Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 04 - Dziecko miłości.pdf - Grzech pierworodny - dargoa

Anne–Lise Boge

GRZECH PIERWORODNY IV

WYZNANIE

ROZDZIAŁ 1.

Kiedy Mali weszła do izby w domu babci, Johan siedział na sofie, Ļ miertelnie blady i

przybity. Wygl Ģ da, jakby i z niego uszło całe Ň ycie, pomy Ļ lała i cicho przycupn ħ ła obok.

Beret nawet nie podniosła wzroku. Kołysała si ħ rytmicznie w bujanym fotelu obok pieca

do przodu i do tyłu, jakby nieobecna. O ile Mali mogła si ħ domy Ļ li ę , te Ļ ciowa nie płakała -

na jej twarzy, białej i całkiem zastygłej, nie było Ļ ladu łez. Usta stanowiły tylko pozbawion Ģ

krwi kresk ħ . Mali uj ħ ła dło ı Johana i poklepała j Ģ , Ň eby mu doda ę otuchy. Wówczas spojrzał

na Ň on ħ oczyma czarnymi od smutku i zw Ģ tpienia. Matka i syn, tak sobie bliscy, a jednak nie

potrafi Ģ si ħ nawzajem pocieszy ę , zauwa Ň yła Mali. Ale tak było zawsze. Zreszt Ģ ...

Popatrzyła na Beret. Człowiek musi przecie Ň jako Ļ okazywa ę uczucia, Beret nie mo Ň e

wiecznie wszystkiego dusi ę w sobie, bo kiedy Ļ oka Ň e si ħ to ponad jej siły. Nawet je Ļ li

mał Ň e ı stwo jej i Siverta upłyn ħ ło bez wielkich uniesie ı , to jednak prze Ň yli razem czterdzie Ļ ci

siedem lat.

- Jak to przyj ħ ła? - szepn ħ ła Mali ostro Ň nie i spojrzała na Johana. - Zrozumiała...

- Nie odezwała si ħ ani słowem od chwili, kiedy przekazałem jej t ħ straszn Ģ wiadomo Ļę .

Usiadła tylko tak jak teraz i nie reaguje, jakby była głucha i Ļ lepa. Nie wiem, co robi ę -

westchn Ģ ł bezradnie.

Mali wstała i podeszła do fotela na biegunach. Poło Ň yła r ħ k ħ na oparciu łokcia i zatrzymała

jednostajne kołysanie.

- Beret, powinny Ļ my porozmawia ę - zacz ħ ła cicho. -Trzeba uporz Ģ dkowa ę wiele spraw, i

to szybko. Odezwij si ħ do mnie, Beret - poprosiła i dotkn ħ ła dłoni te Ļ ciowej.

Kobieta powoli skierowała wzrok na Mali. Jej spojrzenie było smutne i nieobecne.

- Sivert nie Ň yje - rzekła niskim, nieswoim głosem. - Johan powiedział, Ň e Sivert nie Ň yje.

Oczy Mali na powrót nabiegły łzami. Czuła ból w całym ciele, ogarn ħ ła j Ģ rozpacz. Bała

si ħ , Ň e nie ud Ņ wignie smutku i t ħ sknoty po stracie te Ļ cia, ale nie mogła podda ę si ħ słabo Ļ ci.

Wiedziała, Ň e najpierw trzeba upora ę si ħ ze sprawami zwi Ģ zanymi z pogrzebem i Ň e

wi ħ kszo Ļę z nich spadnie na ni Ģ . W ka Ň dym razie dzisiejszego dnia, poniewa Ň zwykle tak

zaradna Beret sprawiała teraz wra Ň enie całkiem niezdolnej do działania. Mali nie s Ģ dziła, by

ten stan trwał długo, i wierzyła, Ň e te Ļ ciowa szybko si ħ pozbiera i wi ħ kszo Ļ ci Ģ spraw sama

pokieruje. Dzi Ļ jednak potrzebowała pomocy, to oczywiste.

- Tak, Sivert nie Ň yje - szepn ħ ła i otarła r ħ k Ģ oczy. - Powinni Ļ my posła ę po Mari ħ Kleven.

Trzeba te Ň kupi ę materiał na po Ļ miertn Ģ szat ħ i posła ę po stolarza Andersa, Ň eby zbił trumn ħ .

Nikolai poprowadzi czuwanie przy zwłokach, gdy przygotujemy Siverta na ostatni Ģ drog ħ .

Trzeba zawiadomi ę ludzi...

Przez moment w oczach wdowy pojawił si ħ błysk niech ħ ci i co Ļ na kształt nienawi Ļ ci.

Cofn ħ ła r ħ k ħ .

- Tak, dobrze wiesz, co robi ę - rzekła krótko. - My Ļ lisz, Ň e sama sobie nie poradz ħ z

pochowaniem m ħŇ a?

Mali ogarn ħ ła bezradno Ļę . Nawet w takiej chwili Beret nie umiała przyj Ģę pomocy ani nie

Ň yczyła sobie współczucia. Jak ubogie jest jej Ň ycie, chłodne i samotne.

- Chciałam ci tylko pomóc - odparła cicho i odwróciła si ħ .

- Uwa Ň am, Ň e powinna Ļ pozwoli ę Mali zaj Ģę si ħ pogrzebem - zauwa Ň ył Johan i podszedł

do matki. - Potrzebujesz wsparcia, mamo. Musimy jednoczy ę si ħ w smutku; zrozum, to dla

nas wszystkich cios.

- On był moim m ħŇ em - rzekła Beret i spojrzała na syna. - Nikt nie przejmie...

Johan obj Ģ ł j Ģ i przytulił.

- Nikt ci nic nie odbierze, mamo - zapewnił. - Ale skoro spotkało ci ħ co Ļ takiego, kiedy

ojciec...

Głos mu si ħ załamał i Johan znowu si ħ rozpłakał. Przez chwil ħ Beret siedziała nieruchomo

obok łkaj Ģ cego syna, ale i j Ģ powoli ogarniał płacz. Nie gwałtowny i niepohamowany - łzy

tylko cicho spływały jej po twarzy.

- Sivert był dobrym człowiekiem - szepn ħ ła ochryple.

- Najlepszym - dodał Johan smutno i wstał. - Wszyscy w gospodarstwie mogli Ļ my na

niego liczy ę . Kochali Ļ my go, wiesz o tym. Dlatego musimy wyprawi ę mu godny pochówek.

Urz Ģ dzimy ten pogrzeb tak, jak ty tego chcesz, i tak, jak ojciec by sobie tego Ň yczył. Ale

pozwól innym sobie pomóc. Sivert był równie Ň nasz...

Przez chwil ħ nikt si ħ nie odzywał. Skwierczało w piecu, stary zegar tykał. Poza tym

panowała cisza.

Beret siedziała nieruchomo w fotelu.

Ogarn ħ ła j Ģ bezgraniczna t ħ sknota, tak wielka, Ň e nie mogła nad ni Ģ zapanowa ę . ņ yła z

Sivertem wiele lat, ale rzadko byli ze sob Ģ naprawd ħ blisko, pomy Ļ lała z Ň alem. Sama

ponosiła za to win ħ , wiedziała o tym. Sivert chciał dawa ę , pragn Ģ ł dzieli ę si ħ z ni Ģ swym

ciepłem. Miał jej tyle do zaofiarowania i kochał j Ģ , chocia Ň zdawała sobie spraw ħ , Ň e to nie

miło Ļę , lecz jego ojciec doprowadził do ich Ļ lubu. A ona... odtr Ģ cała m ħŇ a, najcz ħĻ ciej

odmawiała. Była nieprzyst ħ pna, lecz w gł ħ bi duszy miała dla niego tyle dobroci. Sivert dał si ħ

lubi ę . Natomiast ona nigdy nie potrafiła dawa ę . Nie wiedziała dobrze, dlaczego. S Ģ dziła, Ň e w

jaki Ļ sposób wi Ģ zało si ħ to z jej dzieci ı stwem. Z matk Ģ , która zawsze była siwa, słaba i

chorowita, od kiedy Beret si ħ gała pami ħ ci Ģ . Tak bardzo ró Ň niła si ħ od ojca, pomy Ļ lała.

Pami ħ tała go jako m ħŇ czyzn ħ silnego, odwa Ň nego i nieugi ħ tego, je Ň eli chciał co Ļ

przeforsowa ę .

I tak z powodu choroby matki cała odpowiedzialno Ļę za dom spadła na Beret, kiedy

jeszcze była mał Ģ dziewczynk Ģ . Zacz ħ ła si ħ identyfikowa ę z ojcem, do niego chciała by ę

podobna. Kiedy zorientowała si ħ , Ň e posiada zdolno Ļ ci i wol ħ , które nawet tego twardego

człowieka mog Ģ zmusi ę do uległo Ļ ci, stała si ħ zuchwała. Albo raczej nale Ň ałoby powiedzie ę :

zarozumiała.

Postanowiła, Ň e nikt nie b ħ dzie ni Ģ dyrygowa ę i nikogo nie b ħ dzie słucha ę . Pozostała sob Ģ .

Tak przynajmniej my Ļ lała. Wła Ļ ciwie ju Ň dawno temu zrozumiała, jak bardzo si ħ myliła.

Poniewa Ň ka Ň dy kogo Ļ potrzebuje. Gdy kto Ļ nie potrafi przyjmowa ę ani dawa ę miło Ļ ci,

wi ħ dnie jako człowiek, staje si ħ samotny i zgorzkniały, tak jak ona. Ale kiedy sobie to

u Ļ wiadomiła, było ju Ň za pó Ņ no i nie zdołała tego zmieni ę .

Z biegiem lat oddalali si ħ z Sivertem od siebie. Przestał si ħ o ni Ģ stara ę , przestał si ħ niemal

do niej odzywa ę . Ten dobry, pełen ciepła m ħŇ czyzna stał si ħ daleki i milcz Ģ cy, i to za jej

spraw Ģ tak si ħ zmienił. Odebrałam mu u Ļ miech i rado Ļę , przyznała w duchu. A teraz on nie

Ň yje. Nigdy ju Ň nie powie mu, jak bardzo go kocha, nigdy nie b ħ dzie miała mo Ň liwo Ļ ci

pogładzi ę go po pomarszczonej twarzy i poprosi ę o przebaczenie. Teraz jest za pó Ņ no, bez

wzgl ħ du na to, jak bardzo krwawiło jej serce.

Małemu Sivertowi w jaki Ļ sposób udało si ħ przełama ę jej chłód. Pogodny, ufny chłopczyk

ogrzał jej skute lodem serce. Pomy Ļ lała, Ň e to chyba cud. To jakby po latach sp ħ dzonych na

pustyni odnale Ņę Ņ ródełko wody. Ale nawet wzgl ħ dem wnuka starała si ħ panowa ę nad

uczuciami, uwa Ň ała, Ň e nie mo Ň e dopu Ļ ci ę , by ktokolwiek je zauwa Ň ył. Kto Ļ mógłby uzna ę za

słabo Ļę to, co naprawd ħ było miło Ļ ci Ģ .

- Nie chciałam... Johan ma racj ħ - odezwała si ħ cichym głosem i wyci Ģ gn ħ ła r ħ k ħ do Mali.

- To miło, Ň e proponujesz mi pomoc. Mali, czuj ħ , Ň e nie b ħ d ħ dzi Ļ w stanie ruszy ę si ħ z tego

fotela. Nie mog ħ wprost uwierzy ę , Ň e...

Johan i Mali popatrzyli na ni Ģ wielkimi ze zdumienia oczami. To u tej kobiety co Ļ zupełnie

nowego.

Nagle Beret utkwiła wzrok w Johanie.

- Czy jeste Ļ pewien, Ň e Sivert nie Ň yje? - spytała ochrypłym głosem. - Gdzie on jest? Chc ħ

go zobaczy ę .

Wstała i podeszła do drzwi.

- Le Ň y jeszcze na saniach - odparł Johan, próbuj Ģ c zatrzyma ę matk ħ . - Zaraz go

wniesiemy do domu i uło Ň ymy w sypialni na poddaszu. Nie mo Ň esz teraz i Ļę do stodoły,

mamo. Wkrótce przyjd Ģ parobcy, przyci Ģ gniemy sanie pod drzwi i wtedy...

- Pójd ħ do salonu i powiadomi ħ wszystkich, co si ħ stało - zaproponowała Mali. - A potem

zadzwoni ħ i załatwi ħ , co trzeba. Nie martw si ħ o nic, Beret. Postaramy si ħ , Ň eby Ļ mogła

poby ę z Sivertem chwil ħ sama na poddaszu...

Nie była w stanie mówi ę dalej. Łzy cisn ħ ły si ħ jej do oczu, zasłoniła usta wierzchem dłoni

i zagryzła z ħ by, Ň eby si ħ nie rozpłaka ę . Czuła, Ň e tego jej teraz najbardziej trzeba, najch ħ tniej

pobiegłaby na gór ħ do sypialni, rzuciła si ħ na łó Ň ko i rozbeczała. Ale na to przyjdzie pora

pó Ņ niej, teraz nie ma czasu. Na ułamek sekundy napotkała spojrzenie te Ļ ciowej - dostrzegły

nawzajem swój smutek. Poniewa Ň Beret nie protestowała przeciw jej propozycji, Mali

odwróciła si ħ i wyszła. Cicho zamkn ħ ła za sob Ģ drzwi.

W salonie zapadła grobowa cisza, kiedy Mali powiedziała o wypadku gospodarza.

Wcze Ļ niej dała Małemu Sivertowi klocki do zabawy i starała si ħ mówi ę tak cicho, Ň eby jej

nie mógł słysze ę . Wiedziała jednak, Ň e wkrótce b ħ dzie musiała powiedzie ę małemu o

dziadku. Niedługo dom zapełni si ħ lud Ņ mi, a on b ħ dzie si ħ dopytywał, dlaczego. We Ņ mie

chłopca do siebie, jak tylko zawiadomi krewnych i znajomych. Teraz nie była w stanie z nim

rozmawia ę .

- Zacznij nakrywa ę stoły - poleciła Ane. - Po południu przyjdzie pewnie sporo osób na

czuwanie przy zwłokach.

W drodze na korytarz, zanim zacz ħ ła dzwoni ę , wyjrzała po Ļ piesznie na zewn Ģ trz i

zobaczyła, Ň e Gudmund i Olav zaje Ň d Ň aj Ģ na dziedziniec.

- M ħŇ czy Ņ ni przyjechali - zwróciła si ħ do słu ŇĢ cych. - Dajcie im gor Ģ cej wody, Ň eby si ħ

mogli umy ę i przebra ę . To cała robota na dzi Ļ . Potem jeszcze powinni Ļ my wszyscy co Ļ zje Ļę .

Podajcie obiad przed nakryciem stołów dla go Ļ ci. Musimy z tym zd ĢŇ y ę , zanim zaczn Ģ si ħ tu

zje Ň d Ň a ę ludzie.

Na sam Ģ my Ļ l o jedzeniu Ļ cisn ħ ło Mali w Ň oł Ģ dku. Ale przecie Ň trzeba si ħ posili ę ,

przynajmniej pozostali domownicy powinni zje Ļę .

Kiedy kto Ļ umierał, po chorobie czy w wyniku wypadku, zawsze dzwoniono po Mari ħ

Kleven. To ona pomagała oporz Ģ dzi ę zmarłego; je Ņ dziła te Ň do wsi po materiał, z którego

szyła szat ħ po Ļ miertn Ģ . Wła Ļ ciwie nie było to jakie Ļ wielkie szycie - wykrawała dwa szerokie

r ħ kawy w długiej tunice, któr Ģ wci Ģ gano na zmarłego.

Potem wzywano stolarza. We wszystkich gospodarstwach zawsze trzymano gotowy

materiał na trumn ħ , zreszt Ģ nie na jedn Ģ , bo nigdy nic nie wiadomo. Specjalne szerokie deski

stały oparte o Ļ cian ħ w rogu stodoły. Mali nigdy nie lubiła ich widoku.

Najcz ħĻ ciej dzwoniono do Andersa. Miał du ŇĢ wpraw ħ w zbijaniu trumien, wi ħ c praca

przebiegała szybko. W ci Ģ gu popołudnia Sivert powinien zosta ę przygotowany, ubrany w

po Ļ miertn Ģ szat ħ w sypialni na poddaszu i uło Ň ony w trumnie, któr Ģ Johan z którym Ļ z

m ħŇ czyzn wniesie na gór ħ .

Schody na poddasze były w Ģ skie i strome, ale wystarczyło miejsca, by wnie Ļę i znie Ļę po

nich trumn ħ . Nie zdarzało si ħ , by kto Ļ , buduj Ģ c dom, o tym nie pomy Ļ lał. Kiedy m ħŇ czy Ņ ni

znios Ģ trumn ħ na dół, ustawi Ģ j Ģ w salonie, gdzie Nikolai poprowadzi czuwanie dla

przybyłych. Pewnie przyjdzie ich niemało, pomy Ļ lała Mali, jako Ň e Sivert cieszył si ħ we wsi

powszechnym szacunkiem.

Potem trumn ħ wyniesie si ħ do stodoły, gdzie zostanie do dnia pogrzebu. Teraz w czasie

zimy tam wła Ļ nie j Ģ przechowywano, natomiast kiedy kto Ļ umierał latem, zwłoki trzymano w

piwnicy, najzimniejszym miejscu o tej porze roku.

Pó Ņ niej podadz Ģ kaw ħ .

Mali nie wiedziała jeszcze, kiedy b ħ dzie pogrzeb, musi najpierw porozmawia ę z

administratorem ko Ļ cioła. Grabarzy czeka nie lada praca przy kopaniu grobu przy

zalegaj Ģ cym Ļ niegu i zmarzni ħ tej ziemi, ale poradz Ģ sobie, nawet je Ļ li zajmie im to par ħ dni.

Zwyczaj nakazywał, by nikt nie został pochowany przed upływem co najmniej trzech dni od

Ļ mierci. Na ogół pogrzeb odbywał si ħ po tygodniu, pod warunkiem Ň e przypadało to w dzie ı

powszedni. Nigdy nie urz Ģ dzano pogrzebów w sobot ħ lub niedziel ħ . Prawdopodobnie stypa

odb ħ dzie si ħ w najbli Ň szy pi Ģ tek, pomy Ļ lała Mali. Nagle u Ļ wiadomiła sobie, Ň e nast ħ pnego

dnia po pogrzebie, w sobot ħ , jej siostra Eli bierze Ļ lub. Jak Ň e w tej sytuacji b ħ d ħ mogła pój Ļę

na wesele, zastanawiała si ħ . Pomy Ļ li o tym pó Ņ niej i porozmawia z Johanem.

Wreszcie, jak s Ģ dziła, załatwiła wszystko, co było do załatwienia: zadzwoniła po Mari ħ ,

stolarza i Nikolaia, zawiadomiła gospodarzy w innych du Ň ych dworach, tych z Buvika i tych

z Gjelstad. Ci, których nie zawiadomiła, dowiedz Ģ si ħ od innych. Tak to zwykle bywa - plotka

rozchodzi si ħ niczym ogie ı w Ļ ród suchej trawy.

Kiedy Mali wróciła do salonu, podeszła do Małego Siverta i powiedziała, Ň e oboje musz Ģ

pój Ļę na chwil ħ do sypialni na poddaszu. Chłopczyk protestował ze wszystkich sił, my Ļ l Ģ c, Ň e

mama chce go poło Ň y ę spa ę w Ļ rodku dnia, a nie miał na to najmniejszej ochoty.

- Chc ħ tylko z tob Ģ porozmawia ę - obiecała Mali. - Jednak nikt inny nie mo Ň e nas słysze ę

i dlatego na troch ħ pójdziemy na gór ħ , tylko ty i ja.

Rzuciła szybkie spojrzenie na sypialni ħ Beret i Siverta, kiedy j Ģ mijali. Słyszała wcze Ļ niej,

jak sanie podje Ň d Ň ały pod dom babci, i zrozumiała, Ň e Sivert został ju Ň wniesiony na gór ħ i

poło Ň ony do swojego łó Ň ka. Ostatni raz, pomy Ļ lała i przełkn ħ ła łzy, które cisn ħ ły si ħ do oczu.

Musi by ę silna, Ň eby ułatwi ę Małemu Sivertowi przyj ħ cie złych wiadomo Ļ ci. Podejrzewała

bowiem, Ň e chłopiec b ħ dzie zrozpaczony, gdy Ň jego kontakty z dziadkiem były bliskie i

serdeczne. Mały Sivert posiadał niezwykł Ģ zdolno Ļę przełamywania dystansu, wprost zara Ň ał

swoj Ģ rado Ļ ci Ģ , nikt nie potrafił si ħ oprze ę jego urokowi. Nawet Beret, pomy Ļ lała Mali, to

mówiło samo za siebie.

Usiadła na krze Ļ le przy oknie i wzi ħ ła syna na kolana. Przytuliła go mocno, przycisn ħ ła

jego główk ħ do piersi i pomy Ļ lała o Jo. Zapragn ħ ła, by był tu razem z nimi, trzymał oboje w

obj ħ ciach, pomógł ukoi ę nieco smutek i ból. Wiedziała, Ň e łatwiej byłoby jej znie Ļę Ļ mier ę

te Ļ cia, gdyby mogła trzyma ę za r ħ k ħ ukochanego. Wszystko wydawałoby si ħ prostsze,

pomy Ļ lała. Ale i tego dnia musiała radzi ę sobie bez Jo. Zawsze tak b ħ dzie, ramiona Jo nie s Ģ

ju Ň dla niej. Miał inn Ģ ...

- Widzisz to pi ħ kne, bł ħ kitne niebo? - zacz ħ ła cichym głosem.

Mały Sivert podniósł głow ħ i spojrzał w gór ħ .

- Wiesz o tym, Ň e tam mieszkaj Ģ wszyscy, którzy umarli, prawda? - mówiła dalej Mali. -

Pan Bóg wzi Ģ ł ich do siebie, zmienił w anioły i jest im tam bardzo dobrze.

- Mama nie umze - przestraszył si ħ Mały Sivert i powa Ň nie spojrzał na ni Ģ .

- Nie, mama nie umrze. Jestem z tob Ģ - odparła Mali i mocniej przytuliła dziecko. - Ale

dziadek... Dziadek był dzisiaj w lesie i spadły na niego wielkie drzewa. No i dziadek...

Mali poczuła dławienie w gardle, musiała przerwa ę i przełkn Ģę Ļ lin ħ .

Mały Sivert odwrócił si ħ i spojrzał na ni Ģ ogromnymi oczami.

- Dziadek? - spytał zdumiony. - Gdzie jest dziadek?

- Jest w niebie u Pana Boga z aniołami - szepn ħ ła Mali, nie mog Ģ c dłu Ň ej powstrzyma ę

łez. Pociekły na włosy chłopca, siedz Ģ cego na jej kolanach. - Ale jest mu tam dobrze - dodała.

- Jest razem z aniołkami i mo Ň e na nas patrze ę z góry. Dziadek b ħ dzie teraz z góry pilnował

swojego chłopczyka. A my codziennie wieczorem b ħ dziemy dziadkowi mówili „dobranoc",

ty i ja.

Wci Ģ gn ħ ła gł ħ boko powietrze. Powolnymi, zdecydowanymi ruchami masowała synka po

plecach, Ň eby go uspokoi ę . Zapragn ħ ła, by i j Ģ kto Ļ dzi Ļ przytulił i pogładził po plecach,

trzymał w ramionach, cho ę by przez t ħ jedn Ģ krótk Ģ chwil ħ ...

- Gwiazdy, wiesz, to oczy aniołów, którymi patrz Ģ na swoich bliskich. Teraz na niebie

pojawi si ħ nowa gwiazdka. To oczy naszego dziadka.

Mały Sivert długo si ħ nie odzywał. Mali zauwa Ň yła, Ň e wsun Ģ ł kciuk do buzi i dla otuchy

przyło Ň ył skrawek jej fartucha do policzka. Potem podniósł głow ħ i spojrzał na matk ħ , na jej

twarz mokr Ģ od łez i ciemne, smutne oczy. I nagle wybuchn Ģ ł płaczem. Obj Ģ ł Mali r Ģ czkami i

przywarł do niej z całej siły.

- Dziadek - szlochał. - Mój dziadziu Ļ .

Mali nie powiedziała nic wi ħ cej. Siedziała w milczeniu, kołysz Ģ c dziecko. Trzymała je

mocno w ramionach i całowała jego ciemn Ģ główk ħ . O Bo Ň e, pomy Ļ lała, gdybym tylko mogła

unie Ļę jego troski. Nie tylko teraz, ale zawsze. Niestety, ka Ň dy musi sam d Ņ wiga ę swój

smutek, nawet małe dzieci. Ona mo Ň e tylko stara ę si ħ łagodzi ę to cierpienie, najlepiej jak

umie. Jedyna pociecha w tym, Ň e Mały Sivert by ę mo Ň e szybko przeboleje strat ħ . Dzieci ju Ň

takie s Ģ . Poza tym potrafił godzi ę si ħ z pewnymi rzeczami, ju Ň wcze Ļ niej to dostrzegła. Jak

gdyby rozumiał, Ň e w niektórych sytuacjach nic si ħ nie da zrobi ę . Po prostu, jest, jak jest.

Malec powoli si ħ uspokajał. Płacz przeszedł w Ň ałosne łkanie, które od czasu do czasu

wstrz Ģ sało male ı kim, kruchym ciałem. Mali gładziła szczupłe plecy chłopca, jednak nie

odzywała si ħ . Wisz Ģ ce nisko zimowe sło ı ce kryło si ħ za górami. Na południowym kra ı cu

nieba pojawiła si ħ ledwie widoczna blada gwiazda. Przez mgnienie oka Mali zastanowiła si ħ ,

czy dobrze robi, zwodz Ģ c syna, opowiadaj Ģ c mu o aniołach i gwiazdach, szybko jednak

odrzuciła w Ģ tpliwo Ļ ci. Według Biblii opowie Ļ ci o aniołach nie s Ģ kłamstwem. A gwiazdy...

Wszyscy przecie Ň potrzebuj Ģ jakiej Ļ pociechy, a có Ň mo Ň e by ę pi ħ kniejszego ni Ň cudowne

gwia Ņ dziste niebo? Chłopiec nie b ħ dzie tak bardzo rozpaczał po stracie dziadka, pomy Ļ lała

Mali. wierz Ģ c, Ň e mo Ň e go zobaczy ę jako jedn Ģ z wielkich migoc Ģ cych gwiazd na nocnym

rozgwie Ň d Ň onym niebie. W ten sposób malec zawsze b ħ dzie czuł, Ň e dziadek jest gdzie Ļ w

pobli Ň u. Nie, czuła, Ň e nie post ħ puje Ņ le, opowiadaj Ģ c mu te niestworzone historie.

- Popatrz, Mały Sivercie - powiedziała cicho, wskazuj Ģ c na niebo. - Dziadek nie chce,

Ň eby Ļ si ħ smucił. On ju Ň poszedł do aniołków, widzisz?

Chłopiec podniósł głow ħ i spojrzał przez okno. Długo siedział nieruchomo, wpatruj Ģ c si ħ

w blad Ģ gwiazd ħ . Potem odwrócił zaczerwienion Ģ , zapłakan Ģ twarz w stron ħ matki i

u Ļ miechn Ģ ł si ħ .

- Widz ħ ci ħ , dziadku - zawołał z nosem przyklejonym do lodowatej szyby. - Widz ħ .

Kiedy Mali zeszła na dół z Małym Sivertem, Maria ju Ň była w salonie. Zd ĢŇ yła nawet

kupi ę materiał. Siedziała przy starej maszynie do szycia i szyła po Ļ miertn Ģ szat ħ dla Siverta.

Stół stał nakryty do obiadu i Mali poprosiła Ingeborg, by zawołała wszystkich na posiłek oraz

przyprowadziła parobków i stolarza, który pracował w stodole. Ale czy b ħ dzie chciał je Ļę ?

Sama zabrała Małego Siverta i wyszła do domu babci, gdzie Johan został z matk Ģ . Skoro

tylko mały zobaczył ojca, pu Ļ cił r ħ k ħ Mali i pobiegł do niego. Zarzucił mu r Ģ czki na szyj ħ , a Ň

Johanowi zaszkliły si ħ oczy.

- Dziadek umalł - rzekł i popatrzył powa Ň nie na ojca. - Jest telaz aniołem. Widziałem go.

Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 04 - Dziecko miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: