147.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 147

KRÓTKA WIZYTA W JEROZOLIMIE

J ezus i apostołowie przybyli do Kafarnaum w środę, 17 marca i spędzili tam dwa

tygodnie, w swej głównej siedzibie w Betsaidzie, zanim poszli do Jerozolimy. Przez te

dwa tygodnie apostołowie nauczali ludzi nad brzegiem jeziora, Jezus natomiast spędził

większość tego czasu samotnie w górach, zajmując się sprawami Ojca. W tym czasie

Jezus, w towarzystwie Jakuba i Jana Zebedeusza, zrobił w tajemnicy dwa wypady do

Tyberiady, gdzie spotkali się z wierzącymi, których nauczali ewangelii królestwa.

Wielu domowników Heroda wierzyło w Jezusa i brało udział w tych spotkaniach. To

właśnie wpływ tych wierzących, w oficjalnej rodzinie Heroda, pomógł zmniejszyć

wrogość tego władcy wobec Jezusa. Ci wierzący wytłumaczyli dokładnie Herodowi, że

„królestwo”, które głosi Jezus, jest natury duchowej i nie jest to sprawa polityczna.

Herod raczej wierzył swoim domownikom, dlatego też nie niepokoił się zbytnio z

powodu szerzących się wieści o Jezusowym nauczaniu i uzdrawianiu. Nie sprzeciwiał

się działalności Jezusa w charakterze uzdrowiciela, czy nauczyciela religijnego. Pomimo

życzliwego stosunku do Jezusa wielu doradców Heroda a nawet samego Heroda,

istniała wśród jego podwładnych grupa, która pozostawała pod tak silnym wpływem

religijnych przywódców z Jerozolimy, że byli oni zajadłymi i groźnymi wrogami Jezusa

i apostołów a później zrobili wiele, aby utrudniać ich działalność publiczną. Największe

niebezpieczeństwo zagrażało Jezusowi ze strony przywódców religijnych z Jerozolimy,

a nie ze strony Heroda. I z tego właśnie powodu Jezus i apostołowie spędzali tak wiele

czasu i głosili najwięcej publicznych kazań raczej w Galilei, niż w Jerozolimie czy Judei.

1. SŁUŻĄCY SETNIKA

W przeddzień wyruszenia Jezusa i apostołów do Jerozolimy na święto Paschy,

Mangus, setnik czy kapitan stacjonującej w Kafarnaum straży rzymskiej, przyszedł do

zarządców synagogi i powiedział: „Mój wierny ordynans jest chory, bliski śmierci. Czy

w moim imieniu moglibyście iść do Jezusa i błagać go, aby uzdrowił mojego sługę”?

Rzymski kapitan postąpił w ten sposób, gdyż myślał, że żydowscy przywódcy mogą

mieć większy wpływ na Jezusa. Więc starsi poszli się spotkać z Jezusem a ich

przedstawiciel powiedział: „Nauczycielu, usilnie cię prosimy abyś poszedł do

Kafarnaum i uratował służącego rzymskiego setnika, który jest godzien twojej uwagi,

ponieważ kocha nasz naród a nawet wybudował dla nas tę właśnie synagogę, w której

tak wiele razy przemawiałeś”.

I kiedy Jezus ich wysłuchał, powiedział: „Pójdę z wami”. A kiedy dochodził wraz z

nimi do domu setnika i zanim wszedł na dziedziniec, rzymski żołnierz wysłał do niego

przyjaciół, aby go powitali i kazał im powiedzieć: „Panie, nie trudź się wejściem do

domu mego, bo nie jestem godzien abyś wszedł pod mój dach. Ja sam też nie

uważałem się godnym przyjść do ciebie, dlatego posłałem starszych z twego narodu.

Ale wiem, że możesz powiedzieć słowo, tam gdzie stoisz, a mój sługa będzie

uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy innych, mam pod sobą żołnierzy i mówię

jednemu idź a on idzie, a mówię drugiemu chodź i on przychodzi, a moim sługom

zrób to czy tamto – a oni robią”.

Gdy Jezus usłyszał te słowa, zwrócił się do swoich apostołów i tych, którzy szli z

nimi: „Zdumiewa mnie wiara tego poganina. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam,

tak wielkiej wiary nie znalazłem u nikogo w Izraelu. I Jezus, zawracając od domu,

powiedział: „Chodźmy stąd”. A przyjaciele setnika weszli do domu i opowiedzieli

Mangusowi, co Jezus powiedział. I od tej godziny słudze zaczęło się poprawiać a w

końcu wrócił do normalnego zdrowia i swoich obowiązków.

Nigdy się jednak nie dowiedzieliśmy, co zaszło w tym przypadku. To jest tylko zapis

wydarzeń i czy niewidzialne istoty dokonały uzdrowienia służącego celnika czy też nie,

nie zostało objawione tym, którzy towarzyszyli Jezusowi. Wiemy tylko, że służący

zupełnie wyzdrowiał.

2. W DRODZE DO JEROZOLIMY

Wcześnie rano, we wtorek, 30 marca, Jezus i apostolska grupa wyszli do Jerozolimy

na Paschę a szli doliną Jordanu. Przybyli w piątek, 2 kwietnia i jak zwykle zatrzymali

się w Betanii. Przechodząc przez Jerycho, zatrzymali się na chwilę żeby odpocząć,

podczas gdy Judasz zdeponował część ich wspólnych funduszy w banku u przyjaciela

swej rodziny. Po raz pierwszy Judasz odprowadził nadwyżkę pieniędzy i ten depozyt

pozostawał nienaruszony, aż do tego czasu, kiedy znowu przechodzili przez Jerycho do

Jerozolimy, podczas ostatniej i pamiętnej podróży, tuż przed procesem i śmiercią

Jezusa.

Podróż całej grupy do Jerozolimy upłynęła spokojnie, ale jeszcze nie zdążyli

rozlokować się w Betanii, kiedy zaczęli się gromadzić ludzie, z bliska i z daleka, ci,

którzy chcieli uzdrowienia swych ciał, pocieszenia zmartwionych umysłów i zbawienia

swych dusz a było ich tak wielu, że Jezus niewiele miał czasu na odpoczynek. Dlatego

też rozbili namioty w Getsemane a Mistrz chodził w tę i z powrotem, od Betanii do

Getsemane, aby uniknąć tłumów, które go ciągle oblegały. Apostolska grupa spędziła

niemal trzy tygodnie w Jerozolimie, ale Jezus polecił im, aby nie głosili kazań

publicznie, tylko nauczali prywatnie i prowadzili działalność indywidualną.

W Betanii obchodzili po cichu Paschę. I po raz pierwszy Jezus i Dwunastu wzięli

udział w bezkrwawym świętowaniu Paschy. Apostołowie Jana nie jedli Paschy z

Jezusem i jego apostołami; obchodzili to święto z Abnerem i z wieloma wcześniejszymi

zwolennikami nauczania Jana. Była to druga Pascha, jaką Jezus obchodził ze swymi

apostołami w Jerozolimie.

Kiedy Jezus wraz z Dwunastoma odchodził do Kafarnaum, apostołowie Jana nie

wrócili z nim. Zostali w Jerozolimie i jej okolicach pod kierownictwem Abnera, po

cichu pracując nad szerzeniem królestwa, podczas gdy Jezus i Dwunastu wrócili do

pracy w Galilei. Nigdy już dwudziestu czterech apostołów nie działało razem, połączyli

się dopiero na krótko przed wyznaczeniem i wysłaniem siedemdziesięciu ewangelistów.

Ale te dwie grupy współpracowały ze sobą i bez względu na różnice w przekonaniach,

panowały między nimi jak najlepsze stosunki.

3. PRZY SADZAWCE BETESDA

Po południu, podczas drugiego szabatu spędzonego w Jerozolimie, kiedy Mistrz z

apostołami mieli wziąć udział w nabożeństwie w Świątyni, Jan powiedział do Jezusa:

„Chodź ze mną, a coś ci pokażę”. Jan wyprowadził Jezusa przez jedną z bram

Jerozolimy do sadzawki, nazywanej Betesda. Sadzawkę tą otaczała budowla złożona z

pięciu portyków, pod którymi duża grupa cierpiących czekała na uzdrowienie. W

sadzawce było gorące źródło, którego czerwonawo zabarwiona woda wydzielała

pęcherzyki w nieregularnych odstępach, na skutek nagromadzenia gazu w kamiennych

jaskiniach pod sadzawką. Wielu uważało, że to okresowe burzenie się gorącej wody

spowodowane było nadprzyrodzonymi siłami i powszechnie wierzono, że pierwsza

osoba, która wejdzie do wody po takim wzburzeniu, będzie uzdrowiona z każdej

dręczącej ją dolegliwości.

Apostołów w pewnym sensie niepokoiły narzucone im przez Jezusa ograniczenia a

Jan, najmłodszy z Dwunastu, był szczególnie oporny wobec tych zakazów.

Przyprowadził Jezusa do sadzawki, sądząc, że widok zgromadzonych tutaj cierpiących

być może przemówi do współczucia Mistrza, tak, że wzruszy się on i dokona

cudownego uzdrowienia a tym samym zdumiona byłaby cała Jerozolima i niebawem

pozyskana dla wiary w ewangelię królestwa. Jan rzekł do Jezusa: „Mistrzu, popatrz na

wszystkich tych cierpiących, czyż nic nie możemy dla nich uczynić?”. A Jezus odrzekł:

„Janie, dlaczego mnie kusisz, abym zszedł z drogi, którą wybrałem? Dlaczego wciąż

pragniesz robienia cudów i leczenia chorych, zamiast głoszenia ewangelii wiecznej

prawdy? Mój synu, być może nie zrobię tego, czego pragniesz, ale zbierz tutaj chorych

i cierpiących, żebym mógł przekazać im słowa otuchy i wiecznej pociechy”.

Jezus przemówił do zgromadzonych: „Wielu z was, chorych i cierpiących, znalazło

się tutaj w wyniku wielu lat waszego, nieodpowiedniego życia. Niektórzy z was cierpią

na skutek wypadków czasu, inni z powodu błędów ich przodków, podczas gdy

niektórzy z was zmagają się z ograniczeniami niedoskonałych warunków waszej

doczesnej egzystencji. Ale mój Ojciec działa i ja też będę działał, aby poprawić wasze

ziemskie warunki, jednak szczególnie, żeby zapewnić wam domenę wieczności. Żaden

z nas nie może zrobić zbyt wiele, aby odmienić trudy życia, chyba, że odkryjemy, iż

Ojciec w niebie tak chce. W końcu wszyscy jesteśmy zobowiązani czynić wolę

Wiecznego. Jeśli wy wszyscy zostalibyście wyleczeni z waszych fizycznych dolegliwości,

bylibyście naprawdę zdumieni, ale o wiele większe jest to, że powinniście zostać

oczyszczeni ze wszystkich duchowych chorób i uzdrowieni ze wszystkich moralnych

słabości. Wszyscy jesteście dziećmi Bożymi; jesteście synami niebiańskiego Ojca.

Wydawać się może, że gnębią was więzy czasu, ale Bóg wieczności was kocha. I kiedy

nadejdzie czas sądu, nie bójcie się, wszyscy znajdziecie nie tylko sprawiedliwość, ale

obfitość miłosierdzia. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, ten, który słyszy

ewangelię królestwa i wierzy w naukę o synostwie z Bogiem, ma życie wieczne; już

teraz tacy wierni idą od sądu i śmierci ku światłości i życiu. I nadchodzi godzina, w

której nawet ci, którzy są w grobach, usłyszą głos zmartwychwstania”.

I wielu z tych, którzy to słyszeli, uwierzyło w ewangelię królestwa. Niektórzy z

cierpiących zostali tak natchnieni i odnowieni duchowo, że chodzili wszędzie, głosząc,

iż są również wyleczeni ze swych fizycznych dolegliwości.

Pewien człowiek, który przez wiele lat był przygnębiony i boleśnie dotknięty

słabościami swojego udręczonego umysłu, uradował się słowami Jezusa i wziąwszy swe

łóżko poszedł do domu, nie zważając na dzień szabatu. Ten cierpiący człowiek czekał

przez wszystkie te lata na kogoś, kto by mu pomógł; stał się ofiarą poczucia swojej

własnej bezradności tak bardzo, że nigdy, nawet raz, nie rozważał idei by pomóc sobie

samemu, co jak się okazało było jedyną rzeczą, jaką powinien zrobić żeby wyzdrowieć –

wziąć swoje łóżko i iść.

Wówczas Jezus odezwał się do Jana: „Chodźmy stąd, zanim przyjdą wyżsi kapłani i

uczeni w Piśmie i uznają za występek to, że tym cierpiącym mówiliśmy słowa życia”. I

wrócili do Świątyni, gdzie dołączyli do swoich towarzyszy i wkrótce wszyscy poszli na

noc do Betanii. Ale Jan nigdy nie mówił innym apostołom o tym, że odwiedził z

Jezusem sadzawkę Betesda, w to szabatowe popołudnie.

4. ZASADY ŻYCIA

Wieczorem, tego samego dnia szabatowego, w Betanii, kiedy Jezus i Dwunastu, wraz

z grupą wiernych zebrali się wokół ogniska w ogrodzie Łazarza, Nataniel zadał Jezusowi

następujące pytanie: „Mistrzu, aczkolwiek nauczałeś nas konstruktywnej wersji starej

zasady życiowej, mówiąc, że powinniśmy innym czynić tak, jak byśmy chcieli, aby oni

nam czynili, nie mogę w pełni rozeznać, w jaki sposób zawsze mamy przestrzegać

takiego nakazu. Pozwól, że przedstawię mój argument, przytaczając przykład

lubieżnego człowieka, który w nikczemny sposób patrzy na partnerkę swojego

zamierzonego grzechu. Jak możemy uczyć tego człowieka, o złych intencjach, aby

innym czynił tak, jak on by chciał, aby inni czynili jemu.

Kiedy Jezus usłyszał pytanie Nataniela, natychmiast wstał i wskazując palcem na

apostoła, powiedział: „Natanielu, Natanielu! Jaki to rodzaj myśli siedzi w twoim sercu?

Czyż nie odebrałeś mej nauki, jako narodzony w duchu? Czyż nie słuchałeś tej prawdy

jak człowiek mądry i ze zrozumieniem duchowym? Kiedy wam nakazywałem, abyście

czynili innym tak, jak wy byście chcieli, aby inni wam czynili, mówiłem do ludzi o

wysokich ideałach, nie do tych, którzy będą się kusić wypaczać moją naukę na

zezwolenie zachęcające do złych uczynków.

Kiedy Mistrz skończył, Nataniel wstał i powiedział: „Ale Mistrzu, nie powinieneś

myśleć, że ja pochwalam taką interpretację twojej nauki. Zadałem to pytanie, ponieważ

przypuszczam, że wielu różnych ludzi może w ten sposób źle osądzić twoje

napomnienie i miałem nadzieję, że dasz nam dodatkowe nauki dotyczące tych spraw”. I

kiedy Nataniel usiadł, Jezus kontynuował: „Dobrze wiem, Natanielu, że nie aprobujesz

tak złej idei, ale rozczarowany jestem tym, że wy wszyscy tak często nie przykładacie

prawdziwie duchowej interpretacji do moich zwykłych nauk, do instrukcji, które muszę

wam dawać w ludzkim języku i muszę mówić tak jak ludzie. Pozwólcie mi teraz

doszkolić was w sprawie różnych poziomów znaczeń, związanych z interpretacją

zasady życia, nakazu «czynienia innym tego, co wy chcecie, aby inni wam czynili»:

1. Poziom cielesny. Taką czysto samolubną i lubieżną interpretację mogłaby dobrze

ilustrować hipoteza postawiona w twoim pytaniu.

2. Poziom uczuciowy. Ten poziom stoi o jeden stopień wyżej aniżeli cielesny i

oznacza, że sympatia i litość pomagałaby w ludzkiej interpretacji tej reguły życia.

3. Poziom umysłowy. Teraz wkracza do akcji motyw rozumowania i inteligencja,

rezultat doświadczenia. Zdrowy rozsądek nakazuje, że taką zasadę życia należy

interpretować zgodnie z najwyższym idealizmem, ucieleśnionym w szlachetności

wynikającej z głębokiego szacunku dla siebie.

4. Poziom miłości braterskiej. Jeszcze wyżej odkrywamy poziom bezinteresownego

poświęcenia dla dobra współbraci. Na tej, wyższej płaszczyźnie szczerej opieki

społecznej, wyrastającej ze świadomości ojcostwa Boga i konsekwentnego uznawania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: