PP N Wykonywanie praktycznych czynności przez poszczególne osoby funkcyjne drużyny w czasie przygotowan.doc

l.p.

Czas

Czynności

Instruktora

Szkolonych

1.

Regulowany przez kierownika zajęć

BACZNOŚĆ - uczyć Was będę Wykonywania praktycznych czynności przez poszczególne osoby funkcyjne drużyny w czasie przygotowania i prowadzenia natarcia.

Ma to na celu nauczenie Was prawidłowego przygotowania i prowadzenia natarcia.

Stoją na zbiórce i słuchają

2.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Wybór i zajęcie stanowiska w rejonie wyjściowym (ześrodkowania).

Omawiam zagadnienie:

Rejon wyjściowy wyznacza się w takiej odległości od przeciwnika, aby zapewnić wojskom względną swobodę przygotowania się do natarcia, poza zasięgiem ognia jego artylerii i podstawowych środków rozpoznania.

Wyjaśniam słuchającym zasady wyboru miejsca na stanowisko ogniowe, które powinno spełniać następujące warunki:

·       Dogodne warunki zajmowania stanowiska (skryte podejście),

·       Możliwość łatwego wycofania,

·       wgląd w teren na przedpole,

·       dobre warunki prowadzenia ognia,

·       możliwość dowodzenia lub komunikowania się,

·       dobre warunki maskowania,

·       dobre warunki ochrony przed środkami rażenia,

·       nie stanowić lub być w pobliżu charakterystycznych przedmiotów terenowych.

3.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Stawianie przez dowódcę drużyny zadania bojowego do działania drużyny, podczas podchodzenia do linii ataku.

W zadaniu bojowym drużyna zmechanizowana otrzymuje obiekt ataku. Obiektem ataku może być grupa żołnierzy przeciwnika lub pojedyncze środki ogniowe z obsługą.

W sytuacji, gdy niemożliwe jest określenie obiektu ataku dla drużyny zmechanizowanej (działanie w nocy, w terenie lesistym i innych trudnych sytuacjach) określa się jej tylko kierunek (azymut) natarcia.

              Dowódca drużyny w natarciu z marszu udokładnia zadanie bojowe przed wyjściem na linię ataku lub na linii ataku w formie komend, zadań dla obsług i żołnierzy drużyny. W czasie natarcia z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem ma możliwość wydania rozkazu na podstawie wyjściowej.

W natarciu z marszu, w czasie rozwijania, dowódca drużyny wyprowadza drużynę na nakazany kierunek. Jeżeli atak ma być wykonany po spieszeniu, drużyna na określonej linii spiesza się w ruchu i przemieszcza  na linię ataku. Dowódca drużyny udokładnia w tym czasie zadania spieszonym żołnierzom. Wóz bojowy zajmuje dogodne miejsce i wspiera walkę drużyny do czasu opanowania obiektu ataku. Jeżeli przed obroną przeciwnika znajdują się zapory,  drużyna pokonuje je przez wykonane przejście. Po przejściu zapór przyjmuje określone uszykowanie. Rozmieszczenie środków ogniowych w uszykowaniu zależne będzie od treści zadania bojowego drużyny. W czasie ataku żołnierze mogą wysuwać się do przodu lub w bok nie zmieniając nakazanego kierunku. Ułatwia to prowadzenie ognia, współdziałanie i wykorzystanie właściwości terenu. Uwzględniając średnie odstępy do 10 m między żołnierzami, szerokość linii bojowej drużyny wynosi do 100 m.

Po osiągnięciu położenia, na odległość rzutu granatem drużyna, rzuca granatami i zwalcza przeciwnika w obiekcie ataku ogniem broni strzeleckiej i w walce wręcz.

              Po opanowaniu obiektu ataku, bez zatrzymania, drużyna rozwija natarcie w nakazanym kierunku w głąb obrony przeciwnika. Wycofujące się siły ściga ogniem, nie pozwalając im na oderwanie się. Na komendę (sygnał) ładuje się na wozy bojowe i atakuje w nakazanym kierunku. Wóz bojowy po opanowaniu obiektu ataku przez piechotę, wykorzystując ukrycia terenowe, przemieszcza się skokami za drużyną, wspierając jej walkę. Ustalonymi sygnałami piechota wskazuje środki ogniowe przeciwnika do zwalczania przez broń pokładową wozu bojowego.

4.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Pokonywanie zapór inżynieryjnych przeciwnika.

Przejścia w zaporach drutowych wykonuje się za pomocą czołgów, sposobem wybuchowym oraz ręcznie. W przypadku zaminowania zapór drutowych należy je rozminować na kierunku planowanych przejść.

W przypadku wykonywania przejścia w zaporze drutowej za pomocą czołgu sprawa jest dość oczywista. Najpierw zaporę pokonuje czołg a zaraz za czołgiem posuwają się żołnierze.

Wykorzystanie sposobu wybuchowego do pokonywania zapór drutowych polega na wykorzystaniu ładunków wydłużonych z członów  UZ-2 lub materiału wybuchowego (kostek trotylu) o masie 4-6 kg/m. Długość ładunku powinna odpowiadać szerokości zapory. Ładunek na zaporę wysuwa się pod drutami lub narzuca na druty, po czym wysadza. Po wybuchu ładunku powstaje przejście szerokości 4-5 metrów.

W przypadku ręcznego sposobu wykonywania przejścia w zaporze drutowej wyróżniamy:

a)    przecinanie drutu kolczastego za pomocą nożyc

b)   przecinanie drutu kolczastego za pomocą bagnetu

c)    wykorzystanie do podparcia drutu wcześniej przygotowanych podpórek lub broni

Zapory drutowe można również pokonywać narzucając na nie maty z chrustu lub słomy, deski żerdzie, drabiny albo płaszcze. Sposobem nieetycznym może być rzucenie martwego żołnierza na druty i przejście po nim.

5.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Wykonanie ataku, niszczenie środków ogniowych w czołowym punkcie oporu.

Omawiam zagadnienie

– z marszu

Po komendzie NAPRZÓD żołnierz wstaje i maszeruje w kierunku nieprzyjaciela trzymając karabin przy biodrze lewą ręką za łoże, a prawą za rękojeść. Przedramieniem prawej ręki dociska kolbę do biodra.

W razie dostrzeżenia przeciwnika prowadzi ogień.

– leżąc

Po komendzie NAPRZÓD żołnierz wstaje i maszeruje w kierunku nieprzyjaciela. W przypadku wzmożonego ognia nieprzyjaciela pada, odczołguje się, przyjmuje pozycję strzelecką leżąc i prowadzi ogień

– klęcząc

Po komendzie NAPRZÓD żołnierz wstaje i maszeruje w kierunku nieprzyjaciela trzymając broń przy biodrze.

W momencie zauważenia przeciwnika zatrzymuje się, przyjmuje pozycję strzelecką klęcząc i prowadzi ogień

– stojąc

Po komendzie NAPRZÓD żołnierz wstaje i maszeruje w kierunku nieprzyjaciela trzymając broń przy biodrze.

W momencie zauważenia przeciwnika zatrzymuje się, przyjmuje pozycję strzelecką stojąc i prowadzi ogień

6.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Przejście do pościgu i zwalczanie środków napadu powietrznego.

Omawiam zagadnienie:

Pościg ma na celu uchwycenie terenu, odcięcie lub pokonanie wycofujących się pododdziałów przeciwnika. Może on być efektem rozwijania powodzenia, gdy przeciwnik utracił zdolność skutecznego stawiania oporu.

Po opanowaniu obiektu ataku, bez zatrzymania, drużyna rozwija natarcie w nakazanym kierunku w głąb obrony przeciwnika. Wycofujące się siły ściga ogniem, nie pozwalając im na oderwanie się. Na komendę (sygnał) ładuje się na wozy bojowe i atakuje w nakazanym kierunku. Wóz bojowy po opanowaniu obiektu ataku przez piechotę, wykorzystując ukrycia terenowe, przemieszcza się skokami za drużyną, wspierając jej walkę. Ustalonymi sygnałami piechota wskazuje środki ogniowe przeciwnika do zwalczania przez broń pokładową wozu bojowego.

7.

Regulowany przez kierownika zajęć.

Po skończeniu ćwiczenia podaję komendę: BACZNOŚĆ - W SZEREGU ZBIÓRKA.

Wskazuję najlepiej ćwiczących, oceniam drużynę jako całość.

Stoją na zbiórce słuchają omówienia zajęć