Leabo_Karen_-_Piaskowa_dziewczyna.pdf

KAREN LEABO

Piaskowa

dziewczynka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Isabel włączyła nocną lampkę. Wzięła na ręce płaczące

niemowlę i mocno je do siebie przytuliła.

- Nie płacz, młody człowieku - szeptała, kołysząc zawi

niątko. - Ciocia Isabel jest przy tobie.

Maluch rozwrzeszczał się tak głośno, że jego buzia stała

się purpurowa. Isabel była bezradna. Nie mogła dać małemu

tego, czego chciał.

- Isabel - wypowiedziane przez stojącą w drzwiach ko

bietę słowo zabrzmiało jak nagana.

- Zaczął płakać - tłumaczyła się Isabel. tuląc niemowlę

do piersi.

- Słyszałam. Przecież widzisz, że tu jestem. - Angie,

młodsza siostra Isabel, wyciągnęła do niej ręce - Daj mi go.

Isabel zapragnęła uciec i zabrać ze sobą chłopczyka. Jej

dwudziestoletnia siostra z początku wcale nie chciała mieć

dziecka. Isabel zawahała się ułamek sekundy, zanim w końcu

oddała niemowlę matce.

- To ja jestem jego matką, a nie ty - powiedziała cicho

Angie. Usadowiła się wygodnie w bujanym fotelu i przysta

wiła dziecko do piersi. - Bardzo ci jestem wdzięczna za wszy

stko, co dla mnie zrobiłaś. Nie wiem, co by się ze mną stało,

gdybyś nie pozwoliła mi mieszkać i pracować u siebie. Ale

teraz powinnaś się usunąć. Jak mam się nauczyć macierzyń

stwa, jeśli ty jesteś przy Coreyu, zanim zdążę przyjść do jego

pokoju? Dobrze, że to ja mam mleko, bo inaczej pewnie nigdy

nie pozwoliłabyś mi go potrzymać.

Isabel przygryzła wargę. Angie, niestety, miała rację. Isabel

zajmowała się wszystkim przez cały okres ciąży Angie i po

tem, kiedy przywiozła Coreya ze szpitala do domu. To Isabel

zmuszała siostrę do właściwego odżywiania się i do odpo

czynku, sprawdzała, czy Angie regularnie odwiedza lekarza,

i za wszystko płaciła. To Isabel kupiła małemu łóżeczko,

ubranka i pieluchy. Ona też zaprojektowała i wyposażyła po

kój dziecinny. I cały czas była chora z zazdrości.

Isabel niczego na świecie nie pragnęła tak bardzo jak dzie

cka. Skończyła już trzydzieści lat, ale własnych dzieci nie

miała. Nie spotkała dotąd mężczyzny, z którym chciałaby

przejść przez życie. A ponieważ uważała, że nie ma prawa

pozbawiać własnego dziecka ojcowskiej miłości, urodzenie

dziecka nieślubnego także nie wchodziło w rachubę. Isabel

nie potrafiła pogodzić się z tym, że jej młodsza siostra tak

dobrze wypełnia obowiązki matki, choć jeszcze dwa tygod

nie temu wydawało się, że instynktu macierzyńskiego nic ma

za grosz.

Przepraszam, siostrzyczko - wyszeptała Isabel, z tru

dem hamując łzy. - Ja tylko chciałam ci pomóc.

Przecież pomagasz. - Angie uśmiechnęła się do niej.

- Proszę cię tylko, żebyś mi pozwoliła zostać mamą Coreya.

Być może nie wszystko robię tak jak trzeba...

- Doskonale sobie radzisz, mała. - Isabel pogłaskała po

krytą niemowlęcym puszkiem główkę siostrzeńca. - Będę za

wami tęskniła.

- Zamieszkamy o dwie ulice stąd. Zgadnij, kto będzie

opiekunką do dziecka?

- Chyba pobiję się z mamą o palmę pierwszeństwa.

Isabel uśmiechnęła się z przymusem. Wcale nie czuła się

obrażona. Uważała, że należała jej się reprymenda za wści-

bianic nosa w cudze sprawy.

Korzystając z tego, że Angie zajęła się karmieniem synka,

Isabel wyszła z pokoju, cichutko zamykając za sobą drzwi.

Była dopiero piąta rano, ale ona i tak nie mogłaby już zasnąć.

Postanowiła się ubrać i wcześniej niż zwykle rozpocząć swoje

poranne bieganie.

Włożyła dres, gęste brązowe włosy związała w koński

ogon i wyszła z domu. Stara kamienica z epoki wiktoriań

skiej była nie tylko domem Isabel, ale mieściła także prowa

dzoną przez nią pracownię dekoratorską. Dom miał tyle po

koi, że bez trudu można było w nim zademonstrować klien

tom szeroki zakres możliwości dekoratorskich Isabel. A wło

żyła ona w urządzenie tego domu cały swój talent. Był piękny,

wygodny i przytulny, dokładnie taki, jaki powinien być pra

wdziwy dom. Brakowało w nim tylko dziecięcego śmiechu.

Pojawienie się Coreya pozwoliło Isabel poznać uroki ma

cierzyństwa, ale nawet i ten epizod miał się wkrótce skończyć.

Choć nie bardzo mogła sobie na to pozwolić, zniecierpliwio

na nieustannym wtrącaniem się starszej siostry Angie wyna

jęła mieszkanie w zrujnowanej kamienicy nie opodal domu

Isabel.

No cóż, westchnęła, Angie zawsze chodziła własnymi dro

gami. Tym razem też na pewno jakoś sobie poradzi.

Poranek był chłodny, choć kalendarzowa wiosna miała się

zacząć dosłownie za kilka dni. Isabel pobiegła na znajdującą

się w pobliżu plażę Galveston Island i już po chwili poczuła

rozchodzące się po całym ciele błogie ciepło. Biegła, zacho

wując właściwe tempo, oddech miała równy, spokojny. Zde

nerwowanie, wywołane przykrym spięciem z młodszą siostrą,

wreszcie zaczęło znikać.

Nagle usłyszała jakiś dziwny dźwięk. Zwolniła tempo bie-

gu, podniosła głowę. Poprzez szum fal oceanu przedzierał się

odgłos do złudzenia przypominający płacz niemowlęcia.

- Chyba oszalałaś, Iz - mruknęła do siebie. - Skąd o tej

porze na plaży wzięłoby się niemowlę?

Tylko niemowlęta mi w głowie, myślała. Odkąd pojawił

się w moim domu Corey, cały czas nasłuchuję, co też się z nim

dzieje. Jak tylko zaczyna gaworzyć, zaraz się budzę, choćbym

nawet spała jak kamień. To na pewno miauczenie kota.

Przystanęła, gdy dźwięk się powtórzył. Tym razem była

absolutnie pewna, że to jednak nie kot, poszła więc w tę

stronę, z której dochodziło żałosne kwilenie. Na rozłożonej

wprost na piasku gazecie leżał zupełnie nagi noworodek. Isa-

bel, nie namyślając się długo, chwyciła dziecko na ręce.

- Kto mógł coś takiego zrobić? - zawołała głośno, drżą

cymi ramionami otulając zziębnięte ciałko.

Nie potrafiła pojąć, jak to możliwe, żeby jakikolwiek czło

wiek tak okrutnie mógł potraktować bezbronną ludzką istotkę.

Chwilę stała jak sparaliżowana, ogarnięta nieopisaną furią

skierowaną przeciwko matce maleństwa. Wreszcie ochłonęła.

Musiała przecież jak najszybciej zawieźć tę kruszynę do szpi

tala. Nic wiadomo, jak długo nagi noworodek leżał na plaży

głodny i być może okaleczony.

Isabel schowała dziecko pod bluzę dresu, żeby ogrzać ma

leństwo ciepłem własnego ciała, i pobiegła do najbliższych

schodów, prowadzących na Seawall Boulevard. Ulica była

zupełnie pusta. W oddali zabłysły światła szybko zbliżającego

się samochodu. Zrozumiawszy, że jest to być może jedyna

szansa szybkiego dotarcia do szpitala. Isabel stanęła na środ

ku ulicy. Jedną ręką przytrzymywała przytulone do piersi

niemowlę, a drugą wyciągnęła w stronę nadjeżdżającego sa

mochodu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: