Clark Mary Jane - Zatańcz ze mną.pdf - Clark Mary Jane - ssonja

Mary Jane Clark

Zatańcz ze mną

Dancing in the Dark

Przełożyła Lidia Rafa

P ROLOG

Brak możliwości widzenia wyostrzył pozostałe zmysły. Pogrążona w całkowitej ciemności,

słyszała jedynie nieustający ryk oceanu Atlantyckiego w oddali, a nad głową delikatne

trzepotanie skrzydeł. Nozdrza jej drgnęły, gdy w powietrzu wyczuta woń stęchlizny. Pod bosymi

stopami miała zimną, wilgotną ziemię. Zacisnęła palce na mokrym piasku. Coś musnęło jej

kostkę, zaczęła się modlić, by była to tylko mysz.

Spędziła w tym wilgotnym pomieszczeniu już trzy doby. Czuła, że jeszcze chwila, a postrada

zmysły. Z drugiej strony, kiedy ją odnajdą jak to sobie cały czas wyobrażała, policja na pewno

będzie ją o wszystko wypytywać. Jeśli przeżyje, musi być w stanie opowiedzieć ze szczegółami o

tym, co zaszło.

Powie, że zostawił ją samą na całe wieki, że zanim wyszedł, zakneblował ją, żeby nikt nie

słyszał jej krzyków. I że opuszczał knebel tylko po to, żeby przyciskać usta do jej ust.

Policja na pewno będzie chciała wiedzieć, co do niej mówił. Będzie musiała się przyznać, że

już na drugi dzień po porwaniu przestała zadawać mu pytania, bo i tak nie odpowiadał. Jeśli

czegoś chciał, wyrażał to dotykiem. Dokładnie opowie, jak ją pieścił i podnosił w górę, jak

przygniatał ją swoim ciałem i dawał do zrozumienia, jak ma się poruszać.

Próbując poskładać wszystkie informacje, jakie musi przekazać policji, usłyszała znajome

burczenie w brzuchu. Zjadła bardzo niewiele ze skąpych zapasów, ale wcale się tym nie

przejmowała. Głód był jej starym znajomym. Wiedziała, że umiejętność zaspokojenia łaknienia

minimalną porcją pożywienia była jej silną stroną, choć rodzice wcale tak nie uważali. Podobnie

jej dawni przyjaciele, nauczyciele oraz terapeuci z ośrodka zdrowia, robiący wszystko, by

zawrócić ją z drogi, którą obrała. Nie dostrzegali lego, co jej wydawało się oczywiste —

niejedzenie było idealnym sposobem kontrolowania własnego życia.

Nasłuchując gołębia gruchającego gdzieś nad jej głową, myślała o swoich rodzicach. Musieli

umierać z niepokoju. Mama pewnie płakała, ojciec krążył po salonie i, jak zawsze, gdy był

zdenerwowany, co chwilę strzelał kostkami. Ciekawe, czy całe miasto zaczęło już jej szukać.

Modliła się w duszy, żeby tak było. Miała nadzieję, że wszyscy, którzy ją w jakikolwiek sposób

skrzywdzili, urazili czy zranili, zamartwiali się teraz o nią.

Próbowała się uspokoić, kołysząc się w miarowym rytmie przypływów fal. Wszystko będzie

dobrze. Musi być. Powie policji, co się stało, jak bez słowa podciągnął ją, żeby wstała. Nie

odzywał się do niej, tylko pokazał, czego od niej chciał, poruszając się tuż przy jej ciele. Musiała

tańczyć dla niego w ciemności. Cały czas tańczyła, desperacko próbując go zadowolić. Tańczyła

o życie.

* * *

Cztery godziny później, Ocean Grove. New Jersey

George Croft ochroniarz podniósł rękę i oświetlił zegarek na nadgarstku. Do końca zmiany

została mu jeszcze godzina. Pora na ostatni patrol.

Ruszył na obchód pustymi alejkami. Z kieszeni munduru wyjął chusteczkę i wytarł spocone

czoło i kark. Gdyby nie upiornie wysoka temperatura, ta noc niczym nie różniłaby się od innych

w spokojnym i cichym miasteczku nad oceanem. Od czasu do czasu z mijanych domków

dobiegało chrapanie. Przepisy obowiązujące na terenie ośrodka wprowadzały ciszę nocną o

dwudziestej drugiej, więc prawie wszystkie światła były juz zgaszone. Słońce, upał i słone

powietrze skutecznie usypiały letników.

Ochroniarz dotarł do końca ulicy St. Carmel, przeszedł na skróty po trawniku, żeby ostatni raz

sprawdzić drzwi świątyni i Wielkiej Auli.

Ogromne drewniane budowle w wiktoriańskim stylu były zamknięte na cztery spusty.

Oświetlony krzyż na dachu auli, wskazujący drogę przepływającym obok statkom, rozjaśniał

mrok nocy i sygnalizował, że wszędzie panował spokój.

Z zadowoleniem stwierdził, że wszystko było w porządku, ale do oficjalnego końca służby

wciąż pozostawał mu cały kwadrans. Nie daj Boże, żeby coś się wydarzyło przed drugą w nocy,

a jego nie było na posterunku! Na pewno straciłby natychmiast robotę. Ta zaginiona dziewczyna

nie mieszkała na terenie, który patrolował, ale gdyby jakiś wariat zamierzał uprowadzić jeszcze

kogoś z Ocean Grove, to na pewno nie podczas jego zmiany!

Rany, ależ gorąco! George marzył o szklance zimnej wody. Oświetlił tatarką zabytkową

drewnianą altankę, osłaniającą studnię Bersabee, pierwszą, jaką wywiercono w Ocean Grove i

nazwano na cześć biblijnej studni jakubowej, opisywanej w Starym Testamencie, Woda z owej

studni była dobra dla Izraelitów, a z tej w Ocean Grove czerpali założyciele miasta. Wprawdzie

George wolał pić wodę butelkowaną, ale altanka wydawała się całkiem dobrym miejscem, by

tam doczekać końca zmiany.

Od oceanu nie wiała nawet najlżejsza bryza, nocne powietrze po prostu stało w miejscu.

Ochroniarz oświetlił trawnik i nie spiesząc się, szedł przed siebie. Miał jeszcze trochę czasu do

zabicia. Zauważył, że rozwiązała mu się sznurówka, więc pochylił się, by ją zawiązać, Kiedy

odkładał latarkę na trawę, usłyszał szelest, coś jakby drapanie.

Włoski na spoconym karku stanęły mu dęba. George skierował latarkę w stronę, skąd dobiegał

hałas. Zmrużył oczy, próbując zidentyfikować to, co widział. W altance, na podłodze leżało coś

dużego i, jak się wydawało, nieruchomego.

Podszedł bliżej. W tym momencie kształt poruszył się i jeszcze raz usłyszał ten sam szelest.

Zbliżał się powoli i bardzo ostrożnie, w końcu Światło latarki odbiło się od bladej twarzy. Na

podłodze leżała kobieta, zakneblowana i z przepaską na oczach.

P IĄTEK 19 SIERPNIA

Diane, idąc pospiesznie Columbus Avenue, przez podeszwy butów czuła rozgrzany chodnik.

Kropelki potu spłynęły jej po skroniach, gdy otarła wilgotne czoło, zaprzepaszczając tym samym

dwadzieścia minut, które opędziła przed lustrem w łazience, układając włosy. Świeżo wyprana,

bawełniana bluzka przylepiła jej się do pleców, a wykrochmalony kołnierzyk zaczynał smętnie

opadać na ramiona. Dzień jeszcze się na dobre nie zaczął, a ona już się topiła.

Jak zwykłe, denerwowała się, że się spóźni. Zaczynała żałować, że przyrzekła sobie chodzić

pieszo do pracy. Przejście dwudziestu przecznic było ostatnio jedyną formą wysiłku fizycznego,

którego lak potrzebowała. Kiedy jej karnet na siłownię wygasł, nie przedłużała go, bo i tak nie

korzystała z sali regularnie. Nie miała na nic czasu, a jeśli już go trochę znalazła, uważała, że

powinna spędzać go z dziećmi.

W gorącym powietrzu unosił się ohydny zapach śmieci, które od rana smażyły się nu słońcu,

czekając, aż ktoś zbierze je z chodnika. Diane z ulgą pomyślała o zbliżającym się

dwutygodniowym urlopie. Będzie cudownie wyrwać się z miasta, byle dalej od tego zabójczego

upału, hałasu, wiecznego pośpiechu i stresu. Ostatnie miesiące były dla nich wszystkich

naprawdę ciężkie, wręcz brutalne.

Czasami czuła się tak, jakby nic się nie stało, jednak rzeczywistość szybko o sobie

przypominała. Wystarczyło, że spojrzała na obgryzającą paznokcie Michelle czy na zgarbione

plecy Anthony’ego wpatrującego się w stojące na pianinie zdjęcie ojca, albo gdy w środku nocy

jej dłoń trafiała na pustkę w wielkim łóżku. Przeszła przez dziedziniec Lincoln Center,

zatrzymując się na moment przy dużej fontannie, w nadziei, że orzeźwi ją powiew wilgotnego

powietrza. Niestety, powietrze stało w miejscu.

Poprawiła torebkę i ruszyła dalej. Nieważne. Wkrótce ona i jej dzieci będą gdzieś indziej, w

miejscu, gdzie powietrze nie śmierdzi, a woda jest zimna i czysta. Cóż, nie będzie to dokładnie

to, co wcześniej planowali, ale pojadą na te wakacje. Zasłużyli na nie. Potrzebowali ich po tym

wszystkim, co przeszli.

W końcu trzeba żyć dalej, nawet bez Philipa.

Diane popchnęła ciężkie drzwi obrotowe i weszła do holu, z ulgą poddając się fali zimnego

powietrza. Uśmiechnęła się do umundurowanych strażników i sięgnęła do torebki po metalowy

łańcuszek, na którym nosiła identyfikator. Wsunęła kartę w czytnik, który cicho piknął, co

oznaczało, że drzwi do siedziby kanału informacyjnego KEY Info były otwarte. Wielu

korespondentów oburzało się, że muszą pokazywać identyfikatory. Uważali, że są na tyle znani,

że nie powinno się tego od nich wymagać. Diane zupełnie to nie przeszkadzało. Ochroniarze nie

mieli tu lekkiego życia, a dla niej wyjęcie identyfikatora nie było żadnym wysiłkiem. Nie

zgodziła się jedynie nosić tego czegoś na szyi przez cały dzień.

W sklepiku kupiła herbatę i banana. Podchodząc do długiego rzędu wind, minęła duże,

podświetlone zdjęcia dziennikarzy i korespondentów działu wiadomości w stacji KEY Info ,

pogrupowane według programów, w jakich pracowali. Z plakatu Wieczornych wiadomości KEY

uśmiechała się Eliza Blake. Constance Young i Harry Granger szczerzyli zęby w uśmiechu pod

logo porannej audycji Oto Ameryka. Zrobione rok wcześniej zdjęcie z programu Pod lupą

przedstawiało Cassiego Sheridana w otoczeniu reporterów wiadomości. Diane nawet nie

spojrzała na swoją uśmiechniętą twarz, z dużymi niebiesko–szarymi oczyma i nosem, który, jak

na jej gust, mógłby być nieco prostszy. Zmieniła się. Stres i nerwy, jakie towarzyszyły jej przez

kilka ostatnich miesięcy, dawały o sobie znać. Drobne zmarszczki w kącikach oczu pogłębiły się,

a wokół ust pojawiły się nowe, efekt nieświadomego marszczenia się, Diane zauważyła, że od

jakiegoś czasu używała korektora nawet kilka razy dziennie, żeby zatuszować cierne, jakie

pojawiły się jej pod oczami.

Jeszcze jeden powód, dla którego należało wyjechać na urlop, pomyślała, naciskając guzik

przywołujący windę. Gdyby tylko mogła wyjechać i choć przez chwilę się zrelaksować, od razu

zaczęłaby lepiej wyglądać. Wszystkie reporterki dobrze wiedziały, że w tej pracy liczy się

wygląd. Oczywiście mężczyźni też zwracali uwagę na swój wygląd, tyle że oni mogli sobie

pozwolić na siwe włosy, drobne zmarszczki, kilka dodatkowych kilogramów. Kobietom

absolutnie to nie uchodziło. Doskonale zdawały sobie sprawę, że to się tak prędko nie zmieni,

więc mogły co najwyżej ponarzekać na ten temat. Owszem, u prezenterek telewizyjnych liczyło

się doświadczenie zawodowe, ale to młodość i urodę stawiano na piedestale.

Brzęknął dzwonek i drzwi windy otworzyły się na szóstym piętrze. Diane udała się prosto do

łazienki. Z wiszącego na ścianie pojemnika wyjęła papierowe ręczniki i delikatnie, by nie

zniszczyć makijażu, osuszyła twarz i wytarła tusz z kącików oczu. Gdy próbowali doprowadzić

fryzurę do ładu, usłyszała, że otworzyły się drzwi kabiny za jej plecami.

— Cześć, Susannah — przywitała się Diane.

Młoda kobieta podeszła do sąsiedniej umywalki i wycisnęła na dłoń odrobinę mydła w płynie,

— Hej, Diane. Też ci tak gorąco? — Susannah uśmiechnęła się krzywo do odbicia Diane w

lustrze.

Diane miała ochotę ponarzekać na swoje oklapnięte włosy i upiorną drogę do pracy, ale się

powstrzymała. Wiedziała, że byłby to nietakt. Susannah oddałaby wszystko, żeby być na jej

miejscu.

— Dzięki ci. Boże, za klimatyzację. — odparła Diane, usuwając ze szczotki kilka długich

włosów w kolorze popielatego blondu. Schowała szczotkę do torebki i wyjęła i kosmetyczki

mały pojemnik z lakierem do włosów. — Od jutra mam urlop. Jadę z dziećmi do Wielkiego

Kanionu, Pewnie tam też będzie gorąco, ale przynajmniej nie tak parno jak tutaj.

— To cudownie! — powiedziała z entuzjazmem Susannah, — Zdążyłaś zebrać przed

wyjazdem wszystkie niezbędne informacje? Jeśli chcesz, mogę się tym zająć.

I to w niej było najlepsze, pomyślała Diane, potrząsając pojemnikiem. Susannah była pełna

zapału, zawsze chętnie wszystkim pomagała, Bóg jeden wiedział, że miała swoje powody do

rozpaczy i niezadowolenia, ale nigdy nie odgrywała roli ofiary. Mozę wiedziała, że nic tak łudzi

nie odstrasza jak wieczne użalanie się nad sobą.

— Och, Susannah, jesteś cudowna, ale dziękuję, niczego mi nie potrzeba. Zamierzam rozsiąść

się wygodnie i pozwolić przewodnikom wykonywać swoje obowiązki. Marzę o wakacjach, na

których nie będę musiała oglądać map, ani brać na siebie odpowiedzialności, a jedyne decyzje,

jakie będę podejmować, to które szorty włożyć rano. Chcę przez dwa tygodnie wypoczywać z

moimi dziećmi, a ktoś inny niech się martwi, jak mamy spędzać czas.

Diane zaczekała, aż asystentka znajdzie się przy drzwiach łazienki, dopiero wtedy spryskała

włosy lakierem. Ledwo zapach aerozolu rozszedł się w powietrzu, usłyszała głos Susannah.

— Chyba powinnam cię ostrzec, Diane. Joel cię szuka.

— Nie wiesz, czego chce? — zapytała Diane, zamykając pojemnik z lakierem. Ale Susannah

już nie było.

Clark Mary Jane - Zatańcz ze mną.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: