• Pomysłowo odtwarza przyjęte na siebie role w zabawie i grach dramowych.
Przydadzą się:
„Świerszczyk” nr 7/2006
kartki z opisami sytuacji wyjściowych do scenek improwizowanych, kartki z nazwami mieszkańców Zoolandii, kartki z opisami uczuć i przeżyć bohaterów opowiadania, kolorowe kartki do opisu i rysowania nowych stworzeń
Przebieg zajęć:
◙ Słuchamy, co mówią inni.
Uczniowie swobodnie chodzą po klasie. Podchodzą do siebie i cicho mówią słowa powitania (np. Dzień dobry! Hej! Jak się masz?) – każde dziecko wymyśla własny tekst powitania. Po kilku minutach wszyscy ustawiają się w kręgu. Nauczyciel wskazuje kolejne osoby z kręgu i pyta: Jakich słów powitania użyła np. Ania? Wskazane dziecko wypowiada formułkę powitania Ani, np. Hej, jak się czujesz?, a pozostali uczniowie sprawdzają, czy tekst został dobrze zapamiętany.
◙ Nauczyciel zapoznaje uczniów z tekstem opowiadania Anny Sójki „Zasłoń z Zoolandii” ze „Szkoły Czarownic” („Świerszczyk” nr 7/2006 s. 14).
◙ Co wiemy o zasłoniu?
Uczniowie pracują w grupach. Korzystając z tekstu opowiadania, wspólnie wypisują informacje o zasłoniu, np. pochodzi z grupy wielkich stworzeń, mieszka w Zoolandii, wygląda z daleka jak balonik, podskakuje wysoko i stara się zasłaniać innym słońce, potrafi powiększać się i pomniejszać jak balonik.
Pierwsza grupa czyta wypisane z tekstu informacje, następne grupy tylko uzupełniają informacje o zasłoniu.
◙ Spotkanie czarownicy dyrektor z zasłoniem – scenki improwizowane.
Uczniowie w trzech grupach przygotowują scenki improwizowane do sytuacji wyjściowej (każdy członek zespołu powinien mieć przydzieloną w scence rolę; można też wykorzystać rekwizyty).
Sytuacje wyjściowe:
1. Czarownica dyrektor ogląda lekcję prowadzoną przez maga Animadeusza.
2. Czarownica dyrektor sprawdza wiedzę uczniów.
3. Spotkanie czarownicy dyrektor z zasłoniem.
Po prezentacji scenek dzieci zastanawiają się, dlaczego czarownica dyrektor miała przykre spotkanie z zasłoniem. Dochodzą do wniosku, że nie słuchała, co mówi mag Animadeusz o możliwościach zasłoni, i dlatego spędziła dzień uwięziona przez to stworzenie.
◙ Poznajemy inne stworzenia z Zoolandii.
Uczniowie pracują w czterech grupach. Losują kartki z nazwami stworzeń, o których przygotują informacje do zbioru biblioczaroteki i zapoznają się z instrukcją opisu.
Nazwy stworzeń: drażyrafa, śmiechoświnka, ciochlew, silnożubr.
Instrukcja do sporządzenia opisu:
1. Z jakiej grupy stworzeń pochodzi?
2. Opisać wygląd, narysować.
3. Jakie ma tajemnicze możliwości?
Przykładowy opis np. drażyrafy: Pochodzi z grupy wielkich stworzeń. Potrafi wyczarować ze swoich kości drabinę. Chętnie pomaga małym stworzeniom zdejmować rzeczy z górnych półek.
Karty z opisami i ilustracjami nowo odkrytych stworzeń zostaną umieszczone w biblioczarotece.
Słuchając wypowiedzi kolegów, pozostali uczniowie zastanawiają się, jakie jeszcze tajemnicze możliwości może mieć opisywane stworzenie.
◙ Formy aktywnego słuchania – etiudy ruchowe.
• Komunikacja niewerbalna (gesty, wyraz twarzy, postawa).
Siedem osób otrzymuje kartki z opisami emocji, uczuć, jakie towarzyszyły bohaterom opowiadania w wybranych sytuacjach, i pokazują te emocje innym w formie etiud ruchowych.
1. Ból po użądleniu
2. Strach bohaterki, że nie zdoła nadrobić zaległości.
3. Zachwyt nad nowymi stworzeniami.
4. Zdenerwowanie nauczyciela z powodu wizytacji czarownicy dyrektor.
5. Upór czarownicy dyrektor.
6. Zaskoczenie czarownicy dyrektor, gdy powiększył się zasłoń.
7. Zmęczenie czarownicy dyrektor po spotkaniu z zasłoniem.
Uczniowie obserwujący etiudy zapisują nazywają uczucia, prezentowane przez koleżanki i kolegów i podają imię bohatera opowiadania, którego one dotyczą.
• Komunikacja werbalna (opowiadanie tekstu).
Nauczyciel czyta fragment opowiadania „Zasłoń z Zoolandii”, chętny uczeń własnymi słowami opowiada jego treść.
◙ Krótka rozmowa z uczniami na temat: Dlaczego ważne, a jednocześnie tak trudne jest słuchanie?
lupolanka