Miles Cassie - Jak za dawnych lat.pdf - Miles Cassie - LadyHenrietta

C ASSIE M ILES

JAK ZA

DAWNYCH LAT

Tytuł oryginału Seems Like Old Times

ROZDZIAŁ 1

Jennifer Watt z uśmiechem na ustach i ciągle dźwięczącą jeszcze

w uszach piosenką szła wolnym krokiem po kwiecistym, lecz mocno

zniszczonym dywanie holu kina „Studio".

Wprawdzie było juŜ po północy, ale Jennifer nie spieszyła się.

Przystanęła na chwilę i spojrzała na wysokie sklepienie sufitu. Dla

niej siatka rys i pęknięć widoczna na turkusowym, ozdobnym gzymsie

układała się w ciekawy i intrygujący wzór. A pozłacane cherubiny

stanowiły coś więcej niŜ tylko nostalgiczną aluzję do dawnej

świetności starego kina. Były po prostu piękne.

Dla Jennifer wszystko tu miało urok, gdyŜ zostało jakby

opromienione ciepłem uczuć, z jakimi oglądała stare filmy

wyświetlane podczas Maratonu Klasyki Filmowej.

Dobre, dawne czasy, pomyślała. Złoty wiek kina lat trzydziestych

i czterdziestych, kiedy to bohaterki zawsze były urocze, bohaterowie

dzielni, a ich przygody kończyły się nieodmiennie happy endem.

Nucąc tytułową melodię z „Deszczowej piosenki", ostatniego

filmu tego wieczoru, Jennifer wymieniała uśmiechy z innymi

zagorzałymi wielbicielami starego kina, kierującymi się w stronę

wyjścia.

Pogoda zdawała się kontynuować deszczowy temat, tyle tylko, Ŝe

oberwanie się chmury nie kaŜdego nastrajało do śpiewu. Nad

śródmieściem Denver rozszalała się gwałtowna burza.

Jennifer zadrŜała z zimna i objęła dłońmi ramiona. Poszła do kina

prosto z pracy i wąska, zapinana na guziki spódnica oraz lniany Ŝakiet

nie mogły ochronić jej przed ulewą. Co gorsza, swoją furgonetkę

zaparkowała o kilka domów dalej, a nie miała przy sobie ani

nieprzemakalnego płaszcza, ani parasolki. Nie wzięła nawet chustki

na głowę.

Na litość boską, przecieŜ to sierpień, nie mogła przewidzieć takiej

przejmującej zimnem burzy z piorunami. Spacerowała tam i z

powrotem pod zadaszeniem, a powtarzane w myślach melodie z filmu

zagłuszał odgłos bębniącego deszczu i rozlegających się od czasu do

czasu grzmotów. W pewnej chwili skuliła się przed kolorowym

plakatem filmu „Pocałuj mnie, Kasiu" i mruknęła do siebie:

- PrzecieŜ musi przestać.

- Dlaczego?

Przestraszyło ją to pytanie, zadane męskim, niskim głosem.

Odwróciła się i jej wzrok napotkał najpiękniejszy uśmiech, jaki

widziała w Ŝyciu - uśmiech amanta filmowego. Najpierw zauwaŜyła

wspaniałe zęby, potem szare oczy i gęstą, czarną Czuprynę, lśniącą w

świetle neonów. I jeszcze dołeczki na policzkach, takie same jakie

miał Clark Gable.

Dopiero po dobrej chwili Jennifer uświadomiła sobie, Ŝe

przygląda się stojącemu przed nią męŜczyźnie z otwartymi ustami, jak

aktorka grająca role pierwszej naiwnej w latach trzydziestych.

Przywołała się do porządku, starając zachować resztkę kobiecej dumy.

To nie była scena z filmu. W Ŝyciu spotkanie kobiety z męŜczyzną nie

obwieszcza crescendo muzyki skrzypiec. I obraz w zbliŜeniu nie jest

złagodzony przez soczewkę kamery.

A szkoda, pomyślała z Ŝalem. Stała w ostrym świetle, które

wszystko ujawniało. Zapewne proste, sięgające ramion włosy Ŝałośnie

zawisały, kostium był pognieciony, a tusz rozmazał się w czasie

wzruszającej, ostatniej sceny poprzedniego filmu.

- Dlaczego musi przestać? - ponowił pytanie męŜczyzna.

- Bo nie moŜe padać wiecznie.

Wybitnie inteligentna odpowiedź, zakpiła z siebie w duchu. Lecz

chyba nikt nie oczekuje, Ŝe będzie roztaczała swe powaby w środku

nocy podczas burzy. A w ogóle nie naleŜy rozmawiać o tej porze z

nieznajomym. W jej wieku takie rzeczy powinna juŜ wiedzieć. Mimo

to, wpatrując się w tego uderzająco przystojnego męŜczyznę, czuła się

jak trzpiotowata i nierozsądna nastolatka. Doszła do wniosku, Ŝe za

bardzo się przejęła filmowymi fabułami tego wieczoru. Rozejrzała się

i stwierdziła z ulgą, Ŝe nie są sami, gdyŜ pod zadaszeniem schroniło

się przed deszczem jeszcze kilka osób.

- Byłaś w kinie? - zapytał. Skinęła głową i odsunęła się od niego.

- Nie zamierzałem zostawać do końca na „Deszczowej piosence"

- mówił dalej. - Ale chciałem zobaczyć Gene'a Kelly'ego, tańczącego

w kałuŜach pomiędzy latarniami. Popisowy numer. A potem juŜ nie

mogłem wyjść.

Jennifer usłyszała w jego głosie entuzjazm zapalonego miłośnika

klasycznego kina. CzyŜby miał ochotę powtórzyć tę scenę ze sobą w

roli głównej?

- Jeśli chcesz odegrać tę scenę na ulicach Denver - powiedziała

drwiąco - to bardzo proszę.

Spojrzał na nią i znowu zobaczyła jego olśniewający uśmiech.

- Czy ktoś ci juŜ mówił, Ŝe jesteś podobna do Lauren Bacall?

- Och, daj spokój. - Wzniosła komicznie oczy do nieba.

- Naprawdę - upierał się. - Ten sam chłodny, ironiczny wyraz ust.

A zarazem postawa osoby niepewnej siebie.

- To pewno z powodu wywatowanych ramion - odparła juŜ

cieplejszym tonem, zapominając o wcześniejszych zastrzeŜeniach. -

Kostium uszyty jest zgodnie z modą lat czterdziestych.

- Wygląda doskonale. Przypominasz mi młodą Lauren Bacall z

filmu „Mieć i nie mieć".

- Młodą? - Jennifer uśmiechnęła się. - Mam trzydzieści jeden lat.

- W tym świetle wyglądasz duŜo młodziej.

Podniósł wzrok w górę na neon i Jennifer skorzystała z okazji,

aby dokładniej mu się przyjrzeć. ChociaŜ węzeł krawata miał

rozluźniony, jego granatowy garnitur był elegancki i dobrze skrojony,

a pewno teŜ i drogi. W ręku trzymał skórzaną teczkę. Mimo

szelmowskiego uśmiechu wyglądał na męŜczyznę o konserwatywnych

poglądach. I wydawał się jej dziwnie znajomy.

Jennifer usłyszała swój własny głos, wypowiadający jedno z tych

banalnych pytań, jakby wyjętych ze scenariusza stare - go filmu.

- Czy myśmy się juŜ kiedyś spotkali?

- MoŜe załatwiałaś jakieś sprawy w Banku Kontynentalnym?

- Oczywiście. - Jej uczucie w stosunku do banku było mieszaniną

głębokiej wdzięczności i pewnej dozy urazy, dającej o sobie znać w

chwili, gdy nadchodził kolejny, miesięczny termin spłaty poŜyczki.

Dwa lata temu właśnie ten bank udzielił jej kredytu, dzięki któremu

mogła otworzyć swoją niewielką galerię sztuki, połączoną ze

sprzedaŜą wyrobów artystycznych. Nie tak dawno urządziła w holu

banku wystawę, na której pokazała niektóre ładniejsze witraŜe i

kilkanaście akwarel, w tym równieŜ parę własnych.

Odtwarzała w pamięci wnętrze banku: chłodny kolor ścian,

opływowe linie marmurowych blatów i poustawiane w równych

rzędach biurka. I nagle przypomniała sobie.

- Widziałam cię z panem Sandersem, kiedy załatwiałam

poŜyczkę.

- Sandersem? To ty prowadzisz galerię sztuki? Jennifer Watt, czy

tak?

- Tak. A ty jesteś...

- David Constable.

- Aaa. Wiele słyszałam o tobie od Beth Andrews. Bardzo sobie

ceni twoją pomoc w sprawach finansowych.

Wprawdzie ulewa nadal nie słabła, lecz Jennifer przestała juŜ

zastanawiać się, jakby tu czmychnąć do swej furgonetki. David

Constable, powtarzała w duchu. Jakie ładne i budzące zaufanie

nazwisko. Nie był Ŝadnym nocnym maruderem. Był bankowcem.

- Beth w swojej sprawie powoływała się na twoje referencje -

powiedział. - Pokazywano mi ciebie, kiedy urządzałaś wystawę w

holu banku. Powinienem był się wtedy przedstawić.

- Dobrze, Ŝe tego nie zrobiłeś. - PrzewoŜenie i wieszanie witraŜy

było koszmarem. Do czasu umieszczenia ostatniego eksponatu we

właściwym oświetleniu, Jennifer zrezygnowała z gustownych strojów,

w jakich zwykle chodziła do pracy, na rzecz dŜinsów i bawełnianej

koszulki. Poza tym, pomyślała, zawarcie znajomości pod oświetlonym

neonem kina było o wiele bardziej romantyczne. - Wiesz, trudno mi to

wytłumaczyć, ale wcale nie wyglądasz na bankowca.

- Nie? - Spojrzał na nią pytająco, unosząc do góry jedną brew jak

James Stewart. - A czym według ciebie odznaczają się bankowcy?

- Nie chciałam cię urazić - odparła. - Po prostu nie spodziewałam

się, Ŝe mogę spotkać wiceprezesa Banku Kontynentalnego o północy

na festiwalu filmowym. To chyba raczej nietypowe hobby w twoim

zawodzie.

- CóŜ, pewno masz rację. - Udawał, Ŝe się nad tym powaŜnie

zastanawia. - Myślę, Ŝe nie spotkałbym tu drugiego bankowca. Na

Ŝadnego teŜ nie natknąłem się na kursach dotyczących mass mediów.

Nie było teŜ bankowców na Ŝadnym z seminariów dla przyszłych

producentów filmowych. A ja w nich uczestniczyłem.

Jennifer uznała się za pokonaną, więc mruknęła tylko:

- Poddaję się.

- Mam nadzieję, Ŝe nie uznasz tego za zbytnią śmiałość, jeśli

zaproponuję ci schronienie pod parasolem?

- Masz parasol?

- Oczywiście. My, bankowcy, zawsze jesteśmy przewidujący. -

Otworzył teczkę i wyjął z niej mały, składany parasol. - A poza tym

czytałem rano prognozę pogody.

Jennifer spodobała się ta przezorność.

- Zaparkowałam dość daleko stąd - ostrzegła.

Miles Cassie - Jak za dawnych lat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: