Smith Karen Rose - Ten niezwykły, wymarzony.pdf - Smith Karen Rose - LadyHenrietta

KAREN ROSE SMITH

Ten niezwykły, wymarzony

( Just the Man She Needed )

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Slade Coleburn prowadził bardzo ostrożnie. Za szybą furgonetki coraz

gęściej padał śnieg, ograniczając widoczność. Nie śniegiem jednak się martwił,

ale brakiem paliwa w baku. Jechał na zapasie, a do Billings miał jeszcze co

najmniej godzinę drogi. Nie dojedzie! A tak liczył na stację benzynową na

ostatnim odcinku drogi przez Montanę.

Po prawej stronie szosy dostrzegł snop światła z wysoko umieszczonego

reflektora, a po chwili dwie wielkie stajnie czy stodoły. Farma! Może odstąpią

mu trochę paliwa? Na częściowo zmytym deszczami szyldzie odczytał nazwę

„Ranczo BZ”. Niewiele myśląc, skręcił na szutrową drogę i po paruset metrach

zatrzymał wóz przed piętrowym budynkiem rancza, równie starym i okazałym

jak stodoły. Wysiadł z szoferki i po kilku schodkach wszedł na frontowy ganek.

Kilka razy nacisnął guzik dzwonka, ale z domu nie dochodził żaden dźwięk.

Zaczął więc energicznie stukać. Po pewnym czasie drzwi uchyliły się na tyle,

na ile pozwalał im łańcuch.

– Dobry wieczór...! – zaczął. – Kończy mi się paliwo, nie ujadę nawet

kilometra. Czy nie mógłbym odkupić paru galonów...? – Cisza. – A jeśli nie, to

prosiłbym o pozwolenie na przespanie się do rana w stodole...

– Nie mam ropy ani benzyny – odpowiedział mu melodyjny kobiecy głos. –

Bardzo mi przykro, ale...

Nie widział twarzy rozmówczyni. Kryła się, pewnie się bała. Może mieszka

tu sama. Ponieważ nic nie powiedziała na temat noclegu, ciągnął dalej:

– Ja wiem, proszę pani, że pani musi być ostrożna, zwłaszcza wieczorem,

niech więc pani weźmie wałek do ciasta i potrzyma mi go nad głową, kiedy

będę pokazywał moje dokumenty...

– Jeśli przyszedł pan z zamiarem obrabowania mnie, to mi pańskie

dokumenty nic nie pomogą.

– Nazywam się Słade Coleburn i mam w kieszeni bardzo przekonywające

dowody...

– A ja jestem Emily Lawrence – usłyszał w odpowiedzi.

Slade uśmiechnął się pod nosem na ten przejaw dobrego wychowania, które

nakazywało przedstawienie się nawet potencjalnemu bandycie, skoro ten

pierwszy podał swoje nazwisko.

Przez dłuższą chwilę panowała cisza, a potem nagle drzwi otworzyły się

szeroko.

– Niech pan wejdzie – powiedziała kobieta. – Gdyby pan był napastnikiem,

to już dawno wysadziłby pan jednym kopniakiem te spróchniałe deski.

Slade przekroczył próg i w świetle zwisającej z pułapu lampy zobaczył

piękną młodą kobietę z kaskadą kasztanowych włosów opadających na

ramiona. Okrzyk zdumienia zamarł mu na ustach.

– Teraz rozumiem pani ostrożność – mruknął. – Alp nie rozumiem, dlaczego

pani te drzwi otworzyła.

Kiedy zdejmował kapelusz, poczuł szarpnięcie za rękaw.

– Mama powiedziała, żebym stał cicho w kącie... – odezwał się dziecięcy

głos.

Slade spojrzał w jego kierunku i zobaczył chłopczyka w wieku siedmiu,

może ośmiu lat. Miał wielkie brązowe oczy, jak matka, i ciemniejsze niż ona

włosy. W rękach trzymał napiętą procę.

– Mama dobrze postąpiła. Myślała o twoim bezpieczeństwie. – Slade ukląkł

obok chłopca.

– Mama upiekła dziś ciasteczka. Chce pan spróbować?

– zapytał chłopiec.

Emily Lawrence trzymała dłoń na wydętym brzuchu jakby w ochronnym

geście. Wzrok przenosiła z syna na Slade’a i z powrotem. Była ubrana w sweter

i nałożoną nań kurtkę. W kuchni panował chłód, a stojący w rogu pice wydawał

się zimny. Slade niemal natychmiast zauważył, że choć kuchnia jest czysta,

wygląda bardzo biednie.

Ponieważ kobieta i chłopiec wpatrywali się w niego, jakby oczekiwali

jakiejś deklaracji, Slade powiedział:

– Mogę narąbać pani drzewa do pieca. I mogę też zapłacić za nocleg.

– Nie będę brać od pana pieniędzy za nocleg w stajni – odparła kobieta i

podeszła do stołu, gdzie stał słój z ciasteczkami.

Mimo iż, jak ocenił Slade, była chyba w dziewiątym miesiącu ciąży,

poruszała się z gracją.

– Mąż wyjechał? – spytał Slade i pożałował pytania, gdyż kobieta mogła

pomyśleć, że pyta w jakimś niecnym celu.

– Jestem wdową – odparła po długim wpatrywaniu się w Slade’a.

Był zaskoczony. Musiała owdowieć niedawno, skoro jest w zaawansowanej

ciąży, pomyślał. Sama prowadzi ranczo?

– Mark, daj mi termos z kredensu! – poleciła synowi, a gdy go podał,

dodała: – Teraz idź na górę, włóż piżamkę i do łóżka. Czas spać!

– Ale, mamo...! – Chłopiec głową wskazał Slade’a.

– Nic się nie martw. – Kobieta roześmiała się. – Ja odprowadzę pana...

– Slade’a. Slade’a Coleburna – szybko przypomniał swoje nazwisko.

– ... pana Coleburna. Już go odprowadzam. Nie będzie się tu działo nic

ciekawego, zapewniam.

Chłopiec westchnął, powiedział „dobranoc” i zniknął.

– Zaparzę panu kawy – powiedziała kobieta.

– Ależ ja nic nie potrzebuję. Nie chcę sprawiać najmniejszego kłopotu!

– Żaden kłopot. Niech pan powie prawdę: kiedy pan ostatni raz jadł?

– Około południa – odparł z ociąganiem Slade.

– No, a teraz dochodzi dziewiąta. Zostało mi kilka plasterków wołowiny.

Jeśli pan chce, zrobię panu kanapki, które zabierze pan ze sobą do stajni.

– Serdecznie dziękuję, a jeśli już ma być kawa, to czarna.

Kobieta zaczęła krzątać się po kuchni. Przez ramię rzuciła pytanie:

– Dokąd pan jedzie?

– Chwilowo do Billings...

– W interesach?

Slade odczytał te pytania jako próbę sprawdzenia, czy jednak nie popełniła

błędu, wpuszczając go do domu.

– W dwóch interesach. – Roześmiał się. – Poszukuję kogoś i szukam pracy.

Potrafię robić wiele rzeczy.

– Jeśli to miała być sugestia, żebym pana zatrudniła, to nic z tego. Nie mam

pieniędzy.

– Nie szukam roboty za duże pieniądze, bo wiem, że . tu niełatwo o taką.

Wystarczyłby mi dach nad głową i wikt...

Nie zareagowała, więc uznał, że lepiej nie ciągnąć tematu. Podała mu

termos z kawą i kanapki w folii. Ich palce zetknęły się na ułamek sekundy i

Slade poczuł przyśpieszone bicie serca. Zwariowałeś, skarcił się w myślach.

– Zaraz, zaraz, zapomniałabym! – wykrzyknęła kobieta. – Muszę dać panu

koc albo nawet dwa. Noce są bardzo zimne.

Pobiegła w głąb domu. Nim Slade zdołał ochłonąć i włożyć na głowę

kapelusz, pojawiła się z powrotem Z dwoma wełnianymi kocami.

– Pani nie musi tego wszystkiego dla mnie robić. Właściwie pani nie

powinna była mnie wpuścić. Dlaczego pani to robi? – zapytał, biorąc koc.

Długo czekał, nim zdecydowała się odpowiedzieć:

– Umierałam ze strachu, kiedy usłyszałam, że ktoś podchodzi do domu.

Zaczęłam się modlić. Potem szósty zmysł kazał mi panu pomóc. Ale na wszelki

wypadek znowu się pomodliłam.

Był zaskoczony tą odpowiedzią. Nie tego się spodziewał. Był pod

wrażeniem urody tej kobiety samotnie wychowującej syna i spodziewającej się

drugiego dziecka. I szczerze przyznającej, że nie ma pieniędzy.

– Rano narąbię pani drzewa – obiecał, wychodząc na dwór. – I niech pani

już dziś nie otwiera drzwi żadnemu obcemu. Nigdy nie wiadomo – dodał

żartobliwie.

Uśmiechnęła się i ten uśmiech nie tylko go oczarował, ale w jakiś

niezrozumiały sposób rozstroił i... zniewolił. Nagłe ugięły się pod nim nogi.

Idąc do stodoły rozmyślał nad przedziwnymi zrządzeniami losu. Co się z nim, u

licha, dzieje?

Następnego ranka Emily obudziła się o brzasku dnia i natychmiast

uświadomiła sobie, że coś się wydarzyło, choć jeszcze nie wiedziała co.

Dopiero po kilku sekundach przypomniał się jej obcy mężczyzna. Przystojny

obcy. Wysoki brunet o niebieskich oczach! Poczuła lekkie kopnięcie dziecka.

Położyła dłoń na brzuchu i zaczęła się zastanawiać nad minioną nocą. Była

zupełnie inna od poprzednich. No tak, po raz pierwszy od miesięcy przespała

spokojnie siedem godzin bez koszmarów, bez ciągłego budzenia się. Dlaczego

tak dobrze spała? Czy dlatego, że w stodole był mężczyzna, niejaki Slade

Coleburn, którego w ogóle nie znała? Chyba niemożliwe! A jednak...

„Ranczo BZ” należało do jej męża, a przedtem do jego ojca. Kiedy wyszła

za mąż za Pete’a Lawrence’a, zamieszkała z oboma mężczyznami na ranczu.

Bardzo szybko zorientowała się, że Pete ożenił się z nią tylko po to, by mieć

kogoś, kto będzie się nim opiekował. Niby to pracował na ranczu obok ojca, ale

było to raczej udawanie pracy i tylko wtedy, kiedy był do tego zmuszony.

Emily właściwie prosto z ławki szkolnej poszła do ołtarza. Małżeństwo

traktowała z całą powagą i jak najszybciej chciała mieć dzieci, nie tyle z

własnej potrzeby, co z chęci sprawienia radości teściowi, który tak bardzo

pragnął wnuków. Niestety, niezbyt dobrze wybrała ojca dla dzieci.

Tak, to było bardzo nieudane małżeństwo. Ale nie czas na wspomnienia.

Teraz trzeba myśleć o przyszłości już dwojga dzieci... I trzeba przygotowywać

się do porodu. Gdyby nastąpiły jakieś komplikacje albo drugie dziecko okaże

się zbyt wielkim problemem, to kto wie, czy nie będzie musiała sprzedać

rancza.

Szybko się ubrała i przed zejściem na dół zajrzała do Marka. Pochyliła się

nad nim i szepnęła mu do ucha:

– Idę do stajni porozmawiać z panem Coleburnem. Niedługo wrócę.

– Ja chcę spać... ! – mruknął Mark chyba jeszcze przez sen, ale natychmiast

poderwał się, jakby podrzucony sprężyną i spuścił nogi na ziemię. – Ja też chcę

iść do pana Coleburna! – oświadczył.

– Nie, nie! Pośpij jeszcze!

Zostawiła syna i szybko zbiegła ze schodów. Włożyła ciepły płaszcz, który

nie dawał się zapiąć na zbyt wielkim brzuchu, i wyszła na dwór. Było zimno.

Kuląc się, przebiegła podwórze, kierując się do bocznych drzwi stajni, gdzie

powitało ją prychanie koni. Przeszła wzdłuż boksów, obdarzając każde zwierzę

pospieszną pieszczotą. W ostatnim boksie, gdzie miał spać mężczyzna, znalazła

tylko złożone w kostkę koce, natomiast zza stajni dobiegł ją odgłos rąbania

drzewa. Tylnymi drzwiami wyszła na zewnątrz i zobaczyła swego gościa z

zapałem rozłupującego grube polana. Stał do niej tyłem, ale jakby wiedziony

instynktem obrócił się, uśmiechnął i powiedział:

– Dzień dobry.

– Dzień dobry – odparła. – Przecież powiedziałam już panu wczoraj, że nie

chcę żadnej zapłaty za gościnę.

– Słyszałem, słyszałem, ale ja zawsze tak reaguję na czyjeś dobre serce. –

Widząc jej szeroko rozchylony płaszcz na wydatnym brzuchu, dorzucił: – Co

pani wyrabia? Przeziębi pani potomka. Jest przecież chyba z minus osiem.

– A co mam robić? Ktoś musi nakarmić zwierzęta, bez względu na chłód.

Smith Karen Rose - Ten niezwykły, wymarzony.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: