119.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 119

OBDARZENIA DOKONANE PRZEZ

CHRYSTUSA MICHAŁA

J estem szefem Gwiazd Wieczornych z Nebadonu, na imię mam Gavalia, a przydzielony

zostałem do Urantii przez Gabriela, z misją objawienia historii siedmiu obdarzeń,

dokonanych przez Władcę Wszechświata, Michała z Nebadonu. W trakcie robienia tej

prezentacji będę się ściśle trzymał ograniczeń, jakie narzuca mi moja misja.

Obdarzanie jest naturalną cechą Rajskich Synów Ojca Uniwersalnego. Różne klasy

Rajskich Synów odzwierciedlają Boską naturę swych rajskich rodziców w ten sposób, że

pragną się zbliżyć do doświadczeń życiowych podporządkowanych im istot żywych.

Zapoczątkował tę praktykę Wieczny Syn Rajskiej Trójcy, siedem razy obdarzając sobą

siedem orbit Havony, w czasach wznoszenia się Grandfandy i pierwszych pielgrzymów

czasu i przestrzeni. I Wieczny Syn nadal obdarza sobą lokalne wszechświaty w

przestrzeni, w osobach swych reprezentantów, Michałów i Synów Avonalnych.

Kiedy Wieczny Syn obdarza Synem Stwórcy planowany wszechświat lokalny, taki

Syn Stwórcy bierze na siebie pełną odpowiedzialność za ukończenie, kontrolę i spokój

nowego wszechświata, włączając w to uroczystą przysięgę składaną wiecznej Trójcy, że

nie przejmie pełnej władzy nad nową kreacją, zanim siedem jego obdarzeń w formie

istoty stworzonej nie zostanie szczęśliwie zakończone i poświadczone przez

Pradawnych Czasu z tego superwszechświata, któremu jego wszechświat podlega.

Zobowiązanie takie bierze na siebie każdy Syn Michał, który chce wyjść z Raju, aby się

zająć organizacją i stworzeniem wszechświata.

Stwórcy ci wcielają się w istoty stworzone, aby mogli stać się władcami mądrymi,

pełnymi współczucia, sprawiedliwymi i wyrozumiałymi. Ci Boscy Synowie są z natury

sprawiedliwi, ale stają się miłosierni i wyrozumiali w rezultacie takich, kolejnych

doświadczeń obdarzania sobą; są z natury miłosierni, ale takie doświadczenia czynią

ich miłosiernymi w nowy, dodatkowy sposób. Takie obdarzenia są ostatnim stopniem

ich edukacji i szkolenia, aby mogli wykonywać wzniosłe zadania kierowania

wszechświatami lokalnymi, w całej pełni boskiej prawości i sprawiedliwego osądu.

Chociaż obdarzenia takie przynoszą liczne dodatkowe korzyści dla różnych światów,

systemów i konstelacji, jak również dla różnych klas wszechświatowych istot

inteligentnych, których te obdarzenia dotyczą, są one jednak zasadniczo planowane

jako dopełnienie osobistego szkolenia i wszechświatowej edukacji samego Syna Stwórcy.

Obdarzenia te nie są konieczne dla mądrego, sprawiedliwego i efektywnego

zarządzania wszechświatem lokalnym, ale są absolutnie konieczne dla właściwej,

miłosiernej i wyrozumiałej administracji takiej kreacji, pełnej różnych form życia oraz

miriadów inteligentnych, lecz niedoskonałych istot.

Synowie-Michałowie rozpoczynają swe dzieło organizacji wszechświata, kierując się

pełną, przepełnioną sprawiedliwością sympatią dla różnych klas istot, które stworzyli.

Posiadają oni wielkie zasoby miłosierdzia dla wszystkich tych różnorodnych istot,

nawet litość dla tych, którzy błądzą i brną w bagnie samolubstwa własnego wytworu.

Jednak w ocenie Pradawnych Czasu, takie cechy sprawiedliwości i prawości nie

wystarczają. Ci trójjedni władcy superwszechświatów nigdy się nie zgodzą zatwierdzić

Syna Stwórcy na Władcę Wszechświata, zanim nie przyswoi on sobie punktu widzenia

istot przez siebie stworzonych, nabytego podczas konkretnego życia w tym otoczeniu,

gdzie istoty takie żyją i w formie takiej właśnie istoty. Dzięki temu Synowie ci stają się

inteligentnymi i wyrozumiałymi władcami; zaczynają rozumieć różne grupy istot,

którymi rządzą i nad którymi sprawują wszechświatową jurysdykcję. Przez takie

doświadczenia życiowe nabywają oni praktycznego miłosierdzia, sprawiedliwego

osądu i cierpliwości, zrodzonej z empirycznego bytu istoty stworzonej.

Wszechświat lokalny Nebadon rządzony jest teraz przez Syna Stwórcy, który

zakończył swą obdarzającą działalność; sprawuje on sprawiedliwą i miłosierną,

najwyższą władzą nad całością swych rozległych domen rozwijającego się i

doskonalącego wszechświata. Michał z Nebadonu jest 611.121-szym obdarzeniem

Wiecznego Syna dla wszechświatów czasu i przestrzeni; zaczął on organizację waszego

wszechświata lokalnego około czterysta miliardów lat temu. Do swojej pierwszej

przygody obdarzającej Michał był gotów mniej więcej w tym czasie, kiedy Urantia

nabierała swego obecnego kształtu, miliard lat temu. Jego obdarzenia następowały

kolejno, oddzielone od siebie w czasie o około sto pięćdziesiąt milionów lat, ostatnie

miało miejsce na Urantii, tysiąc dziewięćset lat temu. Przystąpię teraz do opisu natury i

charakteru tych obdarzeń tak szczegółowo, jak na to zezwala moje upoważnienie.

1. PIERWSZE OBDARZENIE

Około miliarda lat temu miała miejsce uroczystość na Salvingtonie, kiedy to

zgromadzeni naczelnicy i szefowie wszechświata Nebadonu usłyszeli, jak Michał

ogłasza, że jego starszy brat, Emanuel, przejmie władzę w Nebadonie, kiedy jego

(Michała) nie będzie, gdyż będzie pełnił pewną nieokreśloną misję. Nie było żadnego

innego oświadczenia w tej sprawie, poza tym, że transmisja pożegnalna dla Ojców

Konstelacji między innymi instrukcjami mówiła: „I na ten czas powierzam was opiece

i protekcji Emanuela, kiedy ja idę czynić nakaz mojego Rajskiego Ojca”.

Po przesłaniu tej pożegnalnej transmisji, Michał pojawił się na polu ekspediowania

w Salvingtonie, tak jak w wielu poprzednich przypadkach, kiedy miał lecieć na Uversę

czy do Raju, oprócz tego, że przybył sam. Swoje oświadczenie, tuż przed odlotem,

zakończył słowami: „Opuszczam was, ale na krótko. Wiem, że wielu z was chętnie

poszłoby ze mną, ale tam, dokąd ja idę, wy iść nie możecie. Tego, co wkrótce zrobię,

wy zrobić nie możecie. Idę wykonać wolę Rajskich Bóstw a kiedy skończę moją misję i

zdobędę to doświadczenie, wrócę na moje miejsce pośród was”. I kiedy to powiedział,

Michał z Nebadonu zniknął z pola widzenia wszystkich zgromadzonych i nie pojawił

się więcej przez dwadzieścia lat standardowego czasu. Na całym Salvingtonie tylko

Boska Opiekunka i Emanuel wiedzieli, co się zdarzyło, a Jednoczący Czasu podzielił się

tą tajemnicą tylko z głównym administratorem wszechświata, Gabrielem, Gwiazdą

Jasną i Poranną.

Wszyscy mieszkańcy Salvingtonu, jak również ci, co mieszkali na światach zarządu

konstelacji i systemu, zebrali się wokół swych stacji, odbierających informacje z

wszechświata, w nadziei zdobycia jakiejś wiadomości o misji i miejscu pobytu Syna

Stwórcy. Dopiero na trzeci dzień po odlocie Michała otrzymano pewną wiadomość,

która mogła mieć jakieś znaczenie. Tego dnia zarejestrowano na Salvingtonie

wiadomość, pochodzącą ze sfery Melchizedek, stolicy tej klasy istot w Nebadonie,

która po prostu donosiła o niezwykłej sprawie, o czymś, o czym nigdy dotąd nie

słyszano: „Dziś w południe, pojawił się na polu przyjmującym tego świata dziwny Syn

Melchizedek, bez naszego numeru, ale naszej klasy. Towarzyszył mu tylko omniafin,

który niósł listy uwierzytelniające z Uversy i przedstawił polecenia od Pradawnych

Czasu, potwierdzone przez Emanuela z Salvingtonu, skierowane do naszego szefa,

nakazujące, aby ten nowy Syn Melchizedek został przyjęty do naszej klasy i

przydzielony do służby Melchizedeków od sytuacji krytycznych w Nebadonie. I tak jak

zostało zarządzone, tak zostało zrobione”.

I to prawie wszystko, co pojawiło się w zapisach Salvingtonu, odnośnie pierwszego

obdarzenia Michała. Nie pojawiło się nic poza tym, aż dopiero po stu latach czasu

Urantii odnotowano fakt, że Michał wrócił i bez obwieszczenia znowu przejął

kierownictwo spraw wszechświatowych. Jednak na świecie Melchizedek można

znaleźć ciekawy zapis, opowieść o służbie tego unikalnego Syna Melchizedeka z

korpusu kryzysowego, w tamtej epoce. Zapis przechowywany jest w prostej świątyni,

która znajduje się teraz przed domem Ojca Melchizedeka i zawiera opowieść o służbie

tymczasowego Syna Melchizedeka, w związku z jego przydziałem do dwudziestu

czterech misji, pełnionych w sytuacjach krytycznych wszechświata. I ten zapis, który

tak niedawno przeglądałem, kończy się słowami:

„I w południe tego dnia, bez uprzedniego ogłoszenia oraz widziany tylko przez

trzech z naszego bractwa, ten odwiedzający nas Syn, należący do naszej klasy, zniknął z

naszego świata tak jak przybył, w towarzystwie tylko jednego omniafina; i zapis

zamknięty jest teraz poświadczeniem, że nasz gość żył jak Melchizedek, w formie

Melchizedeka, pracował jak Melchizedek i wiernie wykonywał wszelkie swoje zadania,

jako Syn od sytuacji krytycznych naszej klasy. Za powszechną aprobatą został szefem

Melchizedeków, zdobył naszą miłość i uwielbienie dzięki swej niezrównanej mądrości,

najwyższej miłości i wspaniałemu poświęceniu się swoim obowiązkom. Kochał nas,

rozumiał nas i służył z nami; na zawsze jesteśmy jego lojalnymi i oddanymi braćmi

Melchizedekami, gdyż ten przybysz do naszego świata zostanie teraz na wieczność

wszechświatowym opiekunem melchizedekowego rodzaju”.

I to wszystko, co mogę wam powiedzieć o pierwszym obdarzeniu, dokonanym

przez Michała. Jesteśmy oczywiście w pełni przekonani, że ten dziwny Melchizedek,

który tak tajemniczo służył z Melchizedekami miliard lat temu, nie był nikim innym

niż wcielonym Michałem, na swej pierwszej misji obdarzającej. Zapisy nie mówią

wyraźnie, że ten unikalny i operatywny Melchizedek był Michałem, ale uważa się

powszechnie, że to był on. Prawdopodobnie dokładnego sprawozdania z tego

zdarzenia nie znajdzie się nigdzie, poza zapisami Sonaringtonu, a nie mamy dostępu

do zapisów tego tajnego świata. Tylko na tym świętym świecie Boskich Synów znane są

w pełni tajemnice wcielenia i obdarzenia. Wszyscy wiemy o obdarzeniach,

dokonanych przez Michała, ale nie rozumiemy, jak się je przeprowadza. Nie wiemy,

jak władca wszechświata, stwórca Melchizedeków, może tak nagle i tajemniczo stać się

jednym z nich, i jako jeden z nich żyć pośród nich, i działać jako Syn Melchizedek

przez sto lat. Jednak to się właśnie zdarzyło.

2. DRUGIE OBDARZENIE

Wszystko szło dobrze we wszechświecie Nebadon, przez prawie sto pięćdziesiąt

milionów lat po obdarzeniu Michała, jako Melchizedeka, kiedy to zaczęły się niepokoje

w 11 systemie, 37 konstelacji. Niepokoje te wiązały się z nieporozumieniem,

wywołanym przez Syna Lanonandeka, Władcę Systemu, który został osądzony przez

Ojców Konstelacji, przy aprobacie Wiernego Czasu, rajskiego doradcy dla tej

konstelacji, jednak protestujący Władca Systemu nie zgodził się w pełni z werdyktem.

Po ponad stu latach rozgoryczenia, poprowadził swych towarzyszy do jednego z

najbardziej rozległych i katastrofalnych buntów, jakie wybuchły we wszechświecie

Nebadon przeciw władzy Syna Stwórcy, buntu dawno już osądzonego i zakończonego

akcją Pradawnych Czasu na Uversie.

Zbuntowany Władca Systemu, Lutentia, sprawował władzę na swej stołecznej

planecie przez ponad dwadzieścia lat standardowego czasu Nebadonu; po czym

Najwyżsi Ojcowie, za aprobatą Uversy, zarządzili jego odwołanie i wystąpili z

wnioskiem do władców Salvingtonu o wyznaczenie nowego Władcy Systemu, aby

przejął kierowanie rozdartym walką i zdezorientowanym systemem światów

zamieszkałych.

Kiedy Michał na Salvingtonie dostał tę prośbę, ogłosił swą drugą nadzwyczajną

proklamację, w intencji opuszczenia zarządu wszechświata, dla „wykonania nakazu

mojego Rajskiego Ojca” i przyrzekł „wrócić w odpowiednim czasie”, koncentrując całą

władzę w rękach swego rajskiego brata, Emanuela, Jednoczącego Czasu.

I wtedy, w ten sam sposób jak go widziano, gdy odlatywał w związku z obdarzeniem

Melchizedekowym, Michał znowu opuścił swą sferę zarządu. Trzy dni po tym

niewyjaśnionym odlocie, w rezerwowym korpusie Synów Lanonandeków klasy

pierwszej, w Nebadonie, pojawił się nowy i nieznany jego członek. Ten nowy Syn

zjawił się w południe, niezapowiedziany, w towarzystwie samotnego tertiafina, który

niósł listy uwierzytelniające od Pradawnych Czasu z Uversy, poświadczone przez

Emanuela z Salvingtonu, nakazujące, aby ten nowy Syn został przydzielony do

systemu 11, w konstelacji 37, jako następca usuniętego Lutentii i aby sprawował pełną

władzę oraz pełnił obowiązki Władcy Systemu, do czasu wyznaczenia nowego władcy.

Przez ponad siedemnaście lat czasu wszechświatowego, ów dziwny i nieznany,

tymczasowy władca, rządził i mądrze rozsądzał problemy tego zdezorientowanego i

zdemoralizowanego systemu lokalnego. Żaden Władca Systemu nigdy nie był żarliwiej

kochany, ani tak powszechnie honorowany i szanowany. Ten nowy władca

zaprowadził porządek w niespokojnym systemie, sprawiedliwie i z miłosierdziem, i

jednocześnie starannie opiekował się wszystkimi swymi poddanymi, oferując nawet

swemu zbuntowanemu poprzednikowi przywilej dzielenia tronu władcy systemu, jeśli

tylko przeprosiłby Emanuela za swoje nierozważne kroki. Lutentia odrzucił jednak te

propozycje miłosierdzia, dobrze wiedząc, że nowym i dziwnym Władcą Systemu nie

jest nikt inny, tylko Michał, ten właśnie władca wszechświata, któremu niedawno się

przeciwstawił. Jednak miliony jego zwiedzionych i wprowadzonych w błąd

zwolenników zaakceptowało przebaczenie nowego władcy, znanego w tamtej epoce

jako Władca-Zbawiciel systemu Palonii.

Potem przyszedł ten wielki dzień, kiedy przybył nowo mianowany Władca Systemu,

wyznaczony przez władze wszechświata na stałego sukcesora usuniętego Lutentii i cała

Palonia smuciła się z powodu odlotu najszlachetniejszego i najbardziej życzliwego

władcy systemu, jakiego Nebadon kiedykolwiek widział. Był on kochany przez cały

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: