Cartland Barbara - Prześladowana księżniczka.pdf - Cartland Barbara - kaczki2012

Cartland Barbara

Prześladowana Księżniczka

Od Autorki

Marienbad, jedno z najpiękniejszych uzdrowisk w Europie, nosi

obecnie nazwę Mariańskie Łaźnie i znajduje się w Czechach. Tutejsze

wody nadal oddziałują dobroczynnie, ale nie ma już królów, pijących

je przed zbudowaną w 1889 roku kolumnadą z kutego żelaza.

Pałac Esterhazych w Fertód został ciężko uszkodzony podczas

drugiej wojny światowej, a dzisiaj mieści muzeum, odwiedzane przez

sto tysięcy turystów w ciągu roku.

Tło powieści — polityka króla Edwarda VII jako „Wuja Europy",

kłopoty, które miał ze swym siostrzeńcem Wilhelmem, jego podróże

po Europie i osiągnięcie porozumienia z Francją — wszystko to jest

prawdą historyczną.

Zgodnie z przepowiednią króla, generałowie i naczelne

dowództwo zmusiły ostatecznie kajzera Wilhelma do wypowiedzenia

wojny w 1914 r.

ROZDZIAŁ 1

Rok 1905

Lord Arkley przemierzył salon i wyszedł na balkon. Było ciemno,

ale na niebie błyszczały gwiazdy, a światła hotelu iluminowały park,

ponad którym rozciągała się, widoczna poza obszarem niewielkiego

miasta, panorama zalesionej doliny.

Lord Arkley był w Marienbadzie nie po raz pierwszy i uważał to

zdrojowisko za bardziej atrakcyjne i przyjemniejsze od innych, które

uczynił modnymi Edward VII. Co roku po regatach w Cowes król

wyjeżdżał za granicę kurować się wodą w jakimś uzdrowisku.

Początkowo faworyzował Homburg, który na skutek jego

patronatu stał się ośrodkiem towarzyskim dla wszystkich znajomych

króla oraz osób pragnących go poznać. Teraz jednak przeniósł swe

względy na Marienbad, miasteczko w Czechach, leżące w dolinie,

sześćset metrów nad poziomem morza.

Cieszący się przez kilka lat łaską jego królewskiej mości

Marienbad stał się ogromnie modnym, wybranym uzdrowiskiem dla

licznych przedstawicieli najznakomitszych rodzin Europy. Chociaż

król był na wakacjach i podróżował incognito jako książę Lanchester,

zawsze jacyś mężowie stanu, politycy, dworzanie czy ludzie pełniący

misje specjalne pragnęli się z nim spotkać.

Król nie mógł całkowicie uciec od obowiązków monarchy. I w

gruncie rzeczy wcale tego nie chciał. Przez długi czas trzymany był na

uboczu przez matkę, która nigdy nie pozwalała mu uczestniczyć w

sprawach wagi państwowej. Jego widoczna satysfakcja, płynąca z

faktu, że nareszcie powierzano mu ważne sekrety, robiła wrażenie

niemal dziecinnej.

Jednakże od kiedy został królem, jego otoczenie zaczęło sobie

zdawać sprawę, że liczne kontakty monarchy z rządzącymi i

członkami rodzin panujących, urok, takt, sposób, w jaki potrafił

zainteresować rozmową, dają mu dobrą pozycję „wędrującego

dyplomaty". Każdy rok przyczyniał się do utrwalenia jego reputacji

skutecznego mediatora.

Lord Arkley, który właśnie zakończył swą tajną misję wiedział, że

Edward VII niecierpliwie czeka na sprawozdanie. Dopiero co

przyjechał i był bardzo znużony, nie zamierzał więc się starać o

prywatną audiencję u króla wcześniej niż następnego dnia. Zjadł

kolację w pociągu i potrzebował teraz już tylko odświeżającego

kieliszka szampana, który właśnie trzymał w dłoni.

Po kilku tygodniach podróży — nie tak męczącej, jak męcząca

była konieczność stałego pilnowania się i świadomość, że państwa

niemieckie, w których bawił, odnosiły się doń z dużą podejrzliwością

— zaczęło go opuszczać napięcie.

Przyjemnie było wdychać pachnące sosnami powietrze, a jutro —

pomyślał z zadowoleniem — będzie mógł nawet napić się wody

zdrojowej. Uważano, że źródła w Marienbadzie mają największą na

świecie zawartość żelaza. Arkley odnosił zaś wrażenie, że właśnie

żelazo jest tym, czego w tej chwili najbardziej potrzebuje.

Z oddali dochodziły dźwięki muzyki; światło gwiazd i aromat

sosen oraz kwiatów wypełniających hotelowy ogród, wszystko to

tworzyło bardzo romantyczną atmosferę. Lord Arkley stwierdził

jednak z pewnym przekąsem, że teraz z całą pewnością zabraknie mu

czasu na romantyzm.

W tym samym momencie usłyszał krzyk kobiety. Nie było to

głośne wołanie — brzmiało raczej jak kwilenie niewielkiego

zwierzątka, któremu ktoś zrobił krzywdę. Po chwili rozległ się

proszący głos:

— Proszę... Friedrich... puść mnie! Jutro... będziesz... mnie

znowu... za to... przepraszał!

Kobieta mówiła po angielsku, a w jej słowach brzmiała nuta

strachu. Mężczyzna odpowiedział jej po niemiecku stekiem

przekleństw, które brzmiały tak niewyraźnie, że lord Arkley domyślił

się, iż tamten jest pijany.

— Proszę... Friedrich... proszę! Nie wolno ci... mnie bić. Wiesz,

że tego... nie wolno ci... robić!

Zaraz potem rozległ się gardłowy dźwięk i nowy krzyk, który —

jak się zdawało — wyrwał się kobiecie wbrew jej woli, a potem

zamienił się w zduszony jęk.

Lord Arkley rozejrzał się skonsternowany. Przez moment nie

wiedział, skąd dochodziły te odgłosy. Po chwili się zorientował, że

ludzie, których niechcący podsłuchiwał, znajdują się w pokoju

sąsiadującym z jego apartamentem.

Hotel „Weimar" był okazałym, pomalowanym na żółto

budynkiem, podobnym do innych wielkich hoteli budowanych — jak

kontynent długi i szeroki — w miejscach, gdzie spotykały się wyższe

sfery. We wszystkich projektowano apartamenty, poddasza i

pakamery dla wymagających gości, którzy przyjeżdżali w

towarzystwie dużego orszaku służby i zamierzali zatrzymać się na co

najmniej trzy tygodnie.

„Weimar", bardziej elegancki i robiący większe wrażenie niż

reszta hoteli, był — w ocenie lorda Arkleya — zupełnie udanym

skrzyżowaniem czeskiego barokowego domku myśliwskiego z

francuską prowincjonalną operą. Kamienny balkon, o wiele szerszy od

korytarza hotelowego, biegł wzdłuż pierwszego piętra, na którym

mieściły się najważniejsze apartamenty.

Król Edward zawsze zajmował pięć pokoi na tym piętrze z drugiej

strony. Uniżony dyrektor hotelu, Herr Hammerschmid dowiódł, że

jest świadomy rangi lorda Arkleya, przydzielając mu apartament na

tym samym piętrze, co jego królewskiej mości.

Lord Arkley wywnioskował, że docierały do niego głosy z okien

wychodzących na sąsiedni balkon. Nie mógł się wtrącić, bez względu

na to, kto został skrzywdzony. Jednakże coś bardzo angielskiego

kazało mu zacisnąć pięści, kiedy usłyszał świst bicza i znów krzyk,

podobny do głosu małego skrzywdzonego zwierzątka.

To już nie do zniesienia — pomyślał gniewnie. — Jak może ten

przeklęty Niemiec traktować w ten sposób kogokolwiek, nie mówiąc

już o kobiecie? Powtarzające się raz za razem uderzenia i czyjś

Cartland Barbara - Prześladowana księżniczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: