186.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 186

TUŻ PRZED UKRZYŻOWANIEM

G dy Jezus i jego oskarżyciele szli do Heroda, Mistrz zwrócił się do Apostoła Jana i

powiedział: „Janie, nic już nie możesz dla mnie zrobić. Idź do mojej matki i

przyprowadź ją, aby mnie ujrzała zanim umrę”. Kiedy Jan usłyszał prośbę Mistrza,

chociaż nie bardzo chciał go zostawić samego między wrogami, pośpieszył do Betanii,

gdzie się zebrała cała rodzina Jezusa w domu Marty i Marii, sióstr Łazarza, którego

Jezus wskrzesił.

Tego ranka posłańcy wielokrotnie przynosili Marii i Marcie wieści, dotyczące

przebiegu procesu Jezusa. Rodzina Jezusa dotarła jednak do Betanii dopiero na kilka

minut przed przybyciem Jana, który przyniósł prośbę Jezusa, aby mógł się zobaczyć z

matką, zanim go zabiją. Po tym, jak Jan opowiedział im wszystko, co się zdarzyło od

czasu aresztowania Jezusa o północy, Maria, matka Jezusa, bezzwłocznie poszła wraz z

Janem zobaczyć się ze swoim najstarszym synem. W tym czasie, kiedy Maria i Jan

dotarli do miasta, Jezus był już na Golgocie, prowadzony przez rzymskich żołnierzy,

którzy go mieli ukrzyżować.

Kiedy Maria, matka Jezusa, poszła do swego syna, jego siostra, Ruth, nie chciała

zostać z resztą rodziny. Ponieważ była zdeterminowana iść z matką, jej brat, Juda,

poszedł wraz z nią. Reszta rodziny Mistrza pozostała w Betanii, pod przywództwem

Jakuba i niemalże co godzinę posłańcy Dawida Zebedeusza przynosili im sprawozdania

z przebiegu tego okropnego procesu zabijania ich najstarszego brata, Jezusa z Nazaretu.

1. KONIEC JUDASZA ISKARIOTY

Tego, piątkowego ranka, około wpół do dziewiątej, zakończyło się przesłuchanie

Jezusa przed Piłatem i Mistrza oddano pod straż żołnierzom rzymskim, którzy go mieli

ukrzyżować. Jak tylko rzymscy żołnierze przejęli Jezusa, kapitan strażników

żydowskich odszedł ze swoimi ludźmi do swej świątynnej kwatery. Wyżsi kapłani i

towarzyszący im członkowie Sanhedrynu szli tuż za strażnikami, wprost do swego

zwyczajowego miejsca spotkań – sali z ociosanego kamienia w Świątyni. Tam zastali

wielu innych członków Sanhedrynu, którzy oczekiwali wieści, co zrobiono z Jezusem.

Kiedy Kajfasz zdawał Sanhedrynowi sprawozdanie z procesu i skazania Jezusa, zjawił

się Judasz i zażądał nagrody za swoją rolę, jaką odegrał w aresztowaniu Mistrza i

skazaniu go na śmierć.

Wszyscy obecni tam Żydzi czuli wstręt do Judasza; patrzyli na zdrajcę z uczuciem

głębokiej pogardy. Podczas całego procesu Jezusa przed Kajfaszem i potem, kiedy Jezus

stanął przed Piłatem, Judasz miał wyrzuty sumienia z powodu swego zdradzieckiego

uczynku. Zaczynał też być w jakiś sposób rozczarowany, co do swojej nagrody, którą

miał dostać, jako zapłatę za zdradę Jezusa. Nie podobał mu się chłód i powściągliwość

władz żydowskich; niemniej jednak oczekiwał, że będzie hojnie wynagrodzony za swoje

tchórzliwie postępowanie. Spodziewał się, że zostanie wezwany na pełne posiedzenie

Sanhedrynu i tam wysłucha pochwał na swój temat i wtedy nadadzą mu odpowiednie

zaszczyty, w uznaniu wielkiej zasługi, którą jak sobie schlebiał, oddał swojemu

narodowi. Zatem wyobraźcie sobie wielkie zaskoczenie tego egoistycznego zdrajcy,

kiedy służący arcykapłana, klepiąc go po ramieniu, wywołał go z sali i powiedział:

„Judaszu, kazano mi, żebym ci zapłacił za zdradę Jezusa. Tutaj jest twoja nagroda”. To

mówiąc, służący Kajfasza podał Judaszowi sakiewkę, w której było trzydzieści

srebrników – aktualna cena dobrego, zdrowego niewolnika.

Judasz był oszołomiony i osłupiały. Pognał z powrotem ku wejściu do sali, ale

odźwierny go odprawił. Chciał apelować do Sanhedrynu, ale nie chcieli go wpuścić.

Judasz nie mógł w to uwierzyć, że władcy Żydów mogliby pozwolić mu zdradzić

przyjaciół i Mistrza a potem w nagrodę zaoferować trzydzieści srebrników. Był

upokorzony, rozczarowany i zupełnie zdruzgotany. Wyszedł jak w transie ze Świątyni.

Machinalnie włożył sakiewkę do swej głębokiej kieszeni, tej samej kieszeni, w której tak

niedawno nosił torbę z funduszami apostolskimi. I włóczył się po mieście pośród tłumu,

który szedł przyglądać się ukrzyżowaniu.

Judasz dostrzegł z oddali, jak podnoszą część krzyża z przybitym do niego Jezusem i

na ten widok pognał z powrotem do Świątyni i odepchnąwszy odźwiernego, znalazł się

przed Sanhedrynem, który wciąż jeszcze obradował. Zdrajca był prawie bez tchu i

oszalały z rozpaczy, jednak udało mu się wyjąkać te słowa: „Zgrzeszyłem tym, że

zdradziłem krew niewinną. Obraziliście mnie. Zaofiarowaliście mi, jako nagrodę za

moją usługę pieniądze – cenę niewolnika. Żałuję, że to zrobiłem; tutaj są wasze

pieniądze. Nie chcę być winny tego czynu”.

Kiedy władcy żydowscy wysłuchali Judasza, szydzili z niego. Jeden z nich, siedzący

niedaleko miejsca, gdzie stał Judasz, dał znak, że Judasz ma opuścić salę i powiedział:

„Twój Mistrz został już zabity przez Rzymian a jeśli idzie o twoją winę, co to nas

obchodzi? To twoja sprawa – odejdź!”.

Gdy Judasz wyszedł z sali Sanhedrynu, wyjął trzydzieści srebrników z sakiewki i

rozrzucił je po podłodze Świątyni. Kiedy zdrajca opuszczał Świątynię, tracił niemalże

zmysły. Teraz Judasz zaczął uprzytamniać sobie prawdziwą naturę swojego grzechu.

Znikł cały czar, fascynacja i odurzenie złym uczynkiem. Teraz złoczyńca był samotny,

twarzą w twarz z osądzającym wyrokiem swojej otrzeźwionej i rozczarowanej duszy.

Grzech był czarujący i pachniał przygodą, gdy się go dokonywało, ale teraz trzeba

stanąć w obliczu żniwa nagich, prozaicznych faktów.

Ten były ambasador królestwa nieba na Ziemi szedł teraz ulicami Jerozolimy,

opuszczony i samotny. Jego rozpacz była desperacka i prawie absolutna. Wędrował

przez miasto i wyszedł za mury, idąc w dół, do okropnej samotni doliny Hinnom, gdzie

wspiął się na strome skały i wziął pas od swojego płaszcza, przymocował jeden koniec

do małego drzewa, drugi zawiązał wokół szyi i rzucił się w przepaść. Zanim umarł,

węzeł zrobiony nerwowymi rękami puścił i ciało zdrajcy rozdarło się na kawałki,

spadłszy na wyszczerbione kamienie na dole.

2. POSTAWA MISTRZA

Kiedy Jezus został aresztowany, wiedział, że jego praca na Ziemi w formie cielesnej

jest skończona. Wiedział dobrze, jaką śmiercią umrze i niewiele troszczył się

szczegółami tak zwanych procesów.

Przed sądem Sanhedrynu Jezus nie chciał odpowiadać na zeznania wiarołomnych

świadków. Jedno tylko było pytanie, na które zawsze odpowiadał, czy to zadane przez

przyjaciela czy też wroga a dotyczyło ono natury i boskości jego misji na Ziemi. Kiedy

pytano, czy jest Synem Bożym, zawsze udzielał odpowiedzi. Milczał nieustraszenie,

znalazłszy się przed dociekliwym i nikczemnym Herodem. Gdy był przed Piłatem,

odpowiadał tylko wtedy, kiedy uważał, że to, co mówi do Piłata lub jakiejkolwiek innej

szczerej osoby, może pomóc w lepszym poznaniu prawdy, o której mówił. Jezus

nauczał swoich apostołów, że rzucanie pereł przed wieprze jest bezużyteczne i teraz nie

wahał się zastosować w praktyce tego, czego nauczał. Jego zachowanie w tym właśnie

czasie jest przykładem cierpliwej uległości ludzkiej natury, połączonej z

majestatycznym milczeniem i dostojną godnością Boskiej natury. Generalnie, Jezus

gotów był omówić z Piłatem jakąkolwiek kwestię związaną z oskarżeniami

politycznymi, jakie zostały przeciw niemu wniesione – jakikolwiek problem, który jak

sądził, leży w jurysdykcji namiestnika.

Jezus był przekonany, że taka jest wola Ojca, aby podporządkować się naturalnemu i

zwykłemu biegowi ludzkich wypadków, tak jak to musi uczynić każda śmiertelna istota

i dlatego też nie chciał używać nawet czysto ludzkiej mocy swej przekonywającej

elokwencji, aby wpłynąć na wynik machinacji współbraci śmiertelników, społecznie

krótkowzrocznych i duchowo ślepych. Aczkolwiek Jezus żył i umarł na Urantii, całe

jego ludzkie życie, od początku do końca, było pokazem dla całego wszechświata

przezeń stworzonego i wciąż podtrzymywanego, aby mogło wywrzeć wpływ i służyć

innym za naukę.

Ci krótkowzroczni Żydzi w gorszący sposób domagali się śmierci Mistrza, podczas

kiedy on stał w przejmującej ciszy i patrzył na scenę śmierci narodu – narodu jego

ziemskiego ojca.

Jezus miał taki rodzaj ludzkiego charakteru, że mógł zachować opanowanie i

dowieść swej godności w obliczu ciągłych i nieuzasadnionych zniewag. Nie można go

było zastraszyć. Gdy po raz pierwszy został zaatakowany przez służącego Annasza,

zasugerował tylko stosowność wezwania świadka, który mógłby zaświadczyć przeciw

niemu.

Od początku do końca tej, tak zwanej rozprawy przed Piłatem, przypatrujące się

temu niebiańskie zastępy nie mogły się powstrzymać od transmitowania

wszechświatowi określenia tej sceny, jako „Piłat na rozprawie przed Jezusem”.

Kiedy Jezus stał przed Kajfaszem i kiedy wszystkie wiarołomne zeznania zawiodły,

Jezus nie wahał się odpowiedzieć na pytanie arcykapłana, tym samym dając własnym

zeznaniem to, czego tak bardzo pragnęli, powód do skazania go za bluźnierstwo.

Mistrz nigdy nie wykazał najmniejszego zainteresowania najlepszymi w intencjach,

ale niezdecydowanymi wysiłkami Piłata, aby go uwolnić. Mistrz naprawdę współczuł

Piłatowi i szczerze usiłował oświecić jego pogrążony w ciemnościach umysł. Był

zupełnie bierny wobec wszystkich apeli rzymskiego namiestnika, skierowanych do

Żydów, aby wycofali swe kryminalne oskarżenia przeciw niemu. W trakcie całego tego

smutnego przejścia, zachowywał się z prostą godnością i skromnym majestatem. Ani

cienia nieszczerości nie było w jego odpowiedzi, danej przyszłym mordercom, kiedy go

zapytali, czy jest „królem Żydów”. Z niewielkimi zastrzeżeniami wyjaśniającymi,

zaakceptował nominację, wiedząc, że choć postanowili go odrzucić, byłby ostatnim,

który dałby im prawdziwe narodowe przywództwo, chociaż w sensie duchowym.

Jezus niewiele mówił podczas tych procesów, ale powiedział wystarczająco dużo, aby

pokazać wszystkim śmiertelnikom ten rodzaj ludzkiego charakteru, jaki człowiek może

wypracować w partnerstwie z Bogiem i odkrył całemu wszechświatu sposób, w jaki Bóg

może zostać objawiony w życiu stworzonego, kiedy taki stworzony naprawdę zechce

czynić wolę Ojca, stając się w ten sposób aktywnym synem żywego Boga.

Miłość Jezusa do nieświadomych śmiertelników objawia się w pełni poprzez jego

cierpliwość w obliczu drwin, ciosów i poszturchiwań ordynarnych żołnierzy i

bezmyślnych służących. On nawet nie był zły, gdy zasłonili mu oczy i szyderczo bili go

po twarzy i wołali: „Prorokuj, który z nas cię uderzył”.

Oświadczenie Piłata było prawdziwsze niż się spodziewał, kiedy po biczowaniu

Jezusa przedstawiał go tłumowi i zawołał: „Oto człowiek!”. Zaprawdę, strachem

przejęty rzymski namiestnik nawet nie przypuszczał, że w tej chwili wszechświat

przypatrywał się temu, patrząc na unikalne widowisko ich ukochanego Władcy,

poddanego tak upokarzającemu szyderstwu i ciosom swoich ciemnych i zwyrodniałych

poddanych-śmiertelników. I kiedy się Piłat odezwał, w całym Nebadonie odbiło się

echem: „Oto Bóg i człowiek!”. Od tego dnia, w całym wszechświecie niezliczone

miliony istot wciąż dostrzegają owego człowieka, podczas gdy Bóg w Havonie,

najwyższy władca wszechświata wszechświatów, zaakceptował człowieka z Nazaretu

jako ziszczenie ideału śmiertelnych istot z tego lokalnego wszechświata czasu i

przestrzeni. W swoim niezrównanym życiu, Jezus nigdy nie zaniedbał objawiać Boga

człowiekowi. Teraz, na ostatnim etapie swojej ziemskiej drogi i następującej po niej

śmierci, zrobił nowe i wzruszające objawienie człowieka Bogu.

3. NIEZAWODNY DAWID ZEBEDEUSZ

Wkrótce po tym, gdy na koniec rozprawy przed Piłatem Jezus został oddany

rzymskim żołnierzom, oddział strażników świątynnych pośpieszył do Getsemane, aby

rozpędzić lub aresztować zwolenników Mistrza. Jednak na długo przed ich przybyciem

zwolennicy Mistrza się rozproszyli. Apostołowie odeszli do wyznaczonych kryjówek;

Grecy się rozdzielili i poszli do różnych domów w Jerozolimie; inni uczniowie znikli w

podobny sposób. Dawid Zebedeusz przypuszczał, że wrogowie Jezusa wrócą; więc

wcześniej przeniósł pięć czy sześć namiotów w górę, w pobliże tego jaru, gdzie Mistrz

tak często się oddalał na modlitwę i czczenie. Tam planował ukryć i jednocześnie

prowadzić centrum, czy też punkt koordynacyjny swej służby posłańców. Ledwie

Dawid opuścił obóz, kiedy przybyły straże świątynne. Nie znalazłszy nikogo, strażnicy

zadowolili się spaleniem obozu i pośpieszyli z powrotem do Świątyni. Członkowie

Sanhedrynu byli zadowoleni, słysząc ich raport, że zwolennicy Jezusa tak bardzo są

wystraszeni i pokonani, że już nie będzie niebezpieczeństwa powstania czy

jakiejkolwiek próby wyswobodzenia Jezusa z rąk katów. Wreszcie mogli lżej odetchnąć,

więc odroczyli posiedzenie, każdy odszedł w swoją stronę i zaczął przygotowywać się

do Paschy.

Jak tylko Jezus został wydany przez Piłata w ręce żołnierzy rzymskich, aby go

ukrzyżowali, posłaniec pośpieszył do Getsemane, aby powiadomić o tym Dawida i za

pięć minut gońcy byli w drodze do Betsaidy, Pelli, Filadelfii, Sydonu, Sychemu,

Hebronu, Damaszku i Aleksandrii. I ci posłańcy roznieśli wieść, że Jezus zaraz zostanie

ukrzyżowany przez żołnierzy rzymskich, na natarczywe żądanie władców żydowskich.

Przez cały ten, tragiczny dzień, aż do ostatniej wiadomości, że Mistrz został złożony

do grobu, Dawid mniej więcej co pół godziny wysyłał posłańców do apostołów,

Greków i ziemskiej rodziny Jezusa, zgromadzonej w domu Łazarza w Betanii. Kiedy

posłańcy odeszli z wieścią, że Jezus został pochowany, Dawid odprawił swój lokalny

zespół posłańców na obchody Paschy i nadchodzący szabatowy odpoczynek, mówiąc

im, aby się zgłosili do niego po cichu, w niedzielę rano, w domu Nikodema, gdzie

zamierzał się ukryć na kilka dni, wraz Andrzejem i Szymonem Piotrem.

Ten, tak swoiście działający Dawid Zebedeusz, był jedynym z przodujących uczniów

Jezusa, który był gotów traktować dosłownie i praktycznie oświadczenie Mistrza o tym,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: