Lovecraft H P - Zew Cthulhu 06 - Koszmar w Dunwich.pdf - H.P. Lovecraft - GKSBelchatow

Koszmar w Dunwich

H. P. Lovecraft

&nbspGorgony, Hydry i Chimery - straszne opowieĻci o Celaeno i Harpiach - mogĢ siħ odradzaę

w przesĢdnym umyĻle - ale istniały tam juŇ przedtem. SĢ kopiĢ, wzorcem - stare ich wzorce sĢ w

nas, i sĢ wieczne. Gdyby było inaczej, to czy przytoczone przykłady, które na jawie uwaŇamy za

nieprawdziwe, mogłyby wywieraę na nas jakikolwiek wpływ? Czy to znaczy, Ňe w sposób naturalny

przejmujemy poczucie lħku od takich właĻnie obiektów, które, jak siħ powszechnie uwaŇa, sĢ w

stanie wyrzĢdzię nam cielesnĢ krzywdħ? O, bynajmniej! Tego rodzaju lħki majĢ o wiele starsze

podłoŇe. SiħgajĢ poza ciało - a nawet w powiĢzaniu z ciałem byłyby takie same... Fakt, Ňe lħk,

tutaj rozwaŇany, ma charakter czysto duchowe, Ňe jest silny w proporcji, tak jak jest

bezprzedmiotowy na ziemi, Ňe dominuje w okresie naszego bezgrzesznego niemowlħctwa -

stwarza trudnoĻci, których rozwiĢzanie moŇe ułatwię wejrzenie w okres, gdy Ļwiat jeszcze nie

istniał, i choęby pobieŇne zerkniħcie w mrocznĢ krainħ praegzystencji.

Charles Lamb:

"Czarownice i inne koszmary nocne".

&nbspJeĻli podróŇnik, przebywajĢcy na północy Ļrodkowej czħĻci Massachusetts, skrħci w

niewłaĻciwy goĻciniec na rozstaju dróg przy rogatkach Aylesbury tuŇ za Dean's Corners, napotka

samotnĢ i dziwnĢ krainħ. Teren siħ tu wznosi, a kamienne mury obroĻniħte dzikĢ róŇĢ coraz silniej

napierajĢ na krħtĢ, piaszczystĢ i poŇłobionĢ koleinami drogħ. Drzewa w pojawiajĢcych siħ co

pewien czas pasmach lasów wydajĢ siħ za duŇe, a dzikie krzewy, jeŇyny i trawa rosnĢ tak bujnie,

Ňe nawet w zamieszkałych regionach nieczħsto siħ takie spotyka. Pola uprawne, mało zresztĢ

urodzajne, wystħpujĢ tu tylko gdzieniegdzie, a z rzadka rozproszone domy noszĢ znamiona wieku,

nħdzy i ruiny. Nie wiadomo, dlaczego tak siħ dzieje, ale nikt właĻciwie nie ma ochoty pytaę o

drogħ wychodzĢcych, samotnych ludzi, których niekiedy moŇna dostrzec na rozpadajĢcych siħ

progach domów oraz na spadzistych łĢkach usianych kamieniami. Ludzie ci sĢ tak milczĢcy i

tajemniczy, Ňe kaŇdy odnosi wraŇenie, jakby natknĢł siħ na jakieĻ zakazane istoty, z którymi lepiej

byłoby nie mieę do czynienia. A kiedy wznoszĢca siħ coraz wyŇej droga doprowadza do miejsca, z

którego roztacza siħ ponad għstymi lasami widok na wzgórza, narasta uczucie dziwnego

niepokoju. Ich wierzchołki sĢ nazbyt okrĢgłe i symetryczne, aby taki widok mógł siħ wydaę

przyjemny i naturalny, a do tego jeszcze co jakiĻ czas rysujĢ siħ niezwykle wyraziĻcie na tle nieba

wysokie, ustawione w krĢg kamienne kolumny wieıczĢce szczyty tych wzgórz.

&nbspDrogħ przecinajĢ niezbadanej głħbokoĻci wĢwozy i parowy, a prymitywne drewniane

mosty nie zapewniajĢ poczucia bezpieczeıstwa. A kiedy droga opada w dół, pojawiajĢ siħ całe

połacie bagien, na widok których człowiek instynktownie siħ wzdryga, natomiast wieczorem

ogarnia go lħk, gdy zaczyna siħ rozlegaę skrzeczenie niewidocznych lelków kozodojów, a

niespotykane chmary robaczków Ļwiħtojaıskich wykonujĢ taniec w rytm ochrypłego, uporczywego

i donoĻnego rechotu Ňab. WĢska, lĻniĢca wstħga górnego biegu rzeki Miskatonic przypomina

pełzajĢcego wħŇa, kiedy tak wije siħ u stóp kopulastych wzgórz, spoĻród których wypływa.

&nbspIm bliŇej wzgórz, podróŇnik stwierdza, Ňe bardziej przyciĢgajĢ uwagħ ich zalesione stoki

aniŇeli kamienne, kopulaste wierzchołki. ZiejĢ czarnym mrokiem, sĢ urwiste i miałoby siħ ochotħ

znaleŅę od nich jak najdalej, ale nie ma niestety innej drogi, dziħki której moŇna by ich uniknĢę. Po

drugiej stronie krytego mostu widaę małĢ wioskħ przycupniħtĢ miħdzy rzekĢ a stromym zboczem

Round Mountain, w której zadziwiajĢ przegniłe spadziste dachy ĻwiadczĢce o architekturze

zacznie starszej niŇ pozostała zabudowa okolicy. Nie napawa otuchĢ ĻwiadomoĻę, kiedy przyjrzeę

siħ bliŇej, Ňe wiħkszoĻę chat jest opustoszała i chyli siħ do ruiny i Ňe w koĻciele ze zwalonĢ wieŇĢ

mieĻci siħ teraz jedyny niechlujny sklep tej wioski. PrzeraŇenie ogarnia na myĻl, Ňe trzeba przejĻę

mroczny jak tunel most, nie da siħ go jednak ominĢę. A po drugiej stronie, na odcinku drogi

prowadzĢcej przez wieĻ, bucha przykra woı zbutwienia, nagromadzona przez całe stulecia. Z

ulgĢ opuszcza siħ to miejsce posuwajĢc siħ wĢskĢ ĻcieŇkĢ wiodĢcĢ u podnóŇa wzgórz i poprzez

równinħ dociera siħ znowu do rogatek Aylesbury. Czasem dopiero tutaj człowiek siħ dowiaduje, Ňe

był w Dunwich.

&nbspObcy rzadko odwiedzajĢ tħ miejscowoĻę, a od pewnego czasu, kiedy to miały tam miejsce

straszne wydarzenia, wszystkie kierujĢce doı drogowskazy zostały usuniħte. Sceneria tamtejsza,

jeĻli oceniaę wedle zwykłego kanonu estetycznego, jest wyjĢtkowo ładna, a jednak nie

przyjeŇdŇajĢ tam turyĻci w sezonie letnim, nie zaglĢdajĢ teŇ artyĻci. DwieĻcie lat temu, kiedy

opowieĻci o wiedŅmach wypijajĢcych krew, otaczaniu czciĢ Szatana i o dziwnych istotach

ŇyjĢcych w lasach nie budziły pobłaŇliwego uĻmiechu, mówiło siħ jawnie o przyczynach, dla

których naleŇy unikaę tych terenów. W wieku, w którym włada rozum, a w którym właĻnie Ňyjemy -

koszmar w Dunwich został wyciszony w 1928 roku przez ludzi, którym dobro tego miasta i Ļwiata

leŇało na sercu - wszyscy unikajĢ tych stron nie wiedzĢc właĻciwie dlaczego. Byę moŇe znana jest

jedna przyczyna - ale nie ludziom przybyłym z daleka - a mianowicie odraŇajĢcy wyglĢd

nielicznych juŇ mieszkaıców tych chylĢcych siħ do upadku osiedli, jakie doĻę czħsto spotyka siħ

w zakĢtkach Nowej Anglii. StanowiĢ jakby swojĢ własnĢ rasħ z wyraŅnie zaznaczajĢcych siħ

umysłowym i fizycznym stygmatem degeneracji, spowodowanej miħdzy innymi zawieraniem

małŇeıstw miħdzy krewnymi. Przeciħtna ich inteligencji jest katastrofalnie niska, natomiast ich

kroniki aŇ cuchnĢ od jawnej złoĻliwoĻci potajemnych zabójstw, kazirodztwa oraz czynów

wyjĢtkowo okrutnych i wyuzdanych. Grupa przynaleŇĢca do starego ziemiaıstwa, a

reprezentowana przez dwie albo trzy rodziny, które przybyły tu z Salem w 1692 roku, utrzymała siħ

na cokolwiek wyŇszym poziomie, choę poniektórzy jej potomkowie tak juŇ wroĻli w pospólstwo, Ňe

tylko ich nazwiska mogĢ byę kluczem do tak zniesławionego pochodzenia. Niektórzy

Whateleyowie czy Bishopowie wciĢŇ jeszcze wysyłajĢ najstarszych synów do Harvardy czy

Miskatonic, ale rzadko powracajĢ oni pod butwiejĢce dachy, pod którymi ich przodkowie, a takŇe

oni sami przyszli na Ļwiat.

&nbspNawet ci, którzy znajĢ fakty zwiĢzane z koszmarem, jaki siħ tutaj wydarzył, nie potrafiĢ

powiedzieę, co siħ działo w Dunwich. Stare legendy wspominajĢ o bezboŇnych obrzħdach i

tajnych zgromadzeniach Indian, podczas których przywoływano zakazane, tajemnicze istoty

spoĻród wielkich, kopulastych wzgórz i odprawiano dzikie, orgiastyczne obrzħdy, powodujĢc jakieĻ

trzaski i grzmoty w głħbi ziemi. W 1747 roku wielebny Abijah Hoadley, nowo przybyły kapłan

Kongregacjonalnego KoĻcioła we wsi Dunwich, wygłosił pamiħtne kazanie na temat obecnoĻci

Szatana i jego diabłów, w którym powiedział:

&nbspZwaŇyę musimy, Ňe te bluŅniercze siły z piekielnego Orszaku Demonów sĢ nazbyt

powszechnie znane, aby im moŇna było zaprzeczaę. Przeklħte głosy Azazela i Buzraela,

Belzebuba i Beliala słyszało z głħbi ziemi ponad dwudziestu jeszcze ŇyjĢcych wiarygodnych

Ļwiadków, a dwa tygodnie temu ja sam wyraŅnie słyszałem rozmowħ nieczystych sił w górach za

moim domem. Dochodziło brzħczenie i dudnienie, jħk i pisk, i jakieĻ syki. Były to dŅwiħki obce tej

ziemi, a musiały siħ dobywaę z jaskiı, które tylko człowiek uprawiajĢcy czarnĢ magiħ moŇe

odkryę, a otworzyę jedynie diabeł.

&nbspWielebny Hoadley wkrótce potem zniknĢł, ale tekst jego kazania, wydrukowany w

"Springfield", do dziĻ istnieje. JednakŇe kaŇdego roku dochodzĢ wieĻci o dziwnych odgłosach

rozbrzmiewajĢcych wĻród gór i wciĢŇ stanowiĢ zagadkħ dla geologów i fizjografów.

&nbspInne podania głoszĢ o jakimĻ nieprzyjemnym zapachu unoszĢcym siħ w pobliŇu krħku

kamiennych kolumn i o nagłych, sowizdrzalskich odgłosach słyszalnych niezbyt wyraŅnie w

pewnych godzinach, a dobywajĢcych siħ z okreĻlonych miejsc na dnie wielkich wĢwozów; a

jeszcze inne podania ludowe wspominajĢ o Diabelskim Uskoku - jest to ponure, przeklħte zbocze

góry, na którym nie rosnĢ ani drzewa, ani krzewy, ani nawet trawa. Ludzie tutaj panicznie siħ bojĢ

głosów lelków kozodojów, które nasilajĢ siħ w ciepłe noce. Panuje przekonanie, Ňe te ptaki

oczekujĢ na dusze umierajĢcych ludzi i Ňe dopasowujĢ rytm swoich pełnych grozy krzyków do

ostatnich oddechów cierpiĢcego. JeŇeli pochwycĢ ulatujĢcĢ duszħ w momencie opuszczania

ciała, natychmiast odlatujĢ trzepoczĢc skrzydłami poĻród demonicznego chichotu; a jeĻli nie uda

siħ im pochwycię, stopniowo zapadajĢ w pełnĢ rozczarowania ciszħ.

&nbspWszystkie te opowieĻci juŇ siħ oczywiĻcie przeŇyły i wydajĢ siħ Ļmieszne; wywodzĢ siħ z

niezwykle odległych czasów. Dunwich jest rzeczywiĻcie bardzo stare, o wiele starsze niŇ wszystkie

inne osady w promieniu trzydziestu mil. Na południe od Dunwich moŇna spotkaę fundamenty i

komin starego domu Bishopa, który został zbudowany jeszcze przed 1700 rokiem; natomiast ruiny

młyna przy wodospadach, zbudowanego w 1806 roku, stanowiĢ najbardziej nowoczesnĢ

architekturħ, na jakĢ siħ moŇna tu natknĢę. Przemysł nigdy nie kwitł w tych stronach, a fabryka,

jakĢ tu zamierzano rozwinĢę w dziewiħtnastym wieku, miała krótkotrwały Ňywot. Najstarsze ze

wszystkiego sĢ jednak wielkie, surowe ciosane kolumny stojĢce krħgiem na szczytach, ale

przypisuje siħ je raczej Indianom aniŇeli póŅniejszym osadnikom. Stosy czaszek i koĻci w krħgu

kolumn i wokół duŇej skały w kształcie stołu na Sentinel Hill stanowiĢ, w powszechnym

przekonaniu, miejsce grzebania Pocumtucków; natomiast wielu etnologów, odrzucajĢc

absurdalne prawdopodobieıstwo takiej teorii, twierdzili, Ňe sĢ to pozostałoĻci ludów kaukaskich.

&nbspWilbur Whateley urodził siħ o piĢtej rano w niedzielħ, drugiego lutego 1913 roku, na duŇej i

tylko czħĻciowo zamieszkałej farmie, znajdujĢcej siħ na stoku wzgórza cztery mile od wsi i półtorej

mili od jakiegokolwiek innego domostwa w okrħgu Dunwich. Data powyŇsza upamiħtniła siħ,

poniewaŇ było to Ļwiħto Matki Boskiej Gromniczej, które mieszkaıcy Dunwich obchodzĢ pod innĢ

nazwĢ, a takŇe dlatego, Ňe w górach rozległy siħ jakieĻ huki, zaĻ przez całĢ noc poprzedzajĢcĢ

jego urodzenie ujadały zaciekle wszystkie psy we wsi. Godny równieŇ uwagi jest fakt, Ňe matka

jego pochodziła ze zdegenerowanej gałħzi rodziny Whateleyów, Ňe była ułomnĢ, brzydkĢ

trzydziestopiħcioletniĢ kobietĢ, albinoskĢ, a mieszkała ze starym ojcem, półobłĢkanym, a którym

w jego młodych latach krĢŇyły plotki, Ňe para siħ czarnĢ magiĢ. Lavinia Whateley nie miała mħŇa,

ale nie wyrzekła siħ dziecka, zgodnie z panujĢcymi w tych stronach obyczajami; nie przejmowała

siħ teŇ domysłami, jakie mogĢ snuę - i snuli - okoliczni wieĻniacy na temat ojcostwa jej dziecka.

Wrħcz przeciwnie, wydawała siħ dumna z czarnowłosego niemowlħcia o wyglĢdzie satyra, który

jaskrawo kontrastował z jej albinizmem i róŇowymi oczami, a słyszano teŇ, jak rozpowiadało

rozmaite i dziwne o nim wieĻci, o jego niezwykłej mocy i wielkiej przyszłoĻci.

&nbspLavinia mówiła róŇne rzeczy, Ňyła bowiem samotnie i zapuszczała siħ daleko w góry

podczas szalejĢcych burz, a takŇe czytała grube ksiĢŇki zgromadzone w ciĢgu dwóch stuleci,

które jej ojciec odziedziczył po przodkach Whateleyach, a które teraz rozpadały siħ juŇ ze staroĻci

i zniszczenia przez robactwo. Do szkoły nie chodziła nigdy, uczył jĢ ojciec, przekazujĢc jej w

sposób chaotyczny strzħpki staroŇytnej wiedzy. Ludzie zawsze stronili od ich farmy z powodu

krĢŇĢcych opowieĻci o czarnej magii Starego Whateleya i dotychczas niewyjaĻnionych

okolicznoĻci gwałtownej Ļmierci pani Whateley, kiedy Lavinia miała dwanaĻcie lat. Lavinia

zadowolona była ze swego samotnego Ňycia, które wypełniała róŇnymi zajħciami i oddawała siħ

najfantastyczniejszym marzeniom i snom. Domem niewiele siħ zajmowała, panował w nim nieład i

brud, a w nozdrza uderzały nieprzyjemne zapachy.

&nbspTej nocy, kiedy rodził siħ Wilbur, rozlegał siħ w domu Whateleyów krzyk, którego echo

zagłuszało nawet odgłosy ze wzgórz i szczekanie psów, ale w jego przyjĻciu na Ļwiat nie

uczestniczył ani Ňaden doktor, ani akuszerka. SĢsiedzi dowiedzieli siħ o wszystkim dopiero w

tydzieı póŅniej, kiedy Stary Whateley wybrał siħ saniami do Dunwich i chaotycznie opowiedział o

tym wydarzeniu ludziom stojĢcym bezczynnie przez sklepem Osborne'a. Wydawało siħ, Ňe siħ

zupełnie odmienił - rozglĢdał siħ ukradkiem na wszystkie strony, nie budził lħku, jak dotychczas,

tylko sam był jakiĻ zalħkniony - a przecieŇ nie był to człowiek, któremu wydarzenia rodzinne

mogłyby zakłócię spokój. Mimo to znaę po nim było dumħ, która zresztĢ potem ujawniła siħ teŇ i u

jego córki, a to, co powiedział o ojcu dziecka, upamiħtniło siħ na długie lata jego słuchaczom.

- Nie obchodzi mnie, co ludzie sobie myĻlĢ, bo jeĻli chłopak Lavinii bħdzie jak jego ojciec,

wszystkich zadziwi. MyĻlicie pewnie, Ňe wy to jedyni ludzie tutaj. Levinia czytała i widziała rzeczy, o

których wam tylko opowiadano. Jej chłop jest tak samo dobry jak kaŇdy chłop po tej stronie

Aylesbury. A jakbyĻcie wiedzieli o górach to, co ja wiem, to byĻcie myĻleli, Ňe jej Ļlub jest lepszy

niŇ wszystkie Ļluby w koĻciołach. Powiem wam jeszcze, Ňe któregoĻ dnia usłyszycie, jak dziecko

Lavinii zwoła imiħ swojego ojca ze szczytu Sentinel Hill.

&nbspTylko dwie osoby widziały Wilbura Whataleya w pierwszym miesiĢcu Ňycia. Byli to

Zechariah Whateley, z tych jeszcze nie zdegenerowanych, i Mamie Bishop, nieĻlubna Ňona Earla

Sawyera. Mamie wybrała siħ z ciekawoĻci, a to, co potem opowiadała, okazało siħ uzasadnione.

Zechariah natomiast przyprowadził dwie krowy z Alderney, które Stary Whateley kupił od jego

syna, Curtisa. Od tej chwili rodzina małego Wilbura skupowała bydło i trwało to aŇ do 1928 roku,

kiedy to zdarzył siħ ten straszny koszmar w Dunwich. A mimo to w obskurnej oborze Whateleya

nigdy nie było duŇo bydła. Przez pewien czas ciekawscy liczyli z ukrycia liczbħ krów pasĢcych siħ

na stromym zboczu kiło starej farmy i jakoĻ nigdy nie doliczyli siħ wiħcej niŇ dziesiħę albo

dwanaĻcie, a wszystkie wyglĢdały zabiedzone, jakby bez krwi. Widocznie jakaĻ zaraza niszczyła

zwierzħta u Whateleyów; pewnie pastwisko było niezdrowe albo grzyb toczył drzewo w ich

obskurnej oborze, co nie wychodziło zwierzħtom na dobre. Na ich skórze było pełno wrzodów albo

ran, tak jakby były czymĻ ponacinane. A tym, którzy byli na farmie jeszcze we wczeĻniejszych

miesiĢcach, wydało siħ, Ňe takie same wrzody i rany dostrzegli na szyi nie ogolonego, siwego

Starego Whateleya i jego niechlujnej, potarganej córki-albinoski.

&nbspWiosnĢ, po urodzeniu Wilbura, Lavinia wznowiła wyprawy w góry wraz ze swoim smagłym

dzieckiem, które nosiła w niekształtnych ramionach. Z czasem, kiedy wiħkszoĻę okolicznych

mieszkaıców zobaczyła juŇ dziecko, przestano siħ nim interesowaę, nie komentowano teŇ jego

niezwykle szybkiego rozwoju. Wilbur rósł fenomenalnie szybko, kiedy skoıczył trzy miesiĢce, był

wiħkszy i mocniejszy niŇ niejedno roczne dzieci. Jego ruchy i głos nacechowane był rozwagĢ i

ĻwiadomoĻciĢ niespotykanĢ w takiego niemowlaka, toteŇ nikogo nie zaskoczyło, kiedy w siódmym

miesiĢcu Ňycia zaczĢł chodzię, jeszcze trochħ chwiejnie ale po miesiĢcu juŇ poruszał siħ całkiem

swobodnie.

&nbspW tym mniej wiħcej czasie - na Wszystkich ĺwiħtych - nasz szczycie Sentinel Hill, gdzie

poĻród stosu starych koĻci znajduje siħ skała w kształcie wielkiego stołu, pojawił siħ o północy

wielki płomieı. Rozpħtała siħ fala plotek, bo Silas Bishop - z tych normalnych Bishopów - na

godzinħ przed pojawieniem siħ ognia widział, jak chłopiec biegł Ňwawo przed matkĢ właĻnie na to

wzgórze. Silas pħdził właĻnie zbłĢkanĢ jałówkħ, ale prawie zapomniał, co roki, kiedy w słabym

Ļwietle latarki dojrzał tych dwoje. Przedzierali siħ niemal bezszelestnie przez poszycie i

zdumionemu Silasowi wydało siħ, Ňe byli zupełnie nadzy. Potem miał pewne wĢtpliwoĻci co do

chłopca, byę moŇe miał na sobie ciemne spodnie, krótkie albo długie, i pas z frħdzlami. Zawsze

widywano Wilbura w ubraniu dokładnie zapiħtym, a jakiekolwiek zakłócenie porzĢdku w jego

stroju wywoływało u niego niepokój, a nawet irytacjħ. Pod tym wzglħdem ogromnie kontrastował z

niechlujnĢ matkĢ i dziadkiem, dopiero niezwykłe zdarzenie w 1928 roku wyjawiło przyczyny tego

zjawiska.

&nbspW styczniu wykazano znowu pewne zainteresowanie "ciemnym brzdĢcem Lavinii", bo

zaczĢł mówię skoıczywszy jedenaĻcie miesiħcy. Zwracał uwagħ nie tylko z powodu innego

akcentu, ale i swobody, z jakĢ mówił. Czteroletnie dzieci nie mogłyby mu dorównaę. Nie był zbyt

skory do rozmowy, lecz kiedy juŇ zaczynał mówię, robił to w jakiĻ dziwnie nieuchwytny sposób,

niespotykany wĻród mieszkaıców Dunwich. Nie przejawiało siħ to w tym, co mówił, i nawet nie w

zwrotach, jakich uŇywał, tylko w intonacji i jakby w wewnħtrznych narzĢdach, z których głos siħ

dobywał. A twarz jego teŇ miała niespotykany wyraz dojrzałoĻci; podobnie jak matka i dziadek

pozbawiony był brody, ale miał za to wydatny, ukształtowany wyraŅnie, mimo tak młodego wieku,

nos, duŇe ciemne oczy o dojrzałym spojrzeniu, co stwarzało wraŇenie, Ňe jest juŇ dorosły i

obdarzony nadprzyrodzonĢ inteligencjĢ. A mimo to był strasznie brzydki; grube wargi, poŇółkła

cera z wielkimi porami, szorstkie, twarde włosy i dziwnie wydłuŇone uszy nadawały mu wyglĢd

satyra albo jakiegoĻ zwierzħcia. Wkrótce zaczĢł budzię jeszcze wiħkszĢ odrazħ niŇ jego matka i

dziadek; przypisywano to wszystko czarnej magii, jakĢ siħ dawniej zajmował Stary Whateley;

wspominano, jak góry zadrŇały, kiedy stanĢł w krħgu skał z otwartĢ ksiħgĢ, którĢ trzymał przed

sobĢ, i wykrzyknĢł straszne imiħ Yog-Sothoth. Nie cierpiały tego chłopca wszystkie psy, zawsze

musiał byę w pogotowiu, aby siħ bronię przed ich atakiem i groŅnym szczekaniem.

III

&nbspTymczasem, chociaŇ Stary Whateley wciĢŇ skupował bydło, stado na jego farmie siħ nie

powiħkszało. ĺcinał teŇ drzewa i zaczĢł naprawiaę nie uŇywanĢ dotychczas czħĻę domu -

przestronnĢ, na piħtrze pod spadzistym dachem, która od tyłu przylegała na stoku wzgórza;

dotychczas zajmował z córkĢ trzy izby na parterze, te najmniej zniszczone, i to mu wystarczało.

Ogromne zasoby energii musiał mieę ten stary człowiek, skoro mógł podołaę tak ciħŇkiej pracy. I

choę co pewien czas paplał bez zwiĢzku, jako cieĻla robił postħpy. Zaczħło siħ to właĻciwie zaraz

po urodzeniu Wilbura; uporzĢdkował jednĢ z szop do przechowywania narzħdzi, oszalował jĢ i

załoŇył nowy, mocny zamek. OdbudowujĢc teraz nie uŇywane dotĢd piħtro wykazał takĢ samĢ

sprawnoĻę. Jego obłħd objawił siħ dopiero wtedy, kiedy pozabijał szczelnie deskami wszystkie

okna w odrestaurowanej czħĻci domu, choę byli tacy, którzy uwaŇali, Ňe sam fakt przystĢpienia do

tej pracy był juŇ przejawem obłħdu. Trochħ mniejsze zdziwienie budziło odremontowanie pokoju

dla wnuka na parterze, kilka osób nawet go oglĢdało, ale nikt nie miał dostħpu do zabitego

deskami piħtra. Pokój chłopca obudował wysokimi, solidnymi półkami, na których poukładał, w

naleŇytym porzĢdku, wszystkie stare, zbutwiałe ksiĢŇki i porozrywane, poszczególne czħĻci, które

dotychczas przewracały siħ po kĢtach we wszystkich izbach.

- Ja z nich skorzystałem coĻ niecoĻ - mówił podklejajĢc podarte stronice, zadrukowane

gotyckim pismem. W tym celu na zardzewiałym kuchennym piecu podgrzewał zrobiony przez

siebie klej. - Ale chłopak jeszcze lepiej potrafi z nich skorzystaę. Trzeba je uporzĢdkowaę, bo tylko

z nich bħdzie siħ uczył.

&nbspKiedy Wilbur miał rok i siedem miesiħcy - we wrzeĻniu 1914 - jego wzrost i umiejħtnoĻci

budziły najwyŇsze zdumienie. WyglĢdał na cztery lata, mówił płynnie i wykazywał duŇĢ

inteligencjħ. Biegał swobodnie po polach i górach, nieodłĢcznie teŇ towarzyszył matce w jej

wyprawach. W domu Ļlħczał pilnie nad dziwnymi obrazkami i mapami w ksiĢŇkach dziadka, a

Stary Whateley wpajał mu wiedzħ przez całe długie, ciche popołudnia. Do tego czasu został

zakoıczony remont domu, a ci, którzy to obserwowali, nie mogli zrozumieę, dlaczego okno na

tyłach wschodniego szczytu, przylegajĢce do wzgórza, zostało przerobione na moce drzwi zbite z

desek. A jeszcze bardziej zagadkowa była pochylnia z desek prowadzĢca od drzwi do samej

ziemi. Po zakoıczeniu remontu ludzie zauwaŇyli, Ňe szopa z narzħdziami, tak starannie zamykana

i oszalowana po urodzeniu Wilbura, teraz znowu stała zaniedbana. Otwarte drzwi stukały,

zapomniane przez wszystkich, a kiedy Earl Sawyer, który sprzedawał bydło Staremu

Whateleyowi, zajrzał kiedyĻ do szopy, uderzył go w nozdrza jakiĻ szczególnie nieprzyjemny

zapach; zapewniał, Ňe jeszcze nie zetknĢł siħ z takim w Ňyciu, moŇe tylko w pobliŇu obozów

indiaıskich w górach. Był nie do zniesienia. A przecieŇ wszystkie domy i szopy w Dunwich nie

odznaczały siħ pod tym wzglħdem nieskazitelnoĻciĢ.

&nbspNastħpne miesiĢce nie obfitowały w Ňadne wydarzenia, ale wszyscy twierdzili, Ňe

tajemnicze hałasy w górach stopniowo siħ nasilajĢ. W przededniu 1 maja 1915 roku wystĢpiły

wstrzĢsy, które odczuwane były nawet w Aylesbury, natomiast w wigiliħ Wszystkich ĺwiħtych

rozległ siħ pod ziemiĢ grzmot w momencie, gdy buchnħły płomienie na szczycie Sentinel Hill. "To

wszystko czary Whateleyów" - mówili ludzie. Wilbur rósł niesamowicie szybko, miał cztery lata, a

wyglĢdał na dziesiħę. Czytał juŇ samodzielnie, ale stal siħ mniej rozmowny. Zatapiał siħ w swoim

milczeniu, a ludzie zaczħli dostrzegaę w jego twarzy satyra złowrogi wyraz. Bywało, Ňe coĻ

mamrotał w nie znanym nikomu jħzyku i nucił w jakimĻ dziwacznym rytmie, co napełniało

wszystkich niewypowiedzianym lħkiem. Szeroko komentowano teraz fakt, Ňe psy tak ujadały na

jego widok, musiał nawet braę ze sobĢ rewolwer, jeŇeli chciał przejĻę przez wieĻ. Bywało, Ňe

czasem strzelał, czy nie zyskiwał sobie przychylnoĻci wĻród właĻcicieli psów.

&nbspJeŇeli ktoĻ przyszedł do domu Whateleyów, najczħĻciej znajdował Laviniħ na parterze,

podczas gdy na piħtrze rozlegały siħ jakieĻ dziwne okrzyki i tupot. Nigdy nie mówiła, co dziadek i

chłopak tam robiĢ, ale pewnego razu mocno pobladła i objawiła straszny niepokój, kiedy dowcipny

domokrĢŇca handlujĢcy rybami chciał otworzyę zamkniħte drzwi wiodĢce na schody. Potem

domokrĢŇca opowiedział ludziom zgromadzonym przed sklepem w Dunwich, Ňe słyszał chyba

tupot koıskich kopyt na górze. Zaczħto siħ zastanawiaę nad drzwiami z desek i prowadzĢcĢ do

nich pochylniĢ, a takŇe nad bydłem, które szybko gdzieĻ znikało. Z czasem przypominano sobie

opowieĻci Starego Whateleya z młodych lat, wedle których, jeĻli złoŇyę w odpowiednim czasie

ofiarħ z wołu pogaıskim bóstwom, przywołuje siħ spod ziemi ŇyjĢce tam istoty. Z czasem ludzie

zwrócili teŇ uwagħ, Ňe psy, które nie znosiły i bały siħ Wilbura, zaczħły okazywaę taki sam

stosunek do całego domostwa Whateleyów.

&nbspW 1917 roku wybuchła wojna i Squire Sawyer Whateley, jako przewodniczĢcy miejscowej

komisji poborowej, miał duŇe kłopoty ze znalezieniem w Dunwich odpowiedniej iloĻci młodych

mħŇczyzn nadajĢcych siħ choęby do obozu ęwiczebnego. RzĢd, zaniepokojony takimi sygnałami

panujĢcej w całym regionie degeneracji, wysłał kilku inspektorów i ekspertów medycznych dla

zbadania sprawy; dokonano przeglĢdu, a wiadomoĻci na ten temat moŇna jeszcze dzisiaj

przeczytaę w gazetach wydawanych w Nowej Anglii. Przeprowadzonym badaniom towarzyszył taki

rozgłos, Ňe ĻciĢgnħła tu grupa reporterów, którzy szczególnie zainteresowali siħ Whateleyami. W

niedzielnym wydaniu "Boston Globe" i "Arkham Advertiser" ukazały siħ kwieciste artykuły o

niesłychanie szybkim rozwoju małego Wilbura, o czarnej magii Starego Whateleya i półkach

pełnych dziwnych ksiĢŇek, o zabitym deskami piħtrze na ich starej farmie i niesamowitym

wraŇeniu, jakie robi cały ten region wraz z hałasami dochodzĢcymi od strony gór. Wilbur miał

wtedy cztery i pół roku, a wyglĢdał na piħtnastoletniego chłopca. Wargi i policzki pokrywał mu juŇ

ciemny, szorstki zarost, a w głosie słyszało siħ mutacjħ.

&nbspDo Whateleyów wybrał siħ Earl Sawyer z grupĢ reporterów i fotografów, on to zwrócił ich

Lovecraft H P - Zew Cthulhu 06 - Koszmar w Dunwich.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: