyznom pewność siebie.

Buntowniczo założyła ręce na piersi. Marcus zbyt dobrze znał

ten gest.

- Nic ich nie obchodziło, że mówię po francusku i noszę

marszczone halki. Babcia uważała, że w podróży dziecko powinno

być dobrze ubrane.

- Twoja babcia wierzyła też w czary, młoda damo - pogroził

jej palcem. - Ta stara Francuzka zatruła twój umysł czarną

magią.

- Białą magią - poprawiła go Arian. - Babcia była

chrześcijanką. Nie chciała mnie tu wysyłać. Zmarła w rok po moim

wyjeździe.

Arian mrugała, próbując powstrzymać łzy. Ukochana babcia nie

przewidziała, że zanim dziewczynka dotrze na miejsce, jej matka

umrze, a ona trafi pod opiekę surowego ojczyma, którego nigdy

wcześniej nie widziała na oczy.

- Obiecałem twojej matce, ze dam ci nazwisko i zapewnię

schronienie - powiedział Marcus. patrząc jej prosto w oczy. -

Lilian, umierając, nie mogła mówić i cały czas kaszlała krwią.

Myślała tylko o tobie. Miała nadzieję, że wszyscy troje ułożymy

sobie tutaj życie.

Widząc jego smutny uśmiech. Arian zrozumiała, dlaczego jej

frywolna mama tak uwielbiała tego prostego, spokojnego

mężczyznę. Odwróciła wzrok, uświadomiwszy sobie, że nigdy nie

znała i właściwie nie lubiła kobiety, którą tak bardzo kochał i którą

utracił.

- Jesteś taka niewinna. Arian - powiedział Marcus. -

Smakowity kąsek dla szatana. Twoje dziecinne mikstury i oszustwa

to dla niego łatwa zdobycz. Wiem, że nie chciałaś nikogo

skrzywdzić, ale ludzie ze wsi tego nie wiedzą. Dla nich jesteś

upartą dziewczyną, której boją się, bo jest inna.

- Ależ ja nie przyrządziłam żadnej mikstury, od kiedy spaliłeś

mi sproszkowane mysie nogi i wylałeś krew nietoperza - zapewniła

szczerze.

Marcus położył dłoń na jej ramieniu.

- Pozwól mi modlić się za twą duszę, córko. Uklęknijmy i

prośmy Najwyższego, by uwolnił cię ze szponów czarnej magii,

którą w twoim czystym sercu zasiała babka.

Opadając posłusznie na kolana. Arian w duszy powtórzyła:

Białej magii!

Wiedziała, że protest na nie się tu nie zda. Uklękła na

spódnicy, gdyż modły czasami przeciągały się w nieskończoność.

Marcus otworzył cienką książeczkę i zaczął monotonnie

czytać modlitwę za modlitwą. Arian czuła, jak pod drapiącą.,

wełnianą sukienką po plecach spływa jej strużka potu.

Otworzyła jedno oko i zobaczyła, że Marcus całkowicie

zatopił się w medytacji. Pomyślała, że nadarza się znakomita

Medeiros Teresa - Amulet 01 - Amulet.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: