Ingulstad Frid - Saga Wiatr Nadziei 22 - Żmija W Paryżu.pdf - Wiatr Nadziei - dargoa

FRID INGULSTAD

ŻMIJA W PARYŻU

Hammergaten, lato 1908 roku

- Nie! - Elise nie zdawała sobie sprawy z tego, że krzyczy, dopóki jej głos nie zaczął odbijać

się od ścian. - Nie, on nie może...

- Wybuchła płaczem, wybiegła z pokoju i pognała w dół schodami. - Kristian wyjechał do

Ameryki!

Emanuel był zmęczony po wyprawie na boisko i postanowił uciąć sobie drzemkę. Teraz

ocknął się i spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Co ty mówisz?

- Kristian wyjechał do Ameryki! - załkała. - List od niego leżał w kuchni, na stole, a teraz

widzę, że jego ubrania zniknęły!

- Podeszła pospiesznie do kredensu, otworzyła go i zajrzała do szkatułki, w której chowała

swoje oszczędności. Brakowało dwustu koron.

Emanuel pokręcił głową. - Weź się w garść, Elise! Z pewnością nie pojechał do Ameryki.

Nie ma przecież pieniędzy, a poza tym niełatwo jest tak po prostu znaleźć miejsce na statku do

Ameryki.

Wyprostowała się. - Pożyczył ode mnie dwieście koron i napisał, że spłaci je najszybciej,

jak będzie mógł. Zamierza obierać ziemniaki na statku płynącym do Anglii i kupić sobie miejsce.

Odwróciła się na pięcie, pobiegła do kuchni, znalazła list i przyniosła go z powrotem, żeby

pokazać Emanuelowi. - Zobacz! On nawet wie, jak się nazywa parowiec płynący z Liverpoolu i do

jakiej firmy należy! Zamierza pojechać pociągiem z Kanady do Chicago. Pisze, że wygląda na

starszego i zamierza kłamać w kwestii swego wieku. Jego szuflada jest pusta. Wszystkie jego

rzeczy zniknęły! - Poczuła, że niedowierzanie powoli zmienia się w przerażenie. - Ale jak on zdołał

zdobyć wszystkie potrzebne dokumenty? A co ze szkołą? Nie może przecież tak po prostu zniknąć!

Został mu jeszcze rok szkoły, a poza tym nie jest nawet konfirmowany! Jeśli to rzeczywiście

prawda, to jest to najzwyklejsze szaleństwo! - Elise osuszyła oczy brzegiem fartucha. - Wyjechał w

gniewie.

Rozpacz przerodziła się we wściekłość. - To twoja wina! To dlatego, że zmuszałeś go do

pracy, choć obiecywałeś mu, że będzie mógł grać w piłkę nożną!

Widziała, jak Emanuel pobladł ze złości. - Ach tak, mam wziąć na siebie winę. To bardzo

do ciebie podobne. - Jego głos przybrał szyderczy ton. - Najpierw rozpuszczasz dzieci do tego

stopnia, że nie da się z nimi mieszkać pod jednym dachem, a później winisz mnie za to, że nie

zachowują się tak, jak powinny. Od kiedy wróciłem, panuje tu wieczny jazgot i zamieszanie. Nie

mają żadnych manier, przekrzykują się nawzajem, wchodzą w słowo dorosłym i zachowują, jakby

nigdy nie nauczono ich podstawowych zasad wychowania. Jeśli to ja mam brać za nich

odpowiedzialność i się nimi opiekować, to mają się dostosować do moich zasad. Jestem w końcu

panem domu, niezależnie od tego, czy siedzę na wózku inwalidzkim, czy nie!

Elise odetchnęła głęboko, serce waliło jej mocno i gwałtownie, nie mogła powstrzymać

słów, które cisnęły się jej na usta.

- To nie ty bierzesz za nich odpowiedzialność i opiekujesz się nimi, tylko ja! Kiedy ostatnio

dostałam od ciebie chociaż koronę na jedzenie? Byłam za nie odpowiedzialna od czasu, gdy matka

zachorowała wiele lat temu, i opiekowałam się nimi bez twojej pomocy. Nigdy nie odesłałabym

Kristiana do matki i Asbjørna, dając mu odczuć, że nie jest tu mile widziany, i że nie mamy nad

nim kontroli. - Zaczęła płakać. - A poza tym matka wcale nie jest zdrowa, Asbjørn powiedział mi o

tym, kiedy tutaj byli. Może Kristian wyjechał, bo usłyszał, że chcesz go odesłać do Kjelsås. Z

pewnością usłyszał każde twoje słowo. Jestem pewna, że wyjechał, bo zauważył, że go tu nie

chcesz. Nie masz do tego prawa! To moi bracia i obiecałam im, że będą mogli u mnie mieszkać tak

długo, jak zechcą. Oni są dla mnie najważniejsi, ważniejsi nawet od ciebie. Jeśli ich nie znosisz, to

będziemy musieli się rozstać, bo ja nie odeślę moich braci!

Emanuel spoglądał na nią wściekłym wzrokiem.

- Widzę, że chcesz się mnie pozbyć. Może miałem rację? Knujesz coś za moimi plecami.

Nie byłaś szczególnie zachwycona, kiedy wróciłem i ci przeszkodziłem, zgadza się? Pasowało ci,

że mieszkałem w Ringstad, mogłaś sobie wtedy robić, co chciałaś. Ale mówię ci, Elise, nie

dostaniesz więcej pieniędzy od mojego ojca! Kiedy mu powiem, jak żyjesz, nie sądzę, żeby

zechciał ci dalej pomagać. I wtedy zobaczymy, jak sobie poradzisz z domem pełnym dzieci, które

nawet nie są twoje, i pracą oraz zarobkami, które nie dają żadnej gwarancji. - Przełknął ciężko, a

jego oczy się zwęziły. - Nie rozumiem, dlaczego się taka zrobiłaś i skąd bierzesz te absurdalne

pomysły. Inne kobiety byłyby zadowolone, mając męża, który wychowuje dzieci i panuje nad

domem. Czy to te magazyny - Pani domu, czy jak to tam się nazywa, mają na ciebie taki wpływ?

Dawniej taka nie byłaś.

Jego słowa bolały. Był taki niesprawiedliwy i okrutny. Chciała coś powiedzieć, ale nie dało

się mu już przerwać.

- Kiedy cię pierwszy raz spotkałem, byłaś nieśmiała, skromna i wdzięczna. Teraz zaczynasz

być tak samo zarozumiała, jak twoi bracia. Myślisz, że jesteś kimś tylko dlatego, że udało ci się

opublikować książkę i decydujesz w kwestii dzieci tak, jakby mnie tu w ogóle nie było?!

W końcu udało jej się odzyskać głos.

- Wzięłam na siebie odpowiedzialność za chłopców, zanim ty się pojawiłeś. Jeśli chodzi o

Hugo i Jensine, nigdy nie okazywałeś im szczególnego zainteresowania. Powiedziałeś wręcz, że

dzieci zaczynają być interesujące dopiero wtedy, gdy nieco dorosną. Jeśli chodzi o moją pracę,

jestem całkiem innego zdania niż ty. Uważam, że będę mogła z niej żyć. I to całkiem dobrze. Nie

potrzebuję jałmużny od twojego ojca. Nie powinnam była przyjmować od niego pieniędzy,

powinnam była być bardziej dumna.

- Więc wydaje ci się, że zostaniesz wielką, znaną pisarką? - Na jego ustach pojawił się

drobny, szyderczy uśmieszek.

- Nie, nie uważam tak, ale sądzę, że uda mi się sprzedać tyle książek, żeby móc z tego

wyżyć.

- Prawie nikomu nie udaje się z tego wyżyć.

- Zapominasz, że dopiero dostałam czterysta koron honorarium. A napisanie książki zajęło

mi mniej niż rok.

- Jak już ci mówiłem, ludzie kupili książkę z ciekawości. Przeczytali w gazecie, że jest w

niej coś nieprzyzwoitego, dlatego kupili ją w tajemnicy i przeczytali po kryjomu. Ludzie tacy są. A

teraz wydawnictwo powiedziało, że nie chce więcej nieprzyzwoitych historii o ulicznicach, więc nie

będzie już takiego zainteresowania ze strony ludzi. Jak myślisz, kto będzie chciał przeczytać

książkę o biednej, robotniczej rodzinie, która walczy od rana do wieczora, żeby zarobić na życie?

Elise nie odpowiedziała. Jak mogli się w taki sposób kłócić, kiedy Kristian był w drodze do

Ameryki? Może miała go już nigdy nie zobaczyć! Odwróciła się gwałtownie, pobiegła do kuchni i

zatrzasnęła za sobą drzwi. Opadła z płaczem na krzesło, położyła się na kuchennym stole i

pozwoliła łzom płynąć.

Nagle usłyszała przeszywający pisk. Podniosła pospiesznie głowę i wyjrzała przez okno.

Hugo stał w wózku i wyglądał, jakby zaraz miał wypaść! W mgnieniu oka znalazła się przy

drzwiach kuchennych i otworzyła je gwałtownie. - Hugo, siadaj! - Jej głos był surowy.

Hugo przestał krzyczeć i spojrzał na nią zdziwiony. Nie zwykł widywać jej takiej

zdenerwowanej. Szybko usiadł, ale w tej samej chwili zbudziła się Jensine i zaczęła płakać.

Elise otarła łzy fartuchem i podeszła do nich prędko. - Możesz upaść i się uderzyć,

rozumiesz?

Usta chłopca zadrżały, a oczy wypełniły się łzami. Po chwili zaczął głośno płakać.

Elise usłyszała nagle kroki przy składziku. Pani Jonsen musiała widocznie przejść przez

niski płotek.

- Co jest z twoimi dziećmi, Elise? Najpierw usłyszałam krzyki Hugo, a teraz oboje płaczą.

- Spali w wózku, ale Hugo wstał. Bałam się, że wypadnie.

- Dlaczego śpią w wózku? Widzisz przecież, że nie ma w nim miejsca dla nich obojga!

- Byliśmy na boisku i patrzyliśmy, jak chłopcy grają w piłkę. Pod drodze Hugo i Jensine

zmęczyli się tak bardzo, że zasnęli. Bałam się, że ich obudzę, jeśli będę chciała ich wyjąć z wózka.

Dlaczego tłumaczę się przed panią Jonsen?, pomyślała, zła na siebie. To nie jej sprawa.

Pani Jonsen stała, przyglądając się jej.

- Co jest dzisiaj z tobą, Elise? Wyglądasz jak chmura gradowa!

- Tak też się czuję. - Sama słyszała, że jej głos jest nieprzyjemny i oschły, ale była tak

zrozpaczona wyjazdem Kristiana, że nie potrafiła wziąć się w garść. Wyjęła Hugo i Jensine po kolei

z wózka. Pani Jonsen mogła być tak ciekawska, ile tylko chciała, nie zamierzała jej mówić o

powodzie swego zdenerwowania. Gdyby pani Jonsen dowiedziała się o tym, że Kristian wyjechał

do Ameryki, zapewne obwiniałaby ją za to i powiedziała, że jest złą matką, która siedzi i pisze

książki, zamiast zabrać się do prawdziwej roboty. A może powiedziałaby, że to dlatego, iż Elise

przyjmuje odwiedziny mężczyzn.

Wniosła Jensine do kuchni, a Hugo poszedł za nimi. Posadziła córkę na jednym z taboretów

w kącie, a Hugo wspiął się na drugi. Wyjęła dzbanek z mlekiem i nalała go do dwóch kubków.

Dzieci były zgrzane i spragnione, piły łapczywie. Następnie Elise rozsmarowała owczy ser na

dwóch kromkach chleba, jedną dała Hugo, a drugą pokroiła w kostki dla Jensine. Przez cały czas jej

myśli krążyły wokół Kristiana. Czy statek wypłynął już na fiord, czy może stał wciąż na przystani,

a setki krewnych stały, machając białymi chusteczkami?

Do Kristiana nikt nie machał. Wyobraziła go sobie stojącego przy burcie, wciśniętego

między dorosłych, silnych mężczyzn zamierzających poszukiwać pracy w obcym kraju. On miał

jedynie trzynaście lat i choć był wysoki jak na swój wiek, jego ciało było wątłe. Na pewno prędko

się domyśla, że nie był nawet konfirmowany. Co wtedy z nim zrobią? Odeślą go z powrotem do

domu? A jeśli nikt go nie zechce? Z czego będzie żyć? Dwieście koron nie mogło starczyć na

długo, jeśli musiał zapłacić za przeprawę łodzią i podróż pociągiem. Poza tym musiał coś jeść. Jeśli

nie uda mu się dostać pracy, zagłodzi się na śmierć. Jeśli uda mu się dostać pracę przy obieraniu

ziemniaków na statku płynącym do Anglii, nie było pewności, że znajdzie zatrudnienie na parowcu,

który miał płynąć do Ameryki.

Zawładnął nią niepokój. Elise opadła na jeden z taboretów i położyła się z płaczem na

kuchennym stole.

- Mama płacze - powiedział cicho zdziwiony Hugo. Pokiwała głową, nie podnosząc wzroku.

- Tak, mama płacze.

- Hugo pomoże mamie. - Chłopiec zszedł z taboretu i podszedł do niej z resztką kromki

chleba w umazanych palcach. - Proszę, to dla ciebie.

Podniosła głowę, otarła łzy brzegiem rękawa i wzięła od niego lepką kromkę.

Ingulstad Frid - Saga Wiatr Nadziei 22 - Żmija W Paryżu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: