Susan King - Zaczarowana noc 02 - Zaklęte róże.pdf - ROMANSE SPRZED LAT - mek4

King Susan

Susan King Zaklęte róŜe

Zaklęte RóŜe

Dawno, dawno temu... Spała, skórę miała bladą jak perła rzeczna, wargi

wyschnięte z gorąca. Pochyliwszy się, ucałował jej usta. Poczuł, Ŝe serce znów

mu pęka na widok jej powiek, przez moment drŜących, jakby w przypływie

świadomości, i zaraz znów nieruchomych. Z westchnieniem dotknął jedwabistych

ciemnych włosów. Liadan wymówił szeptem jej imię. MałŜonko Aedana mac

Brudei. Usłysz mnie. Gdy wypowiedział te słowa, słaby puls widoczny na jej

szczupłej szyi przyspieszył. JakŜe niewiele utrzymywało ją przy Ŝyciu. Oddech

delikatny jak cienki lód na sadzawce wiosną. Uderzenia serca, słabe, nie równe.

Codziennie słuŜka karmiła Liadan bulionem i poiła wodą, a Liadan przełykała

nawet przez sen. Co wieczór Aedan siadał przy Ŝonie, matce jego maleńkiego syna,

i tkwił przy niej od zmierzchu do świtu, a w obliczu jej niezwykłego spokoju

jego smutek nieco łagodniał. Przetarł dłońmi znuŜone oczy, gdy trzasnął ogień na

niskim palenisku za jego plecami. Godzina była juŜ późna, ale sen nie

przychodził. Aedan ujął Lindan za rękę i zmarszczył czoło, patrząc na

zaczerwienione szramy widoczne na jej przedramionach. W zamyśleniu pogładził je

palcami. Tamtego dnia, kilka tygodni wcześniej, dnia walki i zmagań, otoczyły ją

krzewy dzikich róŜ. Nie obudziła się od tamtej chwili, gdy ją podniósł z łoŜa

cierni i kwiatów. Widział jednak, Ŝe skóra jej się zabliźnia, a głęboka rana na

głowie się zamknęła. Skoro jej ciało wciąŜ potrafiło się goić, a oddech wciąŜ

przez nie przepływał, oznaczało to, Ŝe Ŝycie wciąŜ się w niej tli. A póki Ŝycia,

póty nadziei... Wychudła bardzo i zmieniła się w kruchy cień tamtej trys kającej

zdrowiem dziewczyny z rumieńcem na policzkach, którą poślubił przed kilkoma

miesiącami, gdy nosiła juŜ w lonie jego dziecko. Teraz mógł policzyć wszystkie

kości w jej dłoni, palcem powieść wzdłuŜ doliny, ciągnącej się przez ramię.

Uniósł jej szczupłe palce do ust, pocałował je i ułoŜył na przykryciu. Nerwowym

ruchem przeczesał sobie długie ciemne włosy i udręczony zamknął oczy. Druidzi,

kapłani, posiadający moc uzdrawiania, odmawiali nad nią zaklęcia, stosowali

wszelkie wywary, maści i czary. Sam Aedan, wojowniczy ksiąŜę Dał Riata,

wychowanek druidów, równieŜ odprawiał rytuały, wlewając Ŝonie do ust kolejne

mikstury. Podczas nowiu księŜyca kreślił nad jej ciałem magiczne wzory. Pragnąc

przebudzić jej duszę, odmawiał nawet chrześcijańskie modlitwy. Ale Liadan wciąŜ

spała. Aedan zamknął oczy i wrócił myślą do czarów, które stworzył wspólnie z

Liadan, do sekretnych nocy, wypełnionych płomienna, upojną milości WciąŜ tak

bardzo tęsknił za jej dotykiem, za zatraceniem się w dzikości i szaleństwie.

Nawet teraz, zmęczony i zrozpaczony, zadrŜał na wspomnienie tamtych przeŜyć. On

i Liadan stanowili jedność, połączyły się ich serca i ciała. Nie potrafił

wyobrazić sobie dotkliwszej tortury od tej, której doświadczał teraz, gdy

siedział bezradnie przy niej, nieprzytomnej. ChociaŜ był wojownikiem i druidem,

chociaŜ posiadł siłę i mądrość, to jednak nie potrafił ocalić ukochanej kobiety.

Koniuszkiem palca nakreślił na jej czole znak spirali, mającej chronić przed

wszelkim złem, i jeszcze raz odmówił zaklęcie, pckmagające zbłąkanej duszy

powrócić do opuszczonego ciała. To, co idzie w górę, niech zejdzie na dój. To,

co „chodzi, niech wejdzie z powrotem. Niebezpieczeństwo Ŝadne cię nie spotka Ni

na wzgórzu, ni na wrzosowisku. Wróć bezpiecznie do domu, wróć do mnie. Na jej

czole zarysowała się zmarszczka, jak delikatna fala na poruszonej wodzie. Aedan,

widząc tę walkę o Ŝycie, wiedział, Ŝe tylko on jest w stanie pomóc ukochanej.

Posiadł przecieŜ umiejętność przydawania tej siły, płynącej kaŜdej Ŝywej

istocie. Nigdy się nie podda. Ona musi do niego wrócić. Liadan, uslysz mój glos

we mgle. Wróć do mnie, ukochana. Tłumaczono mu, Ŝe powinien Zostawić Liadan pod

gwiazcłami i pozwolić jej spokojnie umrzeć. Powtarzano mu, Ŝe je. go Ŝałoba

wiąŜe ją z ziemią Ŝelaznym łańcuchem. Mówiotio: „Pozwól jej odejść. Ona cię

odnajdzie na tamtym świecie i znów będziecie się kochać”. Ale on kochał ją

teraz, tutaj. Poprzysiągi sobie, Ŝe Liadan będzie Ŝyć, nawet gdyby miał sięgnąć

w zaświaty i wyciągnąć ją stamtąd własnymi rękami. Nie wypróbowano jeszcze tylko

jednej metody, ale teŜ i prawa druidów jej zakazywały. Dla Aedana jednak nic się

nie liczyło. Magia słowa pisanego, narzędzie chrześcijańskich kapłanów, była

jego ostatnią szansą. Spisane słowa zaklęcia mogły zadziałać szybko jak

błyskawica. PoniewaŜ pobierał chrześcijańskie nauki, mógł napisać te słowa w

swoim własnym języku. Spróbuje zjednać sobie wieczność, tam zwróci się z prośbą

o sprowadzenie zbłąkanej duszy Liadan z powrotem do jej ciała. Zostawiwszy Ŝonę,

podszedł do drewnianego kufra, z którego wyjął pergamin, uŜywany do bardziej

codziennych Spraw. Cieniutki arkusz pokryty juŜ był starannie wypisanymi

słowami, lecz na szerokich marginesach zmieszczą się dodatkowe linie. Aedan mac

Brudei odszukał pojemnik ze sporządzonym z sadzy atramentem i przechowywane wraz

Strona 1

Susan King Zaklęte róŜe

z nim gęsie pió ro i zaniósł je koło posłania Liadan. Wróć bezpiecznie do domu,

wróć do mnie... Szkocja, Edynburg Sierpień 1858 Nie pojadę. Christina

Blackburn złoŜyła ręce w geście skromności, świadczącym jednak o uporze, i

odwróciła się od okna, wychodzącego na spadziste ulice Edynburga, pełne sklepów

i kamienic czynszowych. Muzeum Narodowe stało w cieniu stromej skały, na której

wznosił się zamek, do gabinetu sir Edgara Neayesa wpadało więc niewiele światła

słonecznego. Nie mogę. Jestem pewna, Ŝe obaj to rozumiecie. Podniosła głowę

i popatrzyła na sir Edgara, a potem na drugiego męŜczyznę obecnego w gabinecie,

na swego brata, Johna Blackburna. Moja droga powiedział sir Edgar, wstając

zza ogromnego mahoniowego biurka. Był wysoki i przystojny w chłodny, bliski

doskonałości sposób, a jego elegancja idealnie pasowała do bogato umeblowanego

gabinetu. PrzecieŜ wyjazd do Dundrennan House i zbadanie tych staroŜytnych

murów, które znaleziono na zboczu wzgórza, zajmie ci zaledwie kilka dni. Musisz

jechać. To niezwykła gratka, Christino! To ty uwaŜasz to za gratkę, Edgarze

odparła spokojnie. Od dawna pragniesz sprowadzić kolekcję z Dundrennan do

muzeum. Gdybyś sam pojechał, mógłbyś złoŜyć jeszcze jedną ofertę sir... chyba

Aedanowi, nieprawdaŜ? Owszem. Nowym lordem Dundrennan jest sir Aedan MacBride,

syn zmarłego sir Hugh MacBride”a. Ale dziedzic wielkiego barda Szkocji nie jest

poetą, moŜesz mi wierzyć. Sir Aedan to trzeźwo myślący inŜynier, który pracuje

przy budowie dróg jak zwykły robotnik. Historyczne znaczenie jego posiadłości

wydaje się ani trochę go nie interesować. Edgar z lekcewaŜeniem wydął wargi.

Bardzo moŜliwe, lecz poniewaŜ juŜ go znasz, wypada, abyś to raczej ty pojechał,

a nie ja odparła Christina. Owszem, ale mam teraz mnóstwo innych zajęć, wolę

więc, Ŝebyś mnie zastąpiła. Ten mur, który sir Aedan odkrył na terenie swojego

majątku po wysadzeniu w powietrze skały pod budowę nowej drogi, moŜe być

naprawdę bardzo stary. Mogłabyś nawet napisać o tym artykuł. Porozmawiam w twoim

imieniu z panem Smithem z Blackwood”s migazine. PrzecieŜ wiesz, Edgarze, Ŝe

Blackwood”s opublikował juŜ cztery artykuły autorstwa mojej siostry wtrącił

się szorstko J ohn. Christina jest szanowaną znawczynią staroŜytności i nie

potrzebuje twójej protekcji. Być moŜe. Ale nie musi się tak obawiać tego

wyjazdu. Na prawdę moŜe się okazać, Ŝe warto było poświęcić czas. Nie chodzi

wcale o sam wyjazd. Nie wiem, jak moŜesz ode mnie oczekiwać, Ŝe wybiorę się...

właśnie tam. Christina nerwowo krąŜyła pod oknem, aŜ szeleściła jej zielona

jak mech spódnica i kilka warstw halek. Moja droga, jesteś jak zwykle

czarująca, choć odrobinę nierozsądna Edgar uśmiechnął się pobłaŜliwie.

Proszę, zrób to dla mnie. Obiecałem, Ŝe wygłoszę serię wykładów dla Bn tish

Museum, jeszcze więc przez kilka tygodni nie będę mógł pojechać do Dundrennan.

Ty posiadasz odpowiednie doświadczenie, aby móc stwierdzić, czy to odkrycie

warte jest mojego czasu i zainteresowania muzeum. Ten kamienny mur moŜe się

nawet okazać piktyjski! Dobrze znasz się na tej kulturze, wie lebny Carriston

starannie cięw tej mierze wykształcił. Christina westchnęła na wspomnienie

starego wuja, który ostatnio cięŜko zapadł na zdrowiu. Wielebny Walter Carriston

był autorytetem z dziedziny historii Szkocji, a swoją wie dzę postarał się

przekazać siostrzenicy. Znajomość historii, li teratury i odpowiednich technik

badawczych Chnistina posiadla w duŜym stopniu dzięki niemu. Czuję się

zaszczycona zaufaniem, jakim mnie darzysz, Edgarze. Ale jestem pewna, Ŝe ktoś

inny równieŜ moŜe się tym zająć. ChociaŜ Chnistina zachowała pozory chłodnego

opanowania, jej serce gorąco protestowało. Ze wszystkich miejsc na świecie

akurat do Dundrennan nie mogła pojechać. Twój wuj będzie bardzo rozczarowany,

jeśli odmówisz. Piękne czoło Edgara zmarszczyło się na moment, ale zaraz się

wygładziło. Ach, czy chodzi o ten obraz? Chnistina poczuła, Ŝe policzki,

Ŝałosny barometr jej myśli, wprost płoną. To po matce odziedziczyła kasztanowate

włosy i idącą z nimi w parze niemal przezroczystą skórę. Zerknąwszy na brata,

przekonała się, Ŝe John bacznie ją obserwuje. Owszem. Obraz znajduje się w

posiadaniu MacBride”ów Z Dundrennan. Prawie juŜ o tym zapomniałem mruknął

Edgar. Słynni artyści Z rodziny Blackburn są zbyt liczni i zbyt płodni. A więc

namalowany przez Stephena obraz, przedstawiający ciebie jako legendarną

księŜniczkę Dundrennan, znajduje się właśnie tam? To doprawdy niezwykły zbieg

okoliczności! Chnistina ma rację powiedział John. Wstał powoli, opierając

się na trzcinowej lasce, która rekompensowała słabość jego lewej nogi.

PoniewaŜ obraz, który przysporzyl jej tyle nieprzyjemności i wywołał skandal,

jest obecnie własnością MacBride”ów, nie naleŜy od niej oczekiwać, Ŝe pojedzie

do Dundrennan. Ecigar okrąŜył biurko i podszedł cło Chnistiny. Chodzi o obraz,

który twój mąŜ skończył tuŜ przed swą tragiczną śmiercią, prawda? Chnistina

zesztywniała, słysząc te słowa, ale kiwnęła głową. Stephen sprzedał obraz,

chociaŜ przyrzekł mi, Ŝe nigdy się z nim nie rozstanie. Na tym człowieku nigdy

nie moŜna było polegać mruk nął Edgar, obserwując Chnistinę. Szczupły i

ciemnowłosy, o pociągłej twarzy z regularnymi rysami i aksamitnym głosie, był

Strona 2

Susan King Zaklęte róŜe

atrakcyjnym męŜczyzną. Christina patrzyła na niego, pragnąc odczuć pociechę

wywołaną jego bliskością. Tak się jednak nie stało, i nigdy tak nie było,

chociaŜ powtarzała sobie, Ŝe EdI po prostu musi się tylko nauczyć pokazywać od

lepszej strony. Sir Edgar Neayes był powaŜanym dyrektorem muzeum, do stojnym,

wyedukowanym dŜentelmenem, starszym od Christiny o lat dziesięć. Przyjaźnił się

z jej ojcem i nigdy nie robił sekretu ze swej rosnącej sympatii dla córki

jednego z najsłynniejszych malarzy Szkocji. Jego przyjaźń z Blackburnami i Z

Chnistiną przetrwała upokarzający skandal związany ze śmiercią Stephena

Blackburna przed sześcioma laty. Owdowiała Christina, odrzucona przez

towarzystwo, była szczerze wdzięczna Edgarowi za okazywaną przez niego lojalność

i wsparcie w jej pracy naukowej. Kilka tygodni temu poprosił ją o rękę, a ona

wciąŜ jeszcze nie dała mu odpowiedzi. Stale rozwaŜała tę propozycję. Wahała się,

poniewaŜ miała świadomość, Ŝe nie darzy Edgara szczerą miłością i nie zapala się

w niej Ŝadna iskierka namiętności. Ale ognia namiętności zaznała juŜ wcześniej,

w szalonym małŜeństwie z kuzynem z drugiej linii, i boleśnie się przy nim

poparzyła. UwaŜała teraz, Ŝe związek oparty na wspólnych zainteresowaniach

intelektualnych byłby bezpieczny i mógłby nawet przynieść satysfakcję. Edgar był

wybitnym uczonym i zachęcał Christinę do rozwijania naukowych zainteresowań,

chociaŜ jasno wyraŜał przekonanie, Ŝe kobieta pod względem intelektualnym nigdy

nie zdoła dorównać męŜczyźnie. Teraz Edgar uśmiechnął się, a w jego chłodnych

niebieskich oczach pojawiło się uznanie. Kochana Christino, naprawdę nie

musisz się martwić z powodu tego obrazu. Nikt nie rozpozna w tobie modelki,

pozującej do księŜniczki Stehena. Jesteś teraz o kilka lat starsza i

szczuplejsza, nie taka.., bujna jak wówczas. PołoŜył jej rękę na ramieniu.

Ale wciąŜ atrakcyjna. Dobry BoŜe, Neayes! wybuchnął John. Przydałaby ci

się odrobina taktu! Dziewczyna miała wtedy zaledwie siedemnaście lat, a teraz ma

dopiero dwadzieścia trzy. Christina właśnie osiąga pełnię swej urody. Kilku

artystów bardzo chciałoby ją malować, ale ona odmawia pozowania nawet malarzom z

kręgu własnej rodziny! Christina wsunęła rękę do kieszeni i poprzez haftowane

etui wyczuła kształt małych okularów. Prawie ich juŜ nie zdejmowała. Prawdą teŜ

było, Ŝe w ciągu ostatnich lat zrobiła się chuda i blada. ChociaŜ brat bronił

jej w tak miły sposób, mimo wszystko zadała sobie pytanie, czy Edgar nie ma

racji. Lecz nawet jeśli stała się nudna,,, sztywną wdówką, niewychylającą nosa

zza ksiąŜki, to i tak wizerunek o wiele lepszy od tamtej zbuntowanej, szalone;

dziewczyny, jaką była kiedyś. Nie chciałem nikogo urazić, mój drogi. Niektórzy z

was, Blackburnów, obdarzeni są ognistym artystycznym temperamentem odparł

swobodnie Edgar. Twoja siostra równieŜ nie jest go pozbawiona, chociaŜ ma teŜ

zacięcie akademickie. John zmarszczył czoło i mocniej oparł się na lasce, a

Christina dostrzegła czerwone plamy gniewu pojawiające się na jego policzkach.

Jej brat, przystojny młody męŜczyzna o lśniących brązowych kędziorach i

anielskiej twarzy, rzadko wpadał w złość. Wiedziała jednak, Ŝe John nie lubi

Edgara. Christino, nie musisz wcale jechać do Dundrennan Powiedział teraz.

Pojedzie, jeśli obchodzi ją praca Waltera odparł Edgar. Wuja Waltera?

obróciła się zdziwiona Christina. Edgar kiwnął głową. Ktoś inny jeszcze

przeoczyłby waŜne szczegóły na tym stanowisku, a to mogłoby mieć istotny wpływ

na prowadzone przez twego wuja badania dotyczące obecności króla Artura Szkocji.

Walter jest wprost zakochany w dziełach sir Hugh MacBride”a związanych z

legendami Dundrennan. Zastanów się nad tym, moja droga powiedział z naciskiem.

Odkrycie archeologiczne dokonane na obszarze tych wzgórz mogłoby dowieść

słuszności twierdzeń twego wuja, uwaŜanych za... bm... naukową pomyłkę. A wszak

tak mało czasu mu, niestety, zostało. Christinie dech zaparło w piersiach.

Teorie Waltera Carristona o roli króla Artura w Szkocji w VI wieku i o jego

związkach z plemionami piktyjskimi zostały głośno wyśmiane przez innych badaczy.

Odnalezienie śladów piktyjskich na wzgórzach Strathclyde stanowiłoby mocny dowód

na poparcie teorii, nad którymi wuj pracował całe Ŝycie. Wyprostowała się.

Przekonałeś mnie argumentem dotyczącym wuja Waltera przyznała. Obejrzę to

stanowisko. Od Dundrennan Hous mogę się przecieŜ trzymać z daleka. Prawdę

mówiąc, sir Aedan zaproponował, by nasz przedstawicie! zatrzymał się u niego,

dzięki czemu będziemy mogli oszczędzić wydatków na hotel. Ale oczywicie

pokryjemy koszty podróŜy. Nie martw się tym obrazem, moja droga dodał Edgar.

On naleŜy juŜ do przeszłości i dawno odszedi w zapomnienie. Oczywiście, masz

rację zgodziła się z nim Christina. Postaraj się wyglądać tak zwyczajnie jak

teraz, a niktcięz nim w tym małym gabinecie, przylegającym do jego sypialni. Po

nie skojarzy. John Edgar zwrócił się do brata Christiny twojej siostrze

będzie potrzebna eskorta. Wiem, Ŝe ostatnio masz niewiele obowiązków, będziesz

więc m5gl jej chyba towarzyszyć powiedział, wymownie patrząc na nogę i laskę

Johna. John się najeŜyŁ Dla Christiny z radością zmienię własne plany.

Dziękuję ci, Johnie powiedziała Christina. Edgar zajął się pisaniem notatki

Strona 3

Susan King Zaklęte róŜe

dla swojego sekretarza z poleceniem zorganizowania przejazdu do Dundrennan, a

Christina czekała z bijącym sercem. Dundrennan! Nerwowo zaciskała dłonie, ze

strachem myśląc o ponownym ujrzeniu przepięknego obrazu Stephena, z którym

wiązało się tyle nieszczęśliwych wspomnień. Odczuwała teŜ jednak wewnętrzne

podniecenie. Być moŜe wywołała je naukowa ciekawość. Szansa odkrycia jakichś

staroŜytności, moŜliwość zobaczenia ich i dotknięcia, dowiedzenia się czegoś

więcej o przeszłości, to w istocie niezwykła gratka. Edgar pod tym względem

doskonale ją znał. Sir Aedan jest przekonany, Ŝe na tym stanowisku nie

znajdziemy nic ciekawego powiedział Edgar, Oczywiście spodziewam się, Ŝe

przyślesz mi jakąś wiadomość. Przyjadę najszybciej, jak tylko będę mógł.

Christina kiwnęła głową i odwrócila się do okna. Zalała ją kolejna fala strachu

i ciekawości, tak wielka, Ŝe nie mogła juŜ zapanować nad drŜeniem rąk.

Przebudzony nagle sir Aedan Arthur Macbride, baronet, lord Dundrennan,

wyprostował się gwałtownie w skórzanym fotelu. Z wolna powracał do

rzeczywistości. Sen, który wydawał się taki realny, powoli się rozwiewał. To ten

przeklęty obraz odnalazł drogę do jego myśli, gdy się zdrzemnął. W jego Ŝyciu

nie było miejsca na legendy o pannach spoczywających wśród dzikich róŜ i

ksiąŜętach druidach, lecz dzisiaj nawiedziły go we śnie. Nie patrząc na płótno w

ramach, wiszące nad kominkiem, przeczesał palcami gęste ciemne włosy, usiłując

pozbyć się nieprzyjemnego uczucia. Nie powinien był zasiadać nad księgami

rachunkowymi wietrze było tu zbyt gęste i ciepłe, cisza zbyt głęboka, a kolumny

cyfr usypiające. Wyobraźnia, której wodze popuścił przez sen, wygrała. Spojrzał

na kieszonkowy zegarek i przekląŁ JtŜ prawie pora na herbatę. Panie z Balmossie

będą się gniewać, jeśli się nie pojawi, nie wspominając juŜ o burzliwej reakcji

ich nieodłącznej towarzyszki, Miss Thistle. Wiedział, Ŝe musi w końcu omówić z

nimi pewne draŜliwe kwestie, które i tak za długo juŜ odkładał. Przygotowania do

zaplanowanej na październik królewskiej wizyty, której bardziej się obawiał, niŜ

się z niej cieszył, zmieniły jego Ŝycie w prawdziwe piekło. Musiał teraz

przekonać swoje czarujące, lecz bardzo niepraktyczne krewniaczki, Ŝe jego

sytuacja finansowa nie pozwala na dalsze wprowadzane z bezgranicznym entuzjazmem

zmiany w domu. On równieŜ pragnął przywrócić Dundrennan 1louse dawną świetność,

nadeszły jednak czasy, w których naleŜało ograniczyć wydatki. Przed śmiercią

ojca, która nastąpiła juŜ blisko rok temu, Aedan przyrzekł sfinalizować plany

sir I{ugh MacBride”a związane z Dundrennan. Słynny poeta, często zwany szkockim

bardem królowej, zyskał sławę [majątek, tworząc kunsztowne epickie poematy.

Aedan jednak zbytnio w nich nie gustował, gdyŜ uwaŜał je za przydługie i zbyt

kwieciste, lecz swoją opinię dyskretnie zachowywał dla siebie. Sir Hugh przez

lata poświęcał czas, pasję i gotówkę na restaurację i modernizację rodowej

siedziby. Odnowienie Dundrennan okazało się bardzo kosztownym i długotrwałym

przedsięwzięciem. Aedan dopiero po śmierci sir Hugh odkrył, jak bardzo stopniał

majątek ojca. Pozostawiony przez sir Hugh testament mówił jednak wyraźnie, Ŝe

jeśli Aedan pragnie zatrzymać posiadłość, prace muszą zostać ukończone. Pomimo

znaczących funduszy, pochodzących z własnych środków Aedana, trudno mu było

spłacić odziedziczone w spadku długi. Wynagrodzenia rzemieślników, których

usługi zamawiały kuzynki, stawały się coraz większym obciąŜeniem. Wiedział, Ŝe

musi coś z tym zrobić, inaczej straci wszystko. Aedan wstał wygładził kamizelkę

z czarnego brokatu, poprawił granatowy fular, a potem włoŜył czarny surdut Musi

im równieŜ oznajmić, Ŝe juŜ w najbliŜszy czwartek i strzepnął klapy. Spróbował

zetrzeć z ubrania plamy błota, przekonany, Ŝe ciotka Lilia, czyli lady

Balmossie, oraz kuzynka Amy Stewart znów będą utyskiwać nad jego wyglądem.

Niestery, dla inŜyniera, zajmującego się budową sieci mniejszych i większych

drógw Szkocji, błoto i kurz stanowiły codzienność. Westchnął. Z jakiegoś powodu

czul się nieswojo. Wreszcie zdał sobie sprawę, Ŝe to na skutek tego, co mu się

przyśniło, odczuwa teraz bolesną tęsknotę, głębokie poruszenie, niespeł.nione

pragnienie. MoŜe tęsknił za miłością? Mikić Sapnął cicho, rozdraŜniony. Lordowie

Dundrennan nie powinni tracić czasu na miłość. Mowa yszak okazać się

niebezpieczna Aedan zakochał się tylko raz, jeszcze zanim odziedziczył tytuł, i

jego miłość zakończyła się tragedią. Teraz przekleństwo Dundrennan, które spadło

na ród w czasach pierwszego Aedana, ciąŜyło mu jeszcze bardziej. Prawdziwa

miłość nie wyszła jego przodkowi na dobre, stwierdził, wracając myślą do legendy

o księŜniczce, która zginęła wśród krzewów dzikich róŜ. I znów odŜyło

wspomnienie ze snu: twarz uśpionej kobiety, jego własna dłoń spoczywająca na jej

czole, ukłucie rozpaczy, które poczuł tak dotkliwie. To on w tym śnie był

staroŜytnym wojownikiem z legendy Dundrennan, gotowym uczynić wszystko, by

uratować swą księŜniczkę. Ona zaś... To absurdalne. Przyśniła mu się młoda

kobieta z obrazu. Obudziła w nim poŜądanie, które nie chciało zgasnąć, tęsknotę

głęboką aŜ po dno duszy. Tłumaczył sobie, Ŝe to przez zbyt liczne zmartwienia i

brak snu. Postanowił, Ŝe przeniesie malowidło w pozłacanych ramach gdzie

Strona 4

Susan King - Zaczarowana noc 02 - Zaklęte róże.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: