Rodzinny krąg.pdf

CINDY GERARD

Rodzinny Kr ą g

In His Loving Arms

Tłumaczył: Krzysztof Puławski

ROZDZIAŁ PIERWSZY

„Był moim prawdziwym bratem, chociaŜ nie łączyły nas więzy krwi.

Teraz, kiedy odszedł, mogę za nim tylko tęsknić”.

(Fragment z pamiętnika Marka Remingtona)

Dom brata znajdował się na szczycie wzgórza. Teraz została w nim tylko

samotna wdowa. Mark Remington siedział w swoim samochodzie i wpatrywał

się w ciemność, Ŝałując, Ŝe nie jest gdzie indziej.

Silnik vipera wciąŜ pracował, ale Mark nie zwracał na to uwagi. W

uszach dźwięczała mu prośba Grace McKenzie, zaniepokojonej zachowaniem

córki: „Coś jest nie tak, Mark. Wiem, Ŝe jest w Ŝałobie, ale powinna pozwolić

sobie pomóc. Musi z nami porozmawiać... Zajrzyj do niej. Wiem, Ŝe byliście

przyjaciółmi, więc moŜe przed tobą się otworzy”.

Mark zastanawiał się, jak postąpić. Nie widział Lauren od pogrzebu, który

odbył się trzy miesiące temu. Unikał jej świadomie. Jednak teraz, po spotkaniu z

matką dziewczyny, postanowił sprawdzić, co się dzieje z młodą wdową, a

potem... raz jeszcze zniknąć z jej Ŝycia.

Gdy w słabo oświetlonym oknie ujrzał kobiecą sylwetkę, zacisnął mocniej

ręce na kierownicy. Ciemność onieśmielała go, a wspomnienia otaczały niczym

duchy. Westchnął cięŜko i zagłębił się w fotelu kierowcy.

Spojrzał na zegarek, znajdujący się na tablicy rozdzielczej. Dochodziła

trzecia nad ranem. Wyjechał z Sunrise Ranch trochę po północy, tak więc

podróŜ do San Francisco zajęła mu niecałe trzy godziny. Wiedział, Ŝe robi rzecz

głupią, ale nie mógł się oprzeć nagłemu impulsowi.

Mark pomyślał, Ŝe zawsze podejmował decyzje pod wpływem chwili.

Pani McKenzie zadzwoniła po dziesiątej, a on po dwóch godzinach wyruszył w

drogę. Grace spytała go tylko, jak się miewa, i pewnie nawet nie słuchała

odpowiedzi, bo od razu przeszła do sedna sprawy. Chodziło o to, Ŝeby spotkał

się z jej córką.

Otworzył okno w samochodzie i odetchnął ciepłym, lipcowym

powietrzem. Grace nie wiedziała jednego. Tego, Ŝe Lauren nie będzie chciała z

nim rozmawiać. A i on wcale nie miał ochoty na tę rozmowę. Jednak przyjechał

tu, zaniepokojony stanem Lauren.

Przez chwilę chciał zawrócić i odjechać. W końcu to zawsze wychodziło

mu najlepiej – ucieczki. Ratował w ten sposób resztki swojej godności.

Puścił kierownicę, czując nagły ból w piersi. Jego brata pochowano trzy

miesiące temu, w kwietniu. Kiedy Nate odszedł, Mark postanowił unikać

Lauren, jednak teraz przyjechał tu, kierując się poczuciem obowiązku. Jak

słusznie zauwaŜyła Grace, naleŜał przecieŜ do rodziny.

Mark uśmiechnął się do swoich myśli. Przypomniał sobie dwie

szklaneczki whiskey, które wypił przed wyjazdem. Tyle potrzebował, by

zdecydować się na tę eskapadę. Tylko – co dalej? Nie moŜe tu przesiedzieć całej

nocy, myśląc o Nacie i Lauren. Musi coś zrobić!

Ta myśl sprawiła, Ŝe zdjął ręce z kierownicy i wyłączył silnik, a następnie

wytarł dłonie w spodnie i wciągnął głęboko powietrze. Przydałaby się jeszcze

jedna whiskey.

– Tak, prawdziwy ze mnie bohater – mruknął pod nosem, przypominając

sobie to, co kiedyś napisali o nim w jednej z gazet motoryzacyjnych.

Nazwali go tam „pogromcą szos”, na którym nie robi wraŜenia nawet

największa prędkość. No i co z tego, skoro boi się zwykłego spotkania?

No, moŜe nie tak zupełnie zwykłego...

Mark westchnął raz jeszcze, a następnie zaczął wysiadać z samochodu.

Kiedy był juŜ na zewnątrz, poczuł się zupełnie bezbronny i przez chwilę chciał

znów wskoczyć do auta. Jednak włoŜył tylko ręce do kieszeni i ruszył

podjazdem w górę.

Chodziło przecieŜ o dobro Lauren.

ROZDZIAŁ DRUGI

„Sam nie wiem, czego się spodziewałem, ale z pewnością nie tego, Ŝe

będzie aŜ tak załamana. I nie tego, Ŝe wciąŜ tak mi na niej zaleŜy”.

(Fragment z pamiętnika Marka Remingtona)

Dzwonek przy drzwiach odezwał się po raz drugi. Lauren spojrzała na

zegarek. Była punkt trzecia. Poczuła się winna. To dobrze, Ŝe rodzice tak się o

nią troszczyli, ale mogliby choć raz dać jej spokój.

Po wczorajszej rozmowie z matką Lauren spodziewała się wizyty

rodziców, nie sądziła jednak, Ŝe tak szybko zdecydują się na wyjazd z Los

Angeles. Musieli więc poczuć się naprawdę zaniepokojeni.

Lauren próbowała przypomnieć sobie rozmowę, jaką wówczas odbyła:

– Kochanie, nie moŜesz zamykać się w domu i z nikim się nie widywać –

mówiła mama. – Pozwól jakoś sobie pomóc.

– Nic mi nie jest, mamo. Po prostu potrzebuję trochę czasu.

– Czasu, czasu! Od... pogrzebu minęły juŜ trzy miesiące!

Wiem, Ŝe jest ci cięŜko, ale nam teŜ nie jest lekko, kiedy widzimy, co się

z tobą dzieje.

– PrzecieŜ nie dzieje się nic złego – starała się przekonać matkę.

Ta rozmowa trwała całe dwadzieścia minut, przy czym obie strony w

kółko powtarzały te same argumenty. Lauren wiedziała, Ŝe nie przekonała

rodziców, jednak nie chciała im powiedzieć prawdy. Po śmierci męŜa znalazła

się nagle w otchłani rozpaczy i miała problemy, Ŝeby się z niej wydostać.

Musiała to jednak zrobić sama, bez niczyjej pomocy.

Dzwonek zadzwonił po raz trzeci. Lauren poprawiła włosy i spróbowała

przywołać uśmiech na twarz. Wiedziała, Ŝe jest wychudzona i Ŝe nie wygląda

najlepiej. Chciała jednak zrobić na rodzicach w miarę dobre wraŜenie.

Kiedy wstała z sofy, lekko się zachwiała. Była zmęczona. Przez ostatnie

trzy miesiące musiała się zmagać nie tylko z bólem po stracie męŜa, ale równieŜ

z nowymi problemami, które wraz z upływem czasu stawały się coraz bardziej

palące.

Poprawiła szlafrok i podeszła do drzwi. Kiedy je otworzyła, aŜ cofnęła się

do wnętrza.

– Cześć, Lauren.

Musiała zebrać wszystkie siły, aby utrzymać się na nogach. To nie byli

rodzice. Za drzwiami stał Mark Remington! Rumieniec na moment powrócił na

jej twarz. Lauren poczuła, Ŝe nagle zrobiło jej się gorąco.

Ostatnio widzieli się trzy miesiące temu i Mark niewiele się zmienił od

tego czasu. Tyle Ŝe na brodzie i policzkach miał lekki zarost, a jego niebieskie

oczy zdradzały, Ŝe teŜ jest zmęczony i niewyspany. Wokół niego unosił się

delikatny zapach wody kolońskiej, której nazwy nie znała, a która zawsze

kojarzyła jej się z Markiem.

Gość wciąŜ stał na progu, trzymając dłonie w kieszeniach dŜinsów.

Lauren nie spodziewała się, Ŝe widok Marka tak na nią podziała. Parę

razy musiała sobie powtórzyć w myśli, Ŝe Mark nic juŜ dla niej nie znaczy i Ŝe

wybrała inną drogę Ŝycia, a i tak efekt był oszałamiający.

– Co tutaj robisz? – spytała nieufnie.

Przyglądał jej się przez dłuŜszy czas. Widziała, Ŝe niechęć walczy w nim

ze współczuciem.

– Fatalnie wyglądasz, Lauren – powiedział w końcu. Jego głos przywodził

na myśl tak wiele miłych chwil. Był głęboki i ciepły jak kiedyś.

– Przyjechałeś, Ŝeby mi prawić komplementy, co? – warknęła i sięgnęła

do klamki, Ŝeby zatrzasnąć mu drzwi przed nosem.

Nagle poczuła wstyd z powodu swojego zachowania. Nie chciała, Ŝeby

Mark o tym wiedział. On jednak był szybszy. Przytrzymał drzwi, a następnie

otworzył je bez większych trudności. Nie miała siły, Ŝeby się z nim mocować.

– Proponuję zawieszenie broni na dzisiejszą noc – powiedział, wchodząc

do środka.

Na chwilę zatrzymał się w przedpokoju, Ŝeby zdjąć swoją skórzaną

kurtkę. Tę samą, którą pamiętała z setek zdjęć w róŜnego rodzaju magazynach.

Jego wielbiciele wciąŜ ją pamiętali, nawet dwa lata po tym, jak z

niewyjaśnionych przyczyn zrezygnował z kariery sportowej. A przecieŜ

wróŜono mu wspaniałą przyszłość. Miał się stać pogromcą i następcą takich

sław, jak Andretti i Earnhart.

Jednak Mark zawsze z czegoś rezygnował i wciąŜ przed czymś uciekał.

Tak właśnie postąpił siedem lat temu.

Lauren spojrzała na niego z niechęcią i nagle, na widok wyrazu jego

twarzy, poczuła ukłucie w sercu. Wiele lat temu kochała się w chłopaku, który

w trudnych chwilach robił taką samą minę. Początkowo nabierała się na tę grę,

lecz potem zrozumiała, Ŝe chodziło o to, by zamaskować kompletną bezradność.

Ale chłopak dorósł i stał się męŜczyzną. Nauczył się lepiej maskować.

Poznał wielki świat.

Lauren przypomniała sobie artykuły, które o nim czytała. Mark stał się

„buntownikiem bez powodu”, nowym wcieleniem Jamesa Deana. Uwielbiali go

nie tylko kibice, lecz równieŜ kobiety, które nie miały zielonego pojęcia o

sporcie samochodowym. A Mark zachowywał się tak, jakby lekcewaŜył

wszystkich i wszystko: ludzi, pieniądze, trofea... Balansował na krawędzi Ŝycia i

śmierci, jakby nie zaleŜało mu na tym, by następnego dnia znów ujrzeć słońce.

Jego wyczyny stały się legendarne i nikt nawet nie próbował ich powtórzyć.

Tak, wszyscy go uwielbiali. Wszyscy – poza Lauren.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: