Zasady_Walki_Lekkiej_Piechoty.pdf

Związek Strzelecki „STRZELEC” Organizacja Społeczno – Wychowawcza

Północny Okręg Strzelecki

Chor. ZS Paweł MAKOWIEC

ZASADY WALKI

LEKKIEJ PIECHOTY

Drużyna.

Warszawa 2007

Skrypt „Zasady walki drużyny piechoty” przeznaczony jest do użycia w trakcie szkolenia II

etapu: Kursu Piechoty (KPiech) prowadzonego w Północnym Okręgu Strzeleckim. Program

szkolenia obejmuje podstawowe zasady taktyczne piechoty ujęte w sześć tzw. zasad walki (battle

drills, BD), opartych na podstawowych działaniach lekkiej piechoty US Army, adoptowanych do

struktury i działań Jednostek Strzeleckich ZS „Strzelec” OSW.

Chor. ZS Paweł MAKOWIEC

Szef Sztabu Północnego OS

I. ZAGADNIENIA OGÓLNE.

DZIAŁANIA TAKTYCZNE LEKKIEJ PIECHOTY.

Podstawowym celem działania pododdziałów jest zwalczanie przeciwnika poprzez

prowadzenie walki w różnych warunkach. Niezależnie jednak od zmieniających się warunków,

istnieje szereg podstawowych zasad taktycznych 1 .

Taktyką nazywamy część sztuki wojennej, której przedmiotem zainteresowania jest teoria i

praktyka przygotowania i prowadzenia walki przez pododdziały, oddziały i związki taktyczne

jednego lub kilku rodzajów wojsk.

Działaniami taktycznymi nazywamy wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków

taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej.

Dzielą się one na:

a) rozstrzygające (walki),

b) pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie),

c) pokojowe (misje pokojowe).

Walka jest główną kategorią działań taktycznych, rozumianą jako skupione w czasie i

przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.

Podstawowymi rodzajami walki są:

a) obrona,

b) natarcie,

c) działania opóźniające.

Wyróżnia się ponadto: działania desantowo - szturmowe, specjalne, wycofanie, działania

nieregularne i inne.

Obrona 2 jest zamierzonym lub wymuszonym rodzajem walki prowadzonej po to, aby

zapobiec opanowaniu przez przeciwnika terenu (zajmowanego przez nas punktu, stanowiska,

obiektu itp.) i uniemożliwienia mu realizacji zakładanych przez niego celów.

Natarcie jest zamierzonym rodzajem walki prowadzonej z zamiarem rozbicia pododdziałów

przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu (punktu, obiektu,

stanowiska).

Działania opóźniające są stosowane podczas ruchu pododdziału do tyłu. Będą to starcia o

charakterze obronnym i zaczepnym, w których szeroko stosowany manewr będzie miał m.in. na

celu osłabienie potencjału przeciwnika, by ostatecznie doprowadzić do zatrzymania jego natarcia.

Mogą być prowadzone w: obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, podczas

wycofania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia. Istotą działań opóźniających jest

unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania i

niedopuszczanie do rozstrzygających starć.

Wycofanie jest rodzajem walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z

przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Dzięki zorganizowanemu i

sprawnie prowadzonemu wycofaniu pododdziały mogą zająć dogodniejsze rubieże do

kontynuowania walki, jak również dokonać zamierzonego wciągnięcia przeciwnika w strefę

własnego skutecznego ognia. Wycofanie prowadzi się na rozkaz lub za zgodą przełożonego.

Działania desantowo - szturmowe są formą działań aeromobilnych, w których pododdział

wykonuje manewr na polu walki na śmigłowcach (samolotach). W działaniach tych zwalcza się

przeciwnika z powietrza bronią pokładową śmigłowców oraz bronią pododdziałów

rozmieszczonych w śmigłowcach. Obejmują one przemieszczenie pododdziału drogą powietrzną

1 Regulamin działań wojsk lądowych, Warszawa 1999, s.12 – 15.

2 Wyjaśnienie podstawowych pojęć przytaczamy za: Podręcznik walki pododdziałów zmechanizowanych (pluton, drużyna), Wrocław

2000, s.9 i następne.

do rejonu i jego walką po wylądowaniu.

Działania specjalne - to działania prowadzone w ugrupowaniu przeciwnika przez

odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia

szczególnie ważnych informacji. Oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych mogą obejmować

przedsięwzięcia dywersyjne, psychologiczno-propagandowe i inne.

Działania nieregularne są prowadzone przez przygotowane już w czasie pokoju lub

doraźnie tworzone w czasie wojny pododdziały (zgrupowania), stosujące specyficzne sposoby

walki w celu zwalczania i dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego

opanowanym. Decyzję o nieplanowanym przejściu do działań nieregularnych (wymuszonych

sytuacją zagrażającą zniszczeniem pododdziału) podejmuje bezpośredni przełożony dowódcy

pododdziału, a w wypadku braku łączności – dowódca pododdziału samodzielnie.

Współczesną walkę cechuje:

a) duża dynamika działań,

b) częste zmiany sytuacji taktycznej,

c) zróżnicowana ilość informacji ( od nadmiaru do jej braku),

d) różnorodność i zmienność sposobów prowadzenia walki,

e) prowadzenie walki w różnych środowiskach.

Zasady działań taktycznych

Zasady działań taktycznych stanowią obiektywną podstawę racjonalnego i twórczego

działania dowódców i pododdziałów. Ich znajomość pomaga w praktycznej działalności, sprzyja

przejawianiu rozumnej i twórczej inicjatywy w procesie dowodzenia wojskami.

Zastosowanie zasad działań taktycznych nie gwarantuje zwycięstwa. Priorytety ich

stosowania zmieniają się w miarę rozwoju środków i sposobów walki, dlatego należy się nimi

kierować uwzględniając charakter walki oraz sytuację i poczynania wyższego dowódcy. Względną

ważność każdej z zasad dyktują zawsze okoliczności i warunki konkretnego zadania.

Obowiązkiem i prawem dowódców jest wiedzieć i decydować gdzie i kiedy zastosować

określoną zasadę. Dlatego też, zasady nie stanowią niezmiennych prawd – kanonów, lecz są

jedynie przewodnikiem w działaniu.

Do zasad działań taktycznych zaliczamy:

a) Celowość. W każdych działaniach taktycznych ważnym jest wybór i sprecyzowanie celu.

Wybór celu jest jednym z najważniejszych obowiązków dowódcy, wymaga to jasnego i

logicznego myślenia. Cel walki należy określać ściśle i jednoznacznie, tak aby był

zrozumiały dla wykonawców i wyzwalał ich inicjatywę. Powinien on być głównym motywem

działania dowódców i pododdziałów podczas wykonywania zadań bojowych.

b) Zachowanie zdolności bojowej wyraża się nieustannym utrzymywaniem przez wojska

gotowości do podjęcia walki i wykonania zadań bojowych oraz osiągania celu działań przy

jak najmniejszych stratach własnych. Oznacza to konieczność efektywnego wykorzystania

wojsk, niedopuszczenie do nadmiernego ich wyczerpania i takiej organizacji systemu

działań, aby zapewnić sukcesywne odtwarzanie zdolności bojowej poprzez odpowiednie

zapewnienie zabezpieczenia logistycznego.

c) Ekonomię sił. Dowódca musi wykorzystywać swoje siły do zasadniczych zadań, dlatego nie

wolno mu angażować więcej wysiłku do ich realizacji niż jest to niezbędne. Nie można być

silnym wszędzie, więc w celu umożliwienia koncentracji swoich sił dowódca może być

zmuszony akceptować ryzyko użycia absolutnego minimum sił gdzie indziej. Racjonalne

wykorzystanie potencjału bojowego osiąga się przez: umiejętny podział sił i środków,

utworzenie właściwego ugrupowania bojowego, trwałe dowodzenie i terminowe

zaopatrywanie (zasilanie) walczących wojsk.

d) Zaskoczenie wyraża się w nieoczekiwanym, nagłym i gwałtownym działaniu, wskutek

którego przeciwnik zostaje pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego

prowadzenia walki. Elementami składowymi zaskoczenia są: zachowanie tajemnicy,

ukrywanie, wprowadzanie przeciwnika w błąd, nieszablonowość, śmiałość i szybkość

działania.

e) Aktywność oznacza nieustanne dążenie do narzucenia przeciwnikowi swojej woli i

swoistego sterowania jego działaniami w myśl własnych celów i zamierzeń. Wyraża się

przede wszystkim w uprzedzeniu przeciwnika w działaniach, ciągłym i skutecznym użyciu

środków rażenia, wykonywaniu manewru i przenoszeniu punktu ciężkości na najważniejsze

kierunki, rejony i obiekty.

f) Manewr wyraża zdolność do sprawnego ruchu, stosownie do zaistniałej sytuacji taktycznej

w różnych warunkach terenowych i atmosferycznych. Umożliwia zastosowanie zasad

ekonomii sił i zaskoczenia. Sprzyja on zdobyciu i utrzymaniu inicjatywy. Każdy manewr, aby

był skuteczny, powinien być prosty w zamiarze oraz przeprowadzony szybko i skrycie.

Struktura plutonu lekkiej piechoty.

Struktura plutonu lekkiej piechoty omówiona zostanie na przykładzie US Army 3 .

Pluton lekkiej piechoty składa się z następujących pododdziałów:

a) zespołu dowodzenia ( 3 żołnierzy) w składzie:

- dowódca plutonu (M16),

- sierżant plutonu (pomocnik dowódcy plutonu) (M16),

- radiooperator (M16),

b) dwóch sekcji karabinów maszynowych ( 2 km, 4 żołnierzy) w składzie:

- celowniczy (M60),

- amunicyjny (M16),

c) 3 drużyn piechoty ( 9 żołnierzy każda, razem 27 żołnierzy).

Drużyna składa się z:

a) dowódcy drużyny,

b) 2 sekcji ogniowych w składzie:

- dowódca zespołu (M16, w USMC M16/M20 3 4 ) ,

- celowniczy lkm (M249),

- grenadier (M16/M203; w USMC jest to amunicyjny lkm z M16),

- strzelec (M16).

Dodatkowym uzbrojeniem są granaty ręczne (odłamkowe, dymne, gaz łzawiący), miny

przeciwpiechotne, materiały wybuchowe oraz jednorazowe wyrzutnie ppanc. Obecnie dąży się do

wzmocnienia siły ognia formacji lekkiej piechoty poprzez przydzielanie cięższych środków

ogniowych, np. granatników M19, moździerzy 60 mm czy też granatników ppanc. M47 Dragon. W

niektórych formacjach zwiększa się także liczbę żołnierzy w drużynie ( Rangers, USMC).

Ogólne obowiązki poszczególnych żołnierzy w drużynie:

a) dowódca drużyny:

- koordynuje działania drużyny, wykonując polecenia dowódcy plutonu,

- odpowiada za prowadzenie ognia i wykonywanie manewrów w czasie walki,

- odpowiada za dyscyplinę w drużynie,

- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening

indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej),

b) dowódca sekcji ogniowej:

- koordynuje działania sekcji, wykonując polecenia dowódcy drużyny,

- odpowiada za prowadzenie ognia i wykonywanie manewrów w czasie walki,

- koordynuje ogień najsilniejszych środków lkm i granatnika, wskazując im cele,

- odpowiada za przygotowanie indywidualne swoich żołnierzy (logistyka, trening

indywidualny, odtwarzanie zdolności bojowej),

- starszy z dowódców sekcji jest zastępcą dowódcy drużyny,

3 FM 7-8, Appendix A, s.A1.

4 Fleet Marine Force Manual FMFM 6-5 w/Ch. 1, Marine rifle squad, USMC 1997, s.1-1 - 1-5.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: